Το ρατσιστικό ισραηλινό κράτος [2]

Παίρνοντας την σκυτάλη από εκεί που την αφήσαμε στην προηγούμενη αναφορά μας, θα πρέπει να τονιστεί ότι ο όρος «γηγενείς κάτοικοι» είναι κάτι που ελάχιστα μπορεί να αφορά τους Ισραηλινούς. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία, οι σημερινοί εβραίοι κάτοικοι του Ισραηλινού κράτους έχουν άμεση ή έμμεση καταγωγή από αλλού, με τους περισσότερους να έχουν ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής τους σε κάποια χώρα του δυτικού κόσμου, συνήθως στις ΗΠΑ. Αυτό το οποίο τους κρατάει στο Ισραήλ δεν είναι η φυσική σύνδεση των ανθρώπων με τον τόπο καταγωγής τους, αλλά η σιωνιστική ιδεολογία σε συνδυασμό με την παροχή υψηλότατου βιοτικού επιπέδου και την δυνατότητα να εγκαθίστανται όποτε το επιθυμούν σε οποιαδήποτε πλούσια δυτική χώρα. Ο σιωνισμός αντιμετωπίζει εχθρικά και ως παρείσακτους τους Παλαιστίνιους, έχει καταλάβει την Πατρίδα τους, την εποικίζει και τους εξανδραποδίζει από την γη των πατέρων τους. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία η πολιτική τοποθέτηση των εποίκων. Το αν δηλώνουν αριστεροί ή δεξιοί, αναρχικοί ή πατριώτες, κριτικοί στην «υπερβολική» βία ή «ευαίσθητοι» καλλιτέχνες.

Αυτό το οποίο τους χαρακτηρίζει ως προς την ουσιαστική πολιτική συμπεριφορά τους δεν είναι οι δευτερεύουσας σημασίας «αποκλίσεις» τους, αλλά η έμπρακτη και συνειδητή (συ)στράτευσή τους στο σιωνιστικό επεκτατικό σχέδιο, η ενεργή συμμετοχή τους στον εποικισμό της Παλαιστίνης, η δίχως τύψεις αποδοχή της ιδιότητας του μέλους αυτού του ρατσιστικού αποικιοκρατικού μορφώματος. Και βεβαίως, κάθε φορά κατά την οποία το κράτος του Ισραήλ εγκαταλείπει τα προσχήματα και προχωρά σε γενοκτονική σφαγή κατά του Παλαιστινιακού Λαού, ισοπεδώνοντας τα σπίτια τους και βομβαρδίζοντας τα σχολεία τους όταν σχολούν τα παιδιά τους, τότε είναι που ένας παράξενος όσο και αλλόκοτος «θίασος» αναλαμβάνει δράση. Ισραηλιτικά «συμβούλια», επιτροπές για την καταπολέμηση του «ρατσισμού», παρατηρητήρια για τα «ανθρώπινα δικαιώματα», «ανεξάρτητοι» οργανισμοί και ΜΚΟ και, φυσικά, όλα αυτά επικροτούμενα ποικιλοτρόπως από τις κατά τόπους ισραηλινές πρεσβείες και τα παραρτήματά τους.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν υπάρχει σφαγή Παλαιστινίων από τον σιωνιστικό ζυγό που να μην συνοδεύεται από πλημμυρίδα περισπούδαστων αναλύσεων και εκτιμήσεων, στις οποίες προσεχτικά διυλίζεται ο «αντισημιτικός» κώνωπας και ζυγίζεται το ξύγκι από την μύγα που θα κάνει το θανάσιμο λάθος να περάσει την ώρα της σφαγής κοντά σε κάποια εβραϊκή συναγωγή. Σε αυτό το πλαίσιο δραστηριοποιούνται και στην Ελλάδα οι ύποπτα κινούμενοι (και χρηματοδοτούμενοι) «αντιφασίστες» και «αντιρατσιστές», με απλοϊκούς και χιλιομασημένους ισχυρισμούς και αφορισμούς, αλλά και συνεχείς αναφορές (ύστερα από επτά και πλέον δεκαετίες) στον «κατατρεγμένο από τους Ναζί εβραϊκό λαό». Όλα αυτά χρησιμοποιούνται για την πιο εύκολη πειθώ και απομνημόνευση της εγχώριας κοινής γνώμης, προκειμένου να συμπληρωθεί το θεωρητικό οπλοστάσιο της διαστρέβλωσης των γεγονότων. Μια κοινή γνώμη και ένας Λαός, ο Ελληνικός, που όταν αρχίζει να υποψιάζεται το παραμύθι του «ανεκτικού», «δημοκρατικού» και «ανθρωπιστικού» κράτους του Ισραήλ πρέπει να «ενημερωθεί» ιδεολογικά, για να δώσει τα «αντιφασιστικά» του διαπιστευτήρια στους διανομείς του ψεύδους.

