Ο Τζώρτζ Όργουελ έγραψε το 1944: “Η λέξη “Φασισμός” είναι σχεδόν εντελώς χωρίς νόημα. Σε συζητήσεις, φυσικά, χρησιμοποιείται ακόμα πιο άγρια από ό, τι σε έντυπα. Την έχω ακούσει να εφαρμόζεται σε γεωργούς, καταστηματάρχες, στην Κοινωνική Πίστη, στη σωματική τιμωρία, το κυνήγι της αλεπούς, στις ταυρομαχίες, στην Επιτροπή του 1922, την Επιτροπή του 194, στον Κίπλινγκ, τον Γκάντι, τον Τσιάνγκ Κάι-Σεκ, την ομοφυλοφιλία, τις εκπομπές του Πρίσλεϋ, στους Ξενώνες Νεότητας, την αστρολογία, τις γυναίκες, τα σκυλιά και δεν ξέρω τι άλλο… Σχεδόν κάθε αγγλόφωνος θα αποδεχόταν τον “νταή” ως συνώνυμο του “Φασίστας”. Αυτό είναι περίπου το πλησιέστερο στον ορισμό που έχει πετύχει μια πολύ κακοποιημένη λέξη.”
Ποιοί είναι όμως αυτοί οι οποίοι ασκούν βία έχοντας στα χέρια τους την εξουσία; Ποιοι είναι αυτοί που κάνουν πολιτικές περιοδείες μαζί με διμοιρίες των ΜΑΤ, που κτυπούν με ρόπαλα τον λαό και ρίχνουν χημικά σε γυναικόπαιδα; Ποιοι άλλοι από τους δημοκράτες του “συνταγματικού τόξου”!