Σήμερον εἰς τούς τηλεοπτικούς καί ραδιοφωνικούς (διαλόγους) ἀπό τούς (πολυμαθεῖς) καί (πολυπράγμωνας) πολιτικούς καί δημοσιογράφους ἡ λέξις πού χρησιμοποιεῖται κατά κόρον εἶναι ἡ λέξις ἄκρον, ἄκρα καί εἶσαι ἀκραῖος. Μέ αὐτό θέλουν νά ὑποδηλώσουν ὅτι τό ἄκρον ἤ τά ἄκρα εἶναι παραλογισμός, ἐνῶ αὐτοί δέν εἶναι ἀκραῖοι, εἶναι οἱ μεσαῖοι καί ὡς ἐκ τοῦτου εἶναι οἱ πεφωτισμένοι, εἶναι οἱ γνῶσται καί κάτοχοι τοῦ ὀρθοῦ λόγου. Δηλ. τό νά χαίρουν ἄκρας ὑγείας αὐτοί δέν τό ἐπιθυμοῦν, διότι κατ΄αὐτούς δέν εἶναι φυσιολογικόν, ἀλλά παθολογικόν. Καί ἐνῶ ὁ κατασκευαστής τῆς οἰκίας των τούς λέγει ὅτι ἐδῶ αὐτός θά εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λῖθος, αὐτοί δέν τοῦ λέγουν ὅτι δέν θέλουν τόν ἀκρογωνιαῖον λῖθον, διά νά μήν πέση ἡ οἰκοδομή τους εἰς τό κεφάλι τους. Ἀμφότεροι δέ, διά νά ὑποτιμήσουν νά προσβάλλουν καί νά ἐπιρρύψουν μομφήν εἰς κάποιον τοῦ λέγουν, εἶσαι ἀκροδεξιός. Ἀλλά παρά ταῦτα οἱ μή ἀκραῖοι, δηλ. οἱ μεσαῖοι, μέ ἀκραίαν ἀκρότητα δηλώνουν ὅτι δέν ὑπάρχει ὀλίγον ἔγκυος. Ἐδῶ μέ αὐτούς δέν ἔχομεν ἀκράτειαν οὔρων, ἀλλά ἀκράτειαν παραλογισμοῦ. Τό νά εἶναι κάποιος φιλαλήθης εἶναι ἀκραῖον, ἐνῶ κατ΄αὐτούς, τό νά εἶσαι ὀλίγον ψεύτης εἶναι φυσιολογικόν. Καί πράγματι δ΄αὐτούς τό ψέμα εἶναι φυσιολογικόν διότι εἶναι ὅλοι ψεῦται, τό νά ἀγαπᾶς τούς γονεῖς σου καί τά παιδιά σου καί νά ἐνδιαφέρεσαι δ΄αὐτούς εἶναι ἀκραῖον, ἐνῶ τό νά δαπανᾶς νυχθημερόν τόν χρόνον σου διατυμπανίζοντας τήν ἀγάπην εἰς τούς λαθρομετανάστες καί ὄχι εἰς τούς γονεῖς σου καί τά παιδιά σου, εἶναι φυσιολογικόν, τό νά ἀγαπᾶς τήν Πατρίδα σου καί νά τήν ἐπιθυμεῖς καθαράν δ’ αὐτούς εἶναι παθολογικόν.
Ὁ Πλάτων ἀπό τήν «Πολιτείαν» μᾶς λέγει: «Φαύλη ἄρα φαύλῳ συγγιγνομένη φαῦλα γεννᾷ ἡ μιμητική» <ΠΟΛΙΤΕΙΑ > ΠΛΑΤΩΝΟΣ 603. Δηλ. ὅταν ἡ φαυλότητα σμίξει μέ τήν φαυλότητα, Φαυλότητες θά γεννηθοῦν. Καί πράγματι τοῦτο βιώνομεν. Ὅταν Φαύλοι πολιτικοί, σμίξουν μέ Φαύλους δημοσιογράφους, Φαυλότητες γεννοῦν. Αὐτή εἶναι ἡ αἰτία τῆς παρακμῆς. Καί πράγματι ἄπαντες ὁμολογοῦν ὅτι εὐρισκόμεθα σέ παρακμή, εἰς τήν ὁποίαν ποδοπατοῦνται τά θεμελιώδη ἀξιώματα τοῦ ἐλόγου ὅντος πού λέγεται ἄνθρωπος καί αὐτά εἶναι τά ἄϋλα ἀγαθά, ὡς αἱ ἡθικαί ἀξίαι, τό ἦθος, ἡ ἠθική, τό δίκαιον, αἱ ἀρεταί, τά ἰδανικά, ἡ ἐλευθερία, ἡ φιλοπατρία, ὁ ἡρωϊσμός, ἡ φιλομάθεια, διά τά ὁποία πρωτομάστορας εἶναι ὁ ΕΛΛΗΝ. Ἄπαντες σήμερον ὀμολογοῦν ὅτι διερχόμεθα παρακμήν. Ὁφείλομεν νά ὀρίσωμεν τί εἶναι παρακμή. Ὡς παρακμήν δυνάμεθα νά ὀρίσωμεν, τήν διάβρωσιν τοῦ εἶναι, τήν ἀποσύνθεσιν τοῦ ἐγώ, τήν ἀπώλειαν ἀγάπης διά τόν ἑαυτόν μας. Ἐδῶ μᾶς ἔχουν ὁδηγήσει οἱ φαύλοι, νά μήν ἀγαπῶμεν τόν ἑαυτόν μας καί νά ἀγαπῶμεν τούς λαθρομετανάστες. Αὐτό τό ψυχοπαθολογικόν φαινόμενον εἰς τό ὀποῖον μᾶς ἔχουν κατευθύνει οἱ φαύλοι καί οἱ ἀνθέλληνες, λέγεται σύνδρομον τῆς Στοχόλμης, τοῦτο σέ ὁδηγεῖ δέ εἰς τήν αὐτοκαταστροφήν. Τό σύνδρομον αὐτό ταχέως ὀφείλομεν νά τό ἐγκαταλείψωμεν.
Ἀπό τά <ἠθικά Εὐδήμεια> τοῦ Ἀριστοτέλους διαβάζομεν: «ὅτι μὲν γάρ εἰσί τινες εὐτυχεῖς ὁρῶμεν. ἄφρονες γὰρ ὄντες κατορθοῦσι πολλά, ἐν οἷς ἡ τύχη κυρία» 1247α
Πολιτικοί καί δημοσιογράφοι ἄρχουν λόγω τύχης καί ὄχι λόγω ἰκανότητος, ἡ τύχη τους εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς παρακμῆς πού διανύομεν. Κατασκεύασαν ἕνα πλέγμα διαπλοκῆς καί αἰθάνονται εὐτυχεῖς, οἱ μέν ἠδονίζονται καί ἀπολαμβάνουν τήν ἐξουσίαν, οἱ δέ προερχόμενοι κυρίως ἀπό τήν ἀριστεράν, μέ ἀριστεράν κουλτούραν καί ἀντιρατσισμόν, οἱ ὁποῖοι ὅμως μᾶς πωλούσαν τόν ἀντιρατσισμόν τους πανάκριβα, μέ μισθόν 40.000 ΕΥΡΩ τόν μῆνα δηλ, περίπου 1300 ΕΥΡΩ τήν ἡμέρα, δηλ. 54 ΕΥΡΩ τήν ὥρα. Ὅταν ἐσύ ὡς ἐργαζόμενος ἔπαιρνες 1000 ΕΥΡΩ τόν μῆνα.
