B’ ΜΕΡΟΣ: Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ
Προσεγγίζοντας το ζήτημα της νεότερης ευρωπαϊκής πολιτικοστρατιωτικής ιστορίας στο ρηξικέλευθο βιβλίο του «Το μέλλον σε προοπτική» – «The Future in Perspective» (1946), ο πολιτικός επιστήμων και κοινωνιολόγος Sigmund Neumann θεώρησε τα χρόνια από το 1914 και ένθεν ως έναν άλλον Τριακονταετή Πόλεμο ο οποίος συνοδεύτηκε ταυτόχρονα από μιαν επανάσταση που συνεχίσθηκε, αναδομώντας την πολιτική μορφολογία του πλανήτη. Παρομοιάζοντας τον Α’ Μεγάλο Πόλεμο και την συνακόλουθη «Ειρήνη των Βερσαλλιών» με έναν εισαγωγικό «πρόλογο», ο Neumann ερμηνεύει αυτό που ακολούθησε ως πέντε πράξεις μιας αρχαιοελληνικής τραγωδίας, πράξεις περίπου ίσου μήκους: 1919-24, 1924-29, 1929-34, 1934-39 και 1939-45…
Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο που τερματίσθηκε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, εξελίσσεται η μεταψυχροπολεμική περίοδος της πολύτροπης παγκοσμιοποίησης. Τώρα επουλώνοντας τα φρικώδη τραύματα αναπηρίες του «Δευτέρου Τριακονταετούς Πολέμου» και ανανήπτοντας από την διπλή μεταπολεμική κατοχή της η αληθινή «Νέα Ευρώπη των Λαών» πρέπει να οργανωθεί σε μια πανίσχυρη και λειτουργική, πραγματική ομοσπονδιακή δομή, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα την αυτονομία όλων των συστατικών της στοιχείων και διευκολύνοντας την απόλυτη και γενικευμένη συνεργασία των συνιστωσών περιφερειών και των μεμονωμένων εθνών της.
Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα ανανεωθεί, όχι με την άρνηση, αλλά με την αναγνώριση των συστατικών του ιστορικών πολιτισμών, επιτρέποντας έτσι σε όλους τους κατοίκους της Ηπείρου μας να ανακαλύψουν εκ νέου και να κατανοήσουν την κοινή τους προέλευση. Η αρχή της επικουρικότητας πρέπει να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο σε όλα τα επίπεδα. Η εξουσία στα κατώτερα πολιτικά επίπεδα δεν πρέπει να μεταβιβάζεται στις αρχές στα ανώτερα επίπεδα, εκτός από εκείνα τα ζητήματα που εκφεύγουν από την αρμοδιότητα του κατώτερου επιπέδου.
Σε αντίθεση με την συγκεντρωτική παράδοση, η οποία καταστέλλει συστηματικά και κατάσχει όλες τις εθνικές εξουσίες για να καθιερώσει ένα ενιαίο επίπεδο ελέγχου, σε αντίθεση με μια γραφειοκρατική και τεχνοκρατική Ευρώπη, (η οποία παραβιάζει την κυριαρχία χωρίς να την μεταφέρει σε ένα ενιαίο υψηλότερο ευρωπαϊκό πολιτικό επίπεδο), σε αντίθεση με μιαν Ευρώπη η οποία είναι μόνο μια μεγάλη αγορά ενοποιημένη από το ελεύθερο εμπόριο, σε αντίθεση με μια τεχνητή και κάλπικη Ευρώπη των δήθεν «Εθνών», (που αποτελεί μιαν απλή δυσλειτουργική συνάθροιση εθνικών εγωισμών και δεν μπορεί να αποτρέψει μελλοντικούς πολέμους), σε αντίθεση με ένα πολυπολιτισμικό και πολυφυλετικό, ψεύτικο «Ευρωπαϊκό Έθνος» (που δεν είναι παρά μια μεγαλύτερη έκδοση του Ιακωβίνικου κράτους), σε αντίθεση λοιπόν με όλα τα παραπάνω, η Ευρώπη πρέπει να αναδιοργανωθεί από τον πυρήνα της, προς το συνθετικό εποικοδόμημα, ευρισκόμενη σε στενή ηπειρωτική σύνδεση με την αδελφή Ρωσία.
Τα υπάρχοντα κράτη πρέπει να ανασυντεθούν «εντός» τους, προκειμένου να επιτύχουν καλύτερα μεταξύ τους την εθνοφυλετική ομοσπονδία της Νέας Ευρώπης. Κάθε επίπεδο της ένωσης πρέπει να έχει τον δικό του ρόλο και την δική του αξιοπρέπεια, που δεν προέρχεται από κάποια έγκριση προϊσταμένων ανυπόστατων και διορισμένων αρχών, αλλά με βάση τη θέληση και τη συναίνεση όλων όσων συμμετέχουν. Οι μόνες αποφάσεις που θα προκύπτουν από τη σύνοδο κορυφής αυτής της δομής θα είναι εκείνες που αφορούν όλους τους λαούς και τις ομόσπονδες κοινότητες: Διπλωματικά θέματα, στρατιωτικές υποθέσεις, μεγάλα οικονομικά ζητήματα, θεμελιώδη νομικά ζητήματα, προστασία του περιβάλλοντος κλπ.
Η πραγματική «Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση» είναι εξίσου απαραίτητη σε ορισμένους τομείς της έρευνας, της βιομηχανίας και της νέας τεχνολογίας των επικοινωνιών. Το ορισθέν ενιαίο νόμισμα πρέπει να το διαχειρίζεται μια αληθινά «κεντρική τράπεζα» υπό τον απόλυτο έλεγχο της πραγματικά αδέσμευτης «Ευρωπαϊκής Πολιτικής Εξουσίας» και όχι βεβαίως ως άθλιο ενεργούμενο, ως ενεχυροδανειστής των Διεθνών Επικυριάρχων.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/pujida-idewn-h-machh-gia-thn-eurwph-twn-lawn-kai-twn-patridwn1#ixzz5siOLVQPj