Όσες διακοπές κι όσα μπάνια κι αν κάνει ο λαός για να ξεκουράσει και να δροσίσει το κορμί του και όσα σουβλάκια και όσες μπύρες κι αν καταναλώσει για να κορέσει την πείνα και τη δίψα του, η ψυχή του θα φλέγεται χωρίς να βρίσκει ανάπαυση και η πείνα και η δίψα του συνεχώς θα μεγαλώνουν και θα τον τυραννούν. Γιατί έχουν ξεχάσει οι νεοέλληνες ότι «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» και ότι τρέφομαι δεν σημαίνει απλά ότι χορταίνω το σώμα μου αλλά πρωτίστως την ύπαρξή μου που διψάει για νόημα. Και γιατί θα ουρλιάζουν μέσα στην ψυχή τους οι σκιές των προγόνων τους.
Αυτούς που εξαπάτησαν πηγαίνοντας στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, ρίχνοντας μετά από λίγο το «προσκυνοχάρτι» στην κάλπη της 7ης Ιουλίου 2019. Την ημέρα όνειδος του νεώτερου Ελληνισμού. Την ημέρα που το «συνταγματικό τόξο», το οποίο βύθισε την Ελλάδα μεταπολιτευτικά στην ανυπαρξία και την ανυποληψία, πήρε το 100% των ψήφων που μπορούν να στείλουν ένα κόμμα στη βουλή. Την ημέρα που ο Ελληνισμός άγγιξε το σημείο «μηδέν».
Ας γνωρίζουν όμως οι λαοπλάνοι και οι εξωμότες που σαλαγάνε αυτό το λαό, αυτοί που μετά την 7η Ιουλίου κυκλοφορούν όλοι με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό τους σαν σε διαφήμιση οδοντόπαστας, διαγκωνιζόμενοι για το ποιος νίκησε το «νεοναζιστικό μόρφωμα» και επιχαίροντας με απροκάλυπτη μοχθηρία για την μετατροπή της πλειοψηφίας των Ελλήνων σε ανδράποδα: ότι οι ταμιευτήρες του ζώντος ύδατος του Ελληνισμού, του αλλομένου εις ζωήν αιώνιον, μπορεί να λιγόστεψαν αλλά δεν άδειασαν και δεν θα αδειάσουν ποτέ.
Γιατί σε τούτο δω το χώμα, χιλιάδες χρόνια τώρα, ρίζωσε μια στέρνα, μονιά κρυφού νερού που θησαυρίζει. Πότε πληθαίνει και πότε λιγοστεύει, όμως μένει πάντα εκεί και αναβλύζει. Είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί.
Μια στέρνα για να ξεδιψά όχι τους κούφιους και παραγεμισμένους ανθρώπους, αλλά τους ασκητές και τους οδοιπόρους αυτής της δύσκολης εποχής που αγωνιούν για την υπαρξιακή πορεία αυτού του έθνους, πασχίζοντας να κρατήσουν ζωντανό το όραμα και την ελπίδα.
Από την άλλη, το υπερμέγεθες παρασιτικό πολυπλόκαμο τέρας της μεταπολιτευτικής Ελλάδος, τα πλοκάμια του οποίου φτάνουν μέχρι τον τελευταίο δήμο της χώρας, βρίσκεται πάλι εδώ (“ενωμένο και δυνατό”), για να εξασφαλίσει τη λειτουργία της «δημοκρατίας». Και δημοκρατία για το τέρας αυτό δεν σημαίνει τίποτε άλλο από ένα είδος «πολιτικής διαπάλης» για τη διαρπαγή των κρατικών πόρων αλλά και μια πολιτική συναίνεση για τον αφελληνισμό των Ελλήνων και για τον θάνατο του πολιτειακού μας κυττάρου που είναι η «πόλις».
Αλλά εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές, παλαιόθεν, αλλά και ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι: «Εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει˙ εάν δε αποθάνει πολύν καρπόν φέρει» (εάν ο σπόρος του σιταριού δεν πεθάνει πέφτοντας στη γη, θα μείνει μόνος, εάν όμως πεθάνει, θα φέρει πολύ καρπό).
Αυτό άλλωστε μας δίδαξαν με το θάνατό τους ο Λεωνίδας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Αθανάσιος Διάκος και ο Γρηγόρης Αυξεντίου. Τίποτε δεν θα υπήρχε από την Ελλάδα και τον Ελληνισμό σήμερα αν δεν υπήρχαν αυτοί. Αυτοί και πολλοί άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι μάρτυρες του έθνους και της πίστεώς μας.
Όπως ακριβώς κάτω από την Αγία Τράπεζα κάθε ορθόδοξου ναού υπάρχουν μόνον οστά μαρτύρων (που έδωσαν το αίμα τους για το Χριστό), γιατί τα οστά των αγίων δεν θεωρούνται αρκετά για τη θεμελίωσή του, έτσι και για τον Ελληνισμό κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή.
Από την εποχή του Ομήρου γνωρίζουν οι Έλληνες ότι ο Οδυσσέας πρέπει πρώτα να κατέβει στον Άδη πριν βρει το δρόμο για την Ιθάκη. Ότι πρέπει να διαπλεύσει πρώτα την κατάσταση μηδέν πριν φτάσει στον προορισμό του.
Έχει κατέβει πολλές φορές στα τάρταρα ο Έλληνας, αλλά μονάχα για να ξαποστάσει, όπως λέει και ο ποιητής. Να ξαποστάσει για να ξαναφανεί στη ζωή ακόμη πιο δυνατός, ανασταίνοντας μαζί του και όλους τους άλλους λαούς.
Τις μαύρες ώρες αυτού του διάπλου διάγουμε σήμερα. Και τα σώματα που φαίνονται μαραμένα και παραδομένα στην ακηδία δίχως διάθεση για μάχη και αγώνα, και τα βαριά συναισθήματα της μέλαινας χολής που φαίνεται να λυγίζουν τα γόνατα κάτω από το βαρύ φορτίο, δεν πρέπει να μας απογοητεύουν. Όλα αυτά τα γνωρίζαμε και τα περιμέναμε, σαν έτοιμοι από καιρό.
Γιατί εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές γνωρίζουμε ότι βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες. Και ότι στο νέο, απάτητο δρόμο προς την 3η ιστορική εντολή του Ελληνισμού εμπόδια και χάσματα και αστοχίες δεν θα λείψουν. Το κρύσταλλο της σημερινής στιγμής θαμπώνεται από το ζεστό χνώτο των συναισθημάτων. Θα χρειαστούν μάτια ανοιχτά, διάκριση και επιμονή για το καινούριο περπάτημα. Κατόρθωμα που θα είναι συνάμα βήμα και φτέρωμα, απόσειση της ντροπής της 7ης Ιουλίου 2019 και πέταγμα προς την Ελευθερία.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