Άρθρο στην “Χρυσή Αυγή”
Για εμάς τους Εθνικιστές η Ηθική παριστά την διαδικασία με την οποίαν απαρτιώνεται η συγκρότηση του ανθρωπίνου Εαυτού. Οι θεμελιώδεις κατηγορίες περί της ηθικής δεοντολογίας ουσιαστικά είναι καθολικές και πλανητικής κλίμακος: Οι διαφορές μεταξύ ευγενών και ποταπών, καλών και κακών, αξιοθαύμαστων και απεχθών, δίκαιων και αδίκων μπορούν να βρεθούν παντού. Όμως από την άλλη πλευρά, ο ιδιαίτερος προσδιορισμός και η σαφής αξιολόγηση των επί μέρους συμπεριφορών οι οποίες σχετίζονται με καθεμιά από τις κατηγορίες αυτές ποικίλλει ανάλογα με τις εποχές και τις κοινωνίες όπου εκδηλώνονται αυτές οι συμπεριφορές.
Το Εθνικιστικό Κίνημα απορρίπτει όλες τις αφηρημένες και αοριστολογικές ηθικές απόψεις του κόσμου, ενώ αναγνωρίζει ότι κανένας πολιτισμός δεν μπορεί να αποφύγει τη διάκριση μεταξύ των ηθικών αξιών διαφόρων στάσεων ζωής και συμπεριφορών. Η ηθική είναι φύσει απαραίτητη σε αυτό το «ανοικτό», ελεύθερο και δυναμικό ον που είναι ο άνθρωπος. Αποτελεί ακριβώς μιαν ανθρωπολογική συνέπεια της ελευθερίας του. Κατά την διατύπωση και την συνάρθρωση των γενικών κανόνων που είναι αναγκαίοι για την επιβίωση οποιασδήποτε κοινωνίας, οι ηθικοί κώδικες συνδέονται με τα έθιμα και δεν μπορούν να διαχωριστούν εντελώς από το πλαίσιο μέσα στο οποίο ασκούνται. Αλλά δεν μπορούν επίσης να αξιολογηθούν με όρους υποκειμενικότητος και μόνον. Έτσι, η αντίληψη «η Πατρίδα μου, σωστή ή λανθασμένη, είναι υπεράνω όλων» επ’ ουδενί λόγω σημαίνει ότι η Πατρίδα μου είναι πάντα σωστή, αλλά ότι στην αντίληψη και στην συναίσθησή μου παραμένει η μοναδική, χιλιάκριβη και λατρεμένη Πατρίδα μου, ακόμη και όταν είναι λάθος.
Αυτό σημαίνει εν τέλει πως θα μπορούσαμε να αποδείξουμε ότι σε συγκεκριμένα δρώμενα ή πράγματα η Πατρίδα είναι μεν λανθασμένη αλλά παραμένει «οιονεί άθικτη», πράγμα που σημαίνει ότι εμείς πέραν του δεδομένου ότι της ανήκουμε «ψυχή τε και σώματι», συνυπογράφουμε έναν υπέρτερο κανόνα, ένα θέσμιο. Από την εποχή των αρχαίων Προγόνων μας η ηθική έχει ορίσει για τους Ευρωπαίους τις αρετές των οποίων η πρακτική εφαρμογή και εξάσκηση αποτελεί το θεμέλιο του «καλώς και ορθώς ζειν»: την γενναιοδωρία αντί της αθλιότητος, την τιμή αντί της ατιμίας, το θάρρος αντί της δειλίας, την δικαιοσύνη αντί της αδικίας, την εγκράτεια αντί της υπερβολής, το καθήκον αντί της ανευθυνότητος, την ανιδιοτέλεια αντί της απληστίας κλπ.
Καλός πολίτης είναι εκείνος που προσπαθεί πάντα, που μοχθεί διαρκώς και αγωνίζεται για την αριστεία σε κάθε μία από αυτές τις αρετές. Αυτή η βούληση για την αριστεία δεν αποκλείει με κανέναν τρόπο την ύπαρξη πολλών ενδεχομένων ανομοίων τρόπων ζωής (στοχαστικός, ενεργός, παραγωγικός κ.λπ.) και των συναφών επαγγελμάτων το καθένα από τα οποία βεβαίως διέπεται και απορρέει από διαφορετικούς ηθικούς κώδικες και βρίσκει την έκφραση και την θέση του στην ιεραρχία της Πολιτείας.
