Ευρείες οι οπές του Ουρανού, κατακάθονται άνωθεν της χθόνιας πέτρας, καθώς στολίζονται με περίσσεια ζωή, ταγμένη σε μια διαδρομή ακμής. Μοιραία, της παρακμής επίσης, αφού η θανατική φάση, αποτελεί την τέλεια θυσία προς τέρψιν της ακόλουθης ανακύκλωσης της βιολογικής ύπαρξης. Η πέτρα λαξευμένη ευπρεπώς, δεσπόζει στις άγνωστες παρυφές του απείρου σκότους, διακατεχόμενη από μια έμφυτη εγωιστική, μα μητρική αλαζονεία. Φερόμενη ως το κέντρο της κοσμικής ύλης, παρότι αποτελεί ψηφίδα, αρμονικά δεμένη στο τέλειο ψηφιδωτό της κτιστής διάστασης.
Αιθέρια γαλήνη ενυπάρχει στην γη που ο Αγήνωρ εξουσιάζει, όντας απόγονος του Άργους και πρόγονος της Κνωσού. Η ισορροπία στην οποία αρέσκεται η μήτηρ των σπαρτών, μένει ανεπαρκής, ώστε να εξηγήσει την σιγή που το ευλογημένο, ευωδιαστό χώμα διατηρεί. Εν μέσω, της εποχής του Ηρωισμού, όταν η Κρόνια αγνότητα χαμένη βρισκόταν στην άβυσσο της λαμπρής μυθιστορίας, ενώ το κράμα χαλκού και αίματος είχε προσφάτως καταλαγιάσει, βρίσκοντας στεγνό ορίζοντα στις ακτές της Σαμοθράκης. Προτού, η σιδηρά γενιά πρωταρχίσει την παρακμιακή πτώση, στον πυθμένα της αφάνειας και της σήψης. Αδαής εκείνος που θαρρεί πως οι αξίες της χρυσίζουσας εποχής, αποτελούν ακόμη συστατικό του ανδρός.
Μία κραυγαλέα φωνή, φοβισμένη καθώς είναι, γεμίζει το υπαρκτό με αγωνία!
Λευκά ενδύματα προβάλλουν στο μέσον της ανθοφόρου πεδινής κοιλάδας, ενώ μια κόρη ορθώνεται, συλλέγοντας τους αναζωογονημένους και φερέλπιδες καρπούς από την χειμερινή δυσμένεια. Η υποχθόνια μήτρα μόλις που ενθυμείτο τη λευκή περιβολή της νεογενούς κόρης, που τώρα έμοιαζε έτοιμη η ίδια να αποτελέσει τον φορέα της ζωής. Προικισμένη με μια εύμορφη κατάρα, η κόρη δείχνει να αγνοεί τον κίνδυνο που τα άνθη ολόγυρα της ψιθυρίζουν, αφού δυο οπές αστραπιαία την κοιτούν με ζηλόφθονο θαυμασμό. Με μέσο την πανουργία, ο ένθερμος θεατής με την μορφή αρρενωπού ταύρου, προσελκύει τους ηλεκτρισμένους οφθαλμούς της αφελούς κορασίδας, που προστρέχει από το ενδιαφέρον, υποτιθέμενο, άλογο όν· μη παραλείποντας ακόμη και να βρεθεί άνωθεν της ράχης του. Ξαφνικά, το μειδίαμα της λευκοντυμένης κόρης χάνεται, υπό το βάρος της εγκληματικής στιγμής.
Ως άλλος Παν, ο αργικέραυνος παρασύρει την ποθητή σε αυτόν κόρη στο Δίκταιον άντρον, εκεί όπου ο ίδιος ανδρώθηκε, στην νήσο των Κρητών. Η γαλήνια πρόσοψη της επανέρχεται, εν μέσω τρόμου και οδυρμού, καθώς το θείο πρόσωπο του θύτη αποκαλύπτεται. Ανίκανη να αντισταθεί στην απόκοσμη θέληση της Μοίρας, η ίδια υποκύπτει, αποδεχόμενη στο αγνό σώμα της εκείνο τον σπόρο, που είχε σκοπό την ανανέωση του κόσμου όλου, μέσω της ιδεατής αυτής παράστασης. Προτού, η Μήδεια απαχθεί από τον Ιάσονα και η Ελένη από τον Πάρη, υπήρξε η προϊκονομία του όλου εμπαιγμένου εθίμου. Το αποτέλεσμα της συνεύρεσης ήταν η ενστάλαξη της αειφόρου γνώσης και παιδείας στο πρώιμο έλλογο ον, ενώ στα στιβαρά τέκνα της στηρίχθηκε το περεταίρω πολιτισμικό άλμα.
…
Δύσμοιρη κι άτυχη· τα τέκνα σου σ’αφήσαν,
ατιμασμένη και θλιμμένη, μονάχη θε να τριγυρίζεις…
Γραία κι ανήμπορη· τα τέκνα σου σ’αφήσαν,
λησμονημένη- μ`αξέχαστη, Ευρώπη θα γυρίσεις.
