Τα γεγονότα (και) του τελευταίου μήνα για το 2019 αποδεικνύουν περίτρανα ότι ο τουρκικός επεκτατισμός, υπό την μορφή σήμερα του επίδοξου νέο-οθωμανού «σουλτάνου» Ερντογάν, αποτελεί μια πραγματική απειλή για την Εθνική Κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Χώρας μας. Και βεβαίως, υπάρχει μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα όταν αυτό το κατεξοχήν κεντρικό στοιχείο αναφοράς δεν μπορεί να αναγνωριστεί και να εκτιμηθεί αναλόγως. Παρόλες τις συστηματικές και συνεχείς προσπάθειες να υποβαθμιστεί το τόσο σημαντικό αυτό ζήτημα, εντούτοις, το περιεχόμενό του καθορίζει με μείζονα τρόπο τις εξελίξεις και τις τύχες της Πατρίδας και του Λαού. Ο τουρκικός επεκτατισμός είναι εδώ, πάντοτε επικίνδυνος και σφόδρα απειλητικός. Δεν περιορίζεται στο να διεκδικεί «απλώς» κάποιες βραχονησίδες, αλλά θέλει το μισό Αιγαίο, την Κύπρο ολόκληρη, ακόμα και την Κρήτη για όποιον δεν αντιλαμβάνεται τις μακροπρόθεσμες επιθυμίες του.
Ανέκαθεν, οι εγχώριες πολιτικές και οικονομικές «ελίτ» δεν χαρακτηρίζονταν από το υψηλό φρόνημα υπεράσπισης της Χώρας μπροστά στους κινδύνους που απειλούν το Έθνος. Νομίζουν ότι όλα στην ζωή είναι «μπίζνες» και έτσι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την «συνεκμετάλλευση» ή με την «προσφυγή στη Χάγη». Όπως επίσης, με την «προστασία» από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, καθώς και με το να φανούμε γαλαντόμοι και όχι «μοναχοφάηδες». Γι’ αυτό και πάντοτε ακολουθούν την εξής διακλαδωτή διαδικασία: Διάλογος-παζάρι-υποχώρηση-κουκούλωμα… Η (τραγική) εποχή των Ιμίων (Ιανουάριος 1996), με το περιβόητο «Ευχαριστώ την κυβέρνηση των ΗΠΑ» του Σημίτη (ο οποίος τώρα επανέρχεται από τον πολιτικό τάφο του, κάνοντας τον «λαγό» σε συμφωνία παραχώρησης κυριαρχίας προς την Τουρκία, για να μην έχουμε χειρότερα…), δεν φαίνεται ότι μπορεί να επαναληφθεί σήμερα, καθώς οι ΗΠΑ δεν φαίνονται πια διατεθειμένες να μπλοκάρουν εξελίξεις.
Κάπως έτσι, λοιπόν, έρχεται το καλύτερο προπαγανδιστικό εργαλείο για «μασάζ» συνειδήσεων: Το πονηρό-εκβιαστικό ερώτημα «συνεκμετάλλευση ή πόλεμος». Με αυτό το προβοκατόρικο ερώτημα οι εγχώριες «ελίτ» του «Συνταγματικού τόξου» θέλουν να προετοιμάσουν τον νου της λεγόμενης «κοινής γνώμης» να αποδεχθεί «τα τετελεσμένα» και την «αναγκαστική» συμφωνία παραχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και χώρου προς την Άγκυρα, ως… αντίτιμο της παραμονής της Ελλάδας στην Δυτική Συμμαχία. Γι’ αυτό, άλλωστε, και το διαρκώς επαναλαμβανόμενο και μοναδικό επιχείρημα που προβάλλεται για την αποφυγή μιας πολεμικής αναμέτρησης: «Καλύτερα μια συμφωνία, όσο επώδυνη και αν είναι, παρά ο πόλεμος». Εκείνο, όμως, που κρύβει η ενδοτική αυτή επιχειρηματολογία είναι ότι από πουθενά δεν προκύπτει πως μια πολιτική «κατευνασμού» και διαρκών υποχωρήσεων θα σταματήσει τις ορέξεις της Άγκυρας αποτρέποντας πιθανά πολεμικά επεισόδια. Είναι αφέλεια (τουλάχιστον) να πιστέψει ο οποιοσδήποτε ότι η Ελλάδα θα δώσει «κάτι λίγο» στον Ερντογάν και εκείνος θα ικανοποιηθεί τόσο ώστε να εγκαταλείψει τις υπόλοιπες βλέψεις του. Η ίδια η ιστορική εμπειρία του παρελθόντος έχει δείξει, σε παγκόσμιο επίπεδο, ότι η πολιτική «κατευνασμού» καθόλου δεν σταματάει την πλευρά που έχει (δικαίως ή αδίκως) επεκτατικές βλέψεις. Είναι η πρόσφατη ιστορία των Ελληνοτουρκικών σχέσεων που δείχνει ότι η πολιτική των διαρκών παραχωρήσεων και του «γκριζαρίσματος», ώστε «να αποφευχθούν τα χειρότερα», κάθε άλλο παρά μετρίασε τις (πάντοτε αδηφάγες) ορέξεις των τούρκων.
