Γράφει ο Καραχάλιος Σπυρίδων του Κωνσταντίνου.
https://ethnikistikosagwn.blogspot.com
Ο Εθνικισμός είναι ισόχρονος με τον Ελληνισμό. Ο Εθνικισμός είναι η βιοθεωρία και η κοσμοθεωρία τού Έλληνα, η ασφαλής πυξίδα που μάς οδηγεί στον δρόμο τής ελευθερίας και τής δημιουργίας. Στην νεότερη έκδοση τής αστικής δημοκρατικής ξενοκρατίας πολλοί προσπάθησαν να αποκόψουν τούς δεσμούς πολιτείας και λαού. Και μόνον ο Εθνικός Κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς εφάρμοσε στον μέγιστο δυνατό βαθμό πατριωτική και εργατική πολιτική.
Ο Ιωάννης Μεταξάς υπήρξε άρτια πολιτική και στρατιωτική προσωπικότητα, με σημαντική προσφορά στο Ελληνικό Έθνος. Υπήρξε επιτελικός αξιωματικός ακόμη και τού Ελευθερίου Βενιζέλου, καίτοι αμφότεροι υπήρξαν πολιτικοί και ιδεολογικοί αντίπαλοι. Είχε βιώσει επώδυνες ιστορικές περιόδους τού Ελληνισμού, από την οδυνηρή ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο τού 1897 μέχρι και τον πολιτικό διχασμό μεταξύ βασιλικών και βενιζελικών, με την ελληνόφωνη πολιτική να βαστά δυστυχώς υποταγμένο στις ξενοκίνητες ορέξεις το ελληνικό στράτευμα.
Η Ελλάς είχε πολλά χρόνια να διαμορφώσει εθνική στρατηγική αντίληψη και σκοπό, υπηρετώντας τις βλέψεις μονάχα των τυράννων της, έξωθεν επιβαλλόμενων ψευτοσυμμάχων και εισβολέων. Η άσκηση εθνικής κυριαρχίας και πολιτισμικού έργου θέλει λαό ενωμένο, πίστη στα εθνικά ιδεώδη, εξουσία ελεύθερων και αδέσμευτων πατριωτών, στράτευμα ως ατσάλινη λόγχη τού Έθνους. Ο Κυρίαρχος Έλλην εργάζεται και μάχεται ταυτόχρονα σε καιρούς ειρηνικούς μα και πολεμικούς, οργώνοντας το χωράφι και τειχίζοντας το Κάστρο τής Φυλής, ασφαλίζοντας τον λαό προκειμένου να φτιάξει την οικογένειά του και την ζωή του ήσυχος και απερίσπαστος.
Τον καιρό τού Ιωάννη Μεταξά το μεγάλο ζητούμενο ήταν η πολιτική κατοχύρωση και η διασφάλιση των δικαιωμάτων τής εργατικής τάξεως που έως τότε υπόκειτο σε καταστάσεις εξαθλίωσης και φτώχιας μέσα σε συνθήκες επισφάλειας για την ανθρώπινη ζωή στους εργασιακούς χώρους. Όλοι αναγνωρίζανε την πολύ μεγάλη συμβολή των εργατών στην ανάπτυξη τής οικονομίας. Κανείς όμως δεν είχε φροντίσει να νομοθετήσει για την εξασφάλιση τής ανθρώπινης ζωής, την βιώσιμη αμοιβή και την ρύθμιση χρόνου εργασίας και ανάπαυσης.
Σε άλλες χώρες πλην τής Ελλάδος τα δικαιώματα των εργαζομένων είχαν γίνει αντικείμενο σκληρής και βίαιης πολιτικής αντιπαράθεσης, ακόμη και πεδίο ομηρείας κράτους και πολιτών. Υπήρξαν διαδηλώσεις, συγκρούσεις αντίπαλων πολιτικών ομάδων και κρατικών θεσμών, τεράστια διεθνή κυρίως οικονομικά συμφέροντα, τάσεις διεθνιστικές και υπερκρατικές που σύνθλιβαν και δίχαζαν τούς λαούς. Την ίδια στιγμή, η σκόπιμη οικονομική κρίση που υπήρχε και τότε, όμοια μνημονιακή σαν την τωρινή, ακολουθείτο από την έχθρα και την στρατιωτική προετοιμασία των αντίθετων διακρατικών συμμαχιών, προκειμένου να επιτευχθούν αφενός μεν η οικειοποίηση ενεργειακών πηγών και πλούτου, αφετέρου δε η εκκόλαψη μιας παγκόσμιας τυραννίας. Ίδιες καταστάσεις με αυτές που ζούμε σήμερα.