…
Αιώνες πέρασαν, ενώ η νεαρή Ευρώπη ωρίμασε, αντικρίζοντας τα τέκνα της να αγγίζουν πλείστες φορές την αρετή, την δόξα, αλλά και την ήττα. Τα περίλαμπρα χρυσαφί μαλλιά είχαν χάσει την μοναδική χρωματική τους ιδιότητα, δείγμα του αέναου χρονικού κύκλου. Η Ολύμπια κορφή δεν στέγαζε πλέον τον οίκο των δαιμόνων. Παρέμενε έρμαιο, στις διαθέσεις των ατίθασων και γεμάτων αλαζονεία υιών της, οι οποίοι δέσμιοι της ύλης, αδυνατούσαν να κατανοήσουν τον σκοπό που για εκείνους σιγοτραγουδούσε. Όφεις έχουν παρεισφρήσει εντός της επικράτειας της, σφίγγοντας, κάθε φορά περισσότερο τα δομικά στοιχεία της. Παράλληλα, χάριν της απερισκεψίας των υιών, η γηραιά κόρη, έρχεται αντιμέτωπη με νέους μνηστήρες, που όμως τίποτε το αγαθό ή άριστο δεν έχουν να της προσφέρουν. Κι όμως, απειλούν με θρασύτητα να αρπάξουν για δεύτερη φορά την γερασμένη μητέρα, ενώ επιτίθενται στις κόρες της. Αυτοί, οι δίχως αξιόλογη κουλτούρα υπεισέρχονται στον κοινωνικό ιστό, αναζητώντας τρόπους, βάσει των οποίων θα καταφέρουν να εδραιώσουν χαρακτηριστικά, τα οποία αρχικώς διέδιδαν πως διακινδύνευσαν ώστε να αποφύγουν.
Η Αρπαγή της Ευρώπης σκιαγραφεί έναν συμβολισμό επίδειξης της ισχύος της αναπτυσσόμενης φυλής, μέσω του εκφραστή της, αγωνιζόμενη να κατακτήσει επιτυχώς το εργαλείο εκείνο, που όμως δεν κατείχε. Τόλμησε να αποκτήσει το συστατικό το οποίο έλειπε από την ενδότερη φύση του. Αληθινά, αποδεικνύει την αρχέγονη θέληση ενός άσημου, εν μέσω πλήθους άσημων, να υψώσει τις χείρες του στους ουρανούς. Διατρανώνοντας την τιτάνια πυγμή του, να τσακίσει με τις γροθιές του, κάθε κατώτερο των βίαιων συνθηκών ον· χρησιμοποιώντας ακόμη κάθε μέσο, ώστε να φέρει τον εαυτό του σε υψηλότερο σημείο μέσα σε αυτήν την άμορφη μάζα. Την μεταφέρει εκεί, όπου κρύφτηκε από τον ίδιο του τον αυτοκαταστροφικό εαυτό, έως ότου ήταν έτοιμος να τον αντιμετωπίσει και εν τέλει να τον εκτοπίσει. Την φέρει εκεί, κάνοντας την δικιά του, ενώ την χρησιμοποιεί, ώστε να πατάξει τους γύρω του υπανθρώπους.
Καταπάτησε, διέλυσε και εξαΰλωσε κάθε τι, που θα εμπόδιζε την υπεράνθρωπη προσπάθεια του!
Κατόπιν, δημιούργησε και έκτισε την έμμετρη φιλοσοφία του, εμφυσώντας αυτή στην επόμενη γενιά της φυλής του. Η λευκοντυμένη κόρη μετατράπηκε σε λάβαρο, σε δεσμό αίματος. Έγινε ιδέα, που όμως οι ύστατοι υιοί της δεν θέλησαν να στεγάσουν στα ακαλαίσθητα, πλέον σώματα τους. Την κατήντησαν μια κοινή, την οποία μπορούσε να καταπατήσει κάθε υπάνθρωπος, ως εκδίκηση για τις ακριβοδίκαιες πράξεις του πρώιμου πατέρα. Φοβισμένη, μένει αβοήθητη, υπό το μένος ενός σκοτεινού και πρωτόγονου πλήθους, των οποίων η σιχαμερή μορφή της προσδίδει μια παγερή αηδία.
Πλην των δακρύων, οι ευρείες οπές της αντικατοπτρίζουν μια σκιερή και σιωπηλή οργή, καθώς ολίγοι από τους ξεχασμένους υιούς της, δίνουν μια υπόσχεση· έναν όρκο ιερό. Θα κατακόψουν όποιο εμπόδιο, ανθρώπινο η μη. Η αρπαγή σου δεν ήταν μάταιη!
Ευρώπη θα γυρίσεις
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-arpagh-ths-eurwphs#ixzz5nzU0e7CG
