Η σχετικά πρόσφατη συμφωνία Τουρκίας -Λιβύης, ανεξάρτητα από τον ξεκάθαρα παράνομο χαρακτήρα της, έβαλε την κρατική υπόσταση του Ελληνικού Έθνους μπροστά στην πρόκληση της νέας πραγματικότητας. Η συμφωνία αυτή ήρθε να γκρεμίσει πολλά βολικά ψέματα και να δείξει ως (θλιβερή) εικόνα την συνεχή συρρίκνωση της Ελλάδας ως κράτος και του Ελληνισμού ευρύτερα, καθώς καταργεί σημαντικό μέρος της Ελληνικής Επικράτειας και αποκόβει εντελώς την Ελλάδα από την Κύπρο. Έτσι, λοιπόν, το περιστατικό αυτό έρχεται, με την σειρά του, να δείξει ότι σαν τραπουλόχαρτα κατέρρευσαν οι ψευδαισθήσεις του εγχώριου πολιτικού κόσμου του «Συνταγματικού τόξου».
Μια από αυτές τις ψευδαισθήσεις που γκρεμίζονται είναι και εκείνη που ήθελε να βλέπει την Ελλάδα ως «χώρα πρώτης γραμμής» για τις ΗΠΑ και την ΕΕ, στο τωρινό χρονικό σημείο που η Τουρκία (φαίνεται ότι) βρίσκονταν σε αντιπαράθεση με αυτές. Ως «χώρα πρώτης γραμμής», η Ελλάδα, υποτίθεται ότι, θα αποκτούσε μεγάλη βαρύτητα και υπό την ομπρέλα της προστασίας τους θα μπορούσε και να αναβαθμίσει τη θέση της στην περιοχή. Η μέχρι προδοσίας υποστήριξη της κατάπτυστης Συμφωνίας των Πρεσπών ήταν ένα… γραμμάτιο που έπρεπε να πληρωθεί από την Ελλάδα για να διατηρηθεί στην θέση της «πρώτης γραμμής». Τώρα, αφού έχει εκπληρώσει όλες τις εθελόδουλες υποχρεώσεις της προς την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, η Ελλάδα μαθαίνει πως ό,τι ήξερε μέχρι τώρα έχει αλλάξει άρδην. Άγνοια, αφέλεια, ή μήπως οι… ηγήτορές της γνώριζαν εκ των προτέρων τι ήταν πιο πιθανό να συνέβαινε, αλλά έκρυβαν την πραγματικότητα νομίζοντας ότι όσο πιο υπάκουοι εντολοδόχοι ήταν, τόσο περισσότερη «προστασία» θα είχαν; Σημασία έχει ότι τώρα γίνεται πλέον ευρέως αντιληπτό ότι η ισχύς, η αποφασιστικότητα και η στρατηγική έχουν τεράστια σημασία. Αλλά, δυστυχώς, μόνο η Τουρκία πορεύεται με γνώμονα αυτά, ενώ η Ελλάδα…
Εάν γυρίσουμε τον χρόνο λίγο πίσω θα δούμε ότι η συμφωνία Τουρκίας-ΕΕ χαιρετίστηκε από την «ελληνική» κυβέρνηση ως «μεγάλη επιτυχία». Μόνο που αυτή, στην πραγματικότητα, «γκριζάρισε» τα νησιά του Αιγαίου και επιβάρυνε την Χώρα με συνεχώς ανανεωμένο αριθμό «προσφύγων», κλείνοντας όλα τα σύνορα προς την υπόλοιπη Ευρώπη, με τους «αλληλέγγυους» των ΜΚΟ και τους λαθρέμπορους διακινητές να κάνουν χρυσές δουλειές. Με αυτόν τον τρόπο μπήκαν οι βάσεις ώστε η Ελλάδα να μετατραπεί σε «φράχτη» της Ευρώπης και σε μια απέραντη αποθήκη ανθρωπίνων ψυχών. Αμέσως μετά προέκυψε η Συμφωνία των Πρεσπών «κατά παραγγελία», από ΗΠΑ και ΕΕ, με όρους εξευτελιστικούς για την Ελλάδα. Την ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ και την συνεχίζει τώρα η ΝΔ, η οποία προσέχει την τήρησή της ως κόρη οφθαλμού.
Μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης με την Τουρκία, μαζί ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ. Θετική στάση Ελλάδας για ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, πάλι από κοινού ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ. Όπως, επίσης, και κοινή στάση αποστάσεων από την Κύπρο. Τώρα ήρθε η συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης, με ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να ρίχνουν την ευθύνη ο ένας στον άλλο με επιχειρήματα μικροπολιτικής. Οι «σύμμαχοι» (ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ) προτίμησαν να είναι με την Τουρκία και με τα Σκόπια και όχι με εμάς.
Η δεύτερη ψευδαίσθηση που γκρεμίζεται είναι η περιβόητη «κανονικότητα», που ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2018 («έξοδος από τα Μνημόνια») και συνεχίζει από τον φετινό Ιούλιο η ΝΔ. Η απαιτητικότητα και οι απειλές στα Εθνικά ζητήματα δεν αφήνουν χώρο για το αφήγημα της «κανονικότητας». Ακόμη και το περίπου 70% του νέου διπολισμού ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ συμβαίνει εν μέσω τεράστιας αποχής και έχει «κουτσό» περιεχόμενο, ακριβώς γιατί τα κόμματα αυτά δεν έχουν πολιτική πέρα από τη διαχείριση του μεταμνημονιακού «στάτους», χωρίς να εμπνέουν ενεργητικά και ευεργετικά κανέναν με την συμπεριφορά τους.
Στο σαφές ερώτημα που τίθεται, «και τώρα τι γίνεται;», η απάντηση δεν υπάρχει στις συντεταγμένες που κατέρρευσαν. Είναι φανερό πως χρειάζεται μία ριζική-αποφασιστική στροφή στην πολιτική αντιμετώπιση της Εθνικής κρίσης και της απειλής που είναι προ των πυλών. Χρειάζεται, δηλαδή, μία Στρατηγική Εθνική, Ρεαλιστική, με Κριτήρια, Ιεραρχήσεις, Στοχεύσεις, Σοβαρότητα. Το κόμμα των πολιτικών κομμάτων του «Συνταγματικού τόξου» στηρίζεται στην ενδοτική και ψοφοδεή εκτίμηση ότι «δεν μας παίρνει να τα βάλουμε με την Τουρκία». Γι’ αυτό και κάνει συνεχώς επίκληση της «προστασίας» και του «κατευνασμού», ώστε να φτάσουμε κάποια στιγμή στην «συνεκμετάλλευση», δηλαδή την παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, χωρίς «υποστολή Σημαίας» και άλλα (εμφανή) ταπεινωτικά. Ο φόβος του εγχώριου πολιτικού κατεστημένου απέναντι στην Τουρκία κρύβει τον ευρύτερο φόβο ότι μια ενδεχόμενη σύγκρουση μαζί της μπορεί να φέρει ολέθρια αποτελέσματα, όχι απλώς για τα δικά του στενά συντηρητικά συμφέροντα, αλλά για την ίδια την επιβίωσή του…
Η απαιτούμενη Εθνική σοβαρότητα πρέπει να έχει ως εκκίνηση μια ανάλογη στάση που να αναδεικνύει την ρεαλιστική προοπτική Αντίστασης και Υπεράσπισης Εδάφους, Θάλασσας, Κυριαρχίας, Κοινωνίας, Ελευθερίας. Η ιστορία του Έθνους μας μπορεί να μας διδάξει τόσο θετικά όσο και αρνητικά. Χρειαζόμαστε, όμως, την Πολιτική και τον Σωστό Τρόπο Άσκησής της, χωρίς «καφενειακές» νοοτροπίες και πνεύμα απόστασης από τα γεγονότα, αλλά με προσεκτική χάραξη Σχεδίου Δράσης για Άμεση Εθνική Επιβίωση και Ανόρθωση.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