Στην ατμόσφαιρα των μεγάλων εορτών του χειμώνα, οι οποίες μπορούν να μεταβάλλουν την ενεργητική και ευεργετική διάθεση του ανθρώπου με την προσμονή της γέννησης της ελπίδας και της έλευσης του φωτός, σ’ αυτήν ακριβώς την εορταστική ατμόσφαιρα που εξάπτει την (πιο) δημιουργική φαντασία και αφήνει πάντοτε περιθώρια αναδρομών, συναισθηματικών εξάρσεων και μελλοντικών σχεδίων, ακόμη και από μια «απλή» αναφορά σε μια κινηματογραφική ταινία του παρελθόντος μπορεί να αναβλύσουν ταυτόχρονα τόσο η νοσταλγία όσο και η αισιοδοξία. Καθώς πλησιάζουμε προς τα Χριστούγεννα, υπάρχει μια «κλασική χριστουγεννιάτικη ταινία» την οποία όσες φορές κι αν την δεις ποτέ δεν θα θέλεις να μην την παρακολουθήσεις ξανά.
Πρόκειται για το «Μια Υπέροχη Ζωή», φιλμ του Φρανκ Κάπρα, γυρισμένη το 1946, με πρωταγωνιστή τον Μεγάλο Ηθοποιό Τζέιμς Στιούαρτ. Η ταινία χαρακτηρίζεται ως «χριστουγεννιάτικη» διότι η υπόθεσή της διαδραματίζεται τα Χριστούγεννα (του 1945), αλλά θα ήταν πολύ άδικο να την περιορίσουμε σ’ αυτήν απλώς την οπτική γωνία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ενώ όσοι γεννήθηκαν τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 είχαν, ως μικρά παιδιά, το προνόμιο να βλέπουν κάθε Χριστούγεννα την ταινία αυτή στους τηλεοπτικούς δέκτες τους, οι νεώτερες γενιές δεν είχαν αυτήν την τύχη, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες το «Μια Υπέροχη Ζωή» δεν προβάλλεται πια ούτε καν από μικρούς τοπικούς τηλεοπτικούς σταθμούς. Το γιατί θα το αντιληφθείτε διαβάζοντας την υπόθεση, της οποίας το περιεχόμενο είναι ολοφάνερο ότι έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την παράνοια της επικρατούσας «πολιτικής ορθότητας».
Η υπόθεσή της, εν τάχει, έχει ως εξής: Ο Τζορτζ Μπέιλι (ένας κάτι παραπάνω από εκπληκτικός στον ρόλο του Τζέιμς Στιούαρτ), αφοσιωμένος οικογενειάρχης και ευσυνείδητος πολίτης που νοιάζεται για το καλό όλων των ανθρώπων της πόλης στην οποία ζει, καθώς δεν βολεύεται με την ατομική «ευτυχία» όταν οι άλλοι υποφέρουν, απελπίζεται τόσο πολύ από ένα τραγικό συμβάν που επηρεάζει αρνητικά την ζωή του, ώστε την νύχτα ακριβώς των Χριστουγέννων να «ευχηθεί» να μην είχε γεννηθεί καν. Αυτή την ευχή-κατάρα ακούει ο προσωπικός φύλακας-άγγελός του, ο οποίος «κατεβαίνει» στην Γη για να του δείξει, την στιγμή ακριβώς που ο Τζορτζ ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει, πώς θα ήταν η κατεύθυνση της ζωής όλων γύρω του αν αυτός δεν είχε ποτέ γεννηθεί. Έτσι, ο Τζορτζ περιδιαβαίνει ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο δεν περιλαμβάνεται η δική του γέννηση. Όσο κι αν το όλο σκηνικό παραπέμπει ενδεχομένως σε κάποιο επεισόδιο της επιτυχημένης τηλεοπτικής σειράς «Η ζώνη του λυκόφωτος», εν τούτοις το «Μια Υπέροχη Ζωή» αποτελεί κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι πολύ ανώτερο. Πρόκειται για ένα προσωπικό δράμα που μετατρέπεται σε υπαρξιακό θρίλερ στο μεταίχμιο ζωής-θανάτου και με ένα ευτυχισμένο (με την πραγματικά ουσιώδη έννοια και ερμηνεία του όρου) τέλος σ’ αυτό το διαχρονικό κινηματογραφικό αριστούργημα.
Διατρέχοντας το παρελθόν του Τζορτζ, προτού αναλάβει την αποστολής διάσωσής του, ο φύλακας-άγγελός του τον βλέπει να σώζει από πνιγμό τον Χάρι, τον μικρό αδελφό του, στα νερά μιας παγωμένης λίμνης, με συνέπεια την απώλεια της ακοής στο ένα αυτί του διασώστη του, δηλαδή του Τζορτζ. Χρόνια μετά, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Χάρι καταρρίπτει ένα ιαπωνικό αεροπλάνο και σώζει δεκάδες ζωές. Ο Τζορτζ καμαρώνει τον αδελφό του από μακριά, καθώς λόγω της προβληματικής του ακοής, απαγορεύεται να υπηρετήσει την Στρατιωτική θητεία του, κάτι που του στοίχισε βαθειά.
Τι τραγική ειρωνεία σε σχέση με την ένδοξη πορεία της πραγματικής Στρατιωτικής θητείας του Τζέιμς Στιούαρτ. Ως έμπειρος πιλότος της αεροπορίας (λάτρευε να πιλοτάρει) και έχοντας το 1941 γύρω στις 400 ώρες πτήσης στο ενεργητικό του, ο Στιούαρτ εγκατέλειψε την διασημότητα της ασφάλειάς του και πήγε στην καρδιά του πολέμου, σε αντίθεση με κάποιους άλλους συναδέλφους του, όπως ο πορωμένος ρουμανεβραίος σιωνιστής και κομμουνιστής Έντουαρντ Ρόμπινσον (Εμάνουελ Γκόλντενμπεργκ το αληθινό όνομά του) που από την άνεση και την ασφάλεια των μετόπισθεν ούρλιαζε για την συμμετοχή των ΗΠΑ σ’ έναν πόλεμο σε μια άλλη Ήπειρο, την στιγμή, βεβαίως, ο ήρωας του Ατλαντικού (διέσχισε μονομιάς, χωρίς την παραμικρή ενδιάμεση στάση, την απόσταση Νέας Υόρκης-Παρισιού σε μια παράτολμη πτήση) Τσαρλς Λίντμπεργκ χαρακτηριζόταν, εξαιτίας της θέσης του υπέρ του «απομονωτισμού» των ΗΠΑ στον πόλεμο που διεξαγόταν στην Ευρώπη, ως «προδότης» από τους άκαπνους και απόλεμους χαρτογιακάδες του Ρούσβελτ που έπαιξαν το παιχνίδι των σιωνιστικών συμφερόντων. Ο Στιούαρτ οδήγησε το βομβαρδιστικό του μέσα στην Γερμανία, σε τουλάχιστον 20 πολεμικές αποστολές, πάνω ακόμα και από το Βερολίνο.
Τον Μάρτιο του 1945 τιμήθηκε με τον δεύτερο Σταυρό Εξαιρέτων Πράξεων κι έναν χρόνο μετά υποδυόταν τον (αστράτευτο) Τζορτζ Μπέιλι να ζει σε έναν εναλλακτικό κόσμο όπου δεν υφίσταται η παρουσία του. Θα διαπιστώσει όχι μόνο ότι αφού δεν υπήρχε για να σώσει τον αδερφό του, κι αυτός με την σειρά του δεν ζούσε πλέον για να σώσει ως ήρωας πολέμου αρκετούς αμερικανούς Στρατιώτες, αλλά ότι οι ζωές όλων όσων είχε γνωρίσει και ζήσει μαζί τους κινούνταν πλέον στην αθλιότητα και την μιζέρια σε μια πόλη η οποία βρισκόταν υπό την απόλυτη επιρροή ενός αδίστακτου τραπεζίτη καπιταλιστή, στον οποίο μόνο ο (υπαρκτός) Τζορτζ Μπέιλι προέβαλλε σθεναρή αντίσταση. Βλέποντάς τα όλα αυτά ο Τζορτζ αντιλαμβάνεται, με την βοήθεια του φύλακα-αγγέλου του, πόσο πολύτιμη ήταν η ζωή του, όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά πολύ περισσότερο για όλους τους άλλους και την ίδια νύχτα των Χριστουγέννων επιστρέφει ξανά στο δικό του σύμπαν και αγκαλιάζει ξανά με θέρμη την γυναίκα του και τα παιδιά του. Λίγο αργότερα, διαπιστώνει ότι οι συμπολίτες του σύσσωμοι σπεύδουν να τον βοηθήσουν έμπρακτα στην δύσκολη στιγμή στην οποία βρισκόταν, δείχνοντας έτσι το αληθινό ύφος και ήθος της αλληλεγγύης των ανθρώπων εντός της Λαϊκής Κοινότητας.
Πέρα από μια «κλασική χριστουγεννιάτικη ιστορία», λοιπόν, το κεντρικό μήνυμα του «Μια Υπέροχη Ζωή» είναι η ανυπέρβλητη Αξία της Ζωής, όσο λιτή κι αν χρειαστεί να είναι. Οι σιωπηρές απουσίες των ανθρώπων που όλοι έχουμε χάσει και που έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στις δικές μας ζωές έχουν πάντοτε κάτι από αυτό το σπάνιο και ακριβό δώρο, δικαιώνοντας την ρήση του Χάιντεγκερ: «Η απουσία μας βοηθάει να αντιληφθούμε την παρουσία». Με αφορμή, λοιπόν, αυτή την διαχρονική ταινία, ας προσπαθήσει ο καθένας μας να μπει «στο πετσί» του ρόλου του Τζέιμς Στιούαρτ και να σκεφτεί ακριβώς όπως ο Ήρωας που ενσαρκώνει, ο Τζορτζ Μπέιλι. Ας σκεφτούμε, ως Άνδρες και Γυναίκες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ότι όσες δυσκολίες, όσες αναποδιές, όσες προδοσίες κι αν συναντήσουμε στο πέρασμά μας από την Ζωή, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να απογοητευτούμε. Ας αναλογιστούμε πόσο (πιο) άσχημος θα ήταν ο σημερινός κόσμος εάν δεν υπήρχαμε Εμείς για να προσπαθούμε σε καθημερινή βάση να τον ομορφύνουμε. Πέρα, όμως, από το προσωπικό επίπεδο ας επικεντρωθούμε και στο συλλογικό: τι θα συνέβαινε άραγε εάν δεν υπήρχαμε, προκειμένου να υφίσταται η πιο μαχόμενη ελπίδα του Ελληνισμού, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ;
Χωρίς την ύπαρξη του Τζορτζ Μπέιλι η δυστυχία κυριαρχούσε στην πόλη του, με έναν αδίστακτο κεφαλαιοκράτη να ορίζει τις ζωές όλων. Χωρίς την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, χωρίς τους Συνειδητοποιημένους Έλληνες που την αποτελούν και συμμετέχουν σ’ αυτήν την ξεχωριστή Κίνηση Ανθρώπων με Αιώνιες και ως εκ τούτου Άφθαρτες Ιδέες, Αρχές και Αξίες, οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι εγχώριοι συνεργάτες τους «θα έκαναν πάρτι», με την όποια «αντίσταση» στον εθνομηδενισμό, την παγκοσμιοποίηση και τα εθνοκτόνα Μνημόνια να προέρχεται από τους πλέον τυχάρπαστους πολιτικούς απατεώνες, οι οποίοι στην πραγματικότητα θα νοιαζόντουσαν μόνο για την εξυπηρέτηση των στενών συντηρητικών συμφερόντων τους. Γι’ αυτό, ας είμαστε ευγνώμονες που Ζούμε και Δημιουργούμε, ακόμη και μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες. Ακριβώς, επειδή η Ζωή του Χρυσαυγίτη και της Χρυσαυγίτισσας είναι πραγματικά ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΖΩΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