Το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης αναγνωρίζεται σαφώς ως Ανθρώπινο Δικαίωμα, σύμφωνα με το άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ποιά είναι όμως τα όρια της ελευθερίας της σκέψης και του λόγου, του τελευταίου προπύργιου και συνάμα θεμέλιου λίθου της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ποιος τα προσδιορίζει; Είναι «κάποια ζώα περισσότερο ίσα από τα άλλα», κατά Τζωρτζ Οργουελ, και, σύμφωνα με τους απανταχού του πλανήτη καθεστωτικούς ψευτο«δημοκράτες», ποιος εν τέλει «δικαιούται δια να ομιλεί», (για να θυμηθούμε και τον… αλήστου μνήμης ατυχή τυχάρπαστο Μένιο Κουτσόγιωργα);
Η σύγχρονη καθεστωτική Αστυνομία της Σκέψης είναι η απόλυτη μηχανή καταστολής και σε αυτήν φαίνεται ότι ήδη υποβάλλεται η παγκόσμια κοινωνία, χωρίς καν να καταλάβει πώς «για το καλό της», «μεγάλα κ’ υψηλά» τριγύρω της έκτισαν τείχη… Σχηματίσθηκε και παγιώνεται κλιμακωτά μια φρικώδης «δικτατορία γνώμης», φτιασιδωμένη με πολιτική ορθότητα.
Την απόλυτη αντίθεσή τους σε αυτήν την εξαπλούμενη απαγορευτική «πολιτική ορθότητα» η οποία στην πραγματικότητα είναι το προκάλυμμα της απόλυτης καταστολής, διατράνωσαν στην Ρώμη το Σάββατο 9 Νοεμβρίου τρέχοντος έτους, εκατοντάδες Ιταλοί, μέλη και φίλοι της Φόρτσα Νουόβα, της Φιάμα Τρικολόρε και νεολαιίστικων εθνικιστικών οργανώσεων, μετά από μια μεθοδευμένη εκστρατεία αυθαιρέτων απαγορεύσεων, ελεεινών συκοφαντιών και ανυποστάτων καταγγελιών, σε βάρος του Εθνικιστικού Κινήματος.
Οι αιτίες είναι βεβαίως γνωστές, ασχέτως με τον χώρο και το χρόνο της αδικίας. Αυτό που αλλάζει κατά περίπτωση είναι οι εκάστοτε αφορμές. Το πολιτικό κατεστημένο, «δημοκρατικό» καθώς είναι, δίνει σε όλους την… άδεια να έχουν άποψη και να την εκφέρουν, αρκεί βεβαίως αυτή να ταυτίζεται με του κυρίαρχου συστήματος, να εξυπηρετεί το Καθεστώς. Διαφορετικά «πάει περίπατο» και η πλειοψηφία και η δημοκρατία. Πρόσφατο τρανό παράδειγμα οι αντιδράσεις τοπικών κοινωνιών στην χώρα μας, οι οποίες χαρακτηρίζονται ως «ρατσιστικές» (μια από τις λέξεις-μπαμπούλες του συστήματος συλλογικού ελέγχου).
Ρατσιστικές, επειδή δεν θέλουν να γυρίσουμε στην τουρκοκρατία, στα τζαμιά και στις πρακτικές που γνώρισε από πρώτο χέρι ο Ελληνισμός στους τέσσερεις αιώνες της κτηνώδους οθωμανικής επιβολής. Όταν αντιστέκεσαι ενάντια σ’ αυτήν την συνωμοσία, στην μεν καλύτερη περίπτωση κάποιος πολιτικάντης σου λέει βαρiεστημένα «…ναι, ναι» και σε αγνοεί, στην δε χειρότερη καταλήγεις σε… δυσμένεια του κάθε προοοδευτικού συντρόφου, που μπορεί ανεμπόδιστος να σε στείλει είτε στην φυλακή είτε στον άλλο κόσμο, με κάποιο τελικώς «αδιευκρίνιστο» ατύχημα ή έγκλημα. Και τις δύο περιπτώσεις τις έχουν γνωρίσει οι Εθνικιστές.
