Εκείνοι που δηλώνουν Εθνικιστές είναι στην σημερινή εποχή αρκετοί, έτσι ώστε κάτω από την έννοια του Εθνικισμού να κρύβονται τόσο διαφορετικές όσο και αντιφατικές θεωρίες και ερμηνείες. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, όταν το ευρύ κοινό, που δεν είναι εξοικειωμένο με τις Ιδέες μας, και δεν μπορεί να ξεχωρίσει αμέσως τις μεγάλες διαφορές που κρύβονται κάτω από την ίδια λέξη, μπερδεύει πρόσωπα και καταστάσεις, μη μπορώντας να κατανοήσει τι ακριβώς πρεσβεύουμε. Δεν μπορούμε, φυσικά, να εμποδίσουμε τους άλλους να αυτοχαρακτηρίζονται και να χρησιμοποιούν για τον εαυτό τους όποια ονομασία θέλουν. Ακόμα και αν θεωρήσουμε πως, με μια ευρύτερη διάσταση, η Ιδεολογία μας είναι κάτι ανώτερο του Εθνικισμού και ταυτίζεται με την πρωτόγνωρη και καινοτόμο έννοια που ονομάζεται Χρυσαυγιτισμός, εντούτοις, για πολιτικούς λόγους, το να σταματήσουμε δημοσίως να αυτοαποκαλούμαστε Εθνικιστές, μάλλον θα μπέρδευε τα πράγματα και δεν θα βοηθούσε σε τίποτα, γιατί ο κόσμος θα πίστευε ότι συμβιβαστήκαμε και ότι απλούστατα αλλάξαμε απόψεις.
Αυτό που έχουμε υποχρέωση να κάνουμε είναι να διαχωρίσουμε ξεκάθαρα την θέση μας από όσους έχουν διαφορετική αντίληψη για τον Εθνικισμό, καθώς απ’ όσους αν και έχουν τις ίδιες θεωρητικές απόψεις με εμάς, βγάζουν απ’ αυτές πρακτικά συμπεράσματα διαφορετικά από τα δικά μας.
Ο διαχωρισμός της θέσης μας πρέπει να είναι αποτέλεσμα μιας ξεκάθαρης έκθεσης των Ιδεών μας, της ειλικρινούς και αδιάκοπης επανάληψης των απόψεών μας για όλα τα γεγονότα, που έρχονται σε αντίθεση με τις Ιδέες και την Ηθική μας, χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας την υπεράσπιση κάποιου συγκεκριμένου προσώπου ή χώρου. Γιατί αυτή η δήθεν αλληλεγγύη ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ανήκουν, και δεν θα μπορούσαν να ανήκουν, στον ίδιο χώρο, υπήρξε ακριβώς ένα από τα βασικά αίτια της σύγχυσης. Πολλοί, δυστυχώς, στον «εθνικιστικό χώρο» εξυμνούν στους «συναγωνιστές» τα ίδια, ακριβώς, πράγματα, τα οποία μετά βδελυγμίας καταδικάζουν στους αστούς και τους μαρξιστές. Φαίνεται ότι το μοναδικό τους κριτήριο για το αν μια πράξη θεωρείται καλή ή κακή είναι το αν αυτός που την έκανε, δηλώνει εθνικιστής ή όχι. Πολλά τέτοια σφάλματα έχουν φέρει τους μεν στο σημείο να αντιφάσκει ανοιχτά και κραυγαλέα η πρακτική τους με τις αρχές που διακηρύσσουν θεωρητικώς, ενώ τους δε να ανέχονται τέτοιες αντιφάσεις. Παρόμοια, πολλοί λόγοι έχουν φέρει, κατά καιρούς, κοντά μας ανθρώπους, που κατά βάθος αδιαφορούν για τον Εθνικισμό και για όσα ξεπερνούν τα στενά ατομικά τους συμφέροντα. Επειδή δεν είναι δυνατόν μέσα από αυτόν τον περιορισμένο χώρο να γίνει μια μεθοδική, όσο και αναλυτική, μελέτη όλων αυτών των σφαλμάτων, ας αρκεστώ σε ορισμένα (τα πιο σημαντικά) απ’ αυτά.
