Άρθρο στην εφημερίδα “Χρυσή Αυγή”
Η Κοινωνία ουσιαστικά είναι ένα συμπαγές σώμα ομογενών κοινοτήτων, είναι η λειτουργική αποτύπωση της Λαϊκής Κοινότητας: Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις κοινότητες και τις κοινωνικές ομάδες στις οποίες συνέχεται, συνυπάρχει, συγκροτείται, αποκαλύπτεται. Η ιδέα μιας τάχα πρωτόγονης «κατάστασης της φύσης» στην οποία θα μπορούσαν να συνυπάρχουν αυτόνομα τα άτομα είναι μια καθαρά αστήρικτη μυθοπλασία: Η κοινωνία δεν είναι το αποτέλεσμα μιας σύμβασης μεταξύ ανθρώπων που προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν τα καλύτερα συμφέροντά τους και τα κέρδη τους, αλλά μάλλον το φυσικοϊστορικό γέννημα μιας αυθόρμητης οργάνωσης, της οποίας η αρχαιότερη μορφή είναι αναμφισβήτητα η εκτεταμένη οικογένεια, η «πατριά», η φατρία, ένα πλέγμα συγγενών ανθρώπων.
Οι κοινότητες στις οποίες βασίζεται η κοινωνία αποτελούν ένα σύνθετο δίκτυο από ενδιάμεσα όργανα – πλέγματα που συγκροτούνται μεταξύ ατόμων, ομάδων ατόμων και εν τέλει του συνόλου της ανθρωπότητας. Ορισμένες κοινότητες γεννώνται και κληρονομούνται (ιθαγένειες), άλλες επιλέγονται (συνεταιρισμοί). Ο κοινωνικός δεσμός, την αυτονομία του οποίου ποτέ δεν έχουν αναγνωρίσει, κατανοήσει και αφομοιώσει τα κλασικά αστικά-«μασονικής έμπνευσης» δεξιά κόμματα. Ο κοινωνικός δεσμός δεν πρέπει να συγχέεται με την φερομένη ως «κοινωνία των πολιτών», ορίζεται πρωτίστως ως πρότυπο για τις ατομικές ενέργειες και δράσεις και βεβαίως όχι ως δήθεν παγκόσμιο αποτέλεσμα, ως έκτυπο αυτών των ενεργειών.
Στηρίζεται στην κοινή συγκατάθεση και προηγείται από τον σχηματισμό του προτύπου. Η συμμετοχή στην ομάδα, στην συλλογική ύπαρξη δεν καταστρέφει την ατομική ταυτότητα, τουναντίον, είναι η βάση για αυτήν. Όταν κάποιος αφήνει την κοινότητα της προέλευσής του, γενικώς αυτό συμβαίνει διότι αποσκοπεί να ενταχθεί σε μιαν άλλη κοινότητα. Οι «ιθαγενειακές» ή οι «συνεταιριστικές» κοινότητες βασίζονται στην αμοιβαιότητα. Προφανώς οι κοινότητες συγκροτούνται και διατηρούνται με βάση το ποιος τους ανήκει. Η ιδιότητα του μέλους είναι το μόνο που απαιτείται. Υπάρχει μια κάθετη αμοιβαιότητα των δικαιωμάτων και των καθηκόντων, των συνεισφορών και των διανομών, της υπακοής και της βοήθειας, καθώς επίσης και μια οριζόντια αμοιβαιότητα των δώρων, της αδελφοσύνης, της φιλίας και της αγάπης.
Ο πλούτος της κοινωνικής ζωής προφανώς είναι ανάλογος με την ποικιλομορφία των μελών: αυτή η πολυμορφία απειλείται συνεχώς είτε από ελλείψεις (συμμόρφωση, έλλειψη διαφοροποίησης) είτε από υπερβολές (απόσπαση, ατομικισμός). Η ολιστική σύλληψη, όπου το σύνολο υπερβαίνει το άθροισμα των τμημάτων του και διαθέτει ιδιότητες που κανένα από τα μεμονωμένα του μέρη δεν έχει, έχει κατανικηθεί από τη σύγχρονη απάνθρωπη οικουμενικότητα και από τον ιδιοτελή ατομικισμό. Αυτά έχουν δαιμονοποιήσει την κοινότητα και την έχουν συσχετίσει δολίως με τις ιδέες της υποταγής στην ιεραρχία, με την ομογενοποίηση, την στρατιωτικοποίηση και με την στενομυαλιά. Ο αποριζωμένος από την Λαϊκή Κοινότητα άνθρωπος αποσυνδέεται από το ευρύτερο νόημα της ζωής, διότι δεν μπορεί πλέον να ταυτιστεί με ένα συμπαγές και λειτουργικό πρότυπο και επειδή δεν υπάρχει πλέον τρόπος να καταλάβει την θέση του στο κοινωνικό σύνολο Αυτή η οικουμενικότητα και ο ατομικισμός έχουν αναπτυχθεί με δύο τρόπους: Με το εκάστοτε κοινωνικό συμβόλαιο (πολιτική) και με την εξελισσόμενη αγορά (οικονομία).
