Το αποτέλεσμα των εκλογών της 7ης Ιουλίου 2019 ασφαλώς και πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο ενός βαθύτερου προβληματισμού για την ουσία και την πορεία του Κινήματός μας. Πέρα από τις ορθές, πλην όμως απλοϊκές ερμηνείες ότι πολλοί συμπατριώτες μας, οι οποίοι ψήφιζαν ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ψήφισαν Νέα Δημοκρατία “για να φύγει η αριστερά”, υπάρχουν και τα βαθύτερα αίτια, τα οποία οδήγησαν στο αποτέλεσμα αυτό.
Έλεγα σε ομιλίες μου ότι με την Νέα Δημοκρατία μας χωρίζουν χειροπέδες και φυλακές και δεν είναι δυνατόν άνθρωποι, οι οποίοι ψήφισαν την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ να ψηφίσουν την Νέα Δημοκρατία. Αυτό όμως δεν ίσχυε για όλους και αποδείχθηκε ότι δεν είχαν βιώσει ψυχικά την αδικία που είχε γίνει εις βάρος μας πολλοί από αυτούς οι οποίοι στο παρελθόν ήταν στο πλευρό μας. Είναι όμως μόνον αυτό;
Ο Ζωρζ Σορέλ κατατάσσει τους πολιτικούς σχηματισμούς σε δύο είδη. Σε αυτούς οι οποίοι έχουν σαν βάση της ιδεολογίας τους έναν Μύθο και σε αυτούς οι οποίοι στηρίζονται σε μία “Ουτοπία”, η οποία προκύπτει από μία λογική και αναλυτική προσέγγιση των πραγμάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτικών κινημάτων, που στηρίζονται σε μία “Ουτοπία” είναι τα αστικά και φιλελεύθερα κόμματα και τα σοσιαλδημοκρατικά, τα οποία επιδιώκουν μία καλύτερη ζωή με Βάση τα Οικονομικά Δεδομένα. Αντίθετα, τα κινήματα τα Εθνικιστικά στηρίζονται σε έναν Μύθο.
Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ήταν η χαρακτηριστική περίπτωση ενός πολιτικού Κινήματος, το οποίο είχαν σαν ψυχή του έναν Μύθο, τον Μύθο της μοναδικότητας του Ελληνισμού, της συνέχειας του Γένους, την Παράδοση, την Ιστορία και μία προσέγγιση αυτής κάτω από το πρίσμα μίας αδικίας, η οποία είχε επιβληθεί στην Πατρίδα μας από τον ξένο παράγοντα. Και ο Μύθος αυτός ζυμώθηκε για είκοσι σχεδόν χρόνια με διώξεις, αγώνες σκληρούς, σε δρόμους και σε πλατείες.
Ήταν ένας Μύθος που ξεκινούσε από την Νιτσεϊκή θα έλεγε κανείς κοινωνία της Ιλιάδας, περνούσε από την Αρχαία Σπάρτη και την Πολιτεία του Πλάτωνος, διάβαινε τα χίλια χρόνια μιας Αυτοκρατορίας και συνέχιζε στον ανυπέρβλητο ηρωϊσμό του 1821 και της Μεγάλης Ιδέας! Και όλα αυτά με τελετές στις Θερμοπύλες, στο Άγαλμα του Κολοκοτρώνη, στον Ανδριάντα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Έτσι πήγαμε, αυτή ήταν η ψυχή μας όταν βρεθήκαμε από το τίποτε και αντίθετα σε κάθε πολιτική λογική, στην Βουλή τον Μάιο του 2012. Και αυτό είναι Μύθος! Μια πραγματικότητα υπερβατική πέρα από υπολογισμούς και συσχετισμούς αριθμητικούς και αυτό το μεγάλο μας απόκτημα, το πλέον πολύτιμο, θυσιάστηκε μέσα από περιστάσεις και συνθήκες αντίξοες.
Την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν την ψήφισαν το 2012 οι Έλληνες και οι Ελληνίδες για να κυβερνήσει και όποιος το πιστεύει αυτό είναι εκτός πραγματικότητος και δυστυχώς δεν υπήρξε ο ανάλογος σεβασμός στον ΜΥΘΟ της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και από το φωτεινό ορόσημο μιας ελπίδας, περάσαμε στο γκρίζο ρεαλισμό μιας “ουτοπίας”, ενός σχήματος διανοητικού, με υπολογισμούς και ποσοστά, τα οποία δήθεν θα μας οδηγούσαν στην εξουσία.
Όμως, ο λαός δεν μας είχε επιλέξει γι’ αυτό, αλλά για να είμαστε το ακριβό του όνειρο και αυτό δεν το σκέφτηκαν αυτοί που έπρεπε να το σκεφτούν. Και τα Ιδανικά γίνανε “κομματικοί υπολογισμοί” για περισσότερους ψήφους και η Πίστη στην φλόγα της Ιδέας έγινε ψηφοθηρία και λαϊκισμός… Και έτσι οι καιροσκόποι, γιατί μοιραία είχαν έρθει κοντά μας και καιροσκόποι, πήγαν εκεί που πηγαίνουν πάντοτε, δηλαδή στην εξουσία.
Απέμειναν όμως πολλοί (165.711!), που πιστεύουν στον ΜΥΘΟ και με πυρήνα αυτούς πρέπει να ξανακάνουμε την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ μεγάλη και δυνατή σαν όνειρο, σαν Ιδανικό, σαν την μεγάλη ελπίδα του Γένους μας για ένα Ελληνικό Αύριο.
Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος
Γενικός Γραμματέας Λαϊκού Συνδέσμου – Χρυσή Αυγή
