Η καταστροφή της Παναγίας των Παρισίων θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι συμβολίζει την σταδιακή καταστροφή του Δυτικού Πολιτισμού, ο οποίος οικοδομήθηκε στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό.
Εντούτοις, δεν είναι η πρώτη φορά που καταστρέφεται τμήμα του συγκεκριμένου ναού. Ούτε η πρώτη φορά που το Παρίσι αποτελεί στόχο καταστροφών ή και γενικότερα επιθέσεων. Ναι, υπάρχει ο κίνδυνος από την ανατολή και αυτήν την φορά είναι πολύ μεγάλος λόγω της ύπνωσης των Ευρωπαίων, ωστόσο αν κάποιος κοιτάξει το παρελθόν της Γηραιάς Ηπείρου δεν θα δει ούτε φιλήσυχες κοινωνίες, ούτε αγάπη και ευμάρεια.
Αντίθετα, η ευρωπαϊκή ιστορία βρίθει πολέμων, βίας, καταστροφών –φυσικών ή λόγω επίθεσης, αλλά και επιδημιών. Οπότε ο καθένας που αγαπάει τον τόπο και τους ανθρώπους του αντί να μοιρολατρεί ή να κλαίγεται για το μέλλον, καλό θα ήταν να αναλογιστεί την φύση, το αναπόδραστο της μοίρας και του χρόνου και να συμπεριφέρεται καταλλήλως. Χωρίς μεγαλοστομίες, αλλά ούτε και φόβο. Με μια απλή αναδρομή στο παρελθόν των προγόνων μας, όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά όλων των Ευρωπαίων, ο πολιτισμός μας βρέθηκε στο κατώφλι της καταστροφής χιλιάδες φορές. Και άλλες τόσες αναγεννήθηκε και πήρε μια ακόμη ανώτερη μορφή. Αργά ή γρήγορα αυτό θα γίνει και τώρα. Άλλωστε, οι πολλοί είτε κλαίγονται, είτε μεμψιμοιρούν. Οι λίγοι πάντα θέτουν την λογική και αγωνίζονται με αυτοθυσία για το μέλλον όλων. Για το μέλλον της Ευρώπης, όχι μόνο ως γης, αλλά και ως οντότητας πνευματικής. Και ευτυχώς αυτοί οι λίγοι ακόμα υπάρχουν.
Διαβάστε περισσότερα στην Αντεπίθεση