Ὁ ἀριστοτέχνης τῆς σκέψεως Ἀριστοτέλης πραγματεύεται τό μέσον, τήν μεσότητα καί τά ἄκρα: « …τὰ δ᾽ ἄκρα καὶ ἀλλήλοις καὶ τῷ μέσῳ ἐναντία. τὸ γὰρ μέσον ἑκάτερον πρὸς ἑκάτερον ἐστίν, οἷον τὸ ἴσον τοῦ μὲν ἐλάττονος μεῖζον, τοῦ μείζονος δὲ ἔλαττον»
ΗΘΙΚΑ ΕΥΔΗΜΙΑ 1220b
…τά δέ ἄκρα καί πρός ἄλληλα ἀλλά καί πρός τό μέσον εἶναι ἀντίθετα, διότι τό μέσον κατ΄ ἀναλογίαν εἶναι ἀντίθετον ἕκαστον πρός ἕκαστον εἰς αὐτά, τό δέ ἴσον εἶναι μεγαλύτερον τοῦ μικρότερου ἀλλά μικρότερον τοῦ μεγαλύτερου.
Ὁ Ἀριστοτέλης εἰς τά ἔργα του παραθέτει μίαν ποικηλίαν χαρακτήρων, θά ἀναφέρωμεν μίαν κατηγορίαν ἐξ αὐτῶν. Λέγει ὅτι ὑπάρχει εἰς τό ἕνα ἄκρον ὁ δειλός εἰς τό ἄλλον ὁ θρασύς καί εἰς τό μέσον εἶναι ὁ ἀνδρεῖος. Ἀφοῦ κάμει μίαν ἐκτενήν ἀνάλυσιν τῶν τριῶν αὐτῶν χαρακτήρων, μεταξύ τῶν ἄλλων λέγει: «θρασύς μέν ὁ μήτε ἅ χρή φοβούμενος μήθ’ὅτε μήθ’ὥς, δειλός δέ ὁ καί ἅ μή δεῖ καί ὅτ’ οὐ δεῖ καί ὡς οὐ δεῖ». Δηλ’ ὁ θρασύς δέν φοφᾶται οὔτε διά ἐκείνα πού πρέπει νά φοβῆται, οὔτε ὅταν πρέπει, οὔτε τό πῶς πρέπει. Δειλός δέ εἶναι ἐκεῖνος πού φοβεῖται ἀκόμη καί δ’ἐκείνα πού δέν ὑπάρχει λόγος νά φοβῆται, καί ὅταν δέν πρέπει καί ὅπως δέν πρέπει. «Δοκεῖ δ᾽ ὁ ἀνδρεῖος ἄφοβος εἶναι ὡς ἐπὶ τὸ πολύ, οὐ φοβεῖσθαι ἢ ἠρέμα καὶ μόλις καὶ ὀλιγάκις καὶ μεγάλα, ὑπομένει τὰ φοβερὰ σφόδρα. Δηλ. φαίνεται δέ ὡς ἐπί τό πλεῖστον ὁ ἀνδρεῖος νά εἶναι ἄφοβος, δέν φοβεῖται ἤ ἐάν φοβεῖται, φοβεῖται μέ ἡρεμίαν καί μόλις καί δ΄ὀλίγον ἀκόμι καί διά μεγάλους φόβους, ὑπομένει τά φοβερά καί τά βίαια. Δηλ. ἐδῶ ὁ Σταγειρίτης Φιλόσοφος ἀποδεικνύει ὅτι ὁ δειλός καί ὁ θρασύς εἶναι ἀναμεταξύ των εἶναι δύο ἀντίθετα ἄκρα, ἀλλά καί τό φερόμενον ὡς μέσον ἤ μεσότης εἶναι ἀντίθετον καί εἰς κάθε ἕνα ἀπό τά δύο ἄκρα.
