Στα χρόνια που προηγήθηκαν της Γαλλικής Επαναστάσεως, συμφώνως προς τον εξαιρετικό μελετητή της ιστορικό Αυγουστίνο Κοσέν και άλλους ερευνητές, υπήρχαν στην γαλλική επικράτεια κυριολεκτικώς αμέτρητες κρυπτο-επαναστατικές οργανώσεις που συναγωνίζοντο για απόκτηση νέων οπαδών και αύξηση της επιρροής τους: «Συναθροισμένοι Φίλοι» («Amis Réunis»), «Φιλαλήθεις» («Philalèthes»), «Ελεήμονες Ιππότες» («Chevaliers Bienfaisants»), «Φίλοι της Αληθείας» («Amis de la Verité»), διάφορα είδη ελευθεροτεκτόνων, ακαδημίες, λογοτεχνικές και πατριωτικές εταιρείες κοινωνίες, σχολές, πολιτιστικοί σύλλογοι αλλά ακόμη και αγροτικές εταιρείες – όλες σχεδόν απέκρυπταν το ίδιο ουτοπικό πολιτικό πνεύμα (το αποκαλούμενο συλλήβδην «φιλοσοφία») καλυπτόμενο οπίσω από τις επίσημες δεδηλωμένες προθέσεις τους περί της γνώσεως, της φιλανθρωπίας ή της πνευματικής τέρψεως. Αυτές οι υπονομευτικές – προπαρασκευαστικές οργανώσεις, όπως καταγράφει ο λεπτομερέστατος Κοσέν «…ήσαν όλες τους, περισσότερον ή ολιγότερον συνδεδεμένες μεταξύ τους και συνεδέοντο με εκείνες που ευρίσκοντο στο Παρίσι. Ανάμεσά τους ελάμβαναν χώρα συνεχείς συζητήσεις, εκλογές, αντιπροσωπείες, ακατάπαυστη αλληλογραφία και ίντριγκες, μέσω δε αυτών ανεπτύχθη μια πραγματική, ιδιαιτέρα δημοσία ζωή, ως εφαλτήριον της επαναστάσεως».
Κατ’ ανάλογον τρόπο αρκετοί σύγχρονοι ιστορικοί είναι εν πολλοίς πεπεισμένοι, πως η Μπολσεβίκικη Επανάσταση ήταν αποκύημα μιας εξαιρετικώς εκτενώς προπαρασκευασθείσης, πολυεπιπέδου και πολυσυνθέτου «εβραιομασονικής συνωμοσίας» με αξιοθαύμαστο σχεδίαση. Οι πασίγνωστοι Times της 10ης Μαρτίου 1920 επιβεβαιώνουν αυτήν την συνωμοσιολογική εκδοχή, γράφοντες: «Ημπορούμε τώρα να θεωρήσουμε αποδεκτόν ότι, η μπολσεβίκικη επανάσταση του 1917 χρηματοδοτήθηκε και υποστηρίχθηκε κυρίως από την υψηλή εβραϊκή οικονομία μέσω της Ελβετίας : αυτό είναι μόνον μία περαιτέρω πτυχή εφαρμογής της προηγουμένης συνωμοσίας του 1773». (Εδώ η εφημερίς αναφέρεται στο γεγονός του 1773-το έναυσμα της αμερικανικής επαναστάσεως- όταν το κοινοβούλιον της Μεγάλης Βρετανίας εψήφισε νόμο, με τον οποίον χορηγεί στη «Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών» το μονοπώλιον του εμπορίου τσαγιού στη Βόρειο Αμερική).
Όσον αφορά στην ρωσική αστοσδημοκρατική επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917, η οποία ουσιαστικώς ήνοιξε τον δρόμο για την «Κόκκινη επανάσταση» των Μπολσεβίκων είναι εξαιρετικώς σημαντικό να κατανοήσουμε ότι, (βεβαίως όχι τυχαίως), η μεταμοναρχική κυβέρνηση συνίστατο κυρίως από ελευθεροτέκτονες, μεταξύ των οποίων εξεχώριζεν ο Αλεξάντρ Φεντόροβιτς Κερένσκι. Αυτός ήταν ηγέτης των μετριοπαθών σοσιαλιστών της Τρουντοβικής φράξιας του Κόμματος των Σοσιαλεπαναστατών.
Μετά την Φεβρουαριανή Επανάσταση που εξεθρόνισε τον Τσάρο Νικόλαο Ρωμανώφ τον Β΄, ο Κερένσκι υπηρέτησε ως Υπουργός Δικαιοσύνης στην μετα-αυτοκρατορική δημοκρατική Προσωρινή Κυβέρνηση του Γκεόργκι Λβοβ. Τον Μάϊο του 1917 έγινε Υπουργός Πολέμου. Τον Ιούνιο διεδέχθη τον Λβοβ ως Πρωθυπουργός. Στις 7 Νοεμβρίου, η κυβέρνησή του ανετράπη από τους Μπολσεβίκους υπό τον Λένιν μετά την εκραγείσα Οκτωβριανή Επανάσταση.