Όλος αυτός ο εσμός δεν αποτελεί παρά το ορατό κομμάτι ενός καλολαδωμένου μηχανισμού προπαγάνδας, παραπληροφόρησης και επιβολής, με ροή απεριόριστου χρήματος και με πολιτική ισχύ, που τα γρανάζια του λειτουργούν με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού. Οργανώνουν συγκεντρώσεις (έστω και ολιγάριθμες) υπέρ των ισραηλινών φονιάδων, «προγράφουν» τους αντιπάλους τους, ζητούν λογοκριτικές παρεμβάσεις των κυβερνήσεων σε όποια χώρα διαπιστώσουν «αντισημιτικές» ενέργειες ή απόψεις προκειμένου να ασκηθούν ακόμη και ποινικές διώξεις στους αντιφρονούντες. Κινούμενοι σε μια σταθερή πολιτική τροχιά αντίληψης των γεγονότων, είναι οι ίδιοι που φέρθηκαν στο παρελθόν ως οι πιο αδίστακτοι απολογητές των «ανθρωπιστικών» βομβαρδισμών κατά της Σερβίας, οι υποστηρικτές των εισβολών στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, εκείνοι που πιέζουν συνεχώς για στρατιωτική επέμβαση στο ενοχλητικό Ιράν, ώστε να «εκδημοκρατιστεί» κι αυτό αναλόγως, οι σπόνσορες των «κρατών» τερατουργημάτων τύπου Κοσσόβου (και στο μέλλον της Δυτικής Θράκης;), αυτοί που σπεύδουν να διαγνώσουν (από «αυτόνομη» και «αντιφασιστική» σκοπιά) το καινούργιο σύμπτωμα του… «εθνικιστικού αντιαμερικανισμού» σε όσους αντιλαμβάνονται, διαφωνούν και εξεγείρονται με την συνεργασία (ή καλύτερα την υποτέλεια) των ΗΠΑ με το Ισραήλ. Καθωσπρέπει αριστερές, «αυτόνομες», «αντιφασιστικές», «αντιρατσιστικές», «αντιεθνικιστικές» πένες, που όμως αντί για μελάνι στάζουν αίμα…

Και βεβαίως, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ισραηλινό κράτος είχε αγαστές σχέσεις συνεργασίας με τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τα κόμματα τοποτηρητές τους στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο Κόσμο, χωρίς αυτό να επηρεάσει στο ελάχιστο τις γενοκτονικές διαθέσεις του συγκεκριμένου κράτους σε βάρος των Αράβων. Το αντίθετο μάλιστα, καθώς η αλληλεγγύη προς το Ισραήλ ήταν ένα από τα πρωταρχικά μελήματα της μαρξιστικής αριστεράς.

Ας μην ξεχνάμε πως η ΕΣΣΔ του «πατερούλη των λαών» Στάλιν, ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ, ενώ και από την δική της πλευρά η ισραηλινή κυβέρνηση κάθε άλλο παρά αγνωμοσύνη έδειξε προς τις ανερχόμενες κομμουνιστικές δικτατορίες. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι το Τελ Αβίβ αναγνώρισε πρώτο το μαοϊκό καθεστώς του Πεκίνου, το 1949. Αλλά και στην σημερινή εποχή, δεν είναι η αριστερά αυτή που πρωτοστατεί στην αναγνώριση του Ισραήλ, στηρίζοντας με φανατισμό την κυρίαρχη προπαγάνδα των «δύο χωριστών κρατών», στην Παλαιστίνη; Ενάντια στους φιλελεύθερους και μαρξιστές συνοδοιπόρους του ρατσιστικού κράτους του Ισραήλ, ας ειπωθούν επιτέλους πράγματα που η κυρίαρχη προπαγάνδα «θάβει» για ευνόητους λόγους. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