Γράφω αυτό το κείμενο, το πρώτο για το 2020, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα πρέπει μέσα σε ελάχιστες γραμμές να προσπαθήσω να αποτυπώσω με τον πλέον αξιοπρεπή τρόπο όχι απλώς την πορεία της χρονιάς που πέρασε, αλλά και το τι βρίσκεται παραπέρα. Έχοντας την πεποίθηση ότι δεν είναι οι λέξεις, αλλά οι σκέψεις και οι έννοιες που νοηματοδοτούν το περιεχόμενό τους ως τροφοδότη της συνειδητοποιημένης ύπαρξης κάθε Χρυσαυγίτη, Άνδρα και Γυναίκας, ας ξεδιπλωθούν ξανά κάποιες προσωπικές πεποιθήσεις.
Μια από τις λιγοστές σημαντικές εκείνες ταινίες της δεκαετίας του 1980, οι οποίες ξεπερνώντας τους σκοπέλους της «πολιτικής ορθότητας» άφησαν μια παρακαταθήκη Αρχών και Αξιών με διαχρονικό και αμετάβλητο χαρακτήρα, είναι το εξαιρετικό «ΕΞΚΑΛΙΜΠΕΡ» (1981) του Τζον Μπούρμαν. Μια ταινία, η οποία αν και έχει ως κεντρικό της θέμα τον Βασιλέα Αρθούρο και τον Κύκλο των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης, εν τούτοις, στέλνει μηνύματα πολύ ευρύτερης σημασίας. Σε μια χαρακτηριστική σκηνή του συγκεκριμένου κινηματογραφικού έργου οι Ιππότες ρωτούν τον Μάγο Μέρλιν ποια είναι η Ανώτερη Αξία για κάθε Ιππότη και αυτός τους απαντά: η Αλήθεια! Συμπληρώνοντας στην συνέχεια ότι όποιος λέει ένα ψέμα, στην πραγματικότητα σκοτώνει ένα κομμάτι του κόσμου.
Με δεδομένο, λοιπόν, ότι η Αλήθεια αποτελεί την Ανώτερη Αξία, είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι ο αγώνας της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ξεπερνάει τα όποια στενά «πολιτικά» όρια, μετατρεπόμενος σε μια σύγχρονη Σταυροφορία για την λάμψη και την επικράτηση της Αλήθειας. Αυτή η ξεκάθαρη στάση είναι που καθορίζει την διαχρονική μας στάση τόσο απέναντι στο πεπρωμένο μας όσο και απέναντι σ’ όλους εκείνους, εχθρούς και «φίλους», οι οποίοι επί χρόνια μας χλεύαζαν, μας λοιδορούσαν, μας χαρακτήριζαν ως «κορόιδα», τα οποία «χαραμίζουν την ζωή τους για μια χαμένη υπόθεση». Για Εμάς, όμως, τους Άνδρες και τις Γυναίκες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, δεν υπάρχουν «χαμένες υποθέσεις» αλλά μόνο χαμένα κορμιά…
Ευχόμαστε, ευελπιστούμε, επιθυμούμε, μα πάνω απ’ όλα προσπαθούμε, να σταθούμε στο ύψος των Αιώνιων Ιδεών μας. Γι’ αυτό και πολεμούμε, αγωνιζόμαστε και συνεχίζουμε να μαχόμαστε μέχρι του τέλους της βιολογικής μας ύπαρξης για όλες εκείνες τις «χαμένες υποθέσεις», οι οποίες στην πραγματικότητα αποτελούν το Αυθεντικό και Ανθεκτικό Νόημα της Αλήθειας, τον Ανθό του Ανθρωπίνου Πολιτισμού, τον Τροχό της Ιστορικής Εξέλιξης. Για Εμάς, η Αλήθεια αντανακλάται στις ζώσες ενσαρκώσεις της Ευτυχίας, της Ελευθερίας, της Αρετής, της Ανδρείας, της Αξιοπρέπειας, της Τιμής που τιμή δεν έχει. Θέλουμε να είμαστε οι Απόλυτοι και Αμετάβλητοι χαρακτήρες με Καρδιά από Ατσάλι και Όνειρα από Σίδερο. Εκείνοι, οι οποίοι πρόθυμα βαδίζουν προς έναν πολύ πιθανό και πρόωρο χαμό τους, για μια Ιδέα που τους γεμίζει ζωή αλλά και τους ξεπερνά. Να γίνουμε οι Άνθρωποι που θα αποτελούν τις καλύτερες αποδείξεις του πιο ποιοτικού υλικού της Θεϊκής Δημιουργίας πάνω στην Γη, ακριβώς επειδή μένουν απόλυτα προσηλωμένοι στις Ιδέες και την Αποστολή τους, παραμερίζοντας τα οποιαδήποτε ατομικά τους συμφέροντα και λειτουργώντας ως έμπνευση για όσους θέλουν να διαφέρουν από τον συρφετό της ισοπέδωσης, του αστισμού και του πιο χυδαίου ωφελιμισμού.
