Τα δυο στοιχεία που χαρακτηρίζουν σήμερα, όσο τίποτε άλλο, την ελλαδική ζωή είναι η έλλειψη εθνικής συνείδησης και η έλλειψη αξιοπρέπειας. Δηλώνουν αγανακτισμένοι και οργισμένοι οι Έλληνες, τρέχουν σε συλλαλητήρια, κατακρίνουν, φοβερίζουν, ορκίζονται, αλλά όταν έρθει η κρίσιμη στιγμή, επιδεικνύουν ασυγχώρητη ανοχή και ευήθεια σε προστάγματα κλεφτών και προδοτών.
Και αυτό φυσικά δεν είναι τυχαίο. Οφείλεται στο γεγονός ότι η νεοελληνική κοινωνία είναι πλέον μια κοινωνία χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό, χωρίς κανέναν κώδικα ηθικής συμπεριφοράς. Οφείλεται στο ότι η κοινωνική ευπρέπεια είναι έννοια άγνωστη σε αυτή τη χώρα, όπου η καταξίωση δεν σχετίζεται με την αναγνώριση της αξίας κάποιου αλλά είναι «προϊόν» των μέσων επικοινωνίας και των καταναλωτικών του δυνατοτήτων. Οφείλεται επίσης στο ότι η σημερινή ελληνόφωνη συλλογικότητα (όχι κοινωνία) έχει αφεθεί στην παθητική κατάποση τηλεοπτικών εντυπώσεων – λυμάτων και κυριαρχείται από έναν ακραία νοσηρό ατομικισμό. Αλλά και στο ότι ακόμη και εκείνοι που δηλώνουν χριστιανοί ορθόδοξοι (και είναι πραγματικά μεγάλο το ποσοστό) φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται ότι δεν έχει καμιά σημασία το εάν απλώς πήγαμε στην εκκλησία αλλά το πόσο εκκλησία ήμασταν.
Πρόκειται για ένα κράτος στοιχειωμένο από τη γέννησή του με το αίμα του Καποδίστρια. Ένα κράτος που ποτέ δεν ξέπλυνε τη ντροπή της παραπομπής του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη σε δίκες με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας! Και δυστυχώς από τότε δεν άλλαξε τίποτε, αφού η όποια επίκληση των οραμάτων των ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης στο σημερινό ψευτορωμαίικο, θεωρείται πράξη μισαλλοδοξίας που παραπέμπει σε φασισμό και νεοναζισμό. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα διώκεται και ποινικά. Την ίδια στιγμή που στις εθνικές μας επετείους, οι νεοραγιάδες που κυβερνούν αυτόν το τόπο συνεχίζουν ξεδιάντροπα να καταθέτουν στεφάνια στις προτομές εκείνων που αρνήθηκαν να ζήσουν σαν ραγιάδες!
Το νεοελληνικό κράτος δηλαδή είναι ένα κράτος θεμελιωμένο στο φόνο του πρώτου του κυβερνήτη, στο φόβο οποιασδήποτε αναφοράς σε ελληνική ιδιοπροσωπεία που πρέπει να μείνει ζωντανή και ανεπηρέαστη από την καφρίλα του μιμητισμού και το κοπιάρισμα του «ανώτερου» δυτικού πολιτισμού, και στο διωγμό των αρίστων. Οι επιπτώσεις δε αυτής της τριπλής θεμελίωσης είναι ίσως περισσότερο ορατές σήμερα από ποτέ, έχοντας οδηγήσει τη δημόσια ζωή της χώρας σε έναν φαύλο κύκλο αθλιότητας, σε ένα θανατηφόρο τέλμα.
Οι Έλληνες, είναι πλέον ένας λαός που μετατρέπεται ταχύτατα σε έναν ανούσιο ανθρωποχυλό χωρίς ζωή και προορισμό. Σε έναν λαό που έπαψε να πιστεύει στην αλήθειά του, την οποία έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να γνωρίζει μέσω της παιδείας που του παρέχεται από το ανθελληνικό κράτος. Τα στρώματα πίκρας που συνιστούν την ιστορία του, οι συμφορές και οι ξεριζωμοί, οι χαρές και οι εκτινάξεις του, και όλα όσα έκαναν το θάνατο για την πατρίδα πρόσωπο οικείο και ταυτόχρονα τη ζωή πρώτο και μέγα αγαθό, έχουν αντικατασταθεί από την ηδονοθηρία, τον ατομικισμό και από μια υστερία να μην απειληθεί η πολύτιμη υγεία μας από τα νοθευμένα προϊόντα.
Τα καθ’ ομολογία «τέκνα των Οθωμανών» που κυβερνούν αυτή τη χώρα, ένα μόνο μέλλον μπορούν να εγγυηθούν σε αυτόν τον τόπο: τον μηδενισμό. Τον μηδενισμό που ντύθηκε τον ιδεολογικό μανδύα του «Ιστορικού Υλισμού» σαν ένας σύγχρονος αμφιπρόσωπος Ιανός, γνωστός και με τις ονομασίες: μαρξισμός – καπιταλισμός. Τις ιδεολογίες που μεταποιούν από κοινού την άσκηση πολιτικής σε διαχείριση εξουσίας αρνούμενες αμφότερες την ύπαρξη οποιουδήποτε «νοήματος» πέραν αυτού που ορίζουν η ύλη και οι αγορές. Όλα φαίνονται να ελαχιστοποιούνται σήμερα, ο χρόνος να θρυμματίζεται και η ζωή των επάλληλων συμβιβασμών να κερδίζει τη μάχη αναμετρώμενη με την πληρότητα της σεμνής περηφάνιας.
Μα να, που στον κόσμο των συμβάσεων, ορθώνεται ξανά το αιώνιο αίτημα της φυλής μας για μια ζωή που δεν θα είναι προϊόν τύχης, φόβου ή ανάγκης αλλά στάδιο ελευθερίας και επίτευγμα της βαριάς και γρήγορης ανασαιμιάς αυτού του έθνους που αρνείται να πεθάνει και αναζητά τον αρχαίο της ρυθμό και το μυστικό κάλλος των αιώνιων προτύπων του.
Αυτού του έθνους που την 7η Ιουλίου 2019, μέσα από την «ήττα» του Λαϊκού Συνδέσμου κέρδισε ανέλπιστα μια μεγάλη νίκη: Να μην αστικοποιηθεί το κόμμα της Χρυσής Αυγής. Να μειωθούν μεν τα εκλογικά ποσοστά του Ελληνικού Εθνικισμού αλλά να διατηρηθεί αλώβητος και ζωντανός ο «κόκκος σινάπεως» της εθνικής μας ζωής, η μικρά ζύμη που θα ζυμώσει το νεκρό φύραμα του έθνους μας δίνοντας ξανά αέρα στα πανιά των ονείρων του, «όταν η περίστασις το συγχωρήσει».
Όλα λοιπόν περιστρέφονται γύρω από το αίτημα να εγκαταλείψουμε τα στυλοπάτια που σάπισαν και τρίζουν και να απελευθερωθούμε από το φόβο, δηλαδή από την ανάγκη. Αλλά το αίτημα αυτό απαιτεί Πίστη. Ευτυχισμένοι όσοι μπορούν να τη έχουν και να ζήσουν μαζί της τους σκληρούς χειμώνες που έρχονται.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
