Ακούσαμε και διαβάσαμε εκατοντάδες υμνολογίες και ζητωκραυγές για τον ένθερμο Ιταλό πατριώτη Ματέο Σαλβίνι (την γενναία στάση του οποίου για την προστασία του Λαού του χαιρετίσαμε και εμείς κατ’ επανάληψη). Ιδού λοιπόν η θλιβερή κατάληξη του παρήγορου δρωμένου που μας έδινε περιθώρια ελπίδας αντιστάσεως: H υπέροχα ρωμαντική και θαραλέα, εν τέλει όμως μεγαλομανής και πανίσχυρη εξουσιομανία του Ματέο Σαλβίνι σε συνδυασμό με τις επάλληλες κινήσεις ελιγμών του Λουίτζι Ντί Μάϊο που αποδείχθηκε ως ο αποφασισμένος και ψυχρός εκτελεστής και νεκροθάφτης της καθωσπρεπικής αλλά αναντίρρητης αντιπολιτευτικής ψυχής του «Κινήματος των Πέντε Αστέρων»», υπήρξε όντως ότι το κάλλιστο και ευστοχότερο για την πλήρη αποκατάσταση του και παγίωση του ασφυκτικού καθεστώτος λιτότητας που επέβαλλε η Ευρωπαϊκή Ένωση (δηλαδή η αμερικανότροπη μερκελική Γερμανία-χωροφύλακας των ΗΠΑ, συνεπώς οι Διεθνείς Επικυρίαρχοι) στην Ιταλία – ενώ το ξεκάθαρο ψυχολογικό και ηθικό δίδαγμα είναι πως χωρίς συμπαγές ιδεολογικό υπόβαθρο στην πολιτική πορεία και δίχως την προσήκουσα επαρκή πληρότητα και σαφήνεια σχετικά με το νόημα και με τις συνέπειες οποιασδήποτε αντιπαραθέσεως με την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν μπορεί με κανέναν άλλο τρόπο να υπάρξει ουσιώδης λύση σε μία χώρα που πραγματικά είναι βυθισμένη «μέχρι τα ρουθούνια» στην κρίση. Προφανώς το Καθεστώς, όπως ήδη συνέβη και στην Ελλάδα ή πιθανότατα θα συμβεί στην Μικρο-Μέγαλη Βρετανία, ήξερε από την αρχή πάρα πολύ καλά τι διεκυβεύτετο, συνεπώς εγνώριζε άριστα πού ήταν το πραγματικό μέτωπο της αφανιστικής πολιτικής μάχης, την οποίαν έπρεπε να κερδίσει παντί τρόπω, ενώ βεβαίως όλοι οι υπόλοιποι παίκτες του παιγνίου ισχύος είχαν πράγματι πλήρη άγνοια.
Πρέπει επίσης να επισημανθεί ότι, όχι μόνον ποικίλοι … «εθνικοπατριώτες», «νεοεθνικιστές» και … «παραφασίστες» στην Πατρίδα μας, αλλά και αρκετοί σοσιαλφιλελεύθεροι δημοκράτες και όντως αντίπαλοι (ή και εχθροί) της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ιταλία, αυταπατήθηκαν παρερμηνεύοντες τον φανταιζί «θόρυβο»» που έκανε ο συμπαθής Σαλβίνι για επαναστατικό συναγερμό- δίχως διόλου να αντιληφθούν και να κατανοούν πως αυτή η φέρελπις διεργασία ήταν δυστυχώς ένα μέρος του διεθνούς, περιφερειακού και ενδοευρωπαϊκού «παιγνίου ισχύος» που εν τέλει οδήγησε σε ήττα της Ιταλίας και του ιταλικού Λαού. Όσον αφορά στην παράταιρη και φτιασιδωμένη «οιονεί εξεγερμένη» Αριστερά (παλαιά και «Νέα»), δεν ήσαν μόνον υπεραρκετοί αυτοί που βλακωδώς γελάστηκαν και αυταπατήθηκαν, αλλά για μιαν ακόμη φορά, ήταν η ψυχαναγκαστική πλειοψηφία της – η οποία συνεχίζει επίμονα και μαζοχιστικά να πείθεται από τους γλυκερούς νεοφιλελεύθερους κόλακές της, με τον δήθεν ανθρωπισμό και τον υποκριτικό αντιφασισμό τους.
Η παγίδα των “ευρωπαϊστών”
Στις εννέα Αυγούστου ο ο Ματέο Σαλβίνι, ηγέτης της Λίγκα του Βορά, μετά την όντως θριαμβικού τύπου νίκη του στις Ευρωεκλογές εις βάρος των Πέντε Αστέρων (πτώση στο 17%), έδωσε τέλος στην κυβέρνηση συνεργασίας με το «Κίνημα των πέντε Αστέρων» του Ντί Μάϊο, εξαπολύων μία πρόταση μομφής. Παρασυρθείς από το «ευγενές παραλήρημα» (delirium nobilis) της διαφαινομένης παντοδυναμίας του, από την πρόδηλη συνεχή και ραγδαία άνοδο των ποσοστών του στις δημοσκοπήσεις (που μάλιστα άγγιξαν το 38% τον Ιούλιο), καθώς επίσης και από την εμμονή της δεξιάς πτέρυγος του κόμματος του, ο Σαλβίνι απαίτησε εμφατικά να διενεργηθούν πρόωρες εκλογές μέσα στο τρέχον Φθινόπωρο, αλλά απεκόμισε τα άκρως αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που βεβαίως και αφελώς προσδοκούσε.
Ειδικότερον, έπεσε αιφνιδίως στην παγίδα και έχασε εκκωφαντικάς τη μάχη, ηττώμενος από την φερομένη ως «τρίτη πτέρυγα» της συγκυβερνήσεως – δηλαδή από τους «ευρωπαϊστές», τους «υπέρ της Ευρώπης» ανθρώπους του προέδρου Σέρτζο Ματαρέλλα, [ο οποίος είχε αριστοτεχνικά εξασφαλίσει από την αρχή δύο εξαιρετικώς κρίσιμες κυβερνητικές στρατηγικές θέσεις: το Υπουργείον Οικονομικών (Τζιοβάνι Τρία) και το Υπουργείον Εξωτερικών (Έντσο Μοαβέρο Μιλανέζι)]. Σε αυτήν την ιταλική Τρόϊκα, κατόπιν των αρχικών του επιτηδευμένων δισταγμών, προσήλθε και «προσηρτήθη» ο πρωθυπουργός Τζουζέππε Κόντε – πράγμα το οποίον ,αρκετούς μήνες πριν, τα νεοφιλελεύθερα και καθεστωτικά ΜΜΕ είχαν χαρακτηρίσει με μείζονα ικανοποίηση και … φανφάρες ως τάχα «χειραφέτηση» του από τους δύο «Λαϊκιστές» αντιπροέδρους της χώρας (τον έναν γνήσιο και αυτοπλανώμενο και τον άλλον ευκαιριακό και ημικαθεστωτικό). Ενθουσιάσθηκαν μάλιστα από την αυστηρή ομιλία του και από την εμφανώς αποφασιστική στάση του απέναντι στον αιφνιδιασθέντα, δονκιχωτικό υπερφίαλο Σαλβίνι, όταν παρητήθη στις 20 Αυγούστου.
Ακριβώς σε εκείνη την ιδιάζουσα χρονική στιγμή οι αείποτε διαπλεκόμενες με την μασονία και την μαφία οικονομικές ελίτ της Ιταλίας, ομού με τα παλαιά – καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, καθώς επίσης τα ενορχηστρούμενα από τους Επικυριάρχους κέντρα και παράκεντρα εξουσίας των Βρυξελλών και του Βερολίνου, εθεώρησαν ευλόγως πως επανήλθεν η ώρα τους. Ώρα κατάλληλη για να εκδικηθούν τους ανθισταμένους πατριώτες και να «αποκαταστήσουν την τάξη» στην στοχοποιημένη «αντιμεταναστευτική» χώρα, με την αριστοτεχνική χρησιμοποίηση των … «σοφών» προειδοποιήσεων του πρώην πρωθυπουργού Ρέντσι, συμφώνως προς τις οποίες η Ιταλία εκινδύνευε «να οδηγηθεί στον φασισμό» (sic!), εάν εν τέλει κυβερνούσε ο Ματέο Σαλβίνι και το ρατσιστικό – «ακροδεξιό» κόμμα του. Προφανώς πρόκειται για την πασίγνωστη και πλειστάκις επιτυχώς δοκιμασμένη νεοφιλελεύθερη συνταγή αναλήψεως της εξουσίας, με την εγγυημένη (σιωπηρά ή φωνασκούσα) συναίνεση της Αριστερός – η οποία διαχρονικώς πίπτει στην ίδια παγίδα, στην Σκύλλα της ανυπόστατης και ψυχοπαθητικής ιδεολογικής της εμμονής και στην Χάρυβδη της ιστορικής και κοινωνικής της ανυπαρξίας.
Ολίγον αργότερα οι Ματαρέλλα, Κόντε και το «Δημοκρατικό Κόμμα» (ΡD), εσχημάτισαν μία κυβέρνηση με βασικό σύνθημα της το «Αφοσίωση προς την Ευρώπη», ενώ είχαν ήδη ψηφίσει υπέρ της Γερμανίδας Ούρσουλα φον ντερ Λάϊντεν ως προέδρου της Κομισιόν, παρέχοντες τα σεμνά τους συναινετικά διαπιστευτήρια στην καγκελάριο – χωροφύλακα της Ευρώπης.
