Ένα παράξενο, ομιχλώδες νέφος κινείται στην κοινωνική ατμόσφαιρα εδώ και πολύ καιρό. Δεν είναι (μόνον) ότι η Χώρα μας έχει μετατραπεί στο «Ξενοδοχείον η Ελλάς», με όλες τις ανέσεις για ανθρώπους που περνούν παράνομα τα σύνορά μας, την ίδια στιγμή που οι μισθοί πείνας και η ανεργία σαρώνουν. Δεν είναι ότι η Εθνική Κυριαρχία μας συρρικνώνεται συνεχώς απέναντι σε Τουρκία, Σκόπια και Αλβανία, δεν είναι ότι χάθηκε το 25% του ΑΕΠ, δεν είναι ότι διαλύθηκε η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, δεν είναι ότι ξενιτεύτηκαν εκατοντάδες χιλιάδες ταλαντούχοι νέοι Έλληνες, δεν είναι ότι ξεπωλείται η Δημόσια Περιουσία της Πατρίδας και του Λαού. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για κάτι πολύ πιο ανησυχητικό, πολύ πιο τρομακτικό. Είναι η αίσθηση ότι όλα πλέον είναι ανοιχτά, ότι τίποτα πια δεν θεωρείται ως δεδομένο.
Κάποτε, έστω και θεωρητικά, υπήρχαν αυτά τα δεδομένα. Μπορεί να υπήρχε λαθρομετανάστευση αλλά όχι στην σημερινή ένταση και έκταση του «ανοίξαμε και σας περιμένουμε». Μπορεί να υπήρχαν παραχωρήσεις στα Εθνικά Θέματα, αλλά γινόντουσαν «με μέτρο» και «με δόσεις», έτσι ώστε να μην υπάρξουν δυσάρεστες εσωτερικές εξελίξεις, και όχι βασισμένες στην λογική του στίχου «πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή». Μπορεί να υπήρχαν περιουσιακές επιβαρύνσεις, κανείς όμως δεν πίστευε ότι θα κατακρεουργούσαν 15 φορές τις συντάξεις ή ότι – σε μία ανατριχιαστική αναβίωση του διεστραμμένου σοβιετικού μοντέλου – θα έπρεπε να πληρώνεις σε συνεχείς ληστρικούς φόρους το σπίτι που «έφτυσες αίμα» για να το αποκτήσεις. Πάντοτε υπήρχαν κρατικές αυθαιρεσίες και υπερβολές, αλλά κανείς δεν θα πίστευε ότι αντί να όφειλε το κράτος να αποδείξει πως έχεις φοροδιαφύγει, θα έπρεπε να αποδείξεις εσύ ότι δεν έχεις φοροδιαφύγει. Ανέκαθεν υπήρξε εκχώρηση εξουσιών στις ΗΠΑ και την ΕΕ, αλλά και πάλι ουδείς φαντάζονταν ότι θα φτάναμε στο σημείο όπου οι τύχες της Ελλάδας θα αποφασίζονταν με τελεσίγραφα ξένων χωρών.
Και όμως, όλα αυτά (και πολλά ακόμα) έγιναν και τίποτα δεν θεωρείται πλέον απρόσβλητο. Και η όλη αντίδραση των Ελλήνων αντί να εμπεριέχει έναν Εθνεγερτικό και Επαναστατικό χαρακτήρα έχει την σφραγίδα της παραίτησης, το δόγμα του σοκ. Η έννοια του σοκ παραπέμπει σε κάτι το παθητικό, ενέχει υποχώρηση, αποδοχή, ή παραίτηση. Αυτό άλλωστε αποτελεί και τον ιατρικό ορισμό της έννοιας, την επιβράδυνση λειτουργιών. Αντί, λοιπόν, για την Ενεργητική Αντίσταση του Ελληνικού Λαού, έχουμε το παθητικό σοκ της αποδοχής της μείωσης της Εθνικής Κυριαρχίας, της συνεχούς υποχωρητικότητας απέναντι στους λαίμαργους γείτονες, της αφαίμαξης της ιδιωτικής περιουσίας, του πλήρους ελέγχου των ζωών του, την επιβολή αντεθνικών και αντιλαϊκών νόμων από ξένα κέντρα αποφάσεων. Τα ερωτήματα είναι τόσο σαφή όσο και συγκεκριμένα σε περιεχόμενο: Γιατί παραμένουμε σε κατάσταση σοκ; Γιατί (σχεδόν) κανείς δεν αντιδρά; Γιατί στην περίπτωσή μας δεν ισχύουν οι συνταγές-κανόνες της κλασσικής πολιτικής σκέψεις;
Υπάρχουν πολλές απαντήσεις πάνω στα ερωτήματα αυτά, με μία εκ αυτών να έγκειται στο ότι μετά από πολλά χρόνια επίπλαστης «ευτυχίας» και «καλής ζωής» είναι ελλιπές το ιδεολογικό υπόστρωμα «ενεργητικότερων αντιδράσεων». Ας μην ξεχνάμε ότι πάνω στην αναμφίβολα παλλαϊκή άρνηση (η οποία, όμως, δυστυχώς δεν μετατράπηκε σε οργανωμένη αντίσταση) στα εθνοκτόνα μνημόνια στήθηκαν προσωπικές και κομματικές καριέρες από διαφόρους επιτήδειους πολιτικούς απατεώνες, αριστερής και δεξιάς αφετηρίας, οι οποίες έκαναν πολύ κόσμο να αηδιάσει, να απογοητευτεί, να αποσυρθεί από κάθε διεκδικητικό περιεχόμενο. Η καπηλεία του αντιμνημονιακού αγώνα οδήγησε σε βουλευτικά έδρανα, υπουργικές θέσεις και την αρχι-καρέκλα του πρωθυπουργού, κάποιους ανήθικους πολιτικάντηδες που έλεγαν πως «θα χτυπάμε τον ζουρνά και θα χορεύουν οι αγορές», αλλά αυτό που τελικά έγινε ήταν να χορεύουν οι ίδιοι σαν εκπαιδευμένες αρκούδες στο ντέφι που τους χτυπούσαν οι «εταίροι».
Το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, όλα αυτά τα χρόνια, προσπάθησε, στο μέτρο του δυνατού, να εκφράσει ιδεολογικά και πολιτικά την Εθνική και Κοινωνική Αντίσταση στα εθνοκτόνα μνημόνια, καθώς και να αντιπαρατεθεί στην παθητική κατάσταση του σοκ που περιγράφηκε νωρίτερα. Το τι καταφέραμε και τι όχι δεν είναι προϊόν αναφοράς και ανάλυσης σε αυτό το κείμενο. Προερχόμενη πλέον από την εκλογική ήττα της 7ης Ιουλίου, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ οφείλει να ανανεωθεί και να ανασυνταχθεί, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων και όχι κρύβοντας κάτω από το χαλί όλες εκείνες τις αρνητικές παθογένειες του παρελθόντος οι οποίες «έδεσαν καπάκι» με την ανήθικη, παράνομη και λυσσαλέα επίθεση της πολιτικής συμμορίας του «Συνταγματικού τόξου» και συνέβαλαν στην προσωρινή ύφεση της δυναμικής της. Αυτοκριτική, Αυτοκάθαρση, Ανασύνταξη, Αντεπίθεση, για την Πατρίδα και τον Λαό, για μια Ελλάδα η οποία θα ανήκει πραγματικά στους Έλληνες!
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