Οι Αληθινοί Χρυσαυγίτες, Άνδρες και Γυναίκες, κινούμενοι στην ροή των ενεργειών τους από τις Αρχετυπικές Δυνάμεις του υποσυνείδητού τους είναι αυτοί που ενσαρκώνουν την ελπίδα για την κατανόηση της Αληθινής Αποστολής του Ανθρώπου, σύμφωνα με το σκεπτικό του Καρλ Γιουνγκ. Εκείνοι, δηλαδή, οι οποίοι δια του προσωπικού παραδείγματος θα δείξουν τον δρόμο του Αγώνα, της Νίκης, της Αθανασίας. Γράφοντας αυτές τις γραμμές ενθυμούμαι μια άλλη χαρακτηριστική σκηνή, της εκπληκτικής κινηματογραφικής ταινίας γοτθικού ρομαντισμού (και όχι «ταινίας τρόμου», τουλάχιστον με την στενή έννοια του όρου) «ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ» (1992) του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Εκεί, όπου ο απέθαντος Κόμης της Τρανσυλβανίας λέει στον Τζόναθαν Χάρκερ (την στιγμή που βλέπει σε φωτογραφία την αρραβωνιαστικιά του τελευταίου, Μίνα Χάρκερ, και αντιλαμβάνεται την απίστευτη ομοιότητά της με την αγαπημένη του Ελιζαμπέτα, η οποία είχε αυτοκτονήσει λόγω της λανθασμένης πληροφορίας ότι ο Άνδρας της είχε πεθάνει στην μάχη με τους τούρκους) ότι «Ευτυχισμένος Άνθρωπος είναι αυτός ο οποίος βρίσκει την Αληθινή Αγάπη». Σε δέκα μόλις λέξεις όλο το Νόημα της Ζωής!
Η Ευτυχία και η Αγάπη, λοιπόν, ως οι κορυφαίες εκείνες λειτουργίες και ιδιότητες, οι οποίες μπορούν να ανεβάσουν τον Άνθρωπο στην Πνευματική, Ψυχική και Σωματική Κορυφή, εάν εκφραστούν στον βαθμό που τους αρμόζει. Ακριβώς γιατί όταν αγαπάμε αληθινά, τόσο σε προσωπικό όσο και ιδεολογικό επίπεδο, τότε μπορούμε να νιώσουμε, να αγκαλιάσουμε, να απολαύσουμε, να κατακτήσουμε την Πραγματική και Αιώνια Ευτυχία. Γιατί, όπως λέει και ο Αριστοτέλης «Τα έμψυχα μπορούν να γνωρίζουν και να αγαπούν». Έχοντας, λοιπόν, άριστη γνώση αυτού που αγαπάμε μπορούμε να αντιληφθούμε σε ποιον βαθμό μπορεί να φτάσει αυτή η αγάπη. Αν η αγάπη αυτή είναι Αληθινή τότε και η Ευτυχία είναι Αληθινή. Γιατί η Αλήθεια και η Ευτυχία αποτελούν έννοιες ταυτόσημες για εκείνους που μπορούν να αντιληφθούν πέρα από χυδαία επιδερμικές και φτηνά επιφανειακές καταστάσεις. Γι’ αυτό, κάθε Άνