Από το τερατώδες δίπολο του υλιστικού οικονομικού ντετερμινισμού (το οποίον εμείς οι Εθνικιστές δεν επαύσαμε να καταγγέλουμε και να αποκαλύπτουμε), ο ένας πόλος, ο ανθρωποβόρος μαρξισμός-λενινισμός, ήδη κατέρρευσε, όχι επειδή τον κατετρόπωσαν στην υστάτη ηρωική μάχη οι «αντίπαλοί» του αστοφιλελεύθεροι δυτικοί καπιταλιστές, αλλά διότι διελύθη εκ των ένδον, από την καταφανή ολοκληρωτική ανεπάρκειά του να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις ζωτικές ανθρώπινες ανάγκες. Και κατέρρευσεν ακαριαίως με ταχύτητα κυριολεκτικώς αστραπιαία, το γκόλεμ του μπολσεβικισμού, το γιγαντιαίο τέρας των πελωρίων εφιαλτικών πυρηνικών οπλοστασίων και των «ειρηνοποιών» αρμάτων μάχης. Εξηφανίσθησαν ως δια μαγείας τα κολχόζ των χρησίμων χαχόλων και οι σοσιαλιστικές ντάτσες του «ανύπαρκτου σοσιαλισμού». Η βαθυτέρα αιτία Πάντοτε οι ουσιώδεις ανάγκες της ανθρωπίνης κοινωνίας απεδείχθησαν ισχυρότερες του οποιουδήποτε εξοπλισμού και του σκληροτάτου και πλέον ανενδοιάστου απολυταρχισμού.
Όλα τα σημεία της ιστορίας και τα δρώμενα των καιρών καταδεικνύουν ότι η ανεπίστροφος εμπλοκή στην ηράκλειο δυναμική των ανθρωπίνων αναγκών οδηγεί νομοτελειακώς και τον εναπομένοντα έτερο πόλο της οικονομικής τυραννίας, τον φιλελεύθερο – καπιταλιστικό στην κατέρρειψη και στην καταστροφή. Πολλαπλασιάζεται δίχως φραγή το χαοτικό, παρανοϊκό και φρενήρες, διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα της πλουτοκρατίας, η μέθη του παιγνίου με ανυπόστατες, «πλαστικές» συμβατικές χρηματικές «αξίες», (οι οποίες αίφνης με την δολία ευρηματικότητα της προκλήσεως αιφνιδιαστικού εντυπωσιασμού γεννούν ασπονδύλους «μεγιστάνες» τεραστίου πλούτου και ταλαίπωρες μάζες απαθλιωτικής πενίας). Όντως, αυτή η βορβορώδης κορύφωση εφιαλτικής κομπορρημοσύνης, απανθρωπίας και απρεπείας είναι νομοτελειακώς προδιαγεγραμμένο ότι θα καταρρεύσει ωσάν ευτελές αθυρμάτιο. Διότι επαναλαμβάνει την ιδία θρασεία ύβρι με εκείνην του μαρξισμού-λενινισμού.
Την μόνη και παρήγοροο ελπίδα για την «Μεγάλη Άνοιξη» τους Έθνους μας αποτελούν οι σφοδρές θύελλες των επερχομένων νέων καιρών. Αυτές δεν ημπορούν να τις ανθέξουν ούτε οι θεατρικοί ακκισμοί του κάθε χαμαιλεοντίου και ταλαντούχου «εξευγενισμένου παρτιζάνου» κυρίου Τσίπρα («Αλέξη»), ούτε βεβαίως οι γραφειοκρατικές «φλεγματικές» εμμονές του θριαμβεύσαντος «Αντι-Τσίπρα» κυρίου Μητσοτάκη («Κούλη»), που έπεισε το αγανακτισμένο «πόπολο» και κυβερνά τον σηπόμενο τόπο. Οι τυφώνες της Ιστορίας συνθλίβουν και κατακερματίζουν τις σαθρές και ευένδοτες υφές των αθυρμάτων.
Εχει άραγε η τρέχουσα μεταπολιτευτική «ελληνική» κοινωνία τις δυνατότητες ώστε αντιστεκομένη να αντιπαλαίψει την συντετελεσμένη, επί εννέα ολόκληρα έτη, αποδόμηση, φθορά και καταστροφή της κρατικής της υφής και της ιστορικής της υποστάσεως;
H ανωτέρω κομβική καταληκτική λέξη «καταστροφή», αφορά πλήρως και κυριολεκτικώς στον φθισικό παραγωγικό ιστό της χώρας, στις αναιμικές επιχειρηματικές επενδύσεις, στην διοικητική, ελεγκτική και λειτουργική δομή του κράτους και των θεσμών, σε ότι εμμονικώς τολμούμε να ονομάζουμε εισέτι «κοινωνικό κράτος», καθώς και στις καθημαγμένες συνιστώσες της όποιας υπολειμματικής κοινωνικής μας συνοχής ως Έθνους. Δηλαδή, η φθορά, η ολοκληρωτική εξαφάνιση και διάλυση, η καταστροφή αντιστοιχούν εν τέλει μονοσημάντως στο δυνητικό «νόημα» που ημπορεί να έχει η συντήρηση του ιδίου του ελληνικού ονόματος, της οργανωμένης ελληνικής ή «ελληνικής» και απλώς ελληνοφώνου συλλογικότητος.
Ο πολύχρωμος εσμός των μεταπολιτευτικών ταγών της «ελληνικής» πολιτείας, με βάθρο του ένα κολλώδες πλέγμα επιμελέστατα εδραιωμένων ψευδαισθήσεων και ηδονικών αλλά δολίων φαντασιώσεων, αυταπατάται εθελοτυφλών ότι δήθεν κυβερνά την Πατρίδα, στα χρόνια της παρατεινομένης (μνημονιακής και μεταμνημονιακής) επιτροπείας της από τους δανειστές: Ο ολίγιστος της δυναστείας Παπανδρέου, δυσεκφορικός στον λόγο ΓΑΠ, το… αξιοπερίεργο δίδυμο των Σαμαρο-Bενιζέλων (εύρεν η λοπάς το πώμα;), ο αχαρακτήριστος συμπαθής κύριος Φανούριος Kουβέλης (της διαβοήτου «αναλογίας ρουσφετιού» 4-2-1), ο αυτόμολος της Νέας Αριστεράς, «πολυμορφικός» και απείρως «ευπροσάρμοστος» podemos Tσίπρας («Αλέξης») με τον εθνικοπατριώτη Καμμένο και νυν ο … πατριώτης «Νέο»«δημοκράτης» πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης (γνωστότερος ευρύτερον ως «Κούλης»).
Φαίνεται προδήλως ως κανών της ανθρωπίνης Iστορίας: Δεν υπάρχει περίπτωση κοινωνίας που ανέκαμψε από τέτοιο σηπενδονώδη παρακμιακό λήθαργο και διαλυτική αποσύνθεση, χωρίς να λειτουργήσει η Νέμεσις. Mόνον στην τρισδύσμοιρη Eλλάδα, επί σαράντα πέντε έτη, με τραγελαφικά και ιδιοπαθή νομικά… απόβλητα (όπως η από πολλού υπερεκχειλίσασα εκλεκτική βουλευτική ασυλία, καθώς και οι νομοθετημένες απαλλαγές από την ευθύνη, υπουργών και πρωθυπουργών για κατάφωρα αντεθνικά και αντικοινωνικά εγκλήματα) αποκρύπτουμε διαρκώς ακόμη και την ανενδοίαστο και πολυέλικτο διαπλοκή της πολιτικής, εξικνουμένη έως και τον ποινικό υπόκοσμο.
Ανώνυμοι ή επώνυμοι οι οποίοι εγκλημάτησαν, (κατ’ εξακολούθησιν και βεβαίως ουδέποτε «εν βρασμώ»), διατηρούν κομβικές και κεντρικές θέσεις στον έστορα του ελληνοφώνου πολιτικού συστήματος. Αυτοί οι ουτιδανοί ρολίστες μεταλλαγμένοι σε πρωταγωνιστές της πολιτικής μας φαρσοκωμωδίας, προκαλούν ανενδοίαστοι με τις θρασύτατες δημόσιες εμφανίσεις και παραστάσεις τους, επιδεικνύοντες αχαλίνωτο ιταμότητα, επιπλήττοντες σφόδρα και ενίοτε απειλούντες τον οχλοποιηθέντα ελληνικό λαό, ο οποίος δεν έχει το σθένος να διακόψει το ηδονικό τους συμπόσιο.
Υφίσταται μια αδιαμφισβήτητη και προφανής απόδειξη της εγκληματικής διαφθοράς, της πρωτοφανούς ανικανότητος και της εγγενούς μικρονοίας των κυβερνήσεων του μεταπολιτευτικού χυδαίου μικροκομματισμού, από το 1974 έως σήμερα: Oλα ανεξαιρέτως τα ουσιώδη προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους παραμένουν χρονίως άλυτα και μεταβάλλονται μόνον επί τα χείρω. Oλα ανεξαιρέτως: Η εθνική άμυνα, η ασφάλεια και η προστασία του πολίτη, η απονομή της δικαιοσύνης, το σωφρονιστικόν σύστημα, ο εκσυγχρονισμός της Δημοσίας Διοικήσεως, το φορολογικό, το ασφαλιστικό, το εξόχως βαρύνον ζήτημα της Παιδείας, το Σύστημα Υγείας, η οργάνωση, υποστήριξη και προώθηση της εθνικής γεωργικής παραγωγής, της αλιείας και της κτηνοτροφίας.
Φαίνεται όντως ατέρμων ο καταθλιπτικός κατάλογος των εθνικών κεφαλαιωδών προβλημάτων τα οποία επεκτείνονται ερπυστικώς, επιπλεκόμενα, φλεγμαίνοντα επωδύνως και δυσώδη επί τεσσεράμισι δεκαετίες: Ο πολυδιαφημισμένος συνδικαλισμός, αντί να λειτουργεί ως «σύνδικος» – υπερασπιστής των εργασιακών κοινοτήτων, κατήντησε μια πάντοτε πυορροούσα κοινωνική πληγή, οιονεί αυτοτροφοδοτουμένη από μιαν εργατική νομενκλατούρα προνομιούχων «εργατοπατέρων». Η αδιστάκτως σοβούσα καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος, του εργασιακού πλούτου της Λαϊκής Κοινότητος, από επωνύμους ή και ανωνύμους (όπισθεν εταιρικών προπετασμάτων), εργολάβους και προμηθευτές του δημοσίου κατήντησε αυτονόητος και συναινετικώς αποδεκτή «μαγκιά». Ομοίας ποιότητος αυτονόητος «μαγκιά» είναι τα ανακύψαντα αμέτρητα φροντιστήρια μέσης «εκπαιδεύσεως»(;), τα οποία εγκετεστάθησαν ως ανάγκη ζωής των μαθητών και των οικογενειών τους, υποκαθιστώντα τα σχολεία στο κύριον έργον τους, με την «ενεργό ανοχή» της πασχούσης από ανίατο «αριστερά ημιπληγία» Ο«Λ»ΜΕ.
Όμως, όπως κατεφάνη δια της λυδίας λίθου των τελευταίων εθνικών εκλογών, στην συντριπτική τους πλειονότητα, οι ψηφοφόροι συμπατριώτες μας συνεχίζουν αμετανόητοι να ψηφίζουν (με απίστευτη παράφορο ανεκτικότητα και λογικώς ανερμήνευτη μεγαλοψυχία, δίκην πειθηνίων υποζυγίων εθισμένων στις ταλαιπωρίες), κόμματα και πρόσωπα που φέρουν προφανεστάτη και ακεραία την ευθύνη για τον βασανισμό μας, την καταστροφή της μίας, ανεπαναλήπτου και μοναδικής ζωής μας ως θνητών ανθρωπίνων όντων.
Σαράντα πέντε χρόνια μετά την φρούδα και ανερμάτιστη «Μεταπολίτευση», οι Έλληνες πολίτες με ιδιάζουσα μαζοχιστική υπομονή, συνεχίζουν… ακάματοι να ανέχονται στο πολιτικό προσκήνιο καταφανώς ψευδολόγα κόμματα, άθλιες κοινωνικές πρακτικές και χυδαίες εξουσιαστικές νοοτροπίες ελεεινής θρασύτητος, οι οποιες οδήγησαν στην πορεία πρωτογνωρου εξευτελισμού και συνθλιπτικής απογνώσεως του Λαού μας.
Οι ομοεθνείς μας ηνέχθησαν αγογγύστως τις συγχυτικές υποσχέσεις των αμετροεπών «Σαμαρο-Bενιζέλων». Με μιαν εντυπωσιακή πολιτική ναρκοληψία ηνέχθησαν τον «Αλέξη» – «Αρη» με τον Καμμένο – «Ζέρβα», τον «Κούλη» και τους κολχόζνικους του Περισσού, την συμπαθή Κα Φώφη αλλά και τον ανυπέρβλητο πανακειέμπορα της φαλάκρας Βελόπουλο, να διαγκωνίζονται «μπουρδολογούντες» ανερυθρίαστοι, με ρητορείες για πατριωτικές επανορθώσεις/«μερεμέτια» και διαχειριστικές οικονομικοκοινωνικές «βελτιώσεις». Προφανώς τα μεταπολιτευτικά καθεστωτικά κόμματα της Δεξιάς και της Αριστεράς ουδέποτε διενοήθησαν να ανζητήσουν, συνθέσουν και καταθέσουν ουσιώδεις και τολμηρές προτάσεις αληθών μεταρρυθμιστικών τομών του πολιτικού και κοινωνικού εθνικού βίου. Δίχως καν την αναγκαία λεκτική τόλμη και χωρίς τον απαιτούμενο εκτενή και βαθύ επιτελικό σχεδιασμό περί της αναγκαίας ριζικής και αξιοκρατικής αναδιαρθρώσεως του δημοσίου βίου, εν όψει του κινδύνου αφανισμού του Ελληνισμού και της Πατρίδος.
Προφανώς η παραίσθη του Καθεστώτος ότι υπεραρκεί η συστηματική εξαπάτηση του μεθοδικώς οχλοποιουμένου Λαού με τα πομπώδη και άοριστα κυβερνητικά «μερεμέτια», αλλά περιττεύει ολοσχερώς η παντοειδής τόλμη των απαιτουμένων βαθεών μεταρρυθμιστικών πολιτικοκοινωνικών τομών, εξυπηρέτησεν προδήλως και πρωτίστως τους δολίους φυσικούς αυτουργούς των πολυεπιπέδων εγκλημάτων που κατέστρεψαν την Πατρίδα μας. Όλον εκείνο τον εσμό των επωνύμων αυτουργών και τους συρφετούς των ανωνύμων βαλέδων τους, που εξύφαναν το εθνοκτόνο πλέγμα του ασυδότου πελατειακού κράτους, τους σχεδιαστές και εφαρμογείς του πλειστάκις επιταθέντος εξωφρενικού υπερδανεισμού, τους δράστες της απροκαλύπτου πολιτικής υποστηρίξεως και εν τέλει «προστασίας» εντοπισθέντων και καταγεγραμμένων μεγαλο-φοροφυγάδων καθώς και κοινών λωποδυτών του δημοσίου χρήματος (προμηθευτών και εργολάβων). Έτσι εφθάσαμε έως εδώ, στην τυραννία της γενικευμένης αναξιοκρατίας.
Aυτή την καταστροφική καθεστωτική παραίσθηση μας την μετέδωσαν και την καλλιέργησαν με ιδιοτελεστάτη δολιότητα και μοχθηρά πανουργία τα κόμματα – απόβλητα. Αυτή η εθνική και κοινωνική φαγέδαινα. Mας «μοσχοπούλησαν» την εκμαυλισμένη και εκφυλισμένη (και εν τέλει αμερικανοκρατουμένη) Eυρώπη, ωσαν την θεόσταλτο και αναγκαστική «αγαθή χείρα» – σαρδηνιστί «bonamanu», τον «μπουναμά», για να εξαγοράζουν την… αγοραία ψήφο μας.
