Για την ενίσχυση της οργανικής Δημοκρατίας της Κοινότητας
Προφανώς η δημοκρατία δεν εμφανίστηκε για πρώτη φορά με τις επαναστάσεις του 1776 και του 1789. Αντίθετα, αποτελεί μια σταθερή παράδοση στην Ευρώπη, από την γένεση της αρχαίας ελληνικής «Πόλεως» και από την εποχή των αρχαίων γερμανικών «ελευθέρων συνελεύσεων». Βεβαίως η πραγματική δημοκρατία δεν είναι συνώνυμη με τις πρώην «λαϊκές δημοκρατίες» της κομουνιστικής Ανατολής ούτε με την τεχνητή φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία που επικρατεί σήμερα στις δυτικές χώρες. Ούτε η δημοκρατία σχετίζεται αναγκαστικά με το σύστημα των πολιτικών κομμάτων.
Αντίθετα, υποδηλώνει ένα σύστημα στο οποίο κυρίαρχος είναι πράγματι ο Λαός. Η δημοκρατία δεν είναι κάποια ατελείωτη συζήτηση και συνεχής ατελέσφορη διαφωνία αλλά μάλλον η λήψη μιας λαοφιλούς αποφάσεως υπέρ του κοινού καλού. Με την αντιπροσώπευση οι άνθρωποι μπορούν να μεταβιβάσουν την κυριαρχία τους σε διαχειριστές τους οποίους διορίζουν, αλλά δεν μπορούν να παραιτηθούν από αυτήν την κυριαρχία. Ο κανόνας της πλειοψηφίας, που ασκείται μέσω της ψηφοφορίας, δεν συνεπάγεται ότι η αλήθεια προέρχεται αναγκαστικά από την πλειοψηφία. Αυτό είναι μόνο μια τεχνική που για να διασφαλίσουμε, κατά το δυνατόν ακριβέστερα και στενότερα, μια λειτουργική συμφωνία μεταξύ του λαού και των ηγετών του.
Η πραγματική δημοκρατία είναι επίσης το καταλληλότερο σύστημα για να φροντίσει τον πλουραλισμό μιας κοινωνίας: Με την ειρηνική επίλυση των ιδεολογικών συγκρούσεων και τη διατήρηση μιας θετικής σχέσεως μεταξύ της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας, καθώς και με την ισόνομη διατήρηση της ελευθερίας έκφρασης για τις πολιτικές μειονότητες, διότι η μειονότητα μπορεί να είναι η αυριανή πλειοψηφία. Στη δημοκρατία, όπου ο λαός είναι το υποκείμενο της συστατικής εξουσίας, η θεμελιώδης αρχή είναι αυτή της «πολιτικής ισότητας». Αυτή όμως η αρχή είναι αρκετά διαφορετική από την εξαναγκαστική «αρχή της ισότητας όλων των ανθρώπων».
Η δημοκρατική ισότητα δεν είναι μια ανθρωπολογική αρχή (δεν μας λέει απολύτως τίποτα για τη φύση του ανθρώπου). Δεν ισχυρίζεται ότι όλοι οι άνθρωποι είναι φυσικά ίσοι, αλλά μόνον ότι όλοι οι πολίτες είναι πολιτικά ίσοι, επειδή όλοι ανήκουν στο ίδιο πολιτικό σώμα. Είναι επομένως μια ουσιαστική ισότητα, βασισμένη στην ιδιότητα του ανήκειν στην Λαϊκή Κοινότητα, δηλαδή στην ιδιότητα του μέλους. Όπως συμβαίνει με όλες τις πολιτικές αρχές και αυτή συνεπάγεται την δυνατότητα της «διάκρισης», εν προκειμένω μεταξύ πολιτών και μη πολιτών. Η βασική ιδέα της δημοκρατίας δεν είναι ούτε αυτή του «ατόμου» ούτε εκείνη της «ανθρωπότητας», αλλά μάλλον η ιδέα ενός συνόλου ισόνομων πολιτών, ενωμένων πολιτικά σε μία Λαϊκή Κοινότητα, σε έναν λαό. Η πραγματική δημοκρατία είναι λοιπόν το σύστημα που τοποθετεί στον λαό ως πηγή της νομιμότητας της εξουσίας και στη συνέχεια προσπαθεί να επιτύχει, όσο το δυνατόν περισσότερο, την κοινή ταυτότητα των κυβερνωμένων και των κυβερνώντων.
Η αντικειμενική, υπαρξιακή διαφορά μεταξύ του ενός και του άλλου δεν μπορεί ποτέ να είναι μια διαφορά ποιότητας. Αυτή η κοινή ταυτότητα είναι η έκφραση της ταυτότητας του λαού, ο οποίος μέσω των εκπροσώπων του έχει την ευκαιρία να είναι πολιτικά παρών, μέσω της δράσεως και της συμμετοχής του στην δημόσια ζωή. Συνεπώς η αποχή από την ψηφοφορία και η περιφρόνηση των δημοσίων ζητημάτων αποστερούν την δημοκρατία από την ίδια την βαθύτερη σημασία της.
Ποιος απειλεί πραγματικά την Δημοκρατία;
Σήμερα, η δημοκρατία απειλείται από μια ολόκληρη σειρά παραμορφώσεων και εκτροπών: Από την κρίση της εκπροσώπησης, την εναλλαξιμότητα των πολιτικών προγραμμάτων, την έλλειψη διαβουλεύσεων με τους πολίτες σε περιπτώσεις σημαντικών αποφάσεων που αφορούν στην ίδια τους τη ζωή, την διαφθορά και την τυραννική τεχνοκρατία. Επίσης απειλείται από τον πολιτικό εκφυλισμό των κομμάτων, πολλά από τα οποία έχουν καταστεί μηχανισμοί έχοντες ως κύριο προσανατολισμό την εκλογή τους και των οποίων οι υποψήφιοι συχνά επιλέγονται μόνο με βάση την ικανότητά τους να εκλέγονται. Επομένως η πολιτική καταλήγει να κυριαρχείται από ομάδες συμφερόντων που υποστηρίζουν τα ιδιωτικά τους συμφέροντα υπεράνω του κοινού καλού.
Προσθέστε σε όλα τα ανωτέρω και το γεγονός ότι το σύγχρονο μεταπολιτευτικό πρότυπο, το μοντέλο της πολιτικής μας είναι απαρχαιωμένο: τα πολιτικά κόμματα είναι σχεδόν όλα «αναθεωρητικά», ζητούν απλώς να… βελτιώσουν το σαθρό, αντιλειτουργικό και ανεπαρκές καθεστωτικό οικοδόμημα, ενώ οι περισσότερες κυβερνήσεις είναι λίγο έως πολύ ανίσχυρες. Η «κατάληψη της εξουσίας», με την λενινιστική έννοια του όρου, τώρα πλέον δεν οδηγεί σε τίποτα ουσιώδες. Σε έναν «παγκοσμιοποιούμενο» κόσμο αλληλοδιαπλεκομένων δικτύων, μπορεί να είναι δυνατή μία εξέγερση, αλλά όχι μια επανάσταση. Η αναγέννηση και ανανέωση του προγονικού αληθινού δημοκρατικού πνεύματος συνεπάγεται ότι δεν πρόκειται να επιλυθεί απλώς η δυσλειτουργία μιας αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αλλά να τεθεί σε εφαρμογή, σε κάθε επίπεδο, μια πραγματική συμμετοχική δημοκρατία («αυτό που επηρεάζει όλο τον λαό πρέπει να είναι έργο όλου του λαού»).
Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να σταματήσει να θεωρείται και να εφαρμόζεται η πολιτική ως αποκλειστικά δήθεν «κρατικό ζήτημα». Κάθε πολίτης πρέπει να συμμετέχει στην επιδίωξη του κοινού καλού. Κάθε κοινό αγαθό πρέπει να αναγνωρίζεται και να διατηρείται ως τέτοιο. Ο αυτοαποροφημένος καταναλωτής και ο αποριζωμένος παθητικός θεατής θα εμπλακούν στην συλλογική ανασυγκρότηση μόνο με την ανάπτυξη μιας συμμετοχικής δημοκρατίας, ριζικά αποκεντρωμένης μορφής, ξεκινώντας από το κατώτατο σημείο, δίνοντας έτσι σε κάθε πολίτη ένα ρόλο στην επιλογή και στον έλεγχο του πεπρωμένου του. Επίσης μπορεί να είναι ιδιαιτέρως χρήσιμη η διαδικασία του δημοψηφίσματος. Για να αντισταθμιστεί η συντριπτική δύναμη του χρήματος ως ανώτατης αρχής στη σύγχρονη κοινωνία, πρέπει πάσει δυνάμει να επιβληθεί ο ευρύτερος δυνατός διαχωρισμός μεταξύ του πλούτου και της πολιτικής εξουσίας.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/pujida-idewnenantiasthnapopolitikopoihsh-tou-laou-giathn-enischush-thsorgan#ixzz5rHjMPvgD