Με την κατάργηση της τσαρικής μοναρχίας ο Κερένσκι ως κυβερνήτης της «δημοκρατικής» πλέον Ρωσίας υιοθέτησε μια πολιτική η οποία απεμόνωσε την δεξιά συντηρητική πτέρυγα της ρωσικής πολιτικής σκηνής, (τόσον την δημοκρατική όσον και την προσανατολισμένη στην μοναρχία). Η φιλοσοφία του «κανείς εχθρός μας δεν υπάρχει στα αριστερά» εδυνάμωσε κατά πολύ τους Μπολσεβίκους και τους άφησε με ελεύθερα χέρια, επιτρέπουσα να αναλάβουν το στρατιωτικό σκέλος (ή στρατιωτική “πτέρυγα”, «военка» «voyenka») των «Επαναστατικών Συμβουλίων» – Σοβιέτ της Αγίας Πετρουπόλεως και της Μόσχας. Ο Κερένσκι διέταξε την σύλληψη του στρατηγού Λαβρ Γκεόργκιεβιτς Κορνίλοβ και άλλων αξιωματικών, ως δήθεν «πραξικοπηματιών», πράγμα που τον άφησε χωρίς ισχυρούς συμμάχους κατά των Μπολσεβίκων, οι οποίοι κατέληξαν να είναι οι ισχυρότεροι και πλέον αποφασισμένοι αντίπαλοι του, ενώ η Δεξιά, μετεξελίχθηκε στο αντικομουνιστικό «Λευκό» κίνημα.
Περί του δρωμένου της Ρωσικής Επαναστάσεως και των «υπογείων» ρευμάτων της είναι, επίσης, αποκαλυπτικό το βιβλίο «Россия накануне революции – Исторические этюды – Монархисты, Либералы, Масоны, Социалисты» («Rossija nakanune revoljucii- Istoricheskiye etyudy – Monarkhisty, Liberaly, Masony, Sotsialisty») – «Η Ρωσία την παραμονή της Επαναστάσεως- Ιστορικές Σπουδές – Μοναρχικοί, Φιλελεύθεροι, Μασόνοι, Σοσιαλιστές» του εγκρίτου ρωσοεβραίου συγγραφέως Γκρηγκόρι Άρονσον, το οποίον εδημοσιεύθη το 1962 στην Νέα Υόρκη και μεταξύ άλλων παρουσιάζει μια σειρά επιστολών της Γιεκατερίνα Ντμιτρίγεβνα Κούσκοβα, συζύγου του μασόνου Προκόποβιτς, συνδεδεμένου με στενή φιλία προς τον «εν στοά αδελφό» του Κερένσκι.
[Για να κατανοήσουμε την ουσιώδη και βαρύνουσα σημασία της ανωτέρω αναφοράς, παραθέτουμε ολίγα στοιχεία για τα αναφερόμενα πρόσωπα:
Η Γιεκατερίνα Ντμιτρίγεβνα Κούσκοβα (1869-1958) ήταν ρωσίδα οικονομολόγος, δημοσιογράφος και πολιτικός, εμπλακείσα στην ίδρυση τόσον του «Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος» όσον και του φιλελευθέρου «Συνταγματικού Δημοκρατικού Κόμματος». Ήταν υπέρμαχος του σοσιαλιστικού κοινωνικού αναθεωρητισμού (ρεφορμισμού) και αντετάχθη στους μπολσεβίκους του Λένιν.
Ο σύζυγός της Σεργκέϊ Νικολάεβιτς Προκόποβιτς (1871-1955) ήταν ρώσος οικονομολόγος, κοινωνιολόγος, δραστήριος μασόνος, αναθεωρητής σοσιαλδημοκράτης και φιλελεύθερος πολιτικός.
Ο Γκρηγκόρι Άρονσον εγεννήθη το 1887 στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας. Το 1908, έγινε μέλος της εβραϊκής – σοσιαλιστικής οργανώσεως Bund. Το 1909 άρχισε να συνεργάζεται με την «ORT», την «Общество Ремесленного и Земледелеческаго Труда Среди Евреев в России» («Obshchestvo Remeslennago i Zemledelecheskago Truda Sredi Evreev v Rossii») «Εταιρεία Χειροτεχνίας και Αγροτικής Εργασίας μεταξύ των Εβραίων της Ρωσίας». Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, δραστηριοποιήθηκε στην ομάδα των Μενσεβίκων και στην δεξιά πτέρυγα του Bund. Το 1922 συνελήφθη από την τότε σοβιετική μυστική υπηρεσία Τσε – Κα και εξορίσθηκε. Από το 1926 έως το 1931, υπήρξε Γενικός Γραμματεύς της Κεντρικής Διευθύνσεως της Παγκοσμίου Οργανώσεως «ORT». Από το 1940, έζησε στην Νέα Υόρκη και εργάσθηκε στην εφημερίδα «Новое русское слово» (Novoe russkoe slovo) «Νέος Ρωσικός Κόσμος». Έγραψε αρκετά ιστορικά έργα στην ρωσική και στην γιντισική εβραϊκή γλώσσα, όπως «Το Εβραϊκό πρόβλημα στην Σοβιετική Ρωσία» (1944) και το «Ο αντισημιτισμός στη σοβιετική Ρωσία» (1953), καθώς και δύο συλλογές ρωσικής ποιήσεως, το 1916 και το 1923. Απέθανε στην Νέα Υόρκη το 1969.]
Σε μιαν από αυτές τις επιστολές της Κούσκοβα, στις 15 Νοεμβρίου 1955, διαβάζουμε: «Είχαμε τους “ανθρώπους μας” παντού. (…). Μέχρι τώρα, το μυστικό αυτής της οργανώσεως δεν έχει ποτέ αποκαλυφθεί, αλλά η οργάνωση ήταν πράγματι τεραστία. Την εποχή της επαναστάσεως του Φεβρουαρίου, όλη η Ρωσία εκαλύπτετο από ένα δίκτυο στοών».
Αθανάσιος Κωνσταντίνου
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/panoramata-mustikhs-istorias1#ixzz5l5PbYiG6
