Στις 21 Αυγούστου 1821, ο Μάρκος Μπότσαρης, σε ηλικία 33 ετών πέρασε στην αθανασία, αγωνιζόμενος μαζί με τον Κίτσο Τζαβέλα και 450 Έλληνες, εναντίον 15.000 επίλεκτων τουρκαλβανών που επέδραμαν στην δυτική Ρούμελη.
Στην μάχη του Κεφαλόβρυσου, μια σφαίρα τον βρήκε στο μάτι. Μεταφέρθηκε από τους Σουλιώτες στο Μεσολόγγι και στον δρόμο ξεψύχησε. Η σωρός του σκεπασμένη με γαλάζια χλαμύδα, εισήλθε στο Μεσολόγγι σε θριαμβευτική πομπή, στην οποία προηγούνταν τούρκοι αιχμάλωτοι, λάφυρα και πενήντα τέσσερις αιχμαλωτισμένες σημαίες των εχθρών.
Η ζωή του Μπότσαρη, ήταν ένας συνεχής ένοπλος αγώνας, για την ελευθερία της Πατρίδος. Δεν δίστασε να πολεμήσει επαννηλλειμένως απέναντι σε πολυάριθμους τούρκους, μην δίνοντας σημασία στους αριθμούς αλλά στην Ελληνική Πολεμική Αρετή, στην δίψα για Ελευθερία και στην αδάμαστη Ελληνική Ψυχή.
Τέτοιες ζωές, αδάμαστων κι αλύγιστων Εθνικιστών, είναι πάντοτε παράδειγμα για όλους εμάς, που λυγίζουμε σε μια καθημερινότητα αστείων κακουχιών και πλασματικών διλλημάτων.
Η πλέον διδακτική, στιγμή της ζωής του μεγάλου πολεμιστή, ήταν όταν τα Χριστούγεννα του 1822 υπερασπιζόμενος το τείχος του Μεσολογγίου απέναντι στον Ομέρ Βρυώνη με μόλις 35 άνδρες, παρέλαβε από την κυβέρνηση έγγραφο με το οποίο τον όριζαν Στρατηγό. Το γεγονός προκάλεσε την έχθρα και την ζήλια άλλων οπλαρχηγών και ο Μπότσαρης εξοργισμένος από την συμπεριφορά τους, έσκισε τον διορισμό λέγοντας: «όποιος είναι άξιος, παίρνει το δίπλωμα με το σπαθί του, από τον Πασά».
Με την μεγαλοπρεπή αυτή του πράξη, όρισε τα προαπαιτούμενα για κάθε αξίωμα. Αυτά ήταν, είναι και θα είναι, ο συνεχής αγώνας, η ανιδιοτέλεια, το θάρρος και η προσφορά στο Έθνος.
Ας τα θυμόμαστε κι ας παραδειγματιζόμαστε από τέτοιους ανθρώπους, εμείς οι σημερινοί Έλληνες Εθνικιστές. Και ο δικός μας αγώνας δεν είναι μικρότερης σημασίας. Στις μέρες μας θα κριθούν πάρα πολλά και σημαντικά για το Έθνος των Ελλήνων.
Κρίνεται η εδαφική ακεραιότητα του κράτους μας, που στήθηκε από την αδάμαστη θέληση και το Αίμα των προγόνων, σαν τον Μάρκο Μπότσαρη. Κρίνεται η αλλοίωση του Έθνους από εισβολείς άλλου τύπου από εκείνους που πολεμούσε ο Μπότσαρης, αλλά οπωσδήποτε επιβουλείς της ίδιας της Ελληνικότητάς μας. Κρίνεται η κληρονομιά που θα αφήσουμε στις επόμενες γενιές. Κρίνεται η υστεροφημία μας, ως Έλληνες.
Ας παραδειγματιστούμε λοιπόν, κι ας μην γινόμαστε σαν τους μικρόψυχους που ζήλεψαν το στρατηγικό αξίωμα, αλλά σαν τον Μπότσαρη που τίμησε το αξίωμα του πολεμιστή.
ΜΥΡΜΙΔΟΝΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xrisiavgi.com/enimerosi/view/ta-galonia-kerdizontai-sthn-machh#ixzz5xGSwMyEv