(Διαχρονικό κείμενο του Γ. Δημητρακόπουλου, Συνταξιούχου Εκπαιδευτικού)
Για εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες νεκρούς φοιτητές στο Πολυτεχνείο, έκανε λόγο η μαρξιστική προπαγάνδα μετά το… σωτήριον έτος 1974. Μάλιστα, είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι τους έθαψαν ομαδικώς (για να τους αποκρύψουν) στο νεκροταφείο Ζωγράφου. Προς ανεύρεση των «ηρωικών νεκρών», ο τότε δήμαρχος Ζωγράφου Δ. Μπέης, κατέσκαψε το νεκροταφείο της περιοχής του, αλλά φευ, νεκρούς σε ομαδικούς τάφους… δεν ανακάλυψε.
Μία εκ των «ηρωικών νεκρών του Νοέμβρη», ήτο και η Ηλένια. Επρόκειτο για μια πανέμορφη κοπέλα, το σκίτσο της οποίας ετοποθετήθη ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες των υπολοίπων ανύπαρκτων νεκρών, που «κοσμούσαν» κάθε επιφάνεια του κτιρίου, κατά την πρώτη επέτειο του «ηρωικού Νοέμβρη».
Κάτω από το σκίτσο, τοποθετήθηκε κι ένα σημείωμα το οποίο έλεγε τα εξής συγκινητικά: «Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει».
Η κομμουνιστική εφημερίς “Αυγή” ανέλαβε εργολαβικώς την προώθηση της ιστορίας υπό τον τίτλον «Τι απόγινε η Ηλένια μου; Η τραγωδία ενός αγοριού που ψάχνει ακόμα για το δολοφονημένο κορίτσι του» και τον υπότιτλο: «Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρα από σφαίρα. Τι απόγινε;».
Η Ηλένια έγινε θρύλος και σύμβολο του…
Διαβάστε την συνέχεια στο ethnikismos.net