Τα γεγονότα της νύκτας της 6ης Σεπτεμβρίου 1955 στην Κωνσταντινούπολη είναι γνωστά στον ελληνικό λαό. Ή ελπίζουμε ότι είναι γνωστά, καθ’ όσον οι ποταπές, δουλικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών προσπαθούν με κάθε τρόπο να σβήσουν από τις μνήμες των Ελλήνων τα εγκλήματα των Τούρκων κατά του ελληνικού έθνους. Αυτό που η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν γνωρίζει, είναι ο ρόλος του ΝΑΤΟ στα γεγονότα και η προδοτική αβελτηρία της τότε ελληνικής κυβέρνησης του βαρέος ασθενούντος Παπάγου, χωρίς βέβαια η ασθένεια του να αποτελεί την οποιαδήποτε δικαιολογία.
Με την ονομασία «Σεπτεμβριανά» έμεινε στην ιστορία ο οργανωμένος εξοντωτικός διωγμός της νύκτας της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, εξ ου και η ονομασία, που συνέβη στην Κωνσταντινούπολη, όπου καθοδηγούμενος τουρκικός όχλος προκάλεσε βίαια επεισόδια κατά της ζωής και των περιουσιών των Ελλήνων, λεηλατώντας και πυρπολώντας ελληνικά καταστήματα, σπίτια, σχολεία και βεβηλώνοντας εκκλησίες ακόμα και νεκροταφεία. Αφορμή έδωσε μια βομβιστική επίθεση στο πατρικό σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στην Θεσσαλονίκη, που αποδείχτηκε στην συνέχεια ότι ήταν σκηνοθετημένη προβοκάτσια από την ίδια την τουρκική κυβέρνηση. Ποια ήταν αυτή η προβοκάτσια;
Στις 3 Σεπτεμβρίου η γυναίκα του Τούρκου Προξένου στην Θεσσαλονίκη κάλεσε Έλληνα φωτογράφο και του ζήτησε να φωτογραφήσει τον περίβολο του Προξενείου, το οποίο στεγάζεται δίπλα σε παλιό σπίτι, στο οποίο υποτίθεται ότι γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ. Τις φωτογραφίες τις ζήτησε ως «ενθύμιο», διότι την επομένη επρόκειτο να αναχωρήσει για την Τουρκία.
Τα μεσάνυκτα της 5ης προς 6η Σεπτεμβρίου εξερράγη βόμβα στον κήπο του τουρκικού Προξενείου, η οποία προκάλεσε μικρές μόνον ζημιές σε υαλοπίνακες στην παρακείμενη δήθεν «οικία του Κεμάλ». Η βόμβα, όπως εξακριβώθηκε από τις έρευνες που διεξήγαγαν οι ελληνικές αρχές και όπως αποδείχθηκε αργότερα στην δίκη του Μεντερές, μεταφέρθηκε από την Τουρκία από Τούρκο πράκτορα (Έλληνα υπήκοο από την Κομοτηνή) και τοποθετήθηκε από τον Τούρκο κλητήρα του Προξενείου.
Στις 4:00 το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου η τουρκική εφημερίδα «İstanbul Ekspres» κυκλοφόρησε σε έκτακτη έκδοση και δημοσίευσε τις φωτογραφίες της συζύγου του Τούρκου Προξένου φρικτά παραποιημένες, εις τρόπον ώστε να δίδεται η εντύπωση ότι στο σπίτι του Ατατούρκ είχε σημειωθεί μια τεράστια έκρηξη από βόμβα που είχαν τοποθετήσει οι Έλληνες. Το γεγονός αυτό έδωσε το έναυσμα για την έναρξη των πρωτοφανούς αγριότητας οργανωμένων ανθελληνικών βιαιοτήτων στην Κωνσταντινούπολη, γνωστών με το όνομα «Σεπτεμβριανά του 1955», από δήθεν αγανακτισμένους Τούρκους πολίτες οι οποίοι όμως δεν έδρασαν αυθόρμητα, αλλά βάσει ενός σχεδίου που είχε οργανωθεί από το νατοϊκό Γραφείο Ειδικού Πολέμου «Özel Harp Dairesi» της Κωνσταντινούπολης.
9 ΩΡΕΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗΣ… “ΦΙΛΙΑΣ”
Σύμφωνα με το αρτιότατα οργανωμένο σχέδιο, εβδομάδες πριν τα γεγονότα είχαν στρατολογηθεί άτομα από την Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, εκτός των Κωνσταντινουπολιτών Τούρκων, και τα οποία λίγες ημέρες πριν την 6η Σεπτεμβρίου μεταφέρθηκαν με σιδηροδρόμους, φορτηγά, λεωφορεία και πλοία, στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης και εφοδιάστηκαν με ρόπαλα, αξίνες, λοστούς, βενζίνη, δυναμίτιδα, ενώ παρεσχέθη στους επίδοξους βανδάλους τροφή και κατάλυμα. Επιπλέον είχαν συνταχθεί οι κατάλογοι των επικείμενων στόχων σε κάθε συνοικία και σημαδεύτηκαν την κατάλληλη στιγμή τα ελληνικών συμφερόντων κτήρια, σπίτια και επιχειρήσεις. Επίσης εκπαιδεύτηκαν οι αστυνομικοί και οι στρατιώτες με πολιτικά που θα ελάμβαναν μέρος στη λεηλασία και θα κατηύθυναν τον τουρκικό όχλο προς τους στόχους, ενώ αργότερα θα έπαιζαν τον ρόλο των ειρηνοποιών.
Από τις 5:00 το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου ο με στρατιωτική πειθαρχία κινούμενος τουρκικός όχλος που ανερχόταν σε δεκάδες χιλιάδες άτομα, κινήθηκε κατά παντός του ελληνικού. Μέσα σε εννέα περίπου ώρες (διότι σε πολλά σημεία οι βανδαλισμοί συνεχίστηκαν και μετά την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου τα μεσάνυκτα) καταστράφηκαν ολοσχερώς 1.004 σπίτια, ενώ άλλα περίπου 2.500 υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές. Καταστράφηκαν επίσης 4.348 καταστήματα, 27 φαρμακεία, 26 σχολεία, 5 πολιτιστικοί σύλλογοι, οι εγκαταστάσεις 3 εφημερίδων, 12 ξενοδοχεία, 11 κλινικές, 21 εργοστάσια, 110 ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια, 73 εκκλησίες, ενώ συλήθηκαν πάρα πολλοί τάφοι σε πολλά κοιμητήρια, καθώς και οι τάφοι των πατριαρχών στην Μονή Βαλουκλή. Τουλάχιστον 30 Έλληνες σκοτώθηκαν και εκατοντάδες άλλοι κακοποιήθηκαν βάναυσα. Σε δύο περίπου χιλιάδες υπολογίζονται από τους κύκλους της ομογενείας οι βιασμοί, αν και επισήμως καταγγέλθηκαν μόνο 200, για ευνόητους λόγους. Ιδιαίτερο μίσος επεδείχθη κατά των ιερωμένων, αφού πολλοί απ’ αυτούς ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου και άλλοι γυμνώθηκαν και διαπομπεύθηκαν.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ – ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
Το νατοϊκό Γραφείο Ειδικού Πολέμου αποτελούσε έναν μηχανισμό που είχε στηθεί από την Ατλαντική Συμμαχία για την αποτροπή του κομμουνιστικού κινδύνου στις χώρες της Συμμαχίας. Στην Κωνσταντινούπολη υπηρετούσαν σε αυτό το γραφείο και νατοϊκοί, μη Τούρκοι, αξιωματικοί των μυστικών υπηρεσιών της Συμμαχίας. Το ότι τα γεγονότα της 6ης Σεπτεμβρίου οργανώθηκαν από αυτό το γραφείο το παραδέχονται και οι ίδιοι οι Τούρκοι, μάλιστα αναφέρεται και σε δημοσίευμα της 12ης Αυγούστου 2008 της τουρκικής εφημερίδας «Radikal» χωρίς να υπάρξει ποτέ κάποια διάψευση, αλλά έχει αναφερθεί διεξοδικά και στην δίκη του Τούρκου πρωθυπουργού Μεντερές ο οποίος υπήρξε ο αρχιτέκτονας αυτών των γεγονότων. Εξυπακούεται λοιπόν ότι το ΝΑΤΟ γνώριζε για την οργάνωση ενός οχλοκρατικού σχεδίου στην Κωνσταντινούπολη το οποίο θα είχε ως θύματα πολίτες μειονοτήτων αυτής της πόλης. Τι έπραξε το ΝΑΤΟ για να αποτρέψει την εφαρμογή αυτού του σχεδίου; Απολύτως τίποτε.
Τι έπραξε όμως η τότε ελληνική κυβέρνηση για να αποσοβήσει τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης; Επίσης απολύτως τίποτε. Διότι και η ελληνική κυβέρνηση του Παπάγου το γνώριζε. Μπορεί να μην είχε την πληροφόρηση από το ΝΑΤΟ, αν και απίθανο, είχε όμως την πληροφόρηση τουλάχιστον από το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου πριν ξεκινήσουν οι βιαιότητες του τουρκικού όχλου. Ακολούθως με όλο τον σεβασμό προς τους αναγνώστες της ιστοσελίδας θα γίνει χρήση εκμυστηρεύσεων του μακαρίτη πατέρα του υπογράφοντος. Ο Κωνσταντινουπολίτης Δημήτριος επιστρέφοντας οδικώς το μεσημέρι της 6ης Σεπτεμβρίου από επαγγελματικό ταξίδι από την κωμόπολη Kırklareli (Σαράντα Εκκλησιές) της Ανατολικής Θράκης παρατήρησε σε κομβικά σημεία στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης αφύσικες συναθροίσεις εκατοντάδων Τούρκων οπλισμένων με αξίνες και ρόπαλα και πλακάτ με συνθήματα «Η Κύπρος είναι τουρκική» και «Ανάθεμα στους γκιαβούρηδες» (γκιαβούρ= άπιστος ή Ρωμιός). Άμα τη αφήξει του στην Πόλη κατευθύνθηκε προς το Ελληνικό προξενείο και ενημέρωσε τον γενικό πρόξενο Άγι Καψαμπέλη και τον επιτετραμμένο του. Ο πρόξενος επισήμανε ότι είχε παρόμοια πληροφόρηση και από άλλους Ρωμιούς της Πόλης και ότι είχε ενημερώσει το υπουργείο Εξωτερικών στην Αθήνα μέσω τηλετύπου. Η συζήτηση αυτή διημείφθη στο ελληνικό προξενείο περίπου στις 3:30 μετά μεσημβρία της 6ης Σεπτεμβρίου.
Πρώτο συμπέρασμα, η ελληνική κυβέρνηση γνώριζε ή τουλάχιστον ήταν υποψιασμένη για τα τεκταινόμενα. Δεύτερο συμπέρασμα, ενώ ήταν ενήμερη δεν έπραξε τίποτε. Και επειδή πολλοί ίσως αναρωτηθούν «μα τι επιτέλους θα μπορούσε να πράξει;», η απάντηση είναι απλή. Αρκούσε η επίδοση διπλωματικής νότας προς το ΝΑΤΟ και την Άγκυρα, ότι σε περίπτωση βιαιοτήτων εναντίον του ελληνικού πληθυσμού της Πόλης, η Ελλάδα πρώτον θα αναθεωρήσει την ένταξη της στην συμμαχία του ΝΑΤΟ, δεύτερον ότι θα καταγγελθεί η Συνθήκη της Λωζάννης και οι τουρκογενείς μουσουλμάνοι της Ελλάδας θα απελαθούν στην Τουρκία, με βάση το άρθρο περί της αριθμητικής ισορροπίας μεταξύ της χριστιανικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου και της μουσουλμανικής μειονότητας της Ελληνικής Θράκης. Την εποχή εκείνη η εκτόξευση αυτής της απειλής θα αρκούσε για να ματαιώσουν οι Τούρκοι τα σχέδια τους πάραυτα.
Η τότε ελληνική κυβέρνηση έπραξε το έσχατο αδίκημα της προδοσίας εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, προφανώς επειδή αυτές τις εντολές είχε πάρει από τα αφεντικά της στο ΝΑΤΟ και στο Λονδίνο, προφανώς επειδή οι τότε υπεύθυνοι αναπληρωτές του βαρέος ασθενούντος πρωθυπουργού, οι αντιπρόεδροι και το φιλόδοξο χαφιεδαριό του ΝΑΤΟ Παναγιώτης Κανελλόπουλος και Στέφανος Στεφανόπουλος, ήταν απασχολημένοι με την διαδοχή του Παπάγου και οι Ρωμιοί της Πόλης δεν ήταν παρά παράπλευρες απώλειες που κανέναν δεν απασχολούσαν εν όψει της ανόδου στην εξουσία του ψευτοεθνάρχη Καραμανλή. Το ίδιο έσχατο αδίκημα της προδοσίας έπραξαν και οι ελληνικές κυβερνήσεις του 1964 όταν δεν επικαλέστηκαν το προαναφερθέν άρθρο της Συνθήκης της Λωζάννης και την καταγγελία αυτής της Συνθήκης ένεκα των απελάσεων και διωγμών από τις εστίες τους των Ελλήνων-Ρωμιών της Πόλης.
Οι πανηλίθιοι, πανάθλιοι επίγονοι των πολιτικάντηδων εκείνης της εποχής κατέχουν σήμερα κοινοβουλευτικές έδρες, έχουν γίνει αρχηγοί κομμάτων και κυβερνούν, συνεχίζοντας να προδίδουν την πατρίδα όπως έκαναν και οι πατεράδες τους. Εμείς όμως οι Έλληνες Εθνικιστές και η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας, άπαντες Έλληνες με υψηλό εθνικό και πατριωτικό φρόνημα, κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ στους νεκρούς του Γένους και αυτής της Αλώσεως, διότι τα Σεπτεμβριανά ήταν μια ακόμη Άλωση. Μια και μόνη υπόσχεση δίνουμε. Οι πληγές του Έθνους θα επουλωθούν μόνο με την επιστροφή και την ύψωση της Ελληνικής Σημαίας στην Βασιλεύουσα του Ελληνισμού Κωνσταντινούπολη. Απαλλαγμένοι από νενέκους, δυτικούς βαρβάρους και σύγχρονους συμμορίτες.
Το χρέος όλων μας είναι «να ξαναθυμηθούμε, να μην πάψουμε να θυμόμαστε, να μάθουμε στα παιδιά μας να θυμούνται».
Γ.Λ.
