7 Ιουλίου-7 Νοεμβρίου 2019. 4 μήνες συμπληρώθηκαν από τη νέα διακυβέρνηση της Χώρας από την Ν.Δ. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ παίζουν ένα παιχνίδι τακτικής, που προσπαθεί να συγκαλύψει το γεγονός ότι η πολιτική τους στα κεντρικά θέματα προσανατολίζεται πάνω σε κοινό άξονα. Στην ατζέντα μπαίνουν διάφορα θέματα, και από την Ν.Δ. και από τον ΣΥΡΙΖΑ, με σκοπό εκατέρωθεν πλήγματα και στόχο την κυριαρχία στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό και στην εκλογική σκακιέρα.
Έτσι, έχουμε διάφορες «αντιπαραθέσεις» στο προσκήνιο, όπως η παραπομπή Παπαγγελόπουλου, το θέμα της εγκληματικότητας, το ζήτημα των Εξαρχείων, οι ευθύνες για όσα έγιναν στην Χώρα το πρώτο εξάμηνο του 2015 κτλ. Όλα τα παραπάνω έχουν την δική τους πολιτική σκοπιμότητα, αλλά την ίδια στιγμή αυτές οι «αντιπαραθέσεις θέλουν να κρύψουν την εξής αλήθεια: ότι η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ κινούνται πολιτικά στις ίδιες ράγες και αποτελούν τα πιο ισχυρά και υπάκουα κόμματα του εθνομηδενισμού, του κοσμοπολιτισμού, και της παγκοσμιοποίησης στην Ελλάδα. Μπορεί προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ να παρουσίαζε την Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη ως τον ακραίο καταστροφικό δαίμονα που θα συνέτριβε τα πάντα, η πολιτική όμως της Ν.Δ. προσομοιάζει κάτι παραπάνω από αρκετά με την πολιτική που ασκούσε ο ΣΥΡΙΖΑ όσο ήταν αυτός στην κυβέρνηση.
Ας δούμε, λοιπόν, το όλο ζήτημα λίγο αναλυτικότερα. Στο θέμα της λαθρομετανάστευσης τόσο η Ν.Δ. όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδεχθεί πλήρως τις Ευρωπαϊκές οδηγίες και συμφωνίες ότι, πάνω-κάτω, 100.000 «πρόσφυγες και μετανάστες» θα παραμείνουν, με διάφορους τρόπους, στην Ελλάδα. Έχουν αποδεχθεί ότι πρέπει να διαχειριστούν αυτή την κατάσταση, με την δημιουργία hot-spots σε όλη την Επικράτεια, με το μόνο που να κάνουν να είναι να ζητούν κονδύλια για την μετατροπή όλης της Χώρας σε μια απέραντη αποθήκη ανθρωπίνων ψυχών. Στα γεωπολιτικά θέματα και τα δύο κόμματα έχουν κοινή στάση όσον αφορά την «ομπρέλα» μέσα στην μεγάλη κλίμακας ανακατάταξη που γίνεται.
Γι’ αυτά, η Ελλάδα είναι χώρα πρώτης γραμμής εξυπηρέτησης συμφερόντων για τις ΗΠΑ και την ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή και γι’ αυτό πρέπει να ικανοποιηθούν όλες οι απαιτήσεις τους. Στο Κυπριακό, τόσο η Ν.Δ. όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζουν μια πολιτική απομάκρυνσης της Ελλάδας από την Κύπρο, μια πολιτική απαγκίστρωσης από τις υποχρεώσεις που έχει το Ελληνικό Έθνος προς το νοτιότερο γεωγραφικό άκρο του, μια πολιτική πλήρους παθητικότητας απέναντι στην περικύκλωση της Κύπρου από τον τουρκικό επεκτατισμό κι επιθετικότητα, απέναντι στις απειλές αφανισμού που απασχολούν και βασανίζουν τους Έλληνες της Κύπρου.
Στα υπόλοιπα Ελληνοτουρκικά ζητήματα η Ν.Δ. συνεχίζει και αυτή την πολιτική της συνεννόησης, της αυτοσυγκράτησης, του κατευνασμού, των διαύλων επικοινωνίας με την Τουρκία, την προσπάθεια «να μην υψωθούν» οι τόνοι και δοθούν αφορμές για «μπλεξίματα». Μια πολιτική την σκυτάλη της οποίας πήρε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Επί της ουσίας, η Ν.Δ. θα ήθελε να προχωρήσει την πολιτική της απομάκρυνσης από την υπεράσπιση του Κυπριακού Ελληνισμού, έτσι ώστε να έρθει σε «έντιμη συμφωνία» με την Τουρκία για τις συνεκμεταλλεύσεις και για την «επιτυχή επίλυση» των διαφορών που εγείρει η γειτονική χώρα τόσο στον χώρο του Αιγαίου όσο και σε άλλες περιοχές. Για την Ν.Δ. μια πολιτική συμφωνία τύπου των Πρεσπών για τα Ελληνοτουρκικά θα ήταν ότι έπρεπε, καθώς είναι απαραίτητο να μην ξεχνάμε ότι και στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων η νέα κυβέρνηση «τιμά» και λειτουργεί την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών, την οποία δήθεν είχε καταγγείλει όταν ήταν στην αντιπολίτευση.
Στον τομέα της οικονομίας, από την μεριά της Ν.Δ. δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφισβήτηση ή διαφωνία του μνημονιακού πλαισίου και των προγραμμάτων που έχουν «φορτωθεί» στην Χώρα μέχρι το 2060, από την κυβέρνηση Τσίπρα και όλο το υπόλοιπο στρατόπεδο του «Συνταγματικού τόξου» στις 14 Αυγούστου 2015. Το μόνο που υπάρχει είναι οι πανηγυρισμοί- λεονταρισμοί ότι «έχουμε βγει από τα μνημόνια», ότι «απλώς» έχουμε κάποιες ακόμη υποχρεώσεις και γι’ αυτό πρέπει, γρήγορα και αποτελεσματικά, να εφαρμόσουμε μια νέα οικονομική πολιτική που θα συνάδει με την περιγραφή των προαναφερθέντων. Εννοείται ότι δεν υπάρχει καμιά απολύτως διαφορά ανάμεσα σε Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ για το ληστρικό χαράτσι του ΕΝΦΙΑ, αφού μαζί το ψηφίσανε. Ο Μητσοτάκης καταργεί το κοινωνικό κράτος, ανατινάζει τις εργασιακές σχέσεις και αντ’ αυτών δίνει, ως ελεημοσύνη, ορισμένα ευτελή επιδόματα, όπως ακριβώς έπραξε και ο προκάτοχός του Τσίπρας.
Σε αυτό το γκρίζο πολιτικό σκηνικό, με τον δικομματισμό να επιστρέφει δριμύτερος και ακόμα πιο απειλητικός για τα Εθνικά και Λαϊκά συμφέροντα, η ανασυγκρότηση, η επανάκαμψη και η αντεπίθεση των Γνήσιων Εθνικολαϊκών Δυνάμεων της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Αποτελεί επιβεβλημένο καθήκον! ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