«Όλων αίτιον καλεί δε αυτό χρησμοσύνην και κόρον χρησμοσύνη δε εστιν η διακόσμησις κατ’ αυτόν, η δε εκπύρωσις κόρος πάντα γαρ, φησί, το πυρ επελθόν κρινεί και καταλήψεται» ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ
Χαρές και πλούτη αν χαθούν και τα βασίλεια κι όλα, δεν είναι τίποτε αν στητή μένει η ψυχή και ολόρθη γράφει σε ένα από τα πλέον εμπνευσμένα του έργα ο εθνικός μας ποιητής. Ο στίχος του αυτός τραγικά επίκαιρος σήμερα για το Έθνος μας, μας θέτει το μοιραίο ερώτημα εάν ο Ελληνισμός σαν οντότητα ιστορική μπορεί να επιβιώσει ακόμη και εάν χάσει τα όποια πλούτη του. Ο ποιητής απαντά: Ναι! Εάν όμως η ψυχή παραμείνει στητή κι ολόρθη. Είναι όμως σήμερα η ψυχή των Ελλήνων, η φυλετική ψυχή του γένους μας, ολόρθη και ζωντανή να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των καιρών; Απάντηση στο ερώτημα δεν υπάρχει και θα την δώσει μόνον η Ιστορία, μόνο η ζωή και ο χρόνος! Σημάδια υπάρχουν μόνον, σημάδια αντιφατικά. Άλλα δείχνουν πως ο Λαός μας βρίσκεται σε μία κατάσταση έσχατης παρακμής και άλλα από το πουθενά δείχνουν ξαφνικά ότι υπάρχει ένα πύρινο ποτάμι που κοχλάζει, ένα εθνικό φρόνημα αλύγιστο, που δεν μπόρεσε να κάμψει η αντεθνική προπαγάνδα τόσων δεκαετιών!
Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας δεν είναι η διαφθορά στην πολιτική. Άλλωστε, αυτοί που μας κυβερνούν δεν είναι τίποτε άλλο από μικροδιαχειριστές προβλημάτων ασήμαντων μπροστά στα μεγάλα Ιστορικά ζητούμενα. Δεν είναι η «παγκοσμιοποίηση», που δεν κρύβει ότι έχει σκοπό να μετατρέψει σε ένα άχρωμο, άοσμο και άγευστο πολτό τα εθνικά κράτη. Δεν είναι ούτε η τουρκική απειλή, ούτε ακόμη και τα εκατομμύρια των λαθρομεταναστών, που απειλούν αυτήν την ίδια την εθνική μας υπόσταση. Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι δεν γνωρίζουμε εάν η ψυχή του Ελληνισμού σήμερα είναι «στητή και ολόρθη».
Από την άλλη πλευρά γνωρίζουμε πολύ καλά ότι υπάρχουν μέσα στα τείχη της πολιτείας μηχανισμοί ολόκληροι, που πασχίζουν με κάθε τρόπο να γονατίσουν την Εθνική Ψυχή! Το Αιγαίο ζητούν οι Τούρκοι; Για ελληνοτουρκική «φιλία» μιλούν αυτοί. Οι λαθρομετανάστες έχουν κατακλύσει την χώρα και ο Λαός αγανακτεί; Δισεκατομμύρια ξοδεύονται για τον περίφημο «αντιρατσιστικό» αγώνα και όποιος τολμήσει να πει μια λέξη αμέσως βαπτίζεται ρατσιστής, φασίστας, εγκληματίας.
Όλα αυτά συνθέτουν την ζοφερή εικόνα των ημερών μας. Ας μη αναζητούμε ελπίδες. Ελπίδες δεν υπάρχουν εάν εμείς δεν τις θεριέψουμε μέσα στην καρδιά μας. Καμμιά απελπισία, λοιπόν, εάν παρ’ όλα τα κτυπήματα και τις προκλήσεις υπάρχει η θέληση για νίκη και αγώνα!