Είμαστε από εκείνους που αντιλαμβανόμαστε την οικονομία ως μέσο που οφείλει να εξυπηρετεί έναν ανώτερο εθνικό σκοπό και όχι ως μοχλό πίεσης για τον καθορισμό του πολιτικού πλαισίου, όπως συμβαίνει σήμερα. Παραταύτα είμαστε εξίσου έντιμοι να αντιμετωπίζουμε τα επιμέρους οικονομικά μέτρα της εκάστοτε κυβέρνησης με αντικειμενική κρίση και να παραδεχόμαστε ως ωφέλιμα εκείνα που πράγματι έχουν κάτι το θετικό να συνεισφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.
Όμως, η σημερινή είδηση και οι θριαμβολογίες για την Νέα Δημοκρατία και το νέο… εθνικό της «επίτευγμα», αυτό της άρσης των capital controls θα μας έβρισκε αδιάφορους, αν η σχετική ειδησεογραφία δεν ήταν τόσο προκλητικά μεροληπτική. Αντιθέτως θα όφειλε να είναι περισσότερο αναλυτική και να λάμβανε υπόψη της το ευρύτερο φάσμα της εν λόγω μεμονωμένης οικονομικής συγκυρίας, αφού δεν αποτελεί παρά τον απότοκο ενός σημαντικότερου γεγονότος το οποίο εντέχνως παραλείπεται.
Ως γνωστόν ο περιορισμός στην διακίνηση των κεφαλαίων στις ελληνικές τράπεζες επιβλήθηκε πραξικοπηματικά από τους ευρωπαίους «εταίρους» αμέσως μετά το διάγγελμα του Αλέξη Τσίπρα για διενέργεια δημοψηφίσματος, το οποίο αφορούσε στην επικύρωση ή όχι του σχέδιου συμφωνίας των θεσμών που προτάθηκε στην χώρα το καλοκαίρι του 2015. Σκεπτόμενοι ωφελιμιστικά, οι διεθνείς τοκογλύφοι επέβαλλαν το συγκεκριμένο μέτρο με μοναδικό στόχο να εκβιάσουν τον ελληνικό λαό, αποδεικνύοντας κάποιες από τις δυσμενείς συνέπειες που θα είχε να αντιμετωπίσει σε περίπτωση απόρριψης της πρόταση τους.
Είναι επίσης γνωστό ότι η τότε κυβέρνηση παρέκαμψε με συνοπτικές διαδικασίες το αρνητικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, εν συνεχεία υιοθέτησε πλήρως την ευρωπαϊκή πρόταση και τελικά επέβαλλε, λίγες ημέρες μετά, το λεγόμενο 3ο μνημόνιο, το οποίο ψήφισε και η Νέα Δημοκρατία.
Σήμερα το μέτρο αυτό καταργείται (όχι ολοκληρωτικά, όπως εσφαλμένα κάποιοι διαδίδουν αλλά με προϋποθέσεις και παραμέτρους), όμως η Νέα Δημοκρατία παριστάνει ότι δεν είναι εις γνώση της ούτε οι αρχικοί λόγοι της επιβολής του, ούτε και η επίσημη πρόταση που κατέθεσε τις ημέρες εκείνες σχετικά με το δημοψήφισμα και το μνημόνιο το οποίο -επαναλαμβάνουμε- ότι ψήφισε μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ. Επίτευγμα θα ήταν αν η κυβέρνηση επανέφερε το ζήτημα του δημοψηφίσματος ή αν απλά μαζί με την άρση των capital controls εφάρμοζε και την λαϊκή εντολή, όπως αυτή εκφράστηκε εκείνο το καλοκαίρι του 2015. Κάτι τέτοιο όμως θα την έφερνε σε ευθεία σύγκρουση με τα ξένα κέντρα εξουσίας και θα αποδείκνυε την βαθιά εξάρτηση της από τα αφεντικά της Ευρώπης, στα οποία επιδεικνύει καλή διαγωγή για να πάρει σε αντάλλαγμα κάποια θετική διατύπωση για την οικονομία ή το πολιτικό της έργο.
Επομένως, όχι, δε θα πανηγυρίσουμε για την υποτιθέμενη «νίκη» της Νέας Δημοκρατίας. Η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων ουδέποτε υπήρξε προϋπόθεση ή αποτέλεσε την εγγύηση της κυριαρχίας ενός κράτους με εθνική οικονομία. Και δυστυχώς η χώρα με την ευθύνη όλων ανεξαιρέτως των μεταπολιτευτικών κομμάτων ούτε κυρίαρχη είναι, ούτε ανεξάρτητη και μάλιστα με οικονομία που αρμόζει σε ένα κράτος-προτεκτοράτο, αφού οι πολίτες-υποτελείς του έχουν ως μοναδική τους υποχρέωση την καταβολή φόρων και την πληρωμή χαρατσιών.
ΑΡΤΕΜΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΠΟΥΛΟΣ