Πριν από πολλά χρόνια, όταν εκτελούσα ένα από τα καθήκοντα προς την Πατρίδα, με την Στρατιωτική Θητεία μου, είχα γνωρίσει τον Κώστα Φ., έναν άνθρωπο αριστερών πεποιθήσεων. Ο Κώστας είχε έρθει στην μονάδα μου με «δυσμενή μετάθεση», επειδή ως Στρατιώτης είχε συνυπογράψει μαζί με άλλους μια επιστολή κατά της οποιασδήποτε παρουσίας, άμεσης ή έμμεσης, του Ελληνικού Στρατού στην τότε επιχείρηση των ΗΠΑ κατά του Ιράκ και του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ. Γνωριστήκαμε, κουβεντιάσαμε, ανταλλάξαμε πολλές απόψεις. Παρά τις σαφείς ιδεολογικές μας διαφωνίες, εντούτοις, υπήρχε ένας αλληλοσεβασμός και μια αλληλεγγύη ανάμεσά μας.
Ο Κώστας αρχικά εξεπλάγην όταν του είπα ότι ως Έλληνας Εθνικιστής επικροτώ την στάση του (που τον οδήγησε στη «δυσμενή μετάθεση» στην μονάδα μου), στην συνέχεια όμως σιγά-σιγά αντιλαμβάνονταν ότι ο Εθνικισμός, όπως αυτός εκφράζονταν μέσα από τη δική μου αντίληψη και επιχειρηματολογία, ήταν πολύ διαφορετικής υφής και δομής από τα όσα υποστήριζαν οι διάφοροι ακροδεξιοί που είχε συναντήσει μέχρι τότε. Ένιωθα πολύ πιο άνετα μαζί του απ’ ότι με κάποιον άλλο συστρατιώτη μας, ο οποίος δήλωσε «εθνικόφρων» και «αντικομμουνιστής», εκφράζοντας, όμως, ταυτόχρονα τις πιο ακραίες φιλοκαπιταλιστικές θέσεις και έχοντας κοσμοπολίτικη συμπεριφορά.
Δυστυχώς, μετά το τέλος της θητείας μας δεν ανταλλάξαμε τηλέφωνα και χαθήκαμε. Έναν περίπου χρόνο αργότερα τον πέτυχα τυχαία ένα βράδυ στην οδό Καλλιδρομίου, στα Εξάρχεια, και χαιρετηθήκαμε θερμά. Μαζί του είχε μερικά τεύχη του περιοδικού νεολαίας της οργάνωσης στην οποία ανήκε (ΚΚΕ Εσωτερικού-Ανανεωτική Αριστερά, πρέπει να ήταν ο τίτλος της, αν δεν με απατά η μνήμη μου) και μου είπε ότι τον πέτυχα πάνω στην περίπτωση, καθώς ο ίδιος είχε γράψει ένα γράμμα για τον «νεοφασισμό» στην Ελλάδα και με αναφορά στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Αγόρασα μία κόπια, συζητήσαμε για λίγη ώρα, αποχαιρετιστήκαμε λέγοντας το γνωστό «θα τα πούμε», αλλά δυστυχώς από τότε δεν ξαναβρεθήκαμε ποτέ.
Το άρθρο-αφιέρωμα του Κώστα Φ. μπορεί να μην ξέφευγε από το γνωστό μοτίβο παρουσίασης του «νεοφασισμού», η παρουσίαση όμως του κομματιού εκείνου που αφορούσε τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είχε, αν και αρνητικά διακείμενο απέναντί της, μια διαφορετική πτυχή, καθώς την διαχώριζε εντελώς από τις υπόλοιπες κινήσεις και οργανώσεις του λεγόμενου «ακροδεξιού χώρου» εκείνης της εποχής. Διαβάζοντας τα γραφόμενά του χαμογέλασα και σκέφτηκα τόσο ότι οι πολύωρες συνομιλίες μας κατά την διάρκεια της θητείας μας ίσως τελικά είχαν κάποια επιρροή στο αποτέλεσμα της διαμόρφωσής της άποψης του Κώστα για το Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών (που εκείνη την εποχή ήταν ακόμα στην «παιδική» ηλικία του), καθώς και το ότι όντως δεν είχα πέσει έξω στην εκτίμησή μου για τον άνθρωπο αυτόν. Ο Κώστας Φ. απεδείχθη ένας Έντιμος αριστερός, ένας ιδεολογικός αντίπαλος Άξιος να τον Σεβαστείς και να τον Εκτιμήσεις για την Συνέπειά του, ένας Έλληνας που αποτελούσε μια έμπρακτη εξαίρεση στο ανύπαρκτο «ήθος της αριστεράς». Όπου κι αν βρίσκεται τώρα, ελπίζω, εύχομαι, επιθυμώ, να παραμένει πάντοτε ο ευθύς και ντόμπρος Συστρατιώτης που γνώρισα, ακόμα και αν έχει μείνει αριστερός στις πεποιθήσεις του.
