Α’ ΜΕΡΟΣ: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Ο πρώτος Τριακονταετής Πόλεμος (1618- 1648), που ολοκληρώθηκε με την Συνθήκη της Βεστφαλίας, εσήμανε την καθιέρωση του εθνικού κράτους ως κυρίαρχου τρόπου πολιτικής οργάνωσης. Ο δεύτερος Τριακονταετής Πόλεμος (1914-45), αντιθέτως, σηματοδότησε, την έναρξη της αποσύνθεσης του εθνικού κράτους. Γεννημένο από την απεξάρθρωση της απόλυτης μοναρχίας και τον μασονικό επαναστατικό Ιακωβινισμό, το αντιπροσωπευτικό «δημοκρατικό» έθνος-κράτος είναι πλέον πολύ μεγάλο για να διαχειριστεί τα τρέχοντα μικρά προβλήματα των πατρίδων, αλλά είναι και πολύ μικρό για να αντιμετωπίσει τα μεγάλα, πλανητικής κλίμακας και κοσμογονικής σημασίας ζητήματα των εθνών.
Σε ένα παγκοσμιοποιούμενο κόσμο, το μέλλον μιας βέβαιας επιβίωσης ανήκει σε μεγάλους υλικοτεχνικούς και ηθικοπνευματικούς πολιτισμούς που μπορούν να οργανωθούν σε βιώσιμες αυτόνομες οντότητες και να αποκτήσουν αρκετή δύναμη, ώστε να αντισταθούν επιτυχώς σε κάθε εξωτερική παρέμβαση. Ο «Δεύτερος Τριακονταετής Πόλεμος» αφορά σε ένα σύστημα ιστορικής περιοδολόγησης που χρησιμοποιείται μερικές φορές για να περιλάβει τους πολέμους στην Ήπειρό μας την Ευρώπη, από το 1914 έως το 1945. Η έννοια του «Δευτέρου Τριακονταετούς Πολέμου» ξεκίνησε το 1946 με την ομιλία του τότε επικεφαλής της γαλλικής κυβέρνησης Charles de Gaulle στο Bar-leDuc (28 Ιουλίου 1946), ο οποίος αναφέρθηκε «στο δράμα του τριακονταετούς πολέμου, που μόλις κερδίσαμε», καθώς γι’ αυτόν ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήσαν μια ενιαία σύγκρουση, ενώ η μεσοπολεμική περίοδος ήταν μια απλή ανακωχή. Αυτήν την αντίληψη απηχούσε, μεταξύ άλλων, ο σπουδαίος Γερμανοεβραίος πολιτικός επιστήμων και κοινωνιολόγος Sigmund Neumann (1904 – 1962) στο βιβλίο του «Το μέλλον σε προοπτική» (1946).
Το 1948, ο Βρετανός πρωθυπουργός Winston Churchill προήγαγε περαιτέρω αυτήν την αντίληψη, στην πρώτη παράγραφο της εισαγωγής του στο Α΄ βιβλίο («Συγκεντρούμενη θύελλα») του εξάτομου έργου του «Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος» (1948), όπου λέγει ότι τα βιβλία του αυτής της σειράς «…θα καλύψουν την αφήγηση ενός άλλου Τριακονταετούς Πολέμου». Στην πραγματικότητα, οι σημαντικές ευρωπαϊκές συγκρούσεις κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου περιελάμβαναν: Βαλκανικούς Πολέμους (1912-13), Α’ Μεγάλο Πόλεμο (1914-18), Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο (1917- 23), Ουκρανο-Σοβιετικό Πόλεμο (1917- 21) Πολωνο-Σοβιετικό Πόλεμο (1919-21), Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο (1936-39) και Β’ Μεγάλο Πόλεμο (1939-45).
Επιπλέον, κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου σημειώθηκαν σημαντικά δρώμενα πολιτικών και εργατικών συγκρούσεων καθώς και αποικιακών πολέμων. Ακριβώς όπως ο Τριακονταετής Πόλεμος της περιόδου 1618-1648 δεν ήταν ένας και μοναδικός πόλεμος, αλλά μια σειρά επαλλήλων συγκρούσεων σε ποικίλους χρόνους και τοποθεσίες, που αργότερα συγκροτήθηκαν, οργανώθηκαν και κατονομάσθηκαν από τους ιστορικούς με μια μόνο περίοδο, έτσι και ο Δεύτερος Τριακονταετής Πόλεμος θεωρήθηκε ως ένας «Ευρωπαϊκός Εμφύλιος Πόλεμος» που διενεργήθηκε με αφορμή το «Γερμανικό ζήτημα» και επιδεινώθηκε από τις τότε νέες αναδυθείσες ιδεολογίες, όπως ο κομμουνισμός, ο φασισμός και ο ναζισμός. Η αντίληψη περί του Δευτέρου Τριακονταετούς Πολέμου εμπεριέχει την άποψη ότι ο Α’ Μεγάλος (Παγκόσμιος) Πόλεμος οδήγησε φυσικά στον Β’ Μεγάλο Πόλεμο, ο δε πρώτος ήταν μια αναπόφευκτη αιτία του δευτέρου και έτσι μπορούν να θεωρηθούν ως μία και μόνη σύγκρουση. Πράγματι, οι πολιτικές που προήλθαν από την εποχή του καγκελαρίου Bismark δημιούργησαν ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα.
Η αντίληψη αυτή αμφισβητήθηκε και απορρίφθηκε από πολλούς ιστορικούς, που θεωρούν ότι είναι μια πολύ απλή εξήγηση για την πολυσύνθετη σειρά γεγονότων που συνέβησαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Αυτοί οι ιστορικοί βλέπουν τον Β’ Μεγάλο Πόλεμο ως άμεση συνέπεια του Χίτλερ, του οποίου η μετεωρική άνοδος στην εξουσία συναρτήθηκε με την «Μεγάλη Ύφεση» και επομένως δεν ήταν αναπόφευκτη. Ο «Δεύτερος Τριακονταετής Πόλεμος» παριστά μέρος των ευρυτέρων πολυσυνθέτων και πολυεπιπέδων συζητήσεων και διαφωνιών σχετικά με τις αιτίες του Β’ Μεγάλου Πολέμου και ευρύτερα με τις αιτίες ενός Ευρωπαϊκού Εμφυλίου Πολέμου. Παρόλο που η πολιτικοϊστορική αυτή αντίληψη δεν είναι αυστηρά «τυπικά επιστημονική» στην μορφή της, προφανώς βασίζεται στη στενή και λεπτομερή εξοικείωση με τις διαθέσιμες πηγές και στην οξυδερκέστατη δυνατή παρατήρηση. Έτσι αποτελεί αυτόν τον σπάνιο συνδυασμό της ακαδημαϊκής μελέτης και της ευπρόσιτης ευανάγνωστης σύνθεσης που πολλοί προσπαθούν και ελάχιστοι επιτυγχάνουν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/pujida-idewn-h-machh-gia-thn-eurwph-twn-lawn-kai-twn-patridwn#ixzz5s8QkSliG