Στις 26 Μαΐου έχουμε (και) Ευρωεκλογές. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα μας μιλούν για «την ανάγκη να μπει φραγμός στην ακροδεξιά» και «να υποστηρίξουμε τις προοδευτικές δυνάμεις απέναντι στην ξενοφοβική αντίδραση», δείχνοντας έτσι σαφέστατα ποιο είναι το διακύβευμα των εκλογών. Καταρχάς, να υπενθυμίσουμε ότι η ΕΕ αποτελείται σήμερα από 30 χώρες και όχι από 10. Η Ελλάδα, ενώ ανήκει από το 1980 στην ΕΟΚ και μετέπειτα στην ΕΕ, δείχνει μετά τα εθνοκτόνα μνημόνια να μην λαμβάνεται στο ελάχιστο υπόψη. Ούτε καν στα μείζονα θέματα που αφορούν άμεσα την ίδια και τα συμφέροντά της, δείγμα του ότι θεωρείται Χώρα υπό ρευστοποίηση. Τίθεται, εμμέσως πλην σαφώς, ζήτημα αλλαγής συνόρων εις βάρος της και γι’ αυτόν τον σκοπό ενεργοποιούνται ποικίλοι μηχανισμοί. Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό τοπίο έχει ιδιαίτερη σημασία ο παθητικός ρόλος και η μη ενεργητικότητα της Ελλάδας. Το πώς αυτή αντιμετωπίζεται από τις (λεγόμενες) «μεγάλες δυνάμεις». Το (μίζερο) ενδιαφέρον είναι ότι η Ελλάδα δεν υπολογίζεται στον ελάχιστο βαθμό από τους εντολείς των κυβερνήσεών της.
Η πλήρης ευθυγράμμιση της πολιτικής της με τα ξένα συμφέροντα θεωρείται δεδομένη και εκ των προτέρων δηλωμένη από όποια παράταξη του «Συνταγματικού τόξου» θέλει να αναλάβει τα ηνία του εντολοδόχου διακυβερνήτη. Γυρνώντας τον χρόνο λίγα έτη πίσω, θα δούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε εκλογικά τον κυριότερο ωφελημένο της λαϊκής οργής στην πρώτη περίοδο της μνημονιακής κατοχής της Χώρας. Αναρριχήθηκε στην εξουσία σηκώνοντας ως κύριο σύνθημά του τις σημαίες «του τέλους των μνημονίων» και «του τέλους της διαπλοκής». Τα 4,5 χρόνια διακυβέρνησης της Χώρας από την «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση έδειξε ότι «πέτυχε» και στα δύο, αλλά από την ακριβώς αντίθετη πλευρά. Η περιβόητη «έξοδος από τα Μνημόνια» στην πραγματικότητα σημαίνει την περαιτέρω επιδείνωση της παράδοσης της Χώρας στους διεθνείς τοκογλύφους για μερικές δεκαετίες ακόμη, με τα υψηλά πλεονάσματα να την καταδικάζουν σε μόνιμη παραγωγική και οικονομική καθήλωση, με όλα τα κοινωνικά επακόλουθα. Η ιστορία απέδειξε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε… άξιος συνεχιστής των προκατόχων του στην άμεση αφομοίωση των «αρχών» του πελατειακού κράτους, διορίζοντας τον κάθε απίθανο (π.χ. Καρανίκας) στην πιο απίθανη θέση.
Αναμφίβολα, μια από τις πιο σημαντικές συνδρομές στο σύστημα στο οποίο ανήκει είναι οι υψηλές αποδόσεις του στην διαπλοκή, που δήθεν θα… πολεμούσε. Ένα πλήθος από παλιές και νέες ΜΚΟ και off shore εταιρείες, αποδείχθηκαν ασυναγώνιστοι χρηματομασητές, ενώ αξιοποιήθηκαν και οι σχέσεις με συγκεκριμένο μερίδιο του εγχώριου κεφαλαιοκρατισμού. Σε ένα γενικότερο πολιτικό πλαίσιο, όλο το προσωπικό του εγχώριου «Συνταγματικού τόξου» θεωρεί τις Ευρωεκλογές ως μια «μάχη ενάντια στον εθνικισμό και τον λαϊκισμό», δίνοντας έτσι το απαραίτητο ιδεολογικό περιτύλιγμα. Άχρηστο για την συντριπτική πλειοψηφία των Λαών των Εθνών της Ευρώπης, αλλά χρήσιμο σε όσους ψάχνουν μια οποιαδήποτε δικαιολογία για την συμμετοχή τους στο στρατόπεδο του εθνομηδενισμού. Το «μέτωπο κατά του Εθνολαϊκισμού» στην πραγματικότητα αντιστρατεύεται κάθε ιδέα Εθνικής αυτάρκειας και Λαϊκής συνειδητοποίησης, στοιχεία απαγορευμένα για την παγκοσμιοποίηση και τους απανταχού τοποτηρητές της.