Θυμήθηκα τον Κώστα Φ. πριν από λίγες μέρες, κάνοντας σύγκριση ανάμεσα στην δική του ιδεολογική αντίθεση με τον Εθνικισμό (την οποία υπεράσπιζε με επιχειρηματολογία και όχι με την θρασύδειλη τακτική «είσαι φασίστας και γι’ αυτό δεν συνομιλώ μαζί σου») και στα σημερινά πολιτικά ανύπαρκτα-θλιβερά ολιγομερή παρεάκια της πάντοτε παρακμιακής και περιθωριακής άκρας αριστεράς, που έχουν μετατρέψει τον «αντιφασισμό» σε επάγγελμα επιβίωσης. Σε τέτοιον βαθμό, μάλιστα, που δεν δίστασαν να κινηθούν ως «μαντρόσκυλα» της κυβέρνησης Σαμαρά λίγες μόλις μέρες μετά την έναρξη της ανήθικης και παράνομης πολιτικής σκευωρίας σε βάρος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, δίνοντας κιόλας και συνέντευξη (οι δήθεν «αντιδεξιοί» και «αντιμνημονιακοί») στην τότε εφημερίδα ναυαρχίδα της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και των μνημονίων, το «Έθνος». Οι «αντιφασίστες» και «αντιρατσιστές» είχαν πάντοτε το κόμπλεξ κατωτερότητας του αναμφισβήτητου γεγονότος της ευρύτατης υποστήριξης των λαϊκών στρωμάτων προς την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, την στιγμή που οι ίδιοι είχαν θετική αποδοχή μόνο από τους Πακιστανούς και από κάποια μερίδα συγκεκριμένης «ευπαθούς κοινωνικής ομάδας»…
Υπάρχουν, όμως, και πολύ χειρότερα δείγματα αηδίας και κατάντιας. Πριν από λίγο καιρό έπεσε στην αντίληψή μου ένα παλαιότερο δημοσίευμα μιας ακροαριστερής σταλινικής βρωμοφυλλάδας, δημοσιευμένο στις 12 Απριλίου 2014, όπου υπό τον βαρύγδουπο τίτλο «η φασιστική πανούκλα ως πολιτικό παίγνιο» γράφει, σε κάποιο σημείο τα εξής, αναφερόμενη στον σάλο που προκάλεσε η ομολογία Μπαλτάκου για τους αρχισκευωρούς Σαμαρά-Αθανασίου-Δένδια στο πασίγνωστο πλέον βίντεο: «Η επαμφοτερίζουσα στάση του ΣΥΡΙΖΑ καθορίζεται πρώτον από την στενή νομικίστικη προσέγγιση κάποιων στελεχών του και δεύτερον από το πρόβλημα που θα έχει αν οι χρυσαυγίτικες ψήφοι επιστρέψουν (εν μέρει έστω) στην ΝΔ. Κανένας στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την πρόθεση να σπάσει την θεσμολαγνεία και την υποκρισία και να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Να πει, δηλαδή, ότι ο Σαμαράς – για ψηφοθηρικούς και μόνο λόγους – χώνει τους χρυσαυγίτες στη φυλακή χρησιμοποιώντας το δικαστικό μηχανισμό, αλλά οι αντιφασίστες δε στεναχωριούνται καθόλου γι’ αυτό, ούτε θα υπερασπιστούν τους νεοναζί, στο όνομα κάποιας εξωταξικής αντίληψης περί δικαίου και νομιμότητας»! Πόσο άτιμος, άνανδρος και άθλιος μπορεί να είναι ένας τέτοιος συλλογισμός; Η οποιαδήποτε προσπάθεια καταγγελίας της σκευωρίας αυτής, ακόμα και από άλλους αριστερούς, βαφτίζεται «νομικίστικη προσέγγιση» και «θεσμολαγνεία», υπάρχει ολοφάνερη παραδοχή ότι όλα όσα γίνονται εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ συμβαίνουν «για ψηφοθηρικούς και μόνο λόγους», αλλά «οι αντιφασίστες δεν στεναχωριούνται καθόλου γι’ αυτό»!
Με απλά λόγια, οι «αντιφασίστες», επειδή είναι εντελώς άχρηστοι και ανίκανοι να αντιμετωπίσουν πολιτικά την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, χαίρονται που ο Σαμαράς κλείνει τους εκπροσώπους της στην φυλακή με εντελώς ανέντιμες και απαράδεκτες μεθόδους. Άτιμη, άνανδρη και ασπόνδυλη λογική, που όμως δεν μας προξενεί έκπληξη αφού προέρχεται από ένα σιχαμερό έντυπο (απορίας άξιον πως συνεχίζει να κυκλοφορεί με κυκλοφορία που σίγουρα κυμαίνεται στα μερικές εκατοντάδες πωληθέντα φύλλα) που με κείμενο-«σκουπίδι» είχε ουσιαστικά επικροτήσει την δολοφονία του Γιώργου Φουντούλη και του Μανώλη Καπελώνη (χωρίς βεβαίως κανείς εισαγγελέας να ασχοληθεί με αυτή την ξεκάθαρη περίπτωση εγκωμιασμού εγκλήματος) και του οποίου κάποιος γηραλέος συντάκτης καλύπτει με τον πλέον φαιδρό τρόπο την δίκη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, προκαλώντας αναγούλα με τα «συμπεράσματα» που σε κάθε συνεδρίαση βγάζει. Αριστερή θρασυδειλία, που δεν είχε καν τη στοιχειώδη ευθιξία που απαιτείται ώστε να υπάρξει απάντηση σε παλαιότερο κείμενό μας με τίτλο «ο σταλινικός ψυχαναγκασμός». Τι να απαντούσαν οι κακομοίρηδες;
Σκέφτομαι, λοιπόν, αυτούς τους αριστερούς ελεεινούς «αντιφασίστες», που κινούνται σαν «ουρά» (αλλά και «ούρα»…) ενός συστήματος που έστησε την μεγαλύτερη πολιτική σκευωρία στην Ιστορία του Τόπου, ενώ από την άλλη αναπολώ τον Αγνό και Έντιμο Κώστα Φ. που είχα γνωρίσει στον στρατό. Καμία σύγκριση…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