Κάθε κρατική οντότητα, κάθε Έθνος έχει και πρέπει να έχει ως στόχο του τη διασφάλιση των συμφερόντων των μελών του. Στη δική μας κοσμοθέαση, ως Έλληνες Εθνικιστές, θεωρούμε πως ένα Εθνικό Κράτος πρέπει να διασφαλίζει τα συμφέροντα της συμπαγούς φυλετικής ομάδας των Ελλήνων η οποία απαρτίζει το Έθνος. Αυτό αποτελεί επιταγή των φυσικών νόμων ως το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης ανάγοντας το ατομικό ένστικτο σε συλλογικό για μια ομάδα ανθρώπων κοινής προέλευσης.
Στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα όμως συμβαίνει μια στρέβλωση. Για κάποιον που θα σκεφτεί βαθύτερα θα δημιουργηθεί η απορία γιατί λοιπόν οι δικοί μας πολιτικοί δεν υψώνουν ανάστημα στις απαιτήσεις των άλλων. Υπάρχουν πολιτικοί Ηγέτες και μάλιστα στους κόλπους της ΕΕ που σήκωσαν το ανάστημά τους και αγωνίζονται να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εθνών τους υψώνοντας τοίχος στη λαθρομετανάστευση και την διάλυση των παραδοσιακών αξιών. Οι εν λόγω Ηγέτες μένουν όρθιοι με τη στήριξη των λαών τους αποδεικνύοντας πως σε τελική ανάλυση ο λαός μπορεί να αντιληφθεί τον ηγέτη και να τον ακολουθήσει.
Αυτό που συμβαίνει όμως την Ελλάδα είναι πως λειτουργεί σαν μια ημιφεουδαρχικού τύπου κοινωνία όπου δεν έχει αναπτυχτεί μιας υγιής θα λέγαμε αστική τάξη, εθνικά σκεπτόμενη. Με τον όρο αστική τάξη θα προσδιορίζαμε τα μέλη της κοινωνίας που ασχολούνται με το εμπόριο, την βιομηχανία και τις επιστήμες. Αν θέλουμε όμως να προσδιορίσουμε τη συγκεκριμένη τάξη ως υγιή θα έπρεπε να θεωρήσουμε πως η εν λόγω τάξη πρέπει να πράττει για το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου και να συνεργάζεται με τις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις, αυτές των εργατών και των αγροτών, πυλώνες της ανάπτυξης ενός Έθνους.
Υπήρξε όμως τα τελευταία χρόνια, αστική τάξη στην Ελλάδα με ανεπτυγμένη την εθνική συνείδηση; Η απάντηση είναι όχι. Το μόνο που υπήρξε, σε μια χώρα ρημαγμένη από 400 χρόνια σκλαβιάς και πολέμων είναι μια τάξη που αυτοαποκαλείται αστική, με μια δόση πιθηκισμού, που δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να βάζει χέρι στο κρατικό χρήμα και να ζει παρασιτικά με μια δόση βλαχογκλαμουριάς. Η τάξη αυτή ήταν που έτρεφε αντικομουνιστικά συναισθήματα μόνο για να μπορεί να επιβιώνει με τους πολιτικούς που στήριζε. Τα παιδιά της Ελλάδας όμως και των αυθεντικά λαϊκών στρωμάτων ήταν αυτά που πολέμησαν τον κομμουνισμό, μαχαιρωμένα πισώπλατα τελικά από ένα σύστημα που εκμεταλλεύτηκε το γενικότερο ψυχροπολεμικό αίσθημα ώστε να επιβιώσει.
Σε αυτή λοιπόν τη κρίσιμη συγκυρία ένας λαός θολωμένος στήριξε ένα ψευτοπατριωτικό μόρφωμα, που στα εθνικά θέματα σφυρίζει αδιάφορα, θεωρώντας τους χαρακτηρισμούς προδοσία ως λεκτικές υπερβολές μιας πολιτικής αντιπαράθεσης. Το βέβαιο είναι πως με βάση τη ανεμική συμμετοχή στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία αποδείχτηκε πως ο λαός αυτός κοιτάει μόνο το ατομικό του συμφέρον και τα διάφορα συλλαλητήρια δεν ήταν τίποτα περισσότερο παρά φιέστες, υποστηριζόμενες από τους νεοδημοκράτες, ώστε ύπουλα να υφαρπάξουν τη ψήφο τους. Λίγοι έδωσαν το παρόν στο άγαλμα του στρατηλάτη στη Θεσσαλονίκη. Οι υπόλοιποι έπιναν καφέ, βαυκαλιζόμενοι τη νέα αστική τάξη που περιμένει την ανάπτυξη.
Ως Λαϊκός Σύνδεσμος κάνουμε πρόσκληση προς όλες τις υγιείς πατριωτικές δυνάμεις για να πραγματοποιήσουμε το όραμα μιας ισχυρής Ελλάδας, αποδεσμευμένης από αφέντες και παράσιτα. Σίγουρα δεν θέλουμε στις τάξεις μας ούτε αρρωστημένους προλετάριους με τάσεις μπολσεβίκικης εκδικητικής μανίας, ούτε τυχάρπαστους πατριδοκάπηλους αστούς που ονειρεύονται μια θέση στο ναό της δημοκρατίας τους. Πολύ περισσότερο όμως δεν θέλουμε ψευτομακεδονομάχους νεοραγιάδες που δήθεν αντιστάθηκαν στα συλλαλητήρια και ψηφίζουν τους δήμιους του Έθνους ξανά και ξανά.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΙΟΚΟΣ
