Μία Ελληνίδα με τέσσερα παιδιά, ζει σε ένα σπίτι ημιτελές με ανοίγματα, χωρίς ρεύμα και με νερό από γεώτρηση, στην περιοχή της Ηλείας.
Έχει καταρρεύσει οικονομικά, έχει χρέη και είναι μόλις 41 ετών. Μιλώντας στο ΙΟΝΙΑ TV, έκανε μια έκκληση κάποιος να την βοηθήσει, να βρει μια δουλειά, ώστε να μπορέσει να βάλει ρεύμα, για να αντλεί νερό από το πηγάδι, να μαγειρεύει και να έχει φως για τα παιδιά της.
Δυστυχώς για την άτυχη γυναίκα, λέγεται «Κατερίνα» κι είναι χριστιανή. Δεν ανήκει λοιπόν στις ευπαθείς ομάδες των ημερών μας. Ανήκει σε μια πολυπληθή μεν αλλά χωρίς εκπροσώπηση ομάδα.
Εκείνη των άτυχων Ελλήνων, που υποφέρουν από την αποτυχημένη πολιτική πολλών δεκαετιών, όλων εκείνων των κομμάτων που παραλαμβάνουν «καμένη γη» αλλά θα σώσουν την Ελλάδα.
Κι αντί να μας σώσουν, μας καταδικάζουν να ζούμε σε ένα κράτος που αδιαφορεί πλήρως για τους πολίτες του. Που δεν έχει δομές υποστήριξης ανθρώπων με προβλήματα ή οι δομές που έχει είναι σκιώδεις για να μπορούν να διορίζονται ημέτεροι και να εισπράττουν παχυλούς μισθούς σε διοικητικά συμβούλια αλλά να μην παρέχουν αποτελεσματικές υπηρεσίες.
Οι διάφοροι πολιτικοί φωστήρες ξέρουν να φορούν τις σωστές Hermes γραβάτες ή να κρατούν την τελευταία Louis Vuitton τσάντα και να βγαίνουν στα κανάλια να μιλάνε για «δημοκρατία, ισότητα και αλληλεγγύη». Μέχρις εκεί όμως.
Ύστερα έρχεται η αλήθεια, σκληρή και κρύα, που ρίχνει σε όλους μας μια δυνατή βουρδουλιά στην πλάτη και ο πόνος μας επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Για ποια δημοκρατία να μιλήσουμε σήμερα στην Ελλάδα, όταν σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος ταΐζει και περιθάλπει ξένους και αδιαφορεί για μιαν Ελληνίδα μάνα τεσσάρων παιδιών;
Για ποιαν ισότητα να μιλήσουμε σήμερα στην Ελλάδα, όταν το κράτος με το «έτσι θέλω» χορηγεί σε ξένους, διαμερίσματα, ρεύμα, νερό, επιδόματα αλλά αδιαφορεί για μιαν Ελληνίδα μάνα τεσσάρων παιδιών;
Για ποιαν αλληλεγγύη να μιλήσουμε σήμερα στην Ελλάδα, όταν δεκάδες οργανώσεις, μας «πωλούν» την δυστυχία των «μεταναστών» απαιτώντας να τους αποδεχτούμε αλλά αδιαφορούν για μιαν Ελληνίδα μάνα τεσσάρων παιδιών;
«Παρακαλώ να βρέξει για να μαζέψω νερό, να πλύνω τα ρούχα» είπε η άτυχη κυρία Κούκη στο video.
Κι εγώ παρακαλώ να βρέξει. Να βρέξει πολύ και δυνατά, μήπως ξεπλυθεί η ντροπή μας. Η ντροπή μιας κοινωνίας, της οποίας η υποκρισία αλλά και η αυτοκτονική τάση, έπιασε πάτο.