Όλα τα υπόλοιπα, όπως οι «πέντε απαιτήσεις» του PD, τα «δέκα σημεία» του Κινήματος των Πέντε Αστέρων και το θέατρο του διαδικτυακού δημοψηφίσματος των μελών του, για να σχηματισθεί μία υποτελής στη Γερμανία «κυβέρνηση τύπου Ούρσουλα», δεν ήσαν τίποτε άλλο από ελεεινά πολιτικά παιχνίδια για τα μάτια του μωροπίστου και ανοήτου λαού – ενώ διεπιστώθη για μιαν ακόμη φορά πως οι κυβερνήσεις μπορούν να αλλάζουν χωρίς να συμμετέχουν οι ψηφοφόροι, σε μιαν Ευρώπη που η ενεργός δημοκρατία αποτελεί πλέον μακρινό παρελθόν.
Κάτι ανάλογο διεπιστώθη άλλωστε και στην ταλαίπωρη Πατρίδα μας στο 2015, με την ολότελα αντισυνταγματική αντιστροφή και περιφρόνηση του παλλαϊκού δημοψηφίσματος και με την μετατροπή μίας «αριστερής» κυβέρνησης, εχθρικής τάχα προς την γερμανοκρατούμενη καπιταλιστική Ευρώπη, στο ακριβώς άθλιο αντίθετο της (και μάλιστα σε χρόνο μηδέν): σε μιαν ακραία, ανάλγητη, αντιλαϊκή νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ξενόδουλων ανδρεικέλων, πλήρως υποταγμένη στην Γερμανία, τον αδίστακτο χωροφύλακα των Διεθνών Επικυριάρχων. Έτι χειρότερον, ο ΣΥΡΙΖΑ εξέπλυνε όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις ξενόδουλων ανδρεικέλων από τα ποικίλα αποτρόπαια εγκλήματα τους, δημιουργώντας όλες τις κατάλληλες προϋποθέσεις εγκαταστάσεως μίας επίσης «κυβέρνησης τύπου Ούρσουλα» στην Ελλάδα – με την οποία συνεργάζεται πλέον πλήρως, όπως άλλωστε και το πανάθλιο τάχα «φιλολαϊκό» ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Το ίδιο δρώμενο εκπτύσσεται σήμεραν ταχέως εξελισσόμενο στην Βρετανία, αφού προηγουμένως ήλλαξε χωρίς εκλογές η κυβέρνηση της (!) – οπότε μάλλον η Γερμανία αξιολογούσε ανέκαθεν ορθώς τον κίνδυνο του ΒΡΕΧΙΤ ως ανύπαρκτο! Απολύτως ευλόγως, καθώς γνωρίζει ότι τα αληθή ηνία της πολιτικής διαδικασίας ευρίσκονται στα χέρια των χρηματοπιστωτικών και λοιπών ελίτ – οι οποίες έχουν καταργήσει προ πολλού την αληθή Δημοκρατία, την οποίαν και χρησιμοποιούν μόνον κατ’ όνομα ώστε να διατηρούν τα προσχήματα, χρήσιμα για την λογικώς αποδεκτή διαχείριση των λαϊκών μαζών.
Περαιτέρω, στην Ιταλία, στο 2018, το 38% των ψηφοφόρων του «Κινήματος των πέντε Αστέρων»» επέλεξαν την λευκή ψήφο ή την αποχή στις Ευρωεκλογές – ενώ το 14% εψήφισε την «Λίγκα του Βορά»». Τώρα με την συγκεκριμένη κίνηση του το Κίνημα που ίδρυσε ο κωμικός Μπέπε Γκρίλο προσπαθεί βλακωδώς να πείσει αυτούς τους λίαν ολιγοτέρους που το εψήφισαν ότι, πιστεύει ακραδάντως στις αρχικές του αξίες όπως και στην πραγματική δημοκρατία – πριν απορροφηθεί εντελώς από το Κατεστημένο ή και εν τέλει διαλυθεί.
