Αντιμετωπίζοντας τον αλαζονικό και κτηνώδη «πλουτοκρατικό πλούτο», ο οποίος στοχεύει μόνο στο να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο αξιοποιώντας τις ανισότητες και τα δεινά που δημιουργεί ο ίδιος, είναι επιτακτική η αποκατάσταση της οικονομίας στην υπηρεσία των ατόμων και της ποιότητας ζωής τους.
Τα πρώτα βήματα πρέπει να περιλαμβάνουν: Τη θέσπιση -σε διεθνές επίπεδο- φόρου σε όλες τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, την ακύρωση του χρέους των χωρών του Τρίτου Κόσμου και τη δραστική αναθεώρηση ολόκληρου του συστήματος οικονομικής ανάπτυξης. Πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στην αυτάρκεια, όπως και στις ανάγκες των εσωτερικών, εθνικών και περιφερειακών αγορών. Πρέπει να τεθεί οριστικό τέλος στο διεθνές σύστημα κατανομής της εργασίας. Οι τοπικές οικονομίες πρέπει να απελευθερωθούν από τις επιταγές της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ. Οι περιβαλλοντικοί νόμοι πρέπει να θεσπιστούν σε διεθνή κλίμακα.
Πρέπει να βρεθεί ένας δραστικός τρόπος αποδράσεως από το κρατούν διπλό οικονομικό αδιέξοδο (των αναποτελεσματικών κυβερνητικών οικονομιών, αφενός, και αφετέρου, των υπερ-ανταγωνιστικών οικονομιών με αποκλειστικό γνώμονα την αγορά). Απαιτείται μορφοποίηση και ενίσχυση ενός «τρίτου τομέα»: Νέες εταιρικές σχέσεις, αλληλασφαλιστικές εταιρείες και συνεταιρισμοί, αυτόνομες οργανώσεις αμοιβαίας βοήθειας με βάση την κοινή ευθύνη, την εθελοντική συμμετοχή και μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς.
Aν κάποιος βιαστεί να συμπεράνει αυθαίρετα ότι το εμπόριο, με τη συνεπακόλουθη παραγωγή αγαθών (που εκ των προτέρων και η ίδια αφορά στην εμπορική δραστηριότητα), δεν είναι τίποτε άλλο από η προσπάθεια της επίτευξης της αριστοτελικής αυτάρκειας (δεδομένου ότι τα προϊόντα απευθύνονται σε ανθρώπους οι οποίοι τα χρειάζονται), που πλέον γίνεται πιο μαζικά και πιο οργανωμένα, ο Μέγας Σταγειρίτης επισημαίνει στα «Πολιτικά» του την ειδοποιό διαφορά υψίστης σημασίας, που δεν είναι άλλη από την κατάργηση όλων των ορίων στον πλούτο: «Για την Οικονομική που διαφέρει από την τέχνη κι επιστήμη της Χρηματιστικής υπάρχει όριο. Διότι αποστολή της Οικονομικής δεν είναι ο απεριόριστος πλούτος. Γι’ αυτό από μιαν άποψη φαίνεται αναγκαίο να υπάρχει όριο σε κάθε μορφή πλούτου. Στην πράξη όμως βλέπουμε να συμβαίνει το αντίθετο. Διότι όλοι όσοι ασχολούνται με το εμπόριο προσπαθούν να αυξήσουν τα χρήματά τους όσο γίνεται περισσότερο».
O άνθρωπος δεν αποσκοπεί πλέον στην αυτάρκεια, αλλά στην νοσηρή συσσώρευση χρήματος…
Η αποδοχή της λογικής του άμετρου πλουτισμού, ως δήθεν εύλογο παρεπόμενο της εμπορικής διάθεσης των προϊόντων, είναι ακριβώς η στιγμή της μετατροπής του χρήματος, (δηλαδή του πλούτου), από εργαλείο σε αυτοσκοπό. Έτσι ο άνθρωπος δεν αποσκοπεί πλέον στην αυτάρκεια, αλλά στην νοσηρή ανεξέλεγκτη συσσώρευση χρήματος, δηλαδή στην ανεξέλεγκτη δυνατότητα για «κατανάλωση απολαύσεων». Κι αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός της απληστίας: «…Επειδή η λαχτάρα της ζωής είναι απεριόριστη, επιθυμούν να είναι απεριόριστα και τα μέσα που συμβάλλουν στην ικανοποίησή της. Αλλά και όσοι επιδιώκουν την καλή ζωή αναζητούν ότι παρέχει σωματικές απολαύσεις με αποτέλεσμα, επειδή και αυτό φαίνεται να συνάπτεται με την περιουσία, όλη τους η φροντίδα να περιστρέφεται γύρω από την απόκτηση χρημάτων… Και επειδή η απόλαυση έγκειται στην υπερβολή, οι άνθρωποι αναζητούν την τέχνη που εξασφαλίζει την υπερβολή της απόλαυσης».
