Ένα κείμενο του Στρατηγού Γρίβα του 1947
Τον Αύγουστο του 1949 ο Εθνικός Στρατός κατήγαγε ολοκληρωτική νίκη κατά της κομμουνιστικής ανταρσίας. Όμως σήμερα, 69 χρόνια μετά, όλοι υμνούν την Αριστερά, που ήταν η νικημένη παράταξη εκείνης της περιόδου! Το γεγονός αυτό έχει την ερμηνεία του. Ο αγώνας διηξήχθη μόνον στρατιωτικά και όχι ηθικά, πολιτικά και ιδεολογικά. Αυτό επισημαίνει και στο παρακάτω κείμενό του από το 1947 ήδη, πριν δηλαδή τελειώσουν οι επιχειρήσεις, ο τότε Αρχηγός του κόμματος των «Χιτών», Συνταγματάρχης Γεώργιος Γρίβας. Πριν σας παραθέσουμε το κείμενο αυτό πρέπει να πούμε ότι ο στείρος μεταπολεμικός αντικομμουνισμός της αστικής δεξιάς ήταν πράγματι ανίκανος για να αντιμετωπίσει ένα ιδεολογικό κίνημα, όπως ήταν το κομμουνιστικό και γι’ αυτό σήμερα η Αριστερά είναι ιδεολογικά και πολιτικά κυρίαρχη. Όσο για τους Εθνικιστές, πολεμήθηκαν περισσότερο και από τους κομμουνιστές από το αστικό παλαιοκομματικό κράτος. Ίσως γιατί ήταν περισσότερο επικίνδυνοι γι’ αυτούς και από τους κομμουνιστές. Έγραφε, λοιπόν, στα 1947 ο Γεώργιος Γρίβας:
«Ιανουάριος 1947 – Ο ηθικός παράγων
Ζητούμεν όπλα από τους ξένους. Οργανώνομεν στρατόν. Καταστρώνονται σχέδια εναντίον των συμμοριών και των πρακτόρων των εις τας πόλεις. Συμβούλια και συσκέψεις δια την εξασφάλισιν του υλικού παράγοντος. Ουδείς όμως εσκέφθη σοβαρώς δια τον ηθικόν παράγοντα. Και όμως η αξία τούτου βαίνει οσημέραι αυξανομένη. Όσον καταστρεπτικώτερα είναι τα αποτελέσματα των υλικών πολεμικών μέσων, τόσον μεγαλύτεραι είναι και αι δοκιμασίαι και τοσούτον μεγαλύτερον ψυχικόν θάρρος απαιτείται δια ν’ αντιμετωπισθούν. Δεν κυριαρχεί τις, όμως, των μακρών και φοβερών δοκιμασιών μιας πάλης μόνον με εντυπώσεις. Απαιτούνται αρεταί ικαναί να αντιμετωπίσουν και τας σκληροτέρας θυσίας. Εάν θέλωμεν να υπερπηδήσωμεν τας δοκιμασίας, εν μέσον υπάρχει: η ΗΘΙΚΗ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ. Αύτη απαιτεί μίαν Κυβέρνησιν, η οποία να κυβερνά πραγματικώς, απαιτεί ένα λαόν έτοιμον δια προσπάθειαν.
Η έκφρασις «ένοπλον έθνος» δεν είναι φράσις κενή. Δεν περιλαμβάνει μόνον τον στρατόν ο οποίος μάχεται, αλλ’ ολόκληρον το έθνος με όλας τας δυνάμεις του, ηθικάς και υλικάς. Το ηθικόν του στρατού είναι το ηθικόν του έθνους. Οι στρατοί συγκρατούμενοι δια της συνοχής, διατηρούσι το ηθικόν των περισσότερον παρά η χώρα. Αι στρατιωτικαί ήτται εξασθενούν τους στρατούς, τα μετόπισθεν όμως ευρύνουν τα αποτελέσματα αυτών. Και πράγματι εκ των μετόπισθεν ήρχισαν αι μεγάλαι καταρρεύσεις. Ο λαός πολλάκις υποκύπτει πριν ή υποκύψη ο στρατος. Ήλπιζον, λέγει ο Χίντεμπουργκ εις τας παραμονάς της καταρρεύσεως του 1918, ότι θα ηδυνάμην να αγωνισθώ κατά της κρατούσης εν τη χώρα απαισιοδοξίας και να κάμω να γεννηθή η εμπιστοσύνη.
Σήμερον, καθ’ ήν στιγμήν διεξάγεται εν Ελλάδι αγών με τα όπλα, ένας άλλος αγών, ύπουλος, διαβρωτικός, διεξάγεται εις το εσωτερικόν επί του πληθυσμού υπό των πρακτόρων του ΚΚΕ δια την παράλυσιν πάσης προσπαθείας πρςο υποβοήθησιν του έργου των μαχομένων εθνικών δυνάμεων. Και ο αγών ούτος διεξάγεται με όλα τα μέσα, δια της προπαγάνδας, του χρυσίου, των υποσχέσεων μέχρι και της σκληροτέρας βίας. Γεννάται, ούτω, παρά τω λαώ το αίσθημα ικανοποιήσεως του ατομικού συμφέροντος αντί του γενικού τοιούτου και προκαλείται παρ’ αυτώ η αδράνεια η οποία στερεί την πολιτείαν μέρους των μέσων της.
Τούτο οφείλεται εις την έλλειψιν καθοδηγήσεως εκ μέρους της Πολιτείας, ης αποτέλεσμα η έλλειψις κοινωνικής πειθαρχίας, η οποία αποτελεί το πλέον σταθερόν θεμέλιον της ισχύος ενός λαού. Όλοι ομιλούν σήμερον περί δικαιωμάτων, επιζητούν να εξασφαλίσουν το σαρκίον των, ολίγοι όμως είναι εκείνοι οι οποίοι ομιλούν περί καθήκοντος. Θεωρίαι αι πλέον αντικοινωνικαί ελευθέρως κηρύσσονται. Η εθνική διαπαιδαγώγησις παρημελήθη, ενώ εξ αντιθέτου αφέθη ελεύθερον πεδίον εις όλας τας επαναστατικάς ιδέας. Το άτομον αφήκε να σβεσθή εν τη απαθεία του η εσωτερική φλόγα και δεν είναι πλέον ευαίσθητον εις εκείνο το οποίον είναι υψηλόν. Το ιδανικόν παρεχώρησε την θέσιν του εις την ύλην.
Η ηθική αυτή κατάπτωσις είναι αποτέλεσμα αντανακλαστικόν της χρεοκοπίας της εννοίας του κράτους. Και η χρεοκοπία αυτή σήμερον είναι πασιφανής. Ο Ελληνικός λαός ανήσυχος αντιλαμβάνεται τον κίνδυνον ο οποίος τον επαπειλεί και είναι έτοιμος να δεχθή οιανδήποτε θυσίαν. Η Κυβέρνησις θα επετύγχανεν, εάν εζήτει το τοιούτον. Ηρκέσθη, όμως εις την λήψιν ημιμέτρων, εις νομικάς ερμηνείας, εις λόγους σκοπιμότητος. Ούτω, αφ’ ενός μεν απωλέσθη το ηθικόν όφελος μιας προσπαθείας η οποία θα επιστοποίει εις τα όμματα των ξένων τον ανδρισμόν της χώρας και θα συνεσπείρωνε ολόκληρον το έθνος πέριξ της ηγεσίας του. Αφ’ ετέρου δε το άτομον έχασε την εμπιστοσύνην του προς την Κυβέρνησιν διότι επιστοποίησε την αδυναμίαν της να του εξασφαλίση την ατομικήν του ασφάλειαν με αποτέλεσμα να παρασυρθή τούτο εις διαφόρους ιδιοτελείς υπολογισμούς πολλάκις και τους πλέον χυδαίους και αντεθνικούς. Και η Ελληνική κοινωνία περιεβλήθη με εν ηθικόν χρεοστάσιον, όπου η διαφθορά συνεχίζεται βραδέως μεν αλλά μεθοδικώς.