Στην γειτονική μας Ιταλία ένα πανό με την υπογραφή του εθνικιστικού κόμματος Φουόρτσα Νουόβα, που αναρτήθηκε φανερά από επωνύμους ανθρώπους, και το οποίο καλούσε σε «πόλεμο εναντίον του συστήματος», προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις από το φάσμα του εκεί «συνταγματικού τόξου», που έσπευσε σε διαφόρους βαθμούς να το καταδικάσει, με χολερική οξύτητα.
Ο Ματέο Σαλβίνι από την πλευρά του, (του οποίου η Λέγκα στηρίχθηκε στις εκλογές από την ευρύτερη πατριωτική και εθνικιστική παράταξη), υιοθέτησε μιαν…. εξισορροπιστική τακτική, αναγκαία για την πολιτική του στόχευση, καταδικάζοντας «κάθε είδους ολοκληρωτισμό, κόκκινο ή μαύρο» και υπογραμμίζοντας πως εφόσον ένα κόμμα συμμετέχει στις εκλογές συνεπάγεται ότι αποδέχεται το Σύνταγμα και τις Αρχές τις οποίες αυτό θεσπίζει. Η φράση του Ιταλού πολιτικού θυμίζει τα εδώ μεταπολιτευτικά χρόνια, όταν οι … λαοφιλέις «Πρασινοφρουροί» και άλλες … «δημοκρατικές δυνάμεις» ξεσπάθωναν ρουφιανεύοντας και βιαιοπραγώντας στα σχολεία και στα πανεπιστήμιά μας για να εξοβελίσουν τους «φασίστες». Έτσι αυτή η εξισορροπιστική πολιτική εξίσωση αναδείχθηκε τελικά σε πράξη ύστατης πολιτικοπνευματικής αντίστασης στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Τα χρόνια περνούν, αλλά οι προκλήσεις παραμένουν, επανέρχονται και ανακυκλώνονται σε όλες τις πατρίδες της Γηραιάς Ηπείρου μας.
Το περασμένο Σάββατο, στην «Αιωνία Πόλη» της Ρώμης, (στην πλατεία όπου βρίσκεται το τιμωρό των ψευτών, θρυλικό «Στόμα της Αλήθειας»), νέοι κάθε ηλικίας, βετεράνοι των «μολυβένιων χρόνων», της αιματοβαμμένης δεκαετίας του 1970, του ’80 και του σήμερα, στάθηκαν δίπλα στους σημερινούς εφήβους, προκειμένου να προασπίσουν το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση της σκέψης και του λόγου, όταν μάλιστα αυτή όχι μόνο δεν απειλεί, αλλά επισημαίνει και αποκαλύπτει την αλήθεια, καλώντας τον λαό σε αντίσταση ενάντια στην ισοπέδωση.
Ανεβασμένος στην καρότσα ενός ημιφορτηγού, ο φλογερός ρήτορας Ρομπέρτο Φιόρε, ηγέτης της Φόρτσα Νουόβα και πρόεδρος της πανευρωπαϊκής «Ενωσης για την Ειρήνη και την Ελευθερία», υπερασπίστηκε ακριβώς αυτό το δικαίωμα αγορεύοντας.
Στηρίζοντας το μεγάλο ζήτημα της ελευθερίας του λόγου για το οποίο έχει συρθεί δολίως στα δικαστήρια η εθνικιστική παράταξη στην χώρα μας, ο Ευρωβουλευτής του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή, Αθανάσιος Κωνσταντίνου, πήρε τον λόγο και τόνισε πως εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές γνωρίζουμε πολύ καλά την χαλκευεμένη αδικία, καθώς: «….Πριν μόλις τρεις ημέρες ο Ηγέτης μας Στάθηκε εμπρός στο δικαστήριο του οποίου την τελική ετυμηγορία περιμένουμε στους επόμενους μήνες ! Όμως ελπίζουμε από τα μύχια της καρδιάς μας ότι το επαναστατικό Εθνικιστικό Κίνημα, σε ολόκληρη την Ευρώπη, θα επιτύχει να συνεχίσει ισχυρότερο και σκληρότερο. Θα συνεχίσουμε ως το τέλος νικηφόρα! Ιταλία Στάσου στα πόδια σου! Συναγωνιστές η Πίστη μας οδηγεί, η νίκη ανήκει σ΄εμάς».