Πάντως τα θεμελιώδη στοιχεία της παταγώδους αποτυχίας του πακτωμένου πλέον «κινήματος» προϋπήρχαν από πολλού: η τοποθέτηση των εμπίστων ανθρώπων – ενεργουμένων του Ματαρέλλα στα δυο θεμελιώδη υπουργεία, ο συμβιβασμός του προϋπολογισμού με την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, καθώς και η απειλή της διαδικασίας υπερβολικού ελλείμματος. Σε όλες τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις με την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση οι οποίες και υπήρξαν ο θεμελιώδης λόγος για τον οποίον οι Ιταλοί εκλογείς επέλεξαν το «λαϊκίστικο»» κόμμα όπως έπραξαν πλανώμενοι οι Έλληνες με τον ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015 (ως «λαϊκιστής» στην τρέχουσα πολιτική διάλεκτο χαρακτηρίζεται κατ΄ ουσίαν ο οποιοσδήποτε αντιστέκεται στην Γερμανίδα καγκελάριο, στις οικονομοκοινωνικές ελίτ ή και στις χρηματοπιστωτικές διεθενείς αγορές). Έτσι ετίθεντο αμέσως «στο τραπέζι» οι εκάστοτε κανόνες προϋπολογισμού της νομισματικής ενώσεως – οπότε πάντοτε εκέρδιζε την μάχη η «πτέρυξ Ματαρέλλα», δηλαδή ουσιαστικώς μια πέμπτη φάλαγξ της Γερμανίας, του χωροφύλακος των ΗΠΑ και των Διεθνών Επικυριάρχων.
Ένα πολιτικό «προπέτασμα καπνού»
Με την πάροδον του χρόνου η φρούδα πολιτική των Σαλβίνι και Ντί Μάϊο περιορίζετο ολοέν και περισσότερον στον αναγκαστικό αποπροσανατολισμό και την αποστασιοποίηση των Ιταλών από αυτά τα θεμελιώδη ζητήματα. Πάντοτε, όταν υπήρχε κάποια κλιμάκωση της αντιπαραθέσεως με την ΕΕ, (όπως συνέβη προσφάτως με τα διαβόητα «mini bots»), οι δύο κομματικοί ηγέτες συνεκρούοντο μεταξύ τους για επουσιώδη και δευτερεύοντα ζητήματα – όπου ο μεν Σαλβίνι συνέγραφε… ποικίλα ηχηρά μηνύματα στα social media περί «νόμου και τάξεως», είτε εναντίον των παρατύπων μεταναστών, ο δε Ντί Μάϊο κανεφέρετο στο παλαιό αγαπημένο θέμα του πεντάστερου Κινήματος περί της μειώσεως του αριθμού των βουλευτών! Τα καθεστωτικά ιταλικά ΜΜΕ εστήριξαν οικιοθελώς και με περισή ευχαρίστηση, αυτό το πολιτικό «προπέτασμα καπνού», έτσι ώστε να καλύψουν την ακατάσχετη νικηφόρα προέλαση της «πέμπτης φάλαγγος» του Προέδρου Ματαρέλλα – ο οποίος εξομάλυνε ατάραχος και ανενόχλητος τις σχέσεις της Ιταλίας με τις γερμανικές Βρυξέλλες, εξασφαλίζων την συνέχιση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής (όπως ακριβώς πράττει νυν ο Μητσοτάκης στην Ελλάδα).
Ολοκληρώνοντες, μας φαίνεται σχεδόν ανόητο να επαναλαμβάνει κάποιος διαρκώς πως η εθνοαποδομητική και εθνομειοδοτική Αριστερά, κατηγορούσα τουλάχιστον ως… Λαϊκιστές (αν όχι φασίστες) όλους όσους αντιστέκονται στη Νέα Τάξη Πραγμάτων, δυσφημεί χυδαία και καταδικάζει μεθοδικά κάθε εναλλακτική δυνατότητα στα μάτια του Λαού – με κορυφαίο παράδειγμα αυτής της μεθόδου τον άθλιο ΣΥΡΙΖΑ στην Πατρίδα μας, που όχι μόνον κατάφερε να πείσει τους Έλληνες ότι δεν υπάρχει καμία εναλλακτική δυνατότητα στα μνημόνια και στην λεηλασία του εθνικού πλούτου, αλλά, πολύ χειρότερον, κατόρθωσε να δικαιώσει και να «ηρωοποιήσει» την σημερινή ακραία νεοφιλελεύθερη «μητσοτακική» ΝΔ της αριστεροδεξιάς, ενώ προηγουμένως την εξέπλυνε επιτηδευμένα, όσο καλύτερον ημπορούσε, από τα ποικίλα αποτρόπαια εγκλήματα της.
Επίσης πρέπει να τονισθεί εμφατικώς ότι, οι διενεργηθείσες ιταλικές μαζικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, όπως ήδη διαπιστώσαμε και στην Ελλάδα από τις πολυάνθρωπες συμμετοχικές διαδηλώσεις του Λαού μας για την Μακεδονία, δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα, [ενώ λίαν συντόμως φαίνεται ότι θα λησμονηθεί η εν λόγω άθλια προδοσία και παράδοση του εθνικού εδάφους στον Εχθρό], δεν έχουν πλέον κανένα ουσιώδες νόημα, εφ’ όσον οι άνθρωποι δεν κατανοούν τι ακριβώς συμβαίνει, ώστε να οργανωθούν καταλλήλως και να αντιδράσουν δυναμικά, μαζικά, συστηματικά και επιτυχημένα.
Α.Κ.