Από της εμφανίσεως του Κινήματος στο πολιτικό προσκήνιο, μετά την διπλή εκλογική νίκη του 2012, τα καθεστωτικά κόμματα, τα οποία αποτελούν ενεργούς φορείς της κλιμακωτής εθνοαποδομήσεως, δεν έπαυσαν να μυκτηρίζουν τις πολιτικές θέσεις του Κινήματος με σωρεία απαξιωτικών επιθέτων, ψευδολογιών και υβριστικών χαρακτηρισμών. Με αξιοθαύμαστο μεθοδικότητα και εμμονή αποσκορακίζουν κάθε εθνικιστική άποψη επί οιουδήποτε ζητήματος, ωσάν ο τραγελαφικός εσμός τους να κατέχει την εξ αποκαλύψεως αλήθεια… επί παντός του επιστητού. Μάλιστα δε αυτοί οι τάχα διαφωνούντες μεταξύ τους, συνεχίζουν συμφωνούντες με συνέπεια να διαφωνούν με οποιανδήποτε θέση μας, ενώ επιδιώκουν την φίμωση και την εξάλειψη κάθε εθνικιστικής γνώμης.
Ο Γεώργιος Κοντογιώργης, πρώην πρύτανης της Παντείου και καθηγητής της Πολιτικής Επιστήμης, (που ουδέποτε υπήρξε Χρυσαυγίτης), προ διετίας διετύπωσε με εξαιρετική σαφήνεια και συγκλονιστική απλότητα την εξόχως οξυδερκή άποψή του περί του κρατούντος πολιτικού συστήματος της Πατρίδος μας: «…δεν ζούμε σε δημοκρατία αλλά σε μία “μοναρχευομένη ολιγαρχία”». Όντως ο σπουδαίος επιστήμων καταδεικνύει με ελάχιστες λέξεις τον ζόφο της Γ’ ελληνικής δημοκρατίας, μιας αστικής «δημοκρατίας» των πλουτοκρατών και των ολιγαρχών – ενεργουμένων των Διεθνών Επικυριάρχων.
Ανέφερε επίσης μεταξύ άλλων: «Η Παγκοσμιοποίηση είναι αναπόφευκτη… τα κόμματα έχουν ιππεύσει το πολιτικό σύστημα… η πολιτική ευθύνη είναι υψίστη εξαπάτηση… βιώνουμε τη δημοκρατία των δημοσκοπήσεων… το πολιτικό σύστημα είτε θα καταρρεύσει είτε θα ανατραπεί… η αριστερά και η δεξιά είναι στον αστερισμό του νεοφιλελευθερισμού… η διανόηση στην Ελλάδα λειτουργεί ως νομέας της εξουσίας… Το εθνικό κράτος οδηγείται στη διάλυση του από τους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης.
…Αυτή τη στιγμή, ως αντίπαλο δέος προς την παγκοσμιοποίηση εμφανίζεται ο Εθνικισμός. Δηλαδή η επιστροφή στα εθνικά κράτη, στα εθνικά νομίσματα, στις εθνικές κυριαρχίες, στα κλειστά σύνορα και φυσικά στον διεθνή ανταγωνισμό μεταξύ των κρατών.
…Ο Εθνικισμός ταυτίζεται εύκολα από την προπαγάνδα του συστήματος στις συνειδήσεις των ανθρώπων με φασισμό, ρατσισμό κλπ. και γίνεται πολύ εύκολος στόχος από τη διεθνή ελίτ, βοηθούμενη φυσικά και από όλα τα υπόλοιπα κόμματα, που έχουν πολιτικό συμφέρον.»
Οι ανωτέρω ουσιωδέστατες κομβικές διαπιστώσεις, εν προκειμένω, δεν αποτελούν θέσεις και δηλώσεις των Λαϊκών Εθνικιστών του Κινήματος, αλλά ενός ανεξαρτήτου στοχαστή που εμφορείται από άδολο πατριωτισμό.
Βεβαίως υπάρχουν ουκ ολίγες ανάλογες θέσεις και δηλώσεις, διάσπαρτες σε δημοσιεύματα, ιδίως στο Διαδίκτυο. Όλες σχεδόν οι αναφορές αυτού του τύπου επικεντρώνονται σαφώς στην αδίστακτο «Νέα Τάξη Πραγμάτων» (προωθουμένη από τους «γνωστούς – αγνώστους» εμμονοϊδεακους υποστηρικτές της Παγκοσμιοποιήσεως), βασικό όργανο της οποίας είναι η «Ανοιχτή Κοινωνία» (“Open Society”) του πασιγνώστου πλουτοκράτη George Soros. Αυτός ο δόλιος και εθνοαποδομητικός οργανισμός στηρίζει την ανεξέλεγκτο μετανάστευση και το «άνοιγμα των συνόρων», επιβάλλων εμμέσως την υπογραφή αισχρών συμφωνιών, όπως αυτήν του Μαρόκου προ ενός περίπου έτους, και επιδεικνύων μεθοδικότατα καθολικήν αδιαφορία για τα τερατώδη προβλήματα που προξενούνται στις ευρωπαϊκές κοινωνίες από την μετανάστευση αυτήν.
Στο Μαρόκο, τα περισσότερα (κατευθυνόμενα «άνωθεν και έξωθεν») μέλη του ΟΗΕ ετοποθετήθησαν υπέρ της παγκοσμίου συμφωνίας περί της υποστηρίξεως και προωθήσεως της «οικονομικής μεταναστεύσεως». Υπενθυμίζεται εδώ ότι, πρόκειται για το προϊόν μίας μακράς και λίαν μεθοδικώς συγκερασθείσης διεργασίας των lobbies των μεγάλων υπερεθνικών ομίλων, τα οποία χρηματίζουν ισχυρώς τους μικρο-«πολιτικούς» και γελοίους πολιτικάντηδες για να στηρίξουν τα συμφέροντα τους. Πρόκειται δηλαδή γιά μία συμφωνία, συμφώνως προς την οποίαν οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι της Δύσεως θα ευρεθούν αντιμέτωποι με τον αθέμιτο εργασιακόν ανταγωνισμό των «οικονομικών μεταναστών» από τις φτωχές αφροασιανές χώρες. Συνεπώς, για να δυνηθούν να συνεχίσουν την εργασία τους θα παύσουν να διεκδικούν αυξήσεις των αμοιβών τους, διατηρούντες τον πληθωρισμό ιδιαιτέρως χαμηλόν, αλλά συνάμα υψηλά τα κέρδη των πολυεθνικών, προς απόλυτον ικανοποίηση των «αφεντικών».
Εν ολίγοις, αφ’ ενός θα εξαθλιωθούν κλιμακηδόν, θα «προλεταριοποιηθούν», θα καταστούν ένας ομογενοποιημένος και αποριζωμένος από την καταγωγή του φαιός χυλός, πρόσφορο και φθηνό καύσιμο στην μηχανή της Παγκοσμίου Οικονομικής Δυνάμεως ! Αφ’ ετέρου, οι κοινωνίες των Λευκών Ευρωπαίων θα μετατραπούν σε «πολυπολιτισμικές» αγοραίες αγέλες, καθιστάμενες απλά αριθμητικά αθροίσματα, ουδόλως συνεκτικές και ευχερέστατα ελεγχόμενες από τις εντόπιες «ελίτ» – όργανα των Διεθνών Επικυριάρχων. Ακριβέστερον οι κοινωνίες των Ευρωπαίων θα καταστούν «πολυφυλετικές», καθώς η συμπεριφορική «ιδιοτροπία» και τα ψυχοπνευματικά προϊόντα των μεταναστών δεν ημπορούν να χαρακτηρισθούν μετά ακριβείας και βεβαιότητος ως πολιτισμός, ει μη μόνον αυθαιρέτως.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι, κατά τα έως τούδε φαινόμενα ουδείς κατενόησε την εξελισσομένη απάνθρωπο «σουηδική τραγωδία»: Την απερίγραπτο καθολική κοινωνική κατάρρευση της σκανδιναβικής χώρας, όπου οι παράτυποι μετανάστες διέπραξαν και διαπράτουν ατιμώρητοι εκατοντάδες ειδεχθή εγκλήματα, σωρείες ληστειών, κτηνώδεις βιασμούς, εκτεταμένες καταστροφές περιουσιών, ενώ εσχημάτισαν «απαγορευμένες» αστικές ζώνες για τους Λευκούς Σουηδούς.