Η πραγματική έννοια της Πολιτικής υποβαθμίζεται πλήρως, από την χυδαία μετάλλαξή της, καθώς το σύστημα είναι όχι απλώς διάτρητο, αλλά κουρελιασμένο, με τρύπες-περάσματα σε ταμεία, ιδρύματα, πρεσβείες, «μαύρο χρήμα» και –εννοείται- πάμπολλες off shore. Μέσα σ’ αυτό το γενικό κλίμα διαφθοράς και σήψης, η κοινή πεποίθηση όλων των πολιτικών πτερύγων του καθεστώτος είναι ότι μετά από 9 χρόνια επιβολής εθνοκτόνων και αντιλαϊκών μνημονίων και πολιτικάντικων προδοσιών των ελπίδων για ανατροπή τους έχουν καταφέρει, οριστικά και αμετάκλητα, να «λοβοτομήσουν» την συνείδηση, την καρδιά και το μυαλό του Ελληνικού Λαού. Ότι βυθίζοντάς τον στον αδυσώπητο και άχαρο αγώνα της επιβίωσης και στον περιοριστικό ρόλο της ατομικής διάσωσης κατάφεραν παράλληλα να τον βυθίσουν και στα τάρταρα της ανοημοσύνης, της απώλειας κάθε κριτηρίου σκέψης, στην απελπισία και την επακόλουθη αποδοχή της μοίρας που του εξυφαίνουν. Ανακουφισμένοι και ήσυχοι οι εκπρόσωποι του καθεστώτος απ’ αυτές τις… επιδόσεις θεωρούν ότι μπορούν πλέον να επιδίδονται αμέριμνοι και με άνεση στο μετανεωτερικό στοιχείο που χαρακτηρίζει την σύγχρονη εκδοχή της πολιτικής, να μετατρέπουν δηλαδή τους ενημερωμένους πολίτες σε άφρονες οπαδούς των στημένων σχηματισμών του «Συνταγματικού τόξου». Με την αρωγή των απίστευτα βρώμικων και εξαρτημένων ΜΜΕ προσφέρουν «σανό» για κάθε «πρόβατο».
Η σκανδαλολογία έχει μονόπλευρη κατεύθυνση, είτε από την μεριά της κυβέρνησης είτε από την πλευρά της αντιπολίτευσης, «ξεχνώντας» ότι τα σκάνδαλα αφορούν άμεσα όλα τα κόμματα του «Συνταγματικού τόξου». Παίζοντας εντελώς χυδαία με τις έννοιες «του σκότους και του φωτός», το ζήτημα για ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και τους παρελκόμενους πολιτικούς φορείς είναι αν οι Έλληνες θα… ταυτίζονται με Τσίπρα ή Μητσοτάκη, Πολάκη ή Γεωργιάδη, Φίλη ή Καιρίδη. Καθώς το να ανακτήσουμε πάση θυσία την Εθνική Κυριαρχία της Χώρας και να εργαστούμε πολύ σκληρά για την διέξοδο της Πατρίδας και του Λαού από την θανατηφόρο μέγγενη της εξάρτησης, αποτελεί επιτακτική ανάγκη, μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, η εκλογική ενδυνάμωση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στις 26 Μαΐου και η ανάλογη κοινωνική εμβέλειά της, για να μπορεί να υπάρχει ευοίωνο μέλλον.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/stis-26-maiou-pshfizoume-chrush-augh#ixzz5ojMdyhWQ