1 Νοεμβρίου 2013 – 1 Νοεμβρίου 2019. Έξι χρόνια πέρασαν από τότε που ο Γιώργος Φουντούλης και ο Μανώλης Καπελώνης, φυλάσσοντας τις δικές τους Θερμοπύλες, οι οποίες αντικατοπτρίζονταν στα γραφεία της Τ.Ο. Βορείων Προαστίων της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στο Νέο Ηράκλειο, έμειναν στην Ιστορία ως ένα Αιώνιο Σύμβολο Χρυσαυγίτικης Πίστης. Λίγες μόλις εβδομάδες μετά το σύγχρονο κυνήγι μαγισσών που έστησε η χούντα Σαμαρά, με την αμέριστη συμπαράσταση τόσο των υπόλοιπων κομμάτων του “συνταγματικού τόξου” όσο και ενός διεφθαρμένου μέρους από τον δικαστικό κόσμο, λίγο καιρό μετά τις ανήθικες και παράνομες προφυλακίσεις στελεχών και βουλευτών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, αλλά και άσχετων μ’ αυτήν ανθρώπων, ήρθε το παρακράτος να συμπληρώσει το άθλιο έργο του κράτους με τον πλέον άνανδρο τρόπο.
Δύο νέα Ελληνόπουλα, πλήρως συνειδητοποιημένα ως προς την φύση και την αποστολή της Ελληνικότητας, δολοφονήθηκαν όχι για κάτι το οποίο έκαναν, αλλά γι’ αυτό το οποίο πίστευαν. Μαζί τους, στο ίδιο σημείο, και άλλοι δύο Συναγωνιστές, εκ των οποίων ο ένας, ο Αλέξανδρος Γέροντας, πάλεψε για πολύ καιρό με τον θάνατο και μπόρεσε να τον νικήσει. Τον νίκησε, συνεχίζει να δίνει την μάχη του στο μετερίζι της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και αποτελεί τον “συνδετικό κρίκο” ο οποίος ενώνει τα δύο αδέρφια μας που έφυγαν τόσο νωρίς με όλους όσοι έμειναν πίσω και είναι αποφασισμένοι να μείνουν κι αυτοί Πιστοί και Αφοσιωμένοι ως προς την φύση και την αποστολή της Ελληνικότητάς τους.
Γνωρίζοντας ακράδαντα ότι μέσα από τις ελάχιστες λέξεις ενός γραπτού κειμένου αδυνατείς να αποδώσεις στο έπακρο αυτό το οποίο χαρακτηρίζει την αντίληψη κάθε Άνδρα και Γυναίκας της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ για τον Γιώργο και τον Μάνο, πρέπει για μια ακόμη φορά να τονιστεί μια μεγάλη Αλήθεια, η οποία δεν μπορεί και δεν πρέπει να αλλάξει ποτέ. Ότι, δηλαδή, οι ζωές των Χρυσαυγιτών μετά την 1η Νοεμβρίου 2013 έχουν αλλάξει για πάντα. Οι λέξεις, και πολύ περισσότερο η εννοιολογία τους, Τιμή, Αξιοπρέπεια, Πίστη, Καθήκον, Χρέος, αποκτούν πλέον ένα περιεχόμενο πολύ πιο σπουδαίο, πολύ πιο σημαντικό, σε σχέση με το παρελθόν.
Μετά τις άνανδρες δολοφονίες του Γιώργου και του Μάνου και τον βαρύτατο τραυματισμό του Αλέξανδρου, δεν υπάρχει το παραμικρό ηθικό και πολιτικό δικαίωμα για κανέναν, να κάνει πίσω, να δειλιάσει, να εγκαταλείψει τον αγώνα, να προδώσει τις πιο ενεργητικές και ευεργετικές μορφές της ζωής του. Η Πίστη και η Αφοσίωση στην Ιδέα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ δεν μπορούν να αποτελούν νεφελώματα με ασάφειες και αστερίσκους, αλλά σαφή και ξεκάθαρη Στάση και Τρόπο Ζωής, η οποία δεν είναι δυνατόν να έχει την παραμικρή σχέση με ατομικιστικές συμπεριφορές και νοοτροπίες που δεν συνάδουν με την ιδιοσυγκρασία ενός Συνειδητοποιημένου Εθνικιστή – Επαναστάτη.