Εν πάσει περιπτώσει, η παντί τρόπω υποστήριξη και πολλαπλή προώθηση της οικονομικής μεταναστεύσεως (με κύριον υποκινητή τον διαβόητο πλουτοκράτη Soros), θα διενεργείται πλέον και… επισήμως, παρά τις αδιαμφισβήτητες πολύπλευρες ζημίες που προξενεί. Οι μόνοι ωφελημένοι αυτής της φρικώδους διαδικασίας είναι οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και οι μεγαλοϊδιοκτήτες κεφαλαίων στις βιομηχανικές χώρες, δηλαδή οι συστατικές συνιστώσες της Παγκοσμίου Οικονομικής Δυνάμεως.
Επομένως, οποιαδήποτε χώρα τοποθετείται εναντίον της μεταναστεύσεως δεν εκφράζει κατ΄ανάγκην ρατσιστική, ακροδεξιά ή εθνικιστική πολιτική. Απλώς εφαρμόζει ρεαλιστική και ενημερωμένη, συνειδητοποιημένη πολιτική επιβιώσεως και προστασίας του Λαού της.
Εν τέλει στο Μαρόκο πολλές χώρες ηρνήθησαν να ψηφίσουν το κείμενο του ΟΗΕ, (το οποίον υπήρξε μία από τις αιτίες του BREXIT, της εξεγέρσεως των «κιτρίνων γιλέκων» στη Γαλλία, αλλά και της ανόδου της «λαϊκιστικής ακροδεξιάς» στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της ουσιαστικώς αμερικανοκρατουμένης Γερμανίας). Όμως στις 19 Δεκεμβρίου 2018, ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδος πασίγνωστος «Αλέξης» ηκολούθησε δουλοπρεπώς τις «παροτρύνσεις» του κ. Soros κατά την τελετή της επικυρώσεως της συμφωνίας για την υπογραφή της: Αγνοών ανοήτως και επιδεικτικώς το γεγονός ότι, η Ελλάς τελεί ήδη σε κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης», (εγκαταλειπομένη μαζικώς από την νεολαία της, στερουμένη απαραιτήτων υποδομών και προφανώς ούσα ανίκανη να υποδεχθεί άλλους μετανάστες), όχι απλώς ετοποθετήθη αναφανδόν και ενθέρμως υπέρ της εν λόγω συμφωνίας. Πολύ χειρότερον: Eξομοίωσε την είσοδο των παρανόμων μεταναστών στην Ελλάδα, με τη νόμιμo μετανάστευση των ομοεθνών μας στα άλλα κράτη, με περισσόν θράσος και εκτεταμένη άγνοια. Ισχυρίσθη μάλιστα ότι, οι μεταναστευτικές ροές (οι οποίες αποδεδειγμένως υποκινούνται από τους διαχειριστές και υποστηρικτές της παγκοσμιοποιήσεως, χρηματοδοτούμενες από τις ΜΚΟ του Soros), είναι τάχα «νομοτελειακές»!
Αντιθέτως, ο Μπεντζαμίν Νετανιάχου, πρωθυπουργός του Ισραήλ, εδήλωσε πως έχει «καθήκον να προστατεύσει τα σύνορα της χώρας του από τους παρανόμους εισβολείς», ενώ και πολλές άλλες χώρες δεν υπέγραψαν τότε την αυτοκτονική συμφωνία (Αυστραλία, Αυστρία, Ελβετία, Η.Π.Α., Ιταλία, Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία). Βεβαίως πρόκειται για κράτη των οποίων οι κυβερνήσεις αφ’ ενός μεν σέβονται και υπολογίζουν τους πολίτες τους, αφ’ ετέρου γνωρίζουν καλώς ότι, εάν δεν συμπεριφερθούν αποφασιστικώς τότε εντός ελαχίστου χρόνου θα ανατραπούν, καθώς δεν διοικούν αποχαυνωμένα, δειλά, εθελότυφλα και εθελόδουλα πλήθη, αλλά τουναντίον, ενεργούς, ρωμαλέους, αποφασιστικούς και συνειδητοποιημένους λαούς.
Αναμφισβητήτως γεννώνται πολυποίκιλα πρόδηλα προβλήματα από τον κατακλυσμό των ευρωπαϊκών κοινωνιών με ανθρώπους που έχουν διαφορετικά ήθη και έθιμα, φανατικές έως ψυχοπαθείας θρησκευτικές πεποιθήσεις, εν μέρει εύλογο μίσος εναντίον κάποιων αποικιοκρατικών χωρών που έχουν απομυζήσει και καταστρέψει τις πατρίδες τους. Αυτές οι τριτοκοσμικές μάζες ουδεμίαν επιδεικνύουν διάθεση αφομοιώσεως ή συνεναίσεως στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, με συνακόλουθο αποτέλεσμα να δημιουργούνται περιχαρακωμένα «γκέτο–οχυρά» στις ευρωπαϊκές χώρες υποδοχής, όπου και συνήθως κλιμακώνουν κτηνώδη εγκληματικότητα, δίχως την παραμικρά διάθεση στοιχειώδους σεβασμού των εκάστοτε εντοπίων νόμων.
Συνεπώς, πρώτιστος στόχος των Ελλήνων Εθικιστών πρέπει να είναι η ασφάλεια και η ευημερία της ελληνικής κοινωνίας, η οποία επιτέλους πρέπει να παύσει να πληρώνει το πανάκριβο τίμημα της «ασυμμέτρου παγκοσμιοποιήσεως», του αθεμίτου ανταγωνισμού αγαθών και υπηρεσιών, των φρενήρων και ασυδότων κεφαλαιακών ροών, των διαβοήτων «ανοικτών συνόρων», καθώς επίσης και της τρομεράς ανεξελέγκτου παρανόμου μεταναστεύσεως. Η Ελλάς δεν υπήρξεν αποικιοκρατική και εκμεταλλεύτρια χώρα και ουδεμία ηθική χρεωλυσία οφείλει προς οιονδήποτε!
Είναι πασίδηλον ότι οι Διεθνείς Επικυρίαρχοι και οι εντόπιες υποτακτικές τους λημαλέες «ελίτ», τάσσονται υπέρ της μαζικής μεταναστεύσεως των αλλοφύλων Αφροασιανών στην Ευρώπη, αφ’ ενός μεν για να αντιμετωπίσουν «λογιστικώς» και προχείρως το χαίνον δημογραφικό πρόβλημα στην Ευρώπη, αφ’ ετέρου για να διατηρούν χαμηλούς τους μισθούς των εργαζομένων, έτσι ώστε οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις να είναι ανταγωνιστικές με τον υπόλοιπον πλανήτη.
Το κυρίαρχο μέσον με τον οποίον προάγεται η πλημμύρα των αλλοφύλων στην Ευρώπη, είναι οι διαβόητες ΜΚΟ (γεγονός το οποίον ετεκμηριώθη αδιαψεύστως στην περίπτωση της μεταφοράς ανθρώπων από την Λιβύη στην Ιταλία), ενώ δυστυχώς οι απορριζωμένοι και οχλοποιημένοι πολίτες θεωρούν βλακωδώς ότι δήθεν οι ΜΚΟ έχουν ως μόνον τους ανθρωπιστικό «ευγενή σκοπό» την διάσωση και περίθαλψη των δυστύχων μεταναστών.
Ειδικώς όσον αφορά στο τρομακτικό δημογραφικό πρόβλημα, αυτό βεβαίως δεν υφίσταται μόνον στην Ελλάδα (ή στην έτι γηραιοτέρα και ολιγάνθρωπο γείτονα Βουλγαρία). Χαρακτηριστικώς αναφέρεται πως ο γηγενής πληθυσμός στην … κακοποιουμένη σοσιαλδημοκρατική Σουηδία (η οποία εξ αρχής απετέλεσε το πειραματόζωον της εγκαθιδρύσεως «πολυπολιτισμικής κοινωνίας») ηυξάνετο έως το 1995, ενώ έκτοτε περιορίζεται ταχύτατα, ώστε προβλέπεται ότι έως το 2066 θα αποτελέσει μειονότητα στην ιδία την πατρίδα του (το 1995 η ποσόστωση του πληθυσμού ήταν: γηγενής πληθυσμός 93,87% του συνόλου – μετανάστες 6,13%, το 2015 83,54% και 16,46% αντιστοίχως, ενώ το 2060 προβλέπεται αντίστοιχος ποσόστωση 52,08% έναντι 47,92%). Μία ανάλογος κατάσταση χωρεί και στην Γερμανία, όπου προβλέπεται πως ο πληθυσμός της από τα νυν 81 εκατομμύρια θα μειωθεί έως το 2060 στα 60 εκατομμύρια, εάν εν τω μεταξύ δεν αυξηθούν οι …. «σωτήριες» μεταναστευτικές ροές, καθώς τώρα η μεγάλη κεντροευρωπαϊκή χώρα αντιμετωπίζει ισχυρό δημογραφικό πρόβλημα, λόγω της ταχείας γηράνσεως του πληθυσμού της.
Όσον αφορά στην δυτική μας θαλασσία γείτονα Ιταλία, (πολλάκις συζητηθείσα κατά την περίοδο του ήδη ανατραπέντος Σαλβίνι) ο αριθμός των αυτοχθόνων πολιτών συρρικνούται με έναν εκπληκτικό ρυθμό : περίπου 250.000 κατ’ έτος, ενώ αυτή η πτώση αναμένεται να επιταχυνθεί έτι περαιτέρω. Σαφέστατα κατά τους κρατούντες του Καθεστώτος αυτό σημαίνει ότι, η προβλεπομένη πρέπουσα «δημογραφική ανάπτυξη» ημπορεί να επιτευχθεί μόνον… μέσω της μαζικής μεταναστεύσεως από την Αφρική και την Ασία. Επί του παρόντος, οι περισσότεροι μετανάστες στην Ιταλία προέρχονται από την Ρουμανία, αλλά ο αριθμός τους μειώνεται ραγδαίως. Θα υπάρξει δε έτι ολιγοτέρα μετανάστευση από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, διότι όλα τα ευρωπαϊκά έθνη βρίσκονται σε δραματική δημογραφική κάμψη. Επιπλέον, λόγω της σωβούσης παρατεταμένης ιταλικής οικονομικής κρίσεως, (παρά την «εκκαθάριση» του… ατάκτου Σαλβίνι), η χώρα δεν αποτελεί πλέον τον πρωταρχικό προορισμό για Ευρωπαίους μεταναστεύοντες από άλλα κράτη.
Εις ότι αφορά στους σχηματισμούς της τρεχούσης καθεστωτικής διεθνούς πολιτικής, τα παραδοσιακά «ελιτίστικα» και κληρονομικά κόμματα των φιλελευθέρων, των συντηρητικών και των σοσιαλδημοκρατών δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη ότι έχει σκηνοθετηθεί ήδη το λυκόφως τους, ενώ τα αριστερά κόμματα κάθε λογής, καθώς επίσης και τα (κατά παραδοχήν τους ή όχι) ακροδεξιά (εθνικοπατριωτικά, λαϊκιστικά, εθνικοδημοκρατικά ή «νεοεθνικιστικά») έχουν απωλέσει σε ικανό βαθμό την στρατηγική πρωτοβουλία και την ελευθερία των κινήσεων. ( Τυπικό παράδειγμα των ανασχεθέντων «soft» εθνικών δυνάμεων αποτελούν οι περιπτώσεις Σαλβίνι και Μαρίν Λεπέν, τους οποίους το Καθεστώς πέταξε «σαν τη μύγα απ’ το προζύμι», όσον και εάν ανεδιπλώθησαν επί το … ηπιότερον).
Στις ημέρες μας δοκιμάζεται η δυναμικότης των λαϊκών εθνικιστικών παρατάξεων, καθώς βάλλονται αδιακόπως και ποικιλοτρόπως από τις καθεστωτικές δυνάμεις μέσω των υφισταμένων συστημικών, «αγοραίων» κομμάτων και του αθλίου πελατειακού κράτους τους, καθώς επίσης και μέσω μιας ρυπογόνου και συκοφαντικής λυσσαλέας προπαγάνδας – ενώ δεν αποκλείεται στο τέλος να χρησιμοποιηθούν εναντίον τους και οι γνωστές «παραφασιστικές» ομάδες διαφόρων ultras από το παρελθόν και τα καινοφανή τους ανάλογα. Αυτό πιθανότατα θα εκδηλωθεί ως ακροτελεύτιος έκφανση του διωκτικού σχεδίου, όταν οι κρατούντες καθεστωτικοί διαπιστώσουν πως δεν ημπορούν να αντιμετωπίσουν τις λαϊκές εθνικιστικές δυνάμεις με άλλον τρόπο (εφόσον βεβαίως οι δυνάμεις αυτές κατορθώσουν να εκπροσωπήσουν τις λαϊκές μάζες, οι οποίες ήδη είναι ή θα είναι οι μεγάλοι χαμένοι της Παγκοσμιοποιήσεως).
Είναι λοιπόν σαφές και αυταπόδεικτον ότι, ο Εθνικισμός αποτελεί σήμερον τον μόνον εχθρό των Διεθνών Επικυριάρχων και των υποτακτικών τους καθεστωτικών ελίτ, αντιτασσόμενος μέχρις εσχάτων στα τρομερά για την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων αποτελέσματα της φρενήρους και αδιστάκτου Παγκοσμιοποιήσεως. Οι αδιάκοπες δράσεις των Διεθνών Επικυριάρχων και των κατά τόπους οργάνων τους εξαθλιώνουν τις λαϊκές μάζες, όμως ωφελούσες παντοιοτρόπως το (πράγματι) τερατώδες διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα του χρέους, προάγουν την λεηλασία των (υπό εξαφάνιση) μεσοαστικών και μικροαστικών τάξεων, συντηρούν τις θηριώδεις και ανελέητες πολυεθνικές, ενώ υποκινούν την ληστρική υφαρπαγή του εθνικού πλούτου και την συνακόλουθο κλιμακωτή μετατροπή των αδυνάμων χωρών σε ξενόδουλα προτεκτοράτα. Αλλά, πρωτίστως και κυρίως, οδηγούν στην συστατική αλλοίωση των εθνικών πληθυσμών με απώτατο αντικειμενικό σκοπό την καθολική απεξάρθρωση της φυσικής τους συναφείας και συνεκτικότητος και τον συνακόλουθό τους ευχερή καθολικό έλεγχο, σκοπεύοντα στην απόλυτο εκμετάλλευσή τους.
Τα δρώντα όπλα εναντίον του Εθνικισμού είναι: Η εφαρμογή από τις καθεστωτικές παρατάξεις, (τώρα πλέον και από τις «αριστερές»), μιας ακραίας νεοφιλελευθέρας πολιτικής της «λιτότητος», ο ανυπόστατος χαρακτηρισμός των εθνικιστικών κινημάτων ως «ακροδεξιών», «ρατσιστικών» ή «ναζιστικών», η φρενήρης μαζική μετανάστευση από τις υποανάπτυκτες αφροασιανές χώρες, καθώς και οι ανυπόστατες κατηγορίες εναντίον του Εθνικιστικού Κινήματος ότι αντιστέκεται στη μαζική παράνομη μετανάστευση για… ψυχοπαθητικούς και «ρατσιστικούς» τάχα λόγους.
