Μέσα στην συνεχή ροή των εξελίξεων, είναι εμφανές ότι οι πολιτικοοικονομικές δυνάμεις του εγχώριου συστήματος έχουν πλήρη επίγνωση ότι είναι πολύ πιθανόν να αντιμετωπίσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα δύο πολύ μεγάλα προβλήματα. Το πρώτο αφορά στα Εθνικά θέματα, με κυρίαρχο ανησυχητικό τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις και την πιθανότητα σύγκρουσης ή (το επικρατέστερο σενάριο) παραχώρησης, χωρίς σύγκρουση, τμημάτων της κυριαρχίας της Χώρας σε στεριά και θάλασσα. Θέμα, το οποίο, σε συνδυασμό με την έξαρση των λαθρομεταναστευτικών ροών από τα παράλια της Μικράς Ασίας, συνεπάγεται και σημαντικές πολιτικές εξελίξεις. Το δεύτερο σχετίζεται με την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας και τις επιπτώσεις που αυτή θα έχει με την κρίση της στην οικονομική ζωή της Ελλάδας.
Ο τρόπος αντιμετώπισης των δύο αυτών προβλημάτων δεν έχει καμία πρωτοτυπία ή έκπληξη, καθώς ως… λύση επιλέγεται η εθελοντική-εθελόδουλη παραχώρηση βαθμών Εθνικής Κυριαρχίας τόσο σε διεθνείς οργανισμούς και συνασπισμούς (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ) όσο και η επιδίωξη, μέσω της συστηματικά καλλιεργούμενης «ελληνοτουρκικής φιλίας», να παραχωρηθούν αρκετά από όσα σε μόνιμη βάση ζητάει η Τουρκία «για να ησυχάσουμε επιτέλους».
Σημαία-κουρελόπανο του εγχώριου πολιτικού συστήματος ήταν και παραμένει η διαχειριστική υποτέλεια και η παρασιτική πρόσδεση της Χώρας, των πλουτοπαραγωγικών πηγών της και της οικονομίας της στους Δυτικούς «εταίρους». Στην εποχή των εξελίξεων που διανύουμε, δηλαδή σε μια περίοδο επίλυσης διαφορών δια της ισχύος και νέων περιχαρακώσεων, αποτελεί όχι απλώς ουτοπία, αλλά ένδειξη δειλίας η αναζήτηση «ησυχίας» ή χώρου κίνησης μέσα στην (θανατηφόρα) αγκαλιά των μεγάλων παιχτών ή ανερχόμενων επεκτατικών δυνάμεων. Η Ελλάδα, ως μικρό κράτος σε έκταση, οικονομία και πληθυσμό, ενδιαφέρει τους ισχυρούς του πλανήτη και τους επίδοξους επεκτατιστές, όχι για την αγορά της αλλά για την γεωπολιτική της θέση καθώς αποτελεί πέρασμα και διαμετακομιστικό κόμβο, στρατηγικό σημείο βάσεων και ηλεκτρονικό κόμβο, βασικό σημείο συγκέντρωσης και παραμονής ανθρωπίνων ψυχών που έρχονται παράνομα από την Τουρκία, με το λεγόμενο «Προσφυγικό» να έχει μετατραπεί σε όπλο στα χέρια αδίστακτων και αδηφάγων δυνάμεων.
Σαν βασικό συμπλήρωμα στην οικτρή αυτή κατάσταση γίνεται για μια ακόμα φορά ολοφάνερο ότι τα (εθνοκτόνα) μνημόνια σε καμία περίπτωση δεν αποσκοπούσαν ως σχεδιασμός στην οικονομική σωτηρία και ανόρθωση της Χώρας, αλλά αντιθέτως ήταν ο δρόμος και ο τρόπος για την περαιτέρω διείσδυση και κυριαρχία του παρασιτικού ξένου κεφαλαίου. Η Ελλάδα αποτέλεσε το πιο ταιριαστό «πειραματόζωο» κοινωνικού και οικονομικού χαρακτήρα και περιεχομένου προς εξαγωγή και παραδειγματισμό. Στον σχεδιασμό και την εκτέλεσή τους υπάρχουν ξεκάθαρα στοιχεία κατάληψης και κατάλυσης της Εθνικής Κυριαρχίας της Χώρας, πολιτειακά, συνοριακά, πολιτιστικά, εδαφικά. Όποιοι αντιμετώπισαν τα μνημόνια αποκλειστικά και μόνο ως προς την οικονομική τους διάσταση βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος μη αντιλαμβανόμενοι την πραγματική ουσία τους.
Η «προσαρμοστικότητα», που κλασικά και σε σταθερή βάση έφεραν ως «λύση» οι εγχώριες πολιτικές ελίτ, οδήγησε σε συνειδητή τύφλωση απέναντι στα όσα συνέβαιναν σε άλλες χώρες. Ολόκληρη η Ευρώπη διαπερνάται και συγκλονίζεται από μεγάλα κύματα πολιτικής αστάθειας. Αγγλία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία κυριαρχούνται από εκδηλώσεις πολιτικής κρίσης και γήρανσης, από έλλειψη εναλλακτικών λύσεων. Την ίδια στιγμή οι υπεύθυνοι-ανεύθυνοι που κινούν το πηδάλιο στο σκάφος της Χώρας μας νομίζουν ότι με ηττοπαθείς συζητήσεις και συμφωνίες απέναντι στην ΕΕ και την Τουρκία θα περισώσουν την κατάσταση και θα φέρουν «ηρεμία». Σε μια εποχή γενικευμένης αποσταθεροποίησης και μεγάλων ανακατατάξεων, οι ψοφοδεείς «ηγήτορες» της Χώρας δεν πιστεύουν στο ελάχιστο ούτε στον ίδιο τον θλιβερό εαυτό τους. Θέλουν να ακουμπούν συνεχώς σε ισχυρές ξένες πλάτες, να πληρώνουν «προστάτες», να υποταχθούν στον «νταβατζή» της περιοχής. Και αυτή την φρικτή κατάσταση την παρουσιάζουν ως σχέδιο για την Ελλάδα του 2021, την Ελλάδα της συμπλήρωσης 200 ετών από την Εθνεγερσία του 1821…
Η συνεχιζόμενη απώλεια κυριαρχίας και η μετατροπή της Ελλάδας σε νέο-αποικία και «μπανανία» θεωρείται πια ως αναμφισβήτητη και αναπότρεπτη επιλογή. Υπό το διευθυντήριο της ΕΕ, είτε με Γιούνκερ είτε με Φον ντερ Λάιεν (αλλά με τον ελληνόφωνο υπάλληλο Μαργαρίτη Σχοινά να εναλλάσσεται σε διάφορες θέσεις με…ευθύνη) δεν τίθεται καμία διαφωνία για την περιθωριοποίηση της Ελλάδας. Πρέπει να είμαστε καλοί και πειθήνιοι «σύμμαχοι», εντεταλμένοι υποτελείς για την ακρίβεια του λόγου.
Και μέσα σ’ όλα αυτά γίνεται και μια ιδιαίτερη όσο και ύπουλη επιδίωξη να εμποτιστεί ολόκληρο το σώμα της Ελληνικής κοινωνίας στην «ανάγκη» αυτής της πρόσδεσης στο άρμα της υποτέλειας. Σε αυτήν την αλλοτρίωση ψυχών και την καλλιέργεια του ενδοτισμού οφείλουμε και πρέπει να αντισταθούμε, συνεχίζοντας να δίνουμε την μάχη για την Πατρίδα και τον Λαό με τις Γνήσιες Εθνικολαϊκές δυνάμεις του τόπου, με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