Ο Άνθρωπος που θέλει να είναι Ευτυχής σ’ έναν ή περισσότερους τομείς του βίου του θα πρέπει ταυτόχρονα να είναι έτοιμος να υποδεχθεί και τις συνέπειες από τον πολλαπλασιασμό των πράξεών του. Περισσότερη δόξα, εξουσία, «αναγνωρισιμότητα», διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων (και αποφάσεων) προσφέρουν πολλές δυνατότητες στον επίδοξο Άνθρωπο της Ευτυχίας να καταλήξει στο αν όντως αποτελεί κάτι τέτοιο ή είναι κάτι το συγκυριακό, το οποίο θα σκορπίσει με το πρώτο φύσημα του ανέμου. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι αν θα αναδειχθεί το Μέταλλο που έχει Σφυρηλατήσει ο χαρακτήρας του Ευτυχή Ανθρώπου, καθώς όλα κρίνονται στην εσωτερική ποιότητα αυτού ακριβώς του χαρακτήρα.
Τα πάντα στην Ζωή ζυγίζονται, εκτιμώνται και κρίνονται στην διαμόρφωση της προσωπικότητας. Εκείνη (και μόνο εκείνη) είναι που θα δώσει το πρόσημο στο περιεχόμενο των δυνάμεων που θα συγκεντρώσει. Ένας Έντιμος, Ακέραιος Ηθικά και Συνειδητοποιημένος στο Είναι του Άνθρωπος λειτουργεί ως Ενεργητικός και Ευεργετικός προωθητής των αέναων διαδικασιών της Δύναμης, της Δημιουργίας, της Λειτουργικότητας. Ένας παλιάνθρωπος, όμως, μπορεί να οδηγήσει στα ακριβώς αντίθετα.
Ας έχουμε υπ’ όψιν, όμως, ότι η Ευτυχία είναι ταυτόχρονα και μια ενδεχόμενη παγίδα, ένας επιδέξιος καταλύτης αξιολόγησης του χαρακτήρα και του τι αυτός δικαιούται πραγματικά. Σαν παγίδα, που ενδεχομένως να είναι, μπορεί να μας εγκλωβίσει (χωρίς να το αντιληφθούμε) σε μια κίβδηλη πραγματικότητα που δεν υπάρχει και ως εκ τούτου να περιφερόμαστε, άσκοπα επί της ουσίας, παραζαλισμένοι εντός μιας ουτοπίας, όπου κυνηγημένοι από το κουνούπι της αλαζονείας και της αυταρέσκειας αδυνατούμε να αντιληφθούμε ότι η Αλήθεια βρίσκεται στα φτερά της Ευτυχίας μόνο όταν είμαστε έτοιμοι να την κοιτάξουμε κατάματα και πολύ περισσότερο να εισέλθουμε εσωτερικά και όχι επιδερμικά σ’ αυτήν.
Όταν ο Άνθρωπος δεν γνωρίζει το ποιοτικό περιεχόμενο των εννοιών εκείνων που μπορούν να δώσουν εφαρμοζόμενες το Αληθινό Νόημα της ζωής, όταν δεν ξέρει ποιος είναι και (πολύ χειρότερα) δεν επιθυμεί να το γνωρίσει, όταν δεν είναι σε θέση να διακρίνει το σωστό από το λάθος, το ωφέλιμο από το επιβλαβές, την μη εξαγορά της Τιμής από την πωληθείσα τιμή, αυτό που διαφοροποιεί την ηθική ευδαιμονία από την κάλπικη ηδονή, η οποία φέρει την προβιά μιας δήθεν «υπέροχης ανεμελιάς» και της αφθονίας πόρων, τότε είναι εγκλωβισμένος και εξουδετερωμένος πλήρως. Ο άνθρωπος εκείνος που δεν έχει το γνώθι σαυτόν, που δεν γνωρίζει δηλαδή ποιος και γιατί είναι και γι’ αυτό δεν μπορεί να σκεφτεί, να υποθέσει, να νιώσει, να αντιληφθεί και εν τέλει να επιδιώξει ό,τι χρειάζεται για την ευνοϊκή εξέλιξή του στο Στρατόπεδο της Ζωής, στρέφεται σ’ αυτό που (του έχουν μάθει να) φρονεί ότι είναι παραδεκτό και αποδεδειγμένα επιθυμητό, αν όχι απ’ όλους, τουλάχιστον από τους (πολύ) περισσότερους: την υλική ισχύ και ευημερία, καθώς και τα παράγωγά της.
Οι πλήρως ή μερικώς αδαείς περί της Αληθινής Φύσεως και Αποστολής τους Ανθρώπου, με την συσσώρευση πλούτου και εξουσίας θεωρούν ότι επιτυγχάνουν σε ευνοϊκά υπέρμετρο βαθμό την αυτοεπιβεβαίωση της (όποιας) αξίας τους. Και επειδή γίνεται αυτό με τον συγκεκριμένο τρόπο και δομή, η αξία της ύλης, του χρήματος, των αγαθών που πωλούνται και αγοράζονται στο πλαίσιο του «όλοι και όλα έχουν την τιμή τους», καταλαμβάνει όλο τον τεράστιο (αλλά τόσο αδειανό) διαθέσιμο χώρο της συνείδησής τους. Μόλις ακούσουν κάποιον ή κάποιους να ομιλούν για την ανάγκη της εξισορρόπησης της ύλης με το πνεύμα και τον συντονισμό αμφοτέρων με την άδολη Αρετή και την άνευ εξαγοράς Τιμή αδιαφορούν, χλευάζουν, εκνευρίζονται για όσα και όσους δεν δύνανται να μετρηθούν σε τραπεζογραμμάτια και δεν εναπόκεινται σε ανταλλακτικές διαδικασίες. Έτσι, λοιπόν, αυταπατώνται, πλανώνται πλάνην οικτράν, νομίζοντας (και όχι πιστεύοντας) ότι βρίσκονται κοντά στην Ολική Γαλήνη και την Ευτυχία.
Καθώς, όμως, οι πιο σκοτεινές και φρικαλέες γωνιές στην κόλαση της λήθης είναι φυλαγμένες για εκείνους που διατηρούν (και διαλαλούν) την ουδετερότητα, την αποχή, αλλά και την λιποταξία σε εποχές ηθικής κρίσης, για Εκείνους που έμαθαν να πηγαίνουν αντίθετα στο κυρίαρχο ρεύμα της μετριότητας, της οκνηρίας και της ισοτητοπληξίας, όπως και να ταξιδεύουν ενάντια σ’ όλους τους ανέμους της ισοπέδωσης, της ομοιοπαγίδας και της μιζέριας, η θέση τους είναι ξεκάθαρη και σαφής: Ο δικός μας Μαγικός Αυλός της Ολικής Γαλήνης και Ευτυχίας θα παίξει τις αποκλειστικές (και χαμογελαστές) του μελωδίες για όλους Εκείνους τους Άνδρες και τις Γυναίκες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ που με Καρδιά από Ατσάλι, Όνειρα από Σίδερο και Καθαρή Ματιά θα ηχήσουν τον πολεμικό παιάνα της μάχης μέχρι την Τελική Νίκη των Αληθινών Ελληνικών Αξιών. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
