Μόνο οι Καθαρές, Ελεύθερες, Ειλικρινείς Καρδιές είναι σε θέση να δουν την πραγματικότητα με ένα τόσο βαθύ και διαπεραστικό βλέμμα και μέσα από ένα ψυχικό πρίσμα, το οποίο δύναται να ανακαλύψει το Καλό και το Ευτυχές, ξεδιπλώνοντας με υποδειγματικό τρόπο αστείρευτες και ανιδιοτελείς σκέψεις και γνώσεις της Ζωής, οι οποίες ξεπερνούν τα στενά όρια της καθημερινότητας και φτάνουν μέχρι τις εσχατιές του Χώρου και του Χρόνου.
Η Κασσάνδρα, μέσα από την διορατική ματιά των τραγικών προβλέψεών της για τον θάνατο του αδερφού της Έκτορα, λόγω της ερωτικής επιλογής του άλλου αδερφού της του Πάρη, αποπειράται να δώσει στους αμύητους μια πρώτη ιδέα από το αληθινό νόημα της ίδιας της ύπαρξης. Είναι η «Ιερή Τριάδα», η οποία καθόρισε τον ρου της Ελληνικής Αρχαιότητας και κινεί τα νήματα της εξέλιξης και της κατάληξης: το Πεπρωμένο, η Πρόνοια και η Υστεροφημία. Λέξεις (και πολύ περισσότερο έννοιες) γύρω από τις οποίες έχουν περιστραφεί σημαντικές και ουσιαστικές φιλοσοφικές διενέξεις και αναλύσεις, αλλά και έχουν αφιερωθεί σκληρές μάχες τόσο πνευματικού περιεχομένου, όσο και πολυαίμακτες υλικές.
Οι συνδέσεις προσώπων και γεγονότων μεταξύ τους οδηγούν στην δημιουργία της υστεροφημίας. Η πίκρα για τον χαμό μετουσιώνεται δια του Ηρωικού θανάτου σε Δόξα. Η μοιραία όσο και τραγική επιλογή του Πάρη στο πρόσωπο της Ωραίας Ελένης της Σπάρτης χάρισε στην ανθρωπότητα ένα ασύλληπτου κάλλους αιώνιο έπος, το ομηρικό, αλλά στην Τροία τον όλεθρό της. Αν το Πεπρωμένο είναι το νήμα εκείνο που ενώνει τα ασύνδετα και εκδηλώνεται ως μια συνεχής ακολουθία των γεγονότων, τότε η Πρόνοια είναι εκείνη η αναγκαιότητα, η οποία βρίσκεται πριν και πάνω από το πεπρωμένο και το ορίζει απόλυτα. Στην ενδοελληνική σύγκρουση μεταξύ Αχαιών και Τρώων, ο Έκτορας πλήρωσε το τίμημα για την αρπαγή της Ελένης από τον Πάρη, καθώς και την συνεχή μαλθακότητα του τελευταίου. Εν τούτοις, έδωσε την μάχη μέχρι τέλους για την σωτηρία της Πόλης του, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι η αναμέτρησή του με τον Αχιλλέα θα ήταν άνιση για τον γιο του Πριάμου και της Εκάβης.
Όλα αυτά, όμως, κατέληξαν στην Υστεροφημία, μια διαφορετική διάσταση της Αθανασίας. Η Υστεροφημία του νεκρού αποτελεί για τους ζώντες μια πρόταση ακολουθίας γενναίων πράξεων, έναν προϊδεασμό της αιώνιας ζωής και της θέωσης της ανθρώπινης ψυχής. Όπως ο Έρωτας μαγεύει και «σπρώχνει» το είδος μας προς την φυσική και πνευματική δημιουργία, ακριβώς επειδή είναι ένας έμπρακτος υπαινιγμός του αισθήματος της πληρότητας και της ένωσης με την θεία ουσία, έτσι και η υστεροφημία είναι ένα μήνυμα υπέρβασης του Άδη και εξουδετέρωσης της λήθης. Στην μακραίωνη Ιστορία του Έθνους μας, οι Έλληνες έχουν δώσει τον αγώνα ενάντια στην λήθη και την λησμονιά με πολλαπλές επιτυχίες.