Το έργο και η αποστολή μας γίνονται ακόμη πιο δύσκολα από την στιγμή που θα κατανοήσουμε την “μοναξιά” που μας διέπει στο να μπορέσουμε να Τιμήσουμε ουσιαστικά την Μνήμη τους. Για τον Γιώργο και τον Μάνο δεν θα δούμε κανένα αφιέρωμα ούτε στην κρατική τηλεόραση ούτε στα ιδιωτικά κανάλια. Κανείς δεν πρόκειται να τους “αγιοποιήσει”, ούτε να ασχοληθεί με τον πόνο των οικείων τους. Καμιά οδός δεν πρόκειται να μετονομασθεί προς τιμήν τους, ούτε κάποιο άγαλμα θα σταθεί με δημόσια δαπάνη στον χώρο που δολοφονήθηκαν. Πολύ χειρότερα, διάφορα παρακρατικά και βδελυρά ασπόνδυλα ανθρωποειδή, αποθρασυμμένα πλήρως από την κρατική προστασία που τους παρέχεται και τους οδηγεί με σιγουριά στην ασυδοσία και την ατιμωρησία, άνανδρα και θρασύδειλα εκ της φύσεως που τους γεννά ο παρακμιακός “αντιφασισμός” τους, βρωμίζουν τοίχους, “προειδοποιώντας” ότι ο Γιώργος και ο Μάνος “είναι μόνο η αρχή”. Τα σιχαμερά αυτά αποβράσματα, τα μονίμως έρποντα επί της γης σκουλήκια, οι ψυχοπαθείς που έχουν χάσει και το ελάχιστο ίχνος σεβασμού προς τους νεκρούς, έχουν κατά κάποιον τρόπο δίκιο όταν λένε ότι τα αδέρφια μας “είναι μόνο η αρχή”.
Όχι όμως ρε ερπετά, με την ερμηνεία που εσείς δίνετε μέσα από την ανώνυμη θρασυδειλία σας, αλλά με την έννοια ότι η θυσία του Γιώργου και του Μάνου αποτελεί για κάθε Χρυσαυγίτη και Χρυσαυγίτισσα το έναυσμα για να κάνουν μια νέα εποικοδομητική αρχή και να ανανεώσουν στον πλέον δημιουργικό και ουσιαστικό βαθμό τον Όρκο Πίστης στις ταυτόσημες έννοιες της Ελλάδας και της Αλήθειας και της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Γι’ αυτό και δεν μας πτοούν ούτε η απύθμενη επίδειξη αλητείας, παλιανθρωπιάς και άνανδρης συμπεριφοράς, με γραμμένα βρώμικα συνθήματα στα ντουβάρια εναντίον των δολοφονημένων Συντρόφων μας, ούτε οι δημιουργούμενες και προστατευόμενες από το ανθελληνικό καθεστώς παρακρατικές αντισυγκεντρώσεις, στις οποίες άτομα με αναρίθμητα ψυχολογικά προβλήματα, σαφή κόμπλεξ κατωτερότητας, και ένα αβυσσαλέο μίσος προς κάθε τι που δεν συμβαδίζει με τον βαθύτατα αρρωστημένο εσωτερικό τους κόσμο, δείχνουν με τα εμετικά και γεμάτα μίσος συνθήματά τους ότι υπάρχουν στιγμές όπου όντως κάποια θλιβερά υποκείμενα βρίσκονται σε ηθικό και διανοητικό επίπεδο πολύ κάτω ακόμη και από τις κατσαρίδες και τους αρουραίους…
Ακόμη κι αν έξι χρόνια φαίνονται και είναι πολύ λίγα στην ροή της βιολογικής μας ζωής, εν τούτοις, χίλιες δικές μας ζωές δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας κάνουν να ξεχάσουμε το Καθήκον και το Χρέος που έχουμε σε Αιώνια βάση στα δύο Αξέχαστα αδέρφια μας καθώς και τις Αθάνατες ιδέες μας. Γι’ αυτό, αφουγκραζόμενοι για πολλοστή φορά τον απόηχο από εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα της 1ης Νοεμβρίου 2013, ας συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε γέφυρα επικοινωνίας με τον αστισμό, την μεμψιμοιρία και την ηττοπάθεια έχει κοπεί προ πολλού με αποτέλεσμα να έχουμε έναν μονόδρομο κατευθυντήριας πορείας, η οποία νοηματοδοτεί την Ουσία της Ύπαρξής μας: Να Τιμούμε τα Αδέρφια μας, συνεχίζοντας την Πορεία τους μέχρι την Τελική Νίκη του Ελληνισμού! ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