Το πετρέλαιο είναι ένα παιχνίδι για τρεις: Trump, Putin και Bin Salman εμπλέκονται σε μια διαδικασία με οικονομικές και πολιτικές προεκτάσεις. Οι ΗΠΑ, η Ρωσσία και η Σαουδική Αραβία κυριαρχούν στην παγκόσμια προσφορά πετρελαίου, καθώς από κοινού παράγουν περισσότερο πετρέλαιο από όσο τα 15 μέλη του ΟΠΕΚ μαζί. Και οι τρεις αντλούν με ρυθμούς ρεκόρ κι επίσης ο καθένας μπορεί να αυξήσει εκ νέου την παραγωγή το επόμενο έτος.
Ο Bin Salman χρειάζεται έσοδα από το πετρέλαιο για να χρηματοδοτήσει τα φιλόδοξα σχέδιά του για τον μετασχηματισμό της Σαουδικής Αραβίας, ένα πράγματι μεγαλεπήβολο και απαιτητικό σχέδιο τόσο οικονομικών όσο και κοινωνικών μετασχηματισμών, αποφεύγοντας ταυτόχρονα τις προστριβές με όσους πλήττονται (ή αντιλαμβάνονται ότι θα πληγούν) απ’ αυτήν την διαδικασία. Το ΔΝΤ προβλέπει ότι το βασίλειο, προκειμένου να εξισορροπήσει τον δημοσιονομικό προϋπολογισμό του, θα χρειαστεί μια τιμή πετρελαίου κοντά στα $73,30 / βαρέλι κατά το τρέχον έτος.
Από την άλλη, ο προϋπολογισμός της Μόσχας είναι πολύ λιγότερο εξαρτώμενος από τις τιμές του πετρελαίου – λιγότερο απ’ όσο όταν η Ρωσία συμφώνησε να ενταχθεί στις προσπάθειες του ΟΠΕΚ για την επανεξισορρόπηση της πετρελαϊκής αγοράς το 2016· επιπλέον, οι πετρελαϊκές εταιρείες της χώρας θέλουν να παράγουν από τα κοιτάσματα στα οποία έχουν ήδη επενδύσει – θέλουν να δουν αυτές τις επενδύσεις να αποδίδουν.
Οι Αμερικανοί παραγωγοί έχουν προσθέσει στην παραγωγή, κατά τους τελευταίους 12 μήνες, όγκους ισοδύναμους με το σύνολο της παραγωγής της Νιγηρίας, ενώ η παραγωγή τους θα μπορούσε να φθάσει τα 12 εκατ. βαρέλια ημερησίως μέχρι τον Ιούλιο. Η επανάσταση του fracking (μη-συμβατικές μέθοδοι άντλησης πετρελαίου) έχει, στην κυριολεξία, φέρει τις ΗΠΑ στις πρώτες θέσεις παραγωγής πετρελαίου παγκοσμίως.
Ταυτόχρονα, τα αποθέματα πετρελαίου στις ανεπτυγμένες χώρες του ΟΟΣΑ, τα οποία είχαν υποχωρήσει από τις αρχές του 2017, αυξάνονται και πάλι και είναι πιθανό να υπερβούν το μέσο επίπεδο πενταετούς διάρκειας σύμφωνα με τον ΔΟΕ (International Energy Agency). Αν τώρα μέσα σε όλα αυτά προσθέσουμε και την αγορά φυσικού αερίου θα δούμε πως οι αντίρροπες δυνάμεις που δημιουργούν οι τρεις αυτές χώρες, από την μεριά της προσφοράς στην παγκόσμια ενεργειακή σκακιέρα, είναι τεράστιες και θα καθορίσουν το γεωστρατηγικό μέλλον πολλών περιοχών.
Αξίζει, στο σημείο αυτό, να γίνει μία επισήμανση βαρύνουσας σημασίας, καθώς ο περισσότερος κόσμος συνδέει την ύπαρξη και μόνο ενεργειακών αποθεμάτων σε μια χώρα, με την αυτόματη (και αυτοδίκαιη) αναβάθμιση του ρόλου (ή του κύρους) της στην παγκόσμια σκηνή και βεβαίως με «πακτωλό χρημάτων». Κάτι τέτοιο, όμως, δεν φαίνεται να ισχύει στην εποχή μας, μιας και – πλέον – δεν τίθεται ζήτημα υπάρξεως επαρκών ενεργειακών αποθεμάτων (στην πραγματικότητα κανείς δεν ασχολείται, διότι τα αποθέματα πετρελαίου και Φ.Α. είναι σε αφθονία)· όσο για τους «πακτωλούς χρημάτων», καλό θα ήταν να είμαστε πιο επιφυλακτικοί – ας σκεφθούμε μόνον σε τι οικονομική κατάσταση βρίσκονται οι κοινωνίες μεγάλων πετρελαιοπαραγωγών Χωρών τόσο της Μ. ανατολής όσο και της Αφρικής και της Λατ. Αμερικής. Το «μεγάλο παιγνίδι» παίζεται στο πεδίο της Ενεργειακής Ασφάλειας (Energy Security) το οποίο συνδέεται, τελικά, με την εξασφάλιση της απρόσκοπτης ροής των ενεργειακών πόρων προς μία Οικονομία, παρά με την ύπαρξή τους – είπαμε, αυτοί είναι σε αφθονία.
Άλλωστε, “από την οπτική γωνία του στρατηγικού αναλυτή, η σημασία των φυσικών πόρων απορρέει από το τι ενεργοποιεί, παρά από τις εγγενείς φυσικές τους ιδιότητες”.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/hpa-vs-tourkias-ena-paichnidi-deilias#ixzz5kv96WtXt