Παρόλα αυτά, όπως αναφέραμε και νωρίτερα, είμαστε στην φάση του «μασάζ» συνειδήσεων, προκειμένου να γίνει δεκτή μια «λύση» παραχώρησης Εθνικής Κυριαρχίας σε μεγάλη κλίμακα. Στην διεργασία αυτή συμμετέχουν πολιτικοί, κόμματα, ΜΜΕ, «διανοούμενοι» απ’ όλο το συστημικό φάσμα του εγχώριου καθεστώτος. Για να οδηγηθούν στο επιθυμητό γι’ αυτούς αποτέλεσμα θα παραπληροφορήσουν τον Ελληνικό Λαό με στημένες «αναλύσεις», εκφοβισμό, στιγματισμό ως «φασιστικής» και «πολεμοχαρούς» κάθε αντίθετης άποψης.
Επομένως, το ζητούμενο αφορά στο αν και ποιες θα είναι οι (σοβαρές) απαντήσεις από την σκοπιά των Μαχητών της Υπεράσπισης της Εθνικής Κυριαρχίας και της συνέχειας της Υπόστασης της Πατρίδας και του Λαού. Για τους Έλληνες Εθνικιστές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, ο Εθνικός και Κοινωνικός Αγώνας αποτελούν τις αδιαχώριστες πλευρές μίας και ενιαίας διαδικασίας. Πρέπει να προετοιμάσουμε το έδαφος για την δημιουργία διεξόδου της Χώρας από την θανάσιμη πορεία που της ετοιμάζουν εχθροί και «φίλοι» με ψεύτικα χαμόγελα και χαχανητά, μπόλικη μιζέρια και γλοιώδη υποτέλεια.
Αποτελεί, λοιπόν, μια πολύ ουσιαστική συμβολή η προβολή της άμεσης αναγκαιότητας μιας Ισχυρής Πολιτικής Εθνικής Αντίστασης, η οποία θα μπορεί να σταθεί με Αξιώσεις απέναντι σε ένα ενδοτικό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που για δομικούς λόγους εξυπηρέτησης των στενών συντηρητικών συμφερόντων του προωθεί τον διαμελισμό και την εκποίηση της Πατρίδας και του Λαού του Ελληνικού Έθνους. Αυτή η Ισχυρή Πολιτική Εθνική Αντίσταση οφείλει να χαρακτηρίζεται όχι από ένα αφηρημένο περιεχόμενο, αλλά από την συγκεκριμένη και στιβαρή τοποθέτηση, τόσο σε συλλογικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο, στην πρακτική υποστήριξη εφαρμογής ή μη της Επιβίωσης και της Ανόρθωσης της Χώρας και της Κοινωνίας. Όσοι Ζωντανοί, καλοδεχούμενοι στην επιβαλλόμενη Πολιτική Εθνική Αντίσταση!
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