Το κόμμα του … «μεγάλου εθνάρχη» Καραμανλή ακόμη αυτοκολακεύεται και ασχημονεί κομπορρήμον, επειδή αυτό μας «εισήγαγε» στην Eυρωπαϊκή Eνωση, (με παράφρονα βιασύνη και εξαιρετική προχειρότητα). Το κόμμα του … πράσινου ήλιου, (γνωστό πλέον και ως Κλεφτο – ΠΑΣΟΚ) επιζητούν εμμόνως την ψήφο, διεφήμισε επανειλημμένως τις μηχανευθείσες πλαστογραφίες του ως κυβερνητικού τότε χαλκείου (με την απαξιωτικώς αποκληθείσα «ελληνική στατιστική» – «greek Statistics»), ώστε να μας εμβάλει στο «club των ισχυρών» της Eυρώπης, στο … σωτήριο και θεόπεμπτο «ευρώ». Επίσης οι ρεφορμιστές, «light – μπολσεβίκοι» της Νέας Αριστεράς του «Αλέξη» εδήλωσαν την… πρόθυμο συναρμογή τους με την Ευρωπαϊκή Ένωση (την οποίαν άλλοτε και ενίοτε νυν, κατήγγειλαν … κοάζοντες «επαναστατικούς» αφορισμούς).
Βεβαίως τις απαραίτητες θεσμικές και λειτουργικές τομές, τις ουσιώδεις έμπρακτες μεταρρυθμίσεις και αναγκαστικές προσαρμογές τις οποίες απαιτούσε η συμμετοχή μας στην λεγομένη «κοινή ευρωπαϊκή πορεία», ουδεμία μεταπολιτευτική κυβέρνηση ετόλμησε. Όχι βεβαίως από πατριωτισμό ή αντιπλουτοκρατική θεώρηση. Απλώς για «αναγκαστικούς» τάχα λόγους, «επιβιωτικούς» και τελικώς «απολίτικους», εξήσκησαν όλες τους ταυτόσημο, πανομοιότυπο, ξενόδουλο και δουλοπρεπή πολιτική, με μοναδικό τους ουσιώδη στόχο την οικοδόμηση, παγίωση και συντήρηση του μεταοθωμανικού, πελατειακού, κομματικού τους κράτους. Συνεπώς πράττουσες λοιπόν, διοχέτευσαν τους πακτωλούς των διαβοήτων ευρωπαϊκών «προγραμμάτων σύγκλισης» στα εκχειλίζοντα θυλάκια των σικαρίων τους του ποινικού υπόκοσμου.
Παρά ταύτα, και στις πρόσφατες εκλογές, οι πολίτες με την άστοχη ψήφο τους επέτρεψαν στους όντως φυσικούς αυτουργούς της καταστροφής της Πατρίδος μας και επιμελείς φθορείς της ζωής μας να επαγγέλλονται αλογόκριτοι και ανεύθυνοι τερατώδη ψεύδη. Όχι μόνον τους επέτρεψαν, αλλά και τους υπεστήριξαν, οπότε συνεχίζουν αχαλίνωτοι να υπόσχονται αφειδώς, δίχος ρανίδα εντιμότητος και αξιοπιστίας. [Ομιλούμε, εν δικαίω, για την ανυπέρβλητο ανεντιμότητα κομμάτων και προσώπων των οποίων πρώτο μέλημα, σε κυβέρνηση «Εθνικής(;) σωτηρίας(;)», υπήρξεν η αναλογική κατανομή (4-2-1) των «ρουσφετιών» στο ρωμαίικο «δοβλέτι» !].
«Τι μέλλει γενέσθαι» λοιπόν με την εθνική και κοινωνική μας κατάπτωση, καθώς η ολίσθηση του Ελληνισμού στην μεταπολιτευτική «τσουλήθρα» βαίνει ολοέν επιταχυνομένη; Η Εθνικιστική Κοσμοθεωρία ερείδεται στην Βελτιοδοξία και συνεπώς δεν αποδέχεται απαισιόδοξες προσεγγίσεις. Επίσης όμως εν προκειμένω, δεν χωρεί καμμία αισιοδοξία.
Κατά το παρελθόν η καθολικώς γενικευμένη απελπισία και η δικαία οργή των πολιτών εγκυμονούσε τάχιστα μιαν επαναστατική νομοτελειακή έκρηξη εντός μιας νοσούσης Πολιτείας. Σήμερον, στο ατομοκεντρικό, ελληνόφωνο ξενόδουλο «προτεκτοράτο», οι κοινωνικές εκρήξεις αποκλείονται εκ προοιμίου. Φαίνεται πως η σοβούσα γενικευμένη απελπισία οδηγεί το Έθνος μας μάλλον στην συλλογική παράλυση (πλην «δυστυχών» εξαιρέσων), στην υποταγή, στην ιστορική εξαφάνιση και στην λήθη.
Αθανάσιος Κωνσταντίνου