Όμως, η σημερινή παγκοσμίως κοινώς αποδεκτή και ξέφρενη επιδίωξη του άμετρου πλουτισμού, δηλαδή η αποδοχή και καθιέρωση της υπερβολής ως ένδειξης ευτυχίας ή κοινωνικής καταξίωσης, είναι εκείνη η δραστική συνθήκη που μετατρέπει τον άνθρωπο σε εγωπαθές αρπακτικό κτήνος. Ο Αριστοτέλης ως ο φιλόσοφος «κατ’ εξοχήν» διδάσκαλος του μέτρου δεν μπορούσε βεβαίως να μη διακρίνει τους κινδύνους αυτής της υπερβολής. Δεν πρόκειται μόνον για την ανθρώπινη ατομικιστική «αλλοτρίωση» και «αποξένωση», αφού οι προτεραιότητες αλλάζουν πλέον άρδην, καθώς η ανταλλαγή από μορφή προσπάθειας συλλογικής αυτάρκειας καθίσταται προπύργιο της υλόφρονος ατομικότητας, υπηρετώντας αποκλειστικά και μόνον εγωπαθή ατομικά συμφέροντα, ενώ χωρεί συνάμα και ο εκφυλισμός των τεχνών και επιστημών, που επίσης μεταλλάσσονται σε πηγή πλουτισμού: «Και, αν δεν μπορούν να την εξασφαλίσουν (την άμετρη απόλαυση) με την Χρηματιστική προσπαθούν να την εξασφαλίσουν με άλλον τρόπο, χρησιμοποιώντας κάθε δεξιότητα, αλλά κατά αντιτιθέμενο στην φύση τρόπο. Διότι έργον της ανδρείας δεν είναι να αποφέρει χρήματα, αλλά να εμπνεύσει θάρρος, ούτε έργον της Στρατηγικής και της Ιατρικής είναι τα χρήματα, αλλά της πρώτης η νίκη και της δευτέρας η υγεία. Εκείνοι όμως όλες αυτές τις δεξιότητες και τις αρετές τις καθιστούν μέσα απόκτησης χρημάτων, ωσάν αυτός να είναι ο μοναδικός σκοπός προς τον οποίον πρέπει να κατευθύνονται τα πάντα».
Για εμάς τους Εθνικιστές ο άμετρος πλουτισμός δεν είναι παρά ο έσχατος ανταγωνισμός, που προσλαμβάνει διαστάσεις ζωής και θανάτου. Είναι η υπανθρώπινη απληστία που μάλιστα διεκδικεί ιδεολογική υπόσταση. Και τούτο μας οδηγεί στον καθορισμό του ρόλου του νομοθέτη στο Εθνικό – Λαϊκό κράτος. Γιατί ο νομοθέτης του οφείλει να προτρέπει και να καθοδηγεί τους πολίτες σ’ αυτού του είδους τη συμπεριφορά που είναι ωφέλιμη για την Λαϊκή Κοινότητα. Διότι για εμάς κοινωνικά ωφέλιμο είναι μόνον το δίκαιο της Εθνικής συλλογικότητας, της Λαϊκής Κοινότητας. Έτσι φρονούμε ότι αριστοτελικά ιδωμένος ο νομοθέτης είναι συνάμα και ο μεγάλος παιδαγωγός της κοινωνίας.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/gia-mia-oikonomia-sthn-uphresia-tou-laou-mas#ixzz5tSNMUJbL