Η ισχύς τού κράτους και τα δίκαια τού λαού ενυπάρχουν και συνυπάρχουν μόνον σε μια δομημένη και ευνομούμενη Πολιτεία στην οποία κυβερνά ο Πατριωτισμός, η αγάπη δηλαδή και η προσήλωση στην Πατρίδα δια τής αυθυπαρξίας και τής αναπτύξεως αυτής. Η Πολιτεία αυτή έχει πιστούς πολίτες. Και πιστοί πολίτες είναι τα γεννήματά της, είναι τα φυλετικά της παιδιά, είναι το Έθνος ως ομογενοποιημένο και αδιάσπαστο σώμα. Αυτή η Πολιτεία υπηρετεί και εκφράζει συνάμα το Έθνος, είναι Εθνικοκοινωνική, είναι παραγωγική και ασφαλής, εργατική και στρατιωτική. Και στην Ελλάδα το 1936 εκφράστηκε με το Εθνικό Καθεστώς τής 4ης Αυγούστου και τον Εθνικό Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά.
Ο Ιωάννης Μεταξάς γνώριζε επαρκώς δύο θανάσιμες παγίδες τις οποίες είχαν επεξεργαστεί και ετοιμάζονταν να ενεργοποιήσουν οι διεθνιστές και ο σιωνιστής εντολέας τους για να διαλύσουν το Ελληνικό Έθνος. Η μία ήταν η εκτράχυνση των στημένων κομματικών τσακωμών μέσα από την καλλιέργεια εμφύλιας σύγκρουσης. Και η άλλη παγίδα ήταν η έλευση στην γεωπολιτική μας γειτονιά τού παγκόσμιου πολέμου και η εισβολή των γειτονικών μας εχθρών.
Όμως ο Εθνικός Κυβερνήτης είχε αυτοφυή πολιτική τακτική και εθνικό σκοπό. Είχε δικό του πολιτικό στόχο που εκφράστηκε με την είσοδο τού κόμματος των Ελευθεροφρόνων στη Βουλή και την επιβολή εθνικού καθεστώτος με ευρεία πολιτική συναίνεση. Δημιούργησε την εργατική νομοθεσία από ένα καθαρά Εργατικό Κράτος που δεν χρειαζόταν συνδικαλιστικούς συστημικούς βαστάζους. Και φυσικά έφερε την ανασυγκρότηση και την πολεμική ετοιμότητα στο ελληνικό στράτευμα.
Τα ένοχα κόμματα τέθηκαν στο περιθώριο. Οι κομμουνιστές αποβλήθηκαν. Ο εμφύλιος πόλεμος αποτράπηκε. Ο λαός εξασφάλισε την οικογενειακή άνθηση και παράλληλα την πολιτισμική δημιουργία στους εργασιακούς χώρους. Το ψωμί και τα όπλο έγιναν εθνικά προϊόντα. Η παιδεία καλλιέργησε ορθοδοξία και ελληνικά γράμματα. Στους στρατώνες το όραμα τής Μεγάλης Ελλάδας επέστρεψε. Όμως οι έξωθεν επιρροές και τα κυκλώματα των οικουμενιστών και των ξένων συμφερόντων δεν νικήθηκαν. Οι μεγάλες δυνάμεις θέλησαν να ελέγξουν τη χώρα, με αποτέλεσμα τη δολοφονία τού Μεταξά επάνω στο κρεβάτι τού πόνου από μια ύποπτη ασθένεια.
Η Ελλάς είναι η Πατρίδα τής Ορθοδοξίας και τού Εθνικοκοινωνισμού. Η Ελλάς έλαβε από τον ίδιο τον Πατέρα Θεό το ομορφότερο και πλουσιότερο Οικόπεδο τού κόσμου, την ιερή και κοσμοπλάστρα Πατρίδα μας. Η Ελλάς μονάχα ως Μεγάλη Δύναμη και άπαρτο κάστρο δύναται να σταθεί όρθια. Αυτό το όραμα απαιτεί ενότητα και πυγμή. Αυτό το όραμα απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη, αυτάρκεια εσωτερική, απόλυτο έλεγχο τής γεωπολιτικής μας αυλής, απόλυτο πατριωτικό πνεύμα, λευτεριά πάσης Ελληνικής Κοινότητας.
Η Αληθινή και Φυσική Ελλάς εξασφαλίζει την κοινωνική ομαλότητα με την κοινωνική συνεργασία Πολιτείας και πολιτών. Η Αληθινή και Φυσική Ελλάς είναι η ατσάλινη λόγχη τού Ενωμένου Ελληνισμού. Η Αληθινή και Φυσική Ελλάς χρειάζεται έναν Εθνικισμό πρωτόγνωρο, έναν Εθνικισμό που δεν έχει υπάρξει έως σήμερα στον απόλυτο και ολοκληρωτικό βαθμό, έναν Εθνικισμό που θα απλώσει τα λάβαρα και την πίστη τής Φυλής μας στο διάβα της, κάνοντας φίλο, συνεργάτη και σύμμαχο βέλτιστο τού Έλληνα τον Έλληνα αδερφό του πρώτα από όλους και πάνω από όλους. Ιδού οδός λαμπρή και ελληνική.
