Με φτηνές επικοινωνιακές φιέστες ολοκληρώνεται ένας ακόμα κύκλος διεθνών επαφών του Έλληνα πρωθυπουργού με ξένους επενδυτές στο πλαίσιο της προσέλκυσης νέων κεφαλαίων, φιέστες οι οποίες ναι μεν δημιούργησαν εντυπώσεις, ουδένα πρακτικό αποτέλεσμα και όφελος όμως για την πατρίδα μας. Η στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας εστιάζει συνειδητά στον οικονομικό τομέα, δεδομένου ότι όλα τα υπόλοιπα καίρια ζητήματα, όπως τα εθνικά θέματα για παράδειγμα ή το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, αποτελούν ξεχωριστά κεφάλαια που αφορούν την ευρωπαϊκή ή παγκόσμια πολιτική, επομένως η εγχώρια πολιτική οφείλει πάντοτε να εναρμονίζεται με τις εκάστοτε προσταγές και διεθνείς συγκυρίες.
Για το ζήτημα της οικονομίας, όμως, το οποίο είναι εξίσου ένα παγκοσμιοποιημένο πρόβλημα και αναμφισβήτητα προκαλεί προβληματισμό τόσο στους Έλληνες όσο και στον υπόλοιπο κόσμο η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιδεικνύει μια αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση, παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως μία ομάδα από ικανούς ανθρώπους οι οποίοι αναλαμβάνουν καινοτόμες πρωτοβουλίες, διαθέτουν διπλωματικές ικανότητες και γνωρίζουν τους νόμους της αγοράς σε τόσο ικανοποιητικό βαθμό που αναγκάζουν σε σύναψη συμφωνιών με χώρες-κολοσσούς όπως η Κίνα ή με άλλες σοβαρές οικονομίες του ανεπτυγμένου κόσμου.
Ο λόγος είναι προφανής. Η Νέα Δημοκρατία επιχειρεί απεγνωσμένα να αποδείξει ότι διαθέτει τη βούληση να καλύψει πολιτικά κενά που δημιούργησε η απερχόμενη κυβέρνηση της αριστεράς και υπερθεματίζοντας αυτές τις «ποιοτικές» διαφορές στοχεύει στην πίστωση χρόνου, ώστε η μετάβαση από τον δρόμο της δήθεν ανάπτυξης στα δεινά που αναμένονται να πλήξουν ξανά την πατρίδα μας να συνοδευτούν από την παράθεση… έργου, το οποίο δυστυχώς δεν μπόρεσε να ανατρέψει ένα δυσμενές οικονομικό κλίμα που διαμορφώνεται από «άλλες» συγκυρίες.
Στην πραγματικότητα η Νέα Δημοκρατία αναμασά το success story του Αντώνη Σαμαρά σε μια άλλη, χοντροκομμένη εκδοχή του, ζητιανεύοντας στην ουσία πόρους και κεφάλαια από χώρες οι οποίες με την προβιά του μεγαλοεπενδυτή θα εισβάλλουν επιχειρηματικά για να λεηλατήσουν τα τιμαλφή που έδωσαν ως ενέχυρο στους δανειστές οι κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις της δεξιάς και της αριστεράς.
Σε μία χώρα με διαλυμένες παραγωγικές δομές, με υψηλά ποσοστά ανεργίας, με διαρρηγμένο τον κοινωνικό ιστό στα πρόθυρα προ της οριστικής κατάρρευσης και με έναν λαό εξουθενωμένο από τη διαρκή κρίση των τελευταίων 10 περίπου ετών μόνο ως θυμηδία μπορεί να ακουστεί η άποψη ότι με κάποια συμβόλαια και επιχειρηματικές συμφωνίες τέτοιου τύπου θα καταφέρει να λύσει η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση το οικονομικό μας πρόβλημα. Το μόνο που θα καταφέρει είναι να το διογκώσει παρατείνοντας το χρονικά, όπως έκανε προ τετραετίας επί συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, όπως έκανε κάθε φορά που ανέλαβε την εξουσία και τη χρησιμοποίησε ως όχημα για να εκπληρώσει τους μικροκομματικούς της σκοπούς, διαψεύδοντας έτσι τις προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού.