Πριν από λίγο καιρό ένας 16χρονος μαθητής στην Κύπρο κατέβασε την τουρκική κατοχική σημαία και έσπασε το πορτρέτο του Ραούφ Ντενκτάς σε σχολείο στο κατεχόμενο Κυπριακό χωριό Λύση. Ο μαθητής αυτός είχε μεταβεί στο συγκεκριμένο χωριό μαζί με περίπου 2000 ακόμη συμπατριώτες του, για να παρακολουθήσουν λειτουργία η οποία θα πραγματοποιούνταν ξανά εκεί μετά από 45 έτη κατοχής. Τα όσα ακολούθησαν την πράξη του 16χρονου απέδειξαν, για μια ακόμη φορά, ότι το ελληνόφωνο πολιτικό κατεστημένο της Κύπρου δεν θέλει να προσεγγίσει το λεγόμενο «Κυπριακό ζήτημα» στην πραγματική του διάσταση, που δεν είναι άλλη από την παράνομη εισβολή ενός άλλου κράτους (Τουρκία) και την συνεχιζόμενη κατοχή μέρους της Κύπρου, αν και είναι η μόνη διεθνώς αναγνωρισμένη και νόμιμη κρατική οντότητα στη νήσο, σε αντίθεση με το ψευδοκράτος. Ως εκ τούτου, δεν επέδειξε έστω στοιχειώδη αντανακλαστικά σωστής διαχείρισης της αντιστασιακής πράξης του 16χρονου μαθητή, ο οποίος ευρισκόμενος στα κατεχόμενα εδάφη της πατρίδας του για εκκλησιασμό, κατέβασε την τουρκική σημαία και έσπασε το κάδρο με την φωτογραφία του μισητού στον Κυπριακό Ελληνισμό Ντενκτάς.
Τα όσα θα έπρεπε να ακολουθήσουν θα ήταν απλώς αυτονόητα, νοούμενων των συνθηκών που αντιμετωπίζονται επί του Κυπριακού εδάφους, σύμφωνα και με το «λεγόμενο» Διεθνές Δίκαιο. Δυστυχώς όμως, όχι για όλους, καθώς αυτοί δεν αντιλαμβάνονται (; ) ότι η Τουρκία αποτελεί κατοχική δύναμη και επομένως, όσο η σημαία της κυματίζει παράνομα στα σκλαβωμένα Κυπριακά εδάφη, δεν αποτελεί κανένα εθνικό σύμβολο (έτσι, γενικά και αόριστα), που πρέπει να τυγχάνει του ανάλογου σεβασμού. Η δεξιά Κυπριακή κυβέρνηση του Ανα(ν)στασιάδη και οι κομμουνιστές του αντιπολιτευόμενου ΑΚΕΛ δεν εννοούν να καταλάβουν πως αυτό που κατέβηκε από τον ιστό δεν ήταν η σημαία ενός κράτους, αλλά η κατοχική σημαία. Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη ενέργεια του 16χρονου αποτελεί πράξη αντιστασιακή, αντικατοχική, επαναστατική, εθνεγερτική. Χρειάστηκε ο αυθορμητισμός και η γενναιότητα ενός ανήλικου για να θυμίσει τα βασικά της υπόθεσης. Ότι δηλαδή, το 40% περίπου της Κύπρου βρίσκεται υπό κατοχή. Ότι μακριά από φτηνές και φαιδρές ιδεοληπτικές μονοδιάστατες θεωρίες πολλαπλών αφηγήσεων και ερμηνειών, οι οποίες θρασύτατα εξισώνουν θύμα και θύτη, κατακτητή και υπόδουλο, χωρίς απολογίες του τύπου «ναι, αλλά…» αρθρώθηκε το αυτονόητο της βάρβαρης εισβολής του «Αττίλα» στην Κύπρο.
Έτσι ακούσαμε (με μπόλικη αηδία) την ψοφοδεή πτέρυγα του «λύση να ‘ναι και ό,τι να ’ναι», σύσσωμη, μαζί με την κατοχική δύναμη της Τουρκίας και τους αξιωματούχους του ψευδοκράτους, που ομολογουμένως ξέρουν να εκμεταλλεύονται προς όφελός τους το κάθε τι, να μας κουνούν προκλητικά το δάχτυλο για την δήθεν «καταστροφή του φιλικού κλίματος μεταξύ των δύο κοινοτήτων». Έχουμε, λοιπόν, το εξής παράλογο: το κατέβασμα της σημαίας του εισβολέα-κατακτητή να θεωρείται «προβοκατόρικη πράξη», ενώ η συνεχιζόμενη κατοχή, οι πρόσφατες τουρκικές επεμβάσεις σε ΑΟΖ και εδάφη της Κύπρου, ο επικείμενος εποικισμός του Βαρωσίου και οι συνεχείς απειλές που ξεστομίζουν οι τούρκοι πολιτικοί, να είναι πράξεις νομιμοποιημένες στις ελαστικές συνειδήσεις των τουρκοπροσκυνημένων ραγιάδων. Αντί να τοποθετείται το πρόβλημα στην μόνη πραγματική του διάσταση, που είναι η 45χρονη κατοχή του 40% του εδάφους της Κύπρου, η ηττοπαθής λογική του καρπαζοεισπράκτορα επανέρχεται οδυνηρά στο προσκήνιο.
«Μαγειρεύτηκε» όπως πρέπει ο νέος συλλογικός εξευτελισμός του Ελληνικού Έθνους (αυτήν τη φορά στο πρόσωπο της Κύπρου) φτάνοντας το κοντέρ της Εθνικής αξιοπρέπειας στο ναδίρ, με την δημόσια συγγνώμη της οικογένειας του 16χρονου και την παράδοση των «κλεμμένων» με «ειλικρινείς απολογίες σε όσους, δικαιολογημένα ένιωσαν λύπη και απογοήτευση»! Αυτές τις «ειλικρινείς απολογίες» δέχτηκε με μοχθηρή ικανοποίηση ο εκπρόσωπος της κατοχικής δύναμης Ακιντζί, μη χάνοντας μάλιστα την ευκαιρία να νουθετήσει τους Έλληνες της Κύπρου λέγοντας ότι πρέπει «οι Ε/κ πλευρά να επανεξετάσει το εκπαιδευτικό της σύστημα». Με άλλα-απλά λόγια, να διδάσκεται στους μαθητές ότι πρέπει να ζητούν ταπεινά συγγνώμη, εκλιπαρώντας συγχώρεση, εάν κατεβάσουν την σημαία του κατακτητή της γης τους… Ο συμβολικός χαρακτήρας της επαίσχυντης επιστολής «συγγνώμης» χωράει μέσα του όλη την παρακμή και σαπίλα της Κυπριακής (νεοελληνικής) κοινωνίας. Εθελοδουλία του χειρίστου είδους, με παράλληλη επιχείρηση ποινικοποίησης όποιων ακόμη επιμένουν να αντιστέκονται και να μην προσκυνούν τον κατακτητή σκύβοντας το κεφάλι. Όλοι αυτοί οι «ψύχραιμοι» και «ρεαλιστές», που κραύγαζαν ενάντια στην «ανοησία» και την «προσβολή» του 16χρονου, είναι οι τροφοδότες του εθνικού εξευτελισμού μας. Είναι προφανές το τι πιέσεις (και απειλές; ) δέχθηκε ο πατέρας του νεαρού μαθητή για να αποκτήσει περιεχόμενο και δημοσιότητα αυτή η κατάπτυστη επιστολή.
Η προσπάθεια νομιμοποίησης της τουρκικής κατοχής που επιχειρείται στην Ελλάδα και το νοτιότερο γεωγραφικό άκρο της την Κύπρο είναι, εδώ και χρόνια, συνεχής και πολύπλευρη. Σε ιδεολογικό, πολιτικό, διπλωματικό αλλά και κοινωνικό, πολιτισμικό επίπεδο, επιχειρείται να απαλειφθεί κάθε αναφορά στην κατοχή και να στιγματιστεί κάθε εναντίωση σε αυτήν. Μέχρι και ειδικό λεξικό κατασκευάστηκε για το τι λέξεις θα πρέπει πολίτες και ΜΜΕ να χρησιμοποιούν, για «να μην οξύνονται τα πνεύματα». Τέτοιου είδους αντιλήψεις οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην χειροτέρευση των εξελίξεων που θα έρθουν.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