Ἐπειδή δέ ὁ Ἀριστοτέλης κάμει χρήσιν τῆς λέξεως μέσον, μεσότης, φαίνεται νά ὑποδηλώνη ὅτι εἶναι ἡ μέση ὁδός ματαξύ δύο ἄκρων εἶναι ἡ πρωτιμοτέρα. Ἐπειδή δέ θά φαινόταν ὅτι ὁ Ἀριστοτέλης θά ἦτο ὑμνητής τῶν συμβιβασμῶν καί τῆς χρυσῆς μετριότητος, καί πρός ἀποφυγήν τοιαύτης παρεξηγήσεως ὅταν πραγματεύεται εἰς τά «ἠθικά Νικομάχεια» τήν ἀρετήν λέγει: «Ἔστιν ἄρα ἡ ἀρετὴ ἕξις προαιρετική, τὴν δ᾽ ἀρετὴν τὸ μέσον καὶ εὑρίσκειν καὶ αἱρεῖσθαι. διὸ κατὰ μὲν τὴν οὐσίαν καὶ τὸν λόγον τὸν τὸ τί ἦν εἶναι λέγοντα μεσότης ἐστὶν ἡ ἀρετή, κατὰ δὲ τὸ ἄριστον καὶ τὸ εὖ ἀκρότης». Δηλ. ἡ ἀρετή εἶναι μία ἔξις προαιρετική, πού ἐπιλέγεται ἐλεύθερα ἀπό ἕνα ἄτομο, ἡ δέ ἀρετή εὐρίσκει καί ἐπιλέγει τό μέσον. Δ΄αὐτό κατά μὲν τὴν οὐσίαν καὶ τὸν λόγον τό τί εἶναι ἀρετή, κατά τόν λέγοντα εἶναι μεσότης, ἀπό τῆς ἀπόψεως ὅμως τῆς ἀριστείας καί τῆς ὀρθῆς ἀκρότητος.
Οὔτως διά τά σημερινά δεδομένα ὑπάρχει ὁ ἄπατρις, ὁ εὐπατρίδης καί ὁ διεθνιστής. Ὁ εὐπατρίδης εἶναι αὐτός ποῦ ἀγαπᾶ τήν Πατρίδα του, δηλ. εἶναι ἡ ὀρθή ἀκρότης καί τό ἄριστον. Αὐτό, διά ἰδικούς των προσωπικούς λόγους ὡς εἶναι οἱ (πολυμαθεῖς) καί (πολυπράγμωνες) πολιτικοί καί δημοσιογράφοι, εἶναι παθολογικόν. Τό φυσιολογικόν τό παρουσιάζουν ὡς παθολογικόν. Τό δέ ἄριστον τῆς ἀγάπης πρός τήν Πατρίδα, εἶναι τό μέγιστον ἰδανικόν τῶν Ἑλλήνων, ὁ δέ μέγιστος σοφός ὅλων τῶν ἐποχῶν ὁ Σωκράτης, τό ἐγκωμιάζει μέ τόν καλλίτερον τρόπον: «Μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερον ἔστιν ἡ πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον καί ἐν μείζονι μοίρα καί παρά θεοῖς καί παρ’ ἀνθρώποις τοῖς ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙ».
Δηλ. ὁ Σωκράτης λέγει αὐτό τό ὁποῖον σᾶς λέγω ἰσχύει διά τούς νοήμονες, διά τούς ἀνοήτους δέν ἰσχύει. Νά ὑπενθημήσωμεν ὅτι ὁ Σωκράτης δέν εἶναι μόνον ὁ πανμέγιστος τῶν φιλοσόφων, ἀλλά ὑπῆρξεν καί μεγάλος πολεμιστής, εἶχεν διακριθεῖ ὡς πολεμιστής εἰς τήν μάχην τῆς Ἀμφιπόλεως, τῆς Τανάγρας καί Ποτιδαίας, ἦτο δέ ἄριστος γνώστης τοῦ δυσκολοτάτου καί σκληροτάτου παγκρατίου, ἀπό τό ὁποῖον προῆλθον καί αἱ λεγόμεναι σημεριναί <πολεμικαί τέχναι>.
Μά καί ἕνας ἄλλος σοφός μας ὁ Ἰσοκράτης μᾶς λέγει: Ὁ Ἰσοκράτης πρός τιμήν τῆς 100τής Ὁλυμπιάδος γράφει τόν πανηγυρικόν του καί μεταξύ τῶν ἄλλων λέγει:
«ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ᾽ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ᾽ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ᾽ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ᾽ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες».