Δεν αποτελεί σπάνιο φαινόμενο να συναντήσουμε άτομα, τα οποία ενώ ισχυρίζονται πως είναι εθνικιστές, αρνούνται την ηθική. Η συμπεριφορά τους είναι τέτοια, ώστε να ακυρώνουν με τις πράξεις τους κάθε έννοια ηθικής και απλώς η αντίθεσή τους προς την σημερινή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα έχει να κάνει καθαρά με μια συνεχή αρνητικότητα, που περιορίζεται σε πολιτικάντικα τερτίπια και λαϊκίστικες μεθόδους. Λησμονούν ότι η απλή και τυφλή άρνηση χωρίς καμιά κοσμοθεωρητική διάσταση, και πολύ περισσότερο χωρίς καμιά προσωπική βιοθεωρητική πορεία, δεν οδηγεί πουθενά. Αγνοούν ότι το να «επαναστατείς» εναντίον του σάπιου και διεφθαρμένου σημερινού συστήματος, δίχως να προτείνεις έναν Νέο Τρόπο Ζωής, βασισμένο σ’ έναν κώδικα ηθικών αξιών Αθάνατο και Αδιάτρητο, είναι τουλάχιστον υποκριτικό. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι για να καταπολεμήσεις μια άρρωστη ηθική, δεν την καταργείς απλώς, αλλά οφείλεις να αντιπαραθέσεις, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη, μια Ανώτερη Ηθική. Αγνοώντας όλα αυτά, με την βοήθεια της ιδιοσυγκρασίας και των περιστάσεων, γίνονται ουσιαστικά και οι ίδιοι ανήθικοι, άνθρωποι δηλαδή χωρίς κανόνες συμπεριφοράς, χωρίς κανένα κριτήριο που να καθοδηγεί τις πράξεις τους και που, απλώς, υποκύπτουν παθητικά στην παρόρμηση της στιγμής. Σήμερα θα συμπαρασταθούν σ’ έναν παλιάνθρωπο και απατεώνα, μόνο και μόνο επειδή δηλώνει «εθνικιστής», αύριο – πολύ χειρότερα- θα έχουν την απαίτηση να συμπαρασταθούν σ’ εκείνους για τις δικές τους ατιμίες και αλητείες, μόνο και μόνο επειδή χρησιμοποιούν ψευδεπίγραφα την ετικέτα του εθνικιστή.
Η Ηθική αποτελεί το σύνολο των κανόνων συμπεριφοράς, που διέπει κάθε πραγματικό εθνικιστή.Μπορεί να βρίσκει κανείς κακή, απαράδεκτη, μολυσμένη, υποκριτική την κρατούσα ηθική της συγκεκριμένης εποχής, κυβέρνησης και κοινωνίας, και πράγματι έτσι είναι. Δεν μπορούμε, όμως, να διανοηθούμε ούτε μια κοινωνία χωρίς καμιά ηθική, ούτε έναν συνειδητό άνθρωπο (και μάλιστα Εθνικιστή) χωρίς προσωπικό ήθος, χωρίς κανένα κριτήριο για το τι είναι καλό και κακό για τον ίδιο και τους άλλους. Όταν πολεμούμε το σημερινό καθεστώς, σύστημα, κοινωνία, αντιπαραθέτουμε στην ατομιστική αστική ηθική και την απρόσωπη μαζοποιημένη ηθική την δική μας Ηθική του Αίματος, της Τιμής, της Αξιοπρέπειας, της Προσωπικότητας, της Φιλοπατρίας, του Ηρωισμού, της Αλληλεγγύης.
Σ’ αυτό το σημείο, θα πρέπει να τονίσω ότι θεωρώ απαράδεκτη την άποψη κάποιων «εθνικιστών», ότι το σημερινό κοινωνικό περιβάλλον δεν σου επιτρέπει να έχεις προσωπική ηθική σαν Εθνικιστής, και «για να μην πασχίζεις μάταια», ας αφοσιωθείς ολοκληρωτικά στην προώθηση των ιδεολογικών σου απόψεων… Αν μη τι άλλο, θεωρώ απαράδεκτη αυτήν την άποψη καθώς, όσοι την υποστηρίζουν, περιορίζονται στα εθνικά, κοινωνικά και οικονομικά μέτρα του Εθνικισμού, αγνοώντας (;) πως πρώτα, και πάνω απ’ όλα, ο Εθνικισμός αποτελεί Τρόπο και Στάση Ζωής. Ξεκινάει σαν προσωπική ενεργητική κατάφαση, σαν μια βιοθεωρία, που βασίζεται στην ειλικρινή σύζευξη λόγων και έργων, θεωρίας και πράξης. Το να μιλάς για τις αλύτρωτες πατρίδες, το μεγαλείο των προγόνων μας, την αλητεία των πολιτικάντηδων, την άσχημη οικονομική κατάσταση, το πρόβλημα των ξένων κ.τ.λ., αλλά ο ίδιος να είσαι διάτρητος ηθικά, να μην νοιάζεσαι για την βαθύτερη διάσταση της σύγχρονης διεφθαρμένης εποχής, να περιορίζεις την αστείρευτη και διαχρονική φύση της Ιδεολογίας σου σε πολιτικάντικα πλαίσια, τότε όλα είναι ψεύτικα και χαμένα, εκ των προτέρων. Δεν εξετάζω καν το γεγονός να ηθικολογείς ασύστολα εκ του ασφαλούς, αλλά οι πράξεις σου να ανατρέπουν ολοκληρωτικά τα όσα, λεκτικά και μόνον, υποστηρίζεις και υπερασπίζεις. Οι μόνοι χαρακτηρισμοί που σου αρμόζουν είναι διπρόσωπος, υποκριτής, παλιάνθρωπος και – γιατί όχι; – άτομο με έντονα ψυχολογικά προβλήματα.
Αυτό που δεν αλλάζει είναι ότι χωρίς την προσωπική επαναστατική ηθική και χωρίς την ειλικρινή και συντροφική συνεργασία με άλλους ηθικά ομοίους σου, η προσπάθεια για μια ριζική, όσο και ολοκληρωτική, ανατροπή του σημερινού διεφθαρμένου καθεστώτος, δεν θα απέδιδε τίποτα ουσιαστικό. Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις, γνωρίζω πολύ καλά πως όλοι μας (και αναφέρομαι στους Χρυσαυγίτες, Άνδρες και Γυναίκες, και όχι στους «εθνικιστές») είμαστε υποχρεωμένοι, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, να ζούμε σε μια κοινωνία, που έρχεται σε ολοκληρωτική αντίθεση με τις Ιδέες μας. Επειδή, όμως, είμαστε (ή τουλάχιστον προσπαθούμε ειλικρινά να είμαστε) Χρυσαυγίτες και όχι αστοί με πατριωτικές εκλάμψεις και εξάρσεις, γι’ αυτό και βασανιζόμαστε απ’ αυτήν την αντίθεση και προσπαθούμε, καθημερινά, να την αμβλύνουμε. Την ημέρα που θα προσαρμοζόμασταν στο συστημικό περιβάλλον και δεν θα είχαμε την λαχτάρα να το αλλάξουμε, τότε θα γινόμασταν κι εμείς παλιάνθρωποι. «Πατριώτες» και «εθνικιστές» μεν, πάντοτε, όμως, ηθικά απαράδεκτοι δε…
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