Η σύγχυση του Κοινωνικού με τον ηθικό κανόνα
Για παράδειγμα, η ευρωπαϊκή παράδοση, που εκφράζεται στο αρχαίο ινδοευρωπαϊκό θείο και ανθρώπινο «τριμερές πρότυπο» (σοφοί – άρχοντες, πολεμιστές – προστάτες, παραγωγοί), ήθελε τη σοφία να κυριαρχεί επάνω από την δύναμη και αυτήν να επιβάλλεται στον πλούτο. Όμως η ορθολογική νεωτερικότητα έχει αντικαταστήσει την παραδοσιακή ηθική, την ταυτοχρόνως αριστοκρατική και λαϊκή, με δύο είδη αστικών ηθικών κωδίκων: Πρώτον: τον χρησιμοθηρικό – χρηστικό (του Άγγλου νομικού και φιλοσόφου Jeremy Bentham), βασισμένο στον υλιστικό υπολογισμό της ευχαρίστησης και του πόνου (καλό είναι αυτό που αυξάνει την ευχαρίστηση για τον μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων). Δεύτερον: την δεοντολογική ηθική (του Γερμανού φιλοσόφου Immanuel Kant), βασισμένη σε μιαν ενιαία αντίληψη του δίκαιου, προς την οποίαν πρέπει να τείνουν μοχθούντες όλοι οι άνθρωποι σύμφωνα με έναν παγκόσμιο ηθικό νόμο. Αυτή η τελευταία προσέγγιση υποστηρίζει και την κυρίαρχη «ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», η οποία είναι ταυτόχρονα ένας ελάχιστος ηθικός κώδικας και στις ημέρες μας ένα στρατηγικό όπλο του δυτικού δημοκρατικού εθνοκεντρισμού. Αυτή η ιδεολογία είναι μια αντίφαση διατεταγμένη σε όρους. Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαιώματα, αλλά εάν ήσαν απομονωμένα όντα δεν θα γνώριζαν καν πώς έχουν το τάδε ή δείνα δικαίωμά τους. Ένα δικαίωμα εκφράζει μια σχέση ισότητας του κατέχοντος έναντι του συνόλου των λοιπών κατεχόντων, η οποία συνεπάγεται την συνύπαρξη και την κοινωνικότητα.
Επομένως, κανένα δικαίωμα δεν μπορεί να θεωρηθεί εκτός ενός συγκεκριμένου πλαισίου που το ορίζει. Δεν νοείται έξω από μια κοινωνία ικανή να το αναγνωρίσει και να καθορίσει το αντίστοιχο προς αυτό το δικαίωμα καθήκον αλλά και να διαθέτει επαρκή μέσα για την εφαρμογή του. Όσον αφορά στις θεμελιώδεις ελευθερίες, αυτές δεν έχουν διακηρυχθεί, αλλά πρέπει να κατακτηθούν και να διασφαλισθούν. Το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι επέβαλαν με την βία το «δικαίωμα στην αυτονομία» στους λοιπούς λαούς δεν σημαίνει με κανέναν τρόπο ότι όλοι οι λαοί του πλανήτη πρέπει να θεωρηθούν υπεύθυνοι για την τήρηση και εγγύηση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» με τον ίδιο τρόπο όπως τα συλλάβαμε εμείς στην Ευρώπη. Ενάντια στην «ηθική τάξη» της βιομηχανικής κοινωνίας, η οποία συγχέει τον κοινωνικό με τον ηθικό κανόνα, πρέπει τελικώς οι Ευρωπαίοι να στηρίξουν μια πληθώρα μορφών κοινωνικής ζωής και να σκεφθούν από κοινού την τάξη. Συνεπώς μπορεί κάποιος να αποφύγει όντως τον απεριόριστο σχετικισμό και το μηδενισμό του «εσχάτου ανθρώπου» (όπως τον αποτυπώνει ο Nietzsche), ο οποίος σήμερα αποκαλύπτεται προβαλλόμενος στο υπόβαθρο του πρακτικού υλισμού. Μπορεί να αποκαταστήσει κάποιο συμπαγές και συνεπές νόημα, δηλαδή να ανακτήσει τις αρχέγονες κοινές αξίες, προσλαμβάνοντας ορισμένες συμπαγείς βεβαιότητες που άλλοτε τις έχουν δοκιμάσει και υπερασπίσει παρελθούσες ανθρώπινες κοινότητες, με αυτοσυνείδηση και γνώση της φύσεως και της ιστορίας.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/pujida-idewn-gia-thn-anakthsh-ths-paradosiakhs-hthikhs#ixzz5lT8pxaom