Ακόμη κι αν φαινομενικά έχουν ηττηθεί ορισμένες φορές στο υλικό πεδίο, εν τούτοις, έχουν καταφέρει να επιβληθούν σ’ ένα πολύ πιο ισχυρό επίπεδο, το οποίο αφήνει παρακαταθήκες συμπεριφοράς για τις επόμενες γενιές. Τόσο η υπάρχουσα γενιά όσο ενδεχομένως και η επόμενη είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένες να ακολουθήσουν το αιώνιο παράδειγμα του Έκτορα, ανεξαρτήτως από την τελική κατάληξη του αποτελέσματος, με τους ίδιους ή ακόμη και χειρότερους όρους και φρικτές ισορροπίες δυνάμεων, έτσι ώστε να επιβεβαιωθεί για πολλοστή φορά η αθάνατη φύση του Έθνους των Ελλήνων. Είναι ολοφάνερο ότι η Πρόνοια και το Πεπρωμένο δεν προβλέπουν για κάθε Συνειδητοποιημένο Έλληνα κανένα άλλο Καθήκον παρά το να (από)δείξει σε πλήρη και μόνιμη βάση την Αρετή και την Ανδρεία που τον διακατέχουν και συντεταγμένα τον οδηγούν στην Υστεροφημία.
Η Χαρισματική Κασσάνδρα με τις μαντικές της ικανότητες δείχνει αυτόν τον δρόμο, θέτοντας ως πρότυπο αιώνιας συμπεριφοράς τον Έκτορα, ο οποίος όπως αναφέρεται από τα χείλη της: «Και το ριζικό του Έκτορα, που σου φαίνεται πικρό, άκου το πώς είναι: χάθηκε, μα, πριν χαθεί, έδειξε την παλληκαριά του, και της δόξας του αιτία στάθηκε ο ερχομός των Αχαιών, αν μένανε στον τόπο τους εκείνοι, δεν θα φανερωνόταν η παλληκαριά του». Ο Ηρωικός Θάνατος, ως το αποτέλεσμα της υπεράσπισης της Πατρίδας, αποτελεί το σάρωμα της μεμψιμοιρίας και της νωθρότητας στις σκέψεις και τις πράξεις των ανθρώπων. Αποτελεί ένα ελιξίριο αιωνιότητας, γκρεμίζοντας φθαρμένες και μίζερες νοοτροπίες που επί δεκαετίες μολύνουν το πνευματικό και πρακτικό DNA των συμπατριωτών μας. Ο Έκτορας κατόρθωσε να μην έχει πικρό ριζικό, επειδή «πριν χαθεί, έδειξε την παλληκαριά του». Πόσα αποθέματα «παλληκαριάς» μας έχουν μείνει, άραγε, για να ακολουθήσουμε τα παραδείγματα του Έκτορα, του Λεωνίδα, του Διαίου, του Παλαιολόγου, του Παπαφλέσσα, του Μελά, του Αυξεντίου, του Ισαάκ, του Σολωμού;
Αφουγκραζόμενοι την μυστική φωνή του Αίματος, τον απόηχο του παρελθόντος και δημιουργώντας την σπορά του μέλλοντος, μπορούμε να έχουμε το κλειδί της Ευτυχίας στα χέρια μας, αν συνειδητοποιήσουμε ότι το τρίπτυχο του Πεπρωμένου, της Πρόνοιας και της Υστεροφημίας αποτελεί την «σκάλα» για το ανέβασμα του Ανθρώπου σε ανώτερες κλίμακες αντίληψης του αληθινού νοήματος της Ζωής, το οποίο ξεπερνά την οποιαδήποτε φθαρτή από τον Χρόνο ασημαντότητα πράξεων που χάνονται χωρίς να αφήσουν απολύτως τίποτα στην μνήμη της Ιστορίας.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