Το κακόν δεν παρατηρείται δια πρώτην φοράν, ούτε μόνον εις τον τόπον μας. Σήμερον όμως είναι μεγαλύτερον παρά ποτέ λόγω των ηθικών συνθηκών. Τούτο είναι αναγκαία συνέπεια του κοινοβουλευτισμού, ο οποίος βλέπει τα πάντα υπό το πρίσμα μιας δήθεν νομιμότητος, θυσιάζων εις ταύτην ύψιστα εθνικά συμφέροντα. Είναι αποτέλεσμα επίσης του παλαιοκομματισμού, ο οποίος δια να διατηρήση την αρχήν διέφθειρε συνειδήσεις και απεσυνέθεσε τας διοικητικάς υπηρεσίας. Ο οποίος παν νέον μέλος το οποίον δεν θα θελήση να προσαρμοσθή προς τας φαυλοκρατικάς μεθόδους, δεν το δέχεται εις τους κόλπους του. Ο οποίος δεν επιθυμεί να χυθή νέον αίμα, σφριγηλόν, εις τον άτονον οργανισμόν του, εκ φόβου υπερεντάσεως.
Οι αγώνες και μάλιστα οι εθνικοί, αποκαλύπτουν πάντοτε νέα στοιχεία, εξαίρετα, πλήρη ορμής και πατριωτισμού. Τα στοιχεία όμως αυτά είναι πολλάκις άνευ συνοχής και δεν δύνανται να επιβληθούν ει μη κατόπιν πολλών αγώνων οι οποίοι τα κατατρίβουν και τα εξανεμίζουν, διότι δοκιμάζουν την αντίδρασιν του παλαιοκομματισμού, ηνωμένου αλλ’ ούτε και γίνονται υπό τούτου δεκτά προς συνεργασίαν εκ φόβου υποσκελίσεώς του. Έν βλέμμα εις τα κόμματα, εις το κοινοβούλιον. Πάντοτε οι ίδιοι άνθρωποι. Πάντοτε τα κληρονομικά δικαιώματα επί της συμμετοχής εις την πολιτικήν ζωήν του τόπου. Ο πάππος, είτα ο πατήρ, είτα ο υιός.
Και όμως τα νέα αυτά στοιχεία, τα νέα αυτά πρόσωπα, επί των οποίων έπεσεν όλον το βάρος του αγώνος και τα οποία αντιπροσωπεύουν τας αρετάς του λαού, έχουν περισσότερα δικαιώματα να κυβερνούν, παρά το αρτηριοσκληρωμένον γήρας. Αλλά έχουν και την πείραν τοιούτων αγώνων, την οποίαν δεν δύνανται να έχουν κεφαλαί με λευκανθείσας τρίχας εν γαλήνη και ηρεμία.
Από τους νέους αυτούς, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν την ανανεουμένην εθνικήν ενεργητικότητα, εξεκίνησε κατά την περίοδον της κατοχής και σήμερον η αντίδρασις, η οποία εσταμάτησε το κύμα του κατακτητού και του κομμουνισμού.
Από τους νέους αυτούς θα έλθουν και αι μεγάλαι ιδέαι αι οποίαι θα εμπνεύσουν και θα αναζωογονήσουν το έθνος. Διότι αι ιδέαι αυταί δεν δύνανται να βγουν από περιβάλλον σκεπτικισμού, υποκρισίας, καιροσκοπίας. Έχουν την γενέτειρά των μόνον εκεί όπου λάμπει η εσωτερική φλόγα των μεγάλων ιδεωδών.
Μεταξύ των νέων τούτων πρέπει να εκλεγή η νέα ηγεσία. Με αυτούς μόνον είναι δυνατόν να διαπλασθή ένας λαός έτοιμος δι’ οιανδήποτε θυσίαν.»
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/pws-jepoulhthhke-h-nikh-tou-ethnikou-stratou-kata-twn-kommounistwn#ixzz5qR66NIYP