Δηλ. «Εἰς αὐτήν τήν χώραν κατοικοῦμεν χωρίς νά ἐκδιώξωμεν ἄλλους, οὔτε ἦτο ἔρημος καί τήν καταλάβαμεν, οὔτε ἀπό πολλά ἔθνη ὡς μιγάδες ἐδῶ συγκεντρωθήκαμεν, ἀλλ΄ οὕτως καλῶς καί γνησίως ὑπάρχομεν, ὥστ΄ἐξ αὐτῆς ἀκριβῶς γεννηθήκαμεν, ταύτην κατέχοντες καθ΄ὅλον τόν χρόνον ἐξακολουθοῦμεν νά ζῶμεν, καθ΄ὅτι εἴμαστε αὐτόχθονες».
Οὔτως δυνάμεθα νά ὀρίσωμεν καί τό εἶναι Πατρίς (ἐκ τοῦ πατρός): εἶναι ἕνα σύνολον ἀνθρώπων, κατοικούντων εἰς μίαν ὁρισμένην Γεωγραφικήν περιοχήν, ἐχόντων τό ἴδιον παρελθόν καί τήν ἰδίαν ἱστορίαν, ὁμιλούντων τήν ἰδίαν γλώσσαν, συνδεομένων διά κοινῶν ἠθῶν καί ἐθίμων, ἐχόντων τάς ἰδίας προσδοκίας διά τό μέλλον, εἶναι ὁ τόπος πού ἐνεταφιάσθησαν οἱ πρόγονοι των. Τό δέ Ἔθνος ἀπό τό ἔθω, ἐθίζω, ἔθος, ἔθνος, ἦθος. Λεξικόν Δορμπαράκη. Δηλ. ὁ λαός πού ἔχει ἴδια ἤθη καί συνήθειες. Ἡ Πατρίς ἔχει Γεωγραφικόν προσδιορισμόν, ἐνῶ τό Ἔθνος δέν ἔχει, πού σημαίνει οἱ ἀπανταχοῦ εὐρισκόμενοι Ἕλληνες.
Τά ἀκροδεξιά κόμματα τῆς Εὐρώπης ἐκφράζουν τό ὑγιές καί τό φυσιολογικόν, καθ΄ὅτι ἡ Εὐρώπη προσδιορίζεται ἀπό τά σύνορα της, τόν Ἑλληνορωμαϊκόν της πολιτισμόν καί τόν Χριστιανισμόν της. Κάθε τί ἄλλον εἶναι ἄρρωστον.
Οἱ πολιτικοί καί δημοσιογράφοι αὐτοπροσδιορίζονται ὅτι εὐρίσκονται εἰς τό κατ’ αὐτούς λεγόμενον Συνταγματικόν τόξον, καί ἀπεφάσισαν ὅτι διά τάς προσεχεῖς ἐκλογάς καλόν εἶναι νά ἀποκλείσουν ἀπό τήν τηλεοπτικήν ἀντιπαράθεσιν τῶν ἀρχηγῶν τῶν πολιτικῶν κομμάτων, τόν ἀρχηγόν τοῦ τρίτου πολιτικοῦ κόμματος. Τοῦτο ἐστί ἀκρότης, τῆς ἄκρας ἀδικίας καί ἀφροσύνης. Σεβαστοί συνέλληνες πολεμήσατε τήν ἀδικίαν καί τήν ἐπιβολήν τοῦ ἀνορθολογισμοῦ καί τῆς φαυλότητος.
ΜΠΑΡΑΜΠΟΥΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ -ΙΑΤΡΟΣ ΠΑΘΟΛΟΓΟΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Β! ΑΘΗΝΩΝ – ΝΟΤΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/peri-akrwn-akraies-akrothtes-afronwn#ixzz5sFhJBwX1