Επίσης αποτελεί βέβαιον γεγονός ότι, το «εθνικιστικό συγκρότημα» δεν είναι ακόμη παγίως στερεωμένο. Εν πολλοίς στελεχώνεται από ανθρώπους οι οποίοι (παρά την ηθική συνέπεια, την ακάματο επιμονή και το ακαταμάχητο θάρρος τους) δεν επέτυχαν να εκφράσουν στην απαιτουμένη έκταση και στο πρέπον βάθος έναν συμπαγή, αντικειμενικό και αποκρυσταλλωμένο πολιτικό λόγο με σύγχρονα συστατικά, μαζικώς αναπαραγώγιμο και με σταθερές μετρητές αποτυπώσεις στην λαϊκή μάζα. Αυτό λειτουργεί σε ικανό βαθμό εις βάρος του Εθνικιστικού Κινήματος.
Ένα ανάλογο δρώμενο συμβαίνει επίσης και με τους οπαδούς του Κινήματος, αφού το ικρίωμά του είναι εξ αρχής δομημένο έτσι ώστε δεν προσελκύει την φερομένη ως «καλλιεργημένη» μεσαία τάξη, ενώ συνάμα κάθε επίδοξος οπαδός επισημαίνεται σκοπίμως και αυτομάτως με την «εγκληματική» σφραγίδα του λαϊκιστή, ακροδεξιού, ρατσιστή και… ναζί – με την οποίαν ευλόγως δεν θέλει να συνδεθεί καθ’ οιονδήποτε τρόπον η πλειοψηφία των νέων.
Ως εκ τούτου, ουδείς δύναται να εκτιμήσει επακριβώς την περαιτέρω ευρυτέρα πορεία των Εθνικιστών και της πολιτικής τους εκφράσεως, δοθέντος του ότι ανέκαθεν η ιστορία εγράφετο από τις κρατούσες ελίτ, οι οποίες διαθέτουν τα μέσα, την δύναμη και τους τρόπους να υποστηρίξουν, προάγουν και επιβάλλουν τα ιδικά τους συμφέροντα πάσει δυνάμει. Εν τούτοις, το ραγδαίως κλιμακούμενο ζήτημα της ακατασχέτου μαζικής μεταναστεύσεως θα οδηγήσει εναντίον τους την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Έτσι το Κίνημα μπορεί να επανέλθει στο πολιτικό δρώμενο ως ρυθμιστικός κόμβος των εξελίξεων.
Είναι λοιπόν βέβαιον ότι απαιτείται άμεσος στρατηγικός σχεδιασμός ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων, έτσι ώστε η κρίσιμος εκλογική μάζα (η οποία θα ζει συνεχώς σε απόγνωση) να αισθανθεί, να κατανοήσει και να αποδεχθεί την ριζοσπαστική κοινωνική και εθνική τόλμη του Κινήματος: Άλλη άρθρωση, άλλη δομή, άλλες στοχεύσεις, με ενεργούς θεσμούς κριτικής αποτιμήσεως και συνεχούς ελέγχου των δρωμένων και λειτουργιών. Aξιοκρατία, ιδεολογική σαφήνεια και συνέπεια, καθώς και εναντίωση σε οποιανδήποτε εξουσιαστική αυθαιρεσία.
Τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά αποτελούν την λυδία λίθο για την επιτυχή υλοποίηση ενός ουσιαστικού, καλώς συγκροτουμένου και συγχρόνου πολιτικού λόγου, με πανελλήνια επίδραση και πανευρωπαϊκή αντανάκλαση.
Αθανάσιος Κωνσταντίνου