Με τον υψηλόφρονα οραματισμό του για την απελευθέρωση της ευλογημένης μακεδονικής γης, της γης του Αρχιστρατηλάτη Μεγάλου Αλεξάνδρου, εφόρμησε ωσάν αετός από το εθνικό κέντρο των Αθηνών και κατέφθασε αντάρτης στα αγέρωχα βουνά της Μακεδονίας μας για να ποτίσει με το αίμα του το δένδρο της ελευθερίας της, καθιστάμενος στην ιστορική εθνική συνείδηση του Λαού μας, ήρωας και θρύλος με το αμάραντο στεφάνι της δόξας στο πέρασμα του χρόνου.
Ουδέποτε συμβιβάστηκε με την ιδέα μιας σίγουρης ανοδικής στρατιωτικής καριέρας και των ευχάριστων κοινωνικών δημοσίων σχέσεων των σαλονιών της μεγαλοαστικής Αθήνας, αλλά αγόγγυστα και ελεύθερα επέλεξε τη ζωή του Μακεδονομάχου, η οποία τον οδήγησε στον θριαμβικό θάνατο «υπέρ πίστεως και πατρίδος, υπέρ βωμών και εστιών», συντρίβοντας τον ιδιότυπο καθωσπρεπικό και ξενόδουλο ελλαδικό επαρχιωτισμό της ψοφοδεούς άρχουσας τάξης .
Ο ιδεολογικός πρόγονος του Ελληνικού Εθνικισμού, γυναικάδελφος του Παύλου Μελά, ο Εθνικιστής λόγιος και επίσης εθνομάρτυρας Ίων Δραγούμης έγραφε στο προσωπικό του Ημερολόγιο, κακίζοντας τον εαυτό του για ραθυμία ή αδράνεια: «Ίσως δεν έχω αρκετή πίστη στην ιδέα της Πατρίδας για να κάμω ό,τι έκαμε ο Παύλος !».
Ο Λαός μας ανέβασε τον Παύλο Μελά, τον Καπετάνιο του «Μίκη Ζέζα» (το αντάρτικο ψευδώνυμό του αποτελούμενο από τα ονόματα του γιου και της θυγατέρας του) και τον τοποθέτησε σαν αθάνατο σύμβολο στην κορυφή της ιδεολογίας του «Μακεδονικού Αγώνα». Ο θρύλος του είναι ανεξάντλητη πηγή δύναμης για τους Έλληνες Εθνικιστές, γι’ αυτούς που είναι παρόντες , αλλά και γι’ αυτούς που έρχονται να σηκώσουν το όπλο της Εθνικής Εκδίκησης. Ο Λαός μας πράγματι τον τραγούδησε κατά πως του άξιζε, ως αντρειωμένο πρωτομάρτυρα.
Την 13η Οκτωβρίου του 1904 βρέθηκε με τους άνδρες του στη Σιάτιστα, όπου δέχθηκαν πυρά από οθωμανικό απόσπασμα που τους είχε εντοπίσει. Ένα βλήμα τον βρήκε στη μέση. Έπεσε κάτω, έβγαλε το σταυρό του και τον παρέδωσε στον αχώριστο σύντροφό του Πύρζα, λέγοντάς του: «Τον σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου και το τουφέκι μου, όπως σου είπα, του Μίκη και να τους πεις ότι το καθήκον μου έκαμα». Λίγο αργότερα άφησε την ψυχή του στα χέρια του Παντοδύναμου.
Για να μην αναγνωριστεί ο νεκρός από τους Οθωμανούς, οι οποίοι δεν γνώριζαν ποιος ακριβώς ήταν ο άνδρας που είχαν σκοτώσει, οι σύντροφοι του Μελά απέκοψαν την κεφαλή του, η οποία με οιμωγές εκηδεύθη κάτω από την Αγία Τράπεζα της Εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής στο Πισοδέρι.
Κηδεύοντας το νεκρό ακέφαλο σώμα του στην Καστοριά, ο ατρόμητος Μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης εναπέθεσε με θρήνους το λείψανο στο βυζαντινό παρεκκλήσιο των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και ανεφώνησε : «Ο Παύλος Μελάς δεν πέθανε. Τώρα αρχίζει η πραγματική του ζωή. Η θυσία του θα εμπνεύσει όλους, μικρούς και μεγάλους. Ο Αγώνας θα φουντώσει ως την επιτυχία».
Ο θάνατος του Παύλου Μελά διαδόθηκε αστραπιαία. Αν και λίγοι εγνώριζαν πως βρισκόταν στην Μακεδονία μας, όλοι τον έκλαψαν. Το τέλος του είχε το νόημα της εθελοθυσίας του, συνετάραξε πράγματι ολόκληρο το Έθνος και παρεκίνησε πολλούς συναδέλφους του αξιωματικούς να βγουν με αντάρτικα σώματα στη Μακεδονία για να εκδικηθούν τον θάνατό του. Έως τότε η υπόθεση ένας Μακεδονίας ήταν υπόθεση ενός μικρού αριθμού Ελλήνων, από τον θάνατο του και ένθεν έγινε υπόθεση ολόκληρου του Ελληνισμού, ελλαδικού και Μείζονος. Η θυσία του έδειξε στον κόσμο ολόκληρο ότι ο Αλύτρωτος Ελληνισμός, ο ευρισκόμενος έξω από τα όρια του μικρού βασιλείου δεν είχε χαθεί.
Όταν πεθάνει ένας Γενναίος, ανασταίνεται ένας Λαός.
Ο Παύλος ήταν η ανάσταση του Μεγαλεξάνδρου, ήταν ο Αϊ Γιώργης της Μακεδονίας μας.
Πάνω στο Βίτσι τα χορτάρια είναι ακόμα κόκκινα, εκεί όπου το αίμα του μεγάλου μας Ήρωα έσμιξε με τα δάκρυα του Μακεδονικού Ελληνισμού. Στα χωριά της Καστοριάς και της Φλώρινας αυτά τα κόκκινα χορτάρια τα ονομάζουν «Λούδια τ’ Μελά». Ο Λαός μας τραγουδά τον θρυλικό του Ήρωά και λέει:
«Παύλος Μελάς κι αν πέθανε
Τα παλικάρια ζούνε
Θα φέρουνε τη λευτεριά
Στη χώρα που ποθούμε !».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/o-upermachos-ths-makedonias-mas#ixzz5jYCtW8pd