Αλλά, στην πραγματικότητα, ο νεωτερισμός καθόλου δεν έχει απελευθερώσει τον άνθρωπο από την αρχική του οικογενειακή ένταξη ή και από τις τοπικές, φατριακές, φυλετικές, συντεχνιακές ή θρησκευτικές του προσκολλήσεις. Τον υπέβαλε μόνον σε άλλους περιορισμούς, οι οποίοι είναι τεχνητοί, απάνθρωποι και πιο σκληροί, επειδή είναι πιο ξέμακροι, πιο απρόσωποι και πιο απαιτητικοί: Δηλαδή τον οδήγησε σε μια μηχανιστική, αφηρημένη και ομοιογενή υποταγή που έχει αντικαταστήσει τους πολυμορφικούς οργανικούς τρόπους της συλλογικής συνύπαρξης των ομογενών. Όταν ο άνθρωπος γίνεται πιο μοναχικός, αποριζωμένος και αποξενωμένος καθίσταται πιο ευάλωτος στην αντιφυσική εξουσία και στους διαχειριστές της, επικοινωνιακά στερημένος και συναισθηματικά άπορος.
Ο αποριζωμένος από την Λαϊκή του Κοινότητα άνθρωπος αποσυνδέεται από το ευρύτερο νόημα της ζωής, διότι δεν μπορεί πλέον να ταυτιστεί με ένα συμπαγές και λειτουργικό πρότυπο και επειδή δεν υπάρχει πλέον τρόπος να καταλάβει την θέση του στο κοινωνικό σύνολο. Ο ατομικισμός έχει ως αποτέλεσμα τον αποσχηματισμό, τον διαχωρισμό, αλλά και την ιδιοποίηση και εκμετάλλευση του κοινωνικού δεσμού από τις τυραννικές κρατικές γραφειοκρατίες. Σε τελική ανάλυση, το μεγάλο έργο της σύγχρονης «χειραφέτησης», της δήθεν κοινωνικής απελευθέρωσης έχει οδηγήσει μόνον σε γενικευμένη αλλοτρίωση.
Επειδή οι σύγχρονες κοινωνίες τείνουν να φέρνουν σε επαφή άτομα που αντιμετωπίζουν το ένα το άλλο ως ξένους, δεν έχουν πλέον καμία αμοιβαία εμπιστοσύνη, αδυνατούν να οραματισθούν και να συλλάβουν μια κοινωνική σχέση που δεν υπόκειται σε κάποια «ουδέτερη» ρυθμιστική αρχή και δεν περικλείει υλικό συμφέρον. Οι σύγχρονες μορφές της κοινωνικής συγκρότησης αφορούν στην ανταλλαγή (ένα αγοραίο σύστημα, στρεβλή εκδοχή του κανόνα του ισχυρότερου) και στην υποταγή στους «Κρατούντες» που δεν ηγούνται αλλά εξουσιάζουν (το ολοκληρωτικό σύστημα της υπακοής στο παντοδύναμο κράτος, που δεν παρέχει στον Λάο Ηγεσία αλλά χειρίζεται τον καταναλωτικό Όχλο με Εξουσία).
Η μεικτή μορφή που επικρατεί σήμερα αφορά σε ατέρμονα πολλαπλασιασμό αφηρημένων νομικών κανόνων και «συμβολαιακών» δεσμεύσεων, που σταδιακά διατρέχουν, επικαλύπτουν και καταλαμβάνουν κάθε περιοχή της ατομικής και συλλογικής ύπαρξης, όπου οι σχέσεις με τους άλλους ελέγχονται μόνιμα ώστε να αποφευχθεί η απειλή της αφύπνισης και της συνακόλουθης έκρηξης. Μόνο μια επιστροφή μας στην Λαϊκή Κοινότητα και στις συστατικές κοινότητες, σε μια πολιτική ανθρωπίνων διαστάσεων μπορεί να θεραπεύσει τον αποκλεισμό ή την διάλυση των κοινωνικών δεσμών, να τους αποκαταστήσει, να τους νομιμοποιήσει και να τους ανακαθιερώσει σύμφωνα με την Πάτρια Παράδοση.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/pujida-idewn3#ixzz5i4kmw8wv