Ακολούθησε συντεταγμένη πορεία παράλληλα με τον αρχαιολογικό χώρο του ρωμαϊκού Μεγάλου Ιπποδρόμου και στην συνέχεια πραγματοποιήθηκε μεγάλη συνάθροιση σε κλειστό συνεδριακό χώρο, όπου εκτός από τον επικεφαλής της Φουόρτσα Νουόβα, ομίλησε επίσης μια ομάδα συμμετεχόντων: O διάσημος νομικός, καθηγητής του ποινικού δικαίου Κάρλο Ταορμίνα, ο κλασικός φιλόλογος Αττίλιο Καρέλλι – Γενικός Γραμματέας του εθνικοπατριωτικού κόμματος Φιάμα Τρικολόρε και Πρόεδρος του Κέντρου Παραδοσιακών Μελετών «Άδραστος», εκπρόσωποι Ευρωπαϊκών οργανώσεων (από την Ισπανία, το Βέλγιο, την Κροατία και την Ρουμανία), καθώς και ο Ευρωβουλευτής του Κινήματος και εξέφρασαν την στήριξή τους στους Ιταλούς Εθνικιστές ενώ υπογράμμισαν την αναγκαιότητα της αντίστασης απέναντι στην επιχειρούμενη καθεστωτική δαιμονοποίηση της διαφορετικής γνώμης και στους αδίκους διωγμούς των Εθνικιστών σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η παγκοσμιοποίηση οδηγεί την ανθρωπότητα σε μια τερατώδη δικτατορία γνώμης. Σε ένα σύνολο από απάνθρωπα και άδικα αντεθνικά κράτη, όπου οι λαοί υφίστανται συνεχή τυραννική καταστολή. Έτσι όπως περιέγραφε ο Τζωρτζ Όργουελ στο εφιαλτικό δυστοπικό διήγημά του «1984»: «Μια κοινωνία που βαφτίζει το ψέμα αλήθεια και ενθαρρύνει να λες ηθελημένα ψέματα ενώ πιστεύεις ειλικρινά ότι είναι αλήθεια, να ξεχνάς όλα τα γεγονότα που έχουν γίνει ενοχλητικά και, όταν χρειάζεται, να τα ανασύρεις από τη λήθη μόνο για το χρονικό διάστημα που πρέπει». Ενάντια σ’ αυτόν τον βρωμερό και άτιμο ζόφο στέκουν μόνον οι δυνάμεις του Εθνικισμού. Δεν χωρούν τώρα σφαλερές και παράταιρες εκτιμήσεις.
Όπως ανέφερε στο επιμύθιο της τοποθέτησής του ο Συναγωνιστής Κωνσταντίνου: «.. Ο Εχθρός είναι τρομακτικά ισχυρός, όμως η ισχύς του δεν υπερβαίνει εκείνη του Παντοδύναμου, αυτή που εκφράζεται μέσα στην Φύση και στην Ιστορία. Οφείλουμε να διατηρούμε στο νου και στην καρδιά μας τα αιώνια σύμβολα των ιδεών μας. Αυτή είναι η απόλυτη πειθαρχία των χρόνων μας.
Πρέπει να επιβιώσουμε στα γκούλαγκ του Καθεστώτος, πολεμώντας τον εφιάλτη της Παγκοσμιοποίησης, καθώς είμαστε οι τελευταίοι μαχητές ανάμεσα στα ερείπια. Ποτέ δεν πρέπει να λησμονήσουμε πως είμαστε οι μόνοι και πραγματικοί εξεγερμένοι ενάντια στον σύγχρονο κόσμο που σαπίζει. Δεν πρέπει να προσμένουμε κανένα έλεος από τον Εχθρό! Κάθε φορά οφείλουμε ν’ αναζητούμε την προσφορότερη απόκριση, ώστε να υπερασπιστούμε τα δίκια και την ελευθερία των λαών μας. Ας είναι αιώνια η μνήμη των πεσόντων συντρόφων μας και είθε το αίμα της θυσίας τους να δυναμώσει το δένδρο της Ελευθερίας!».
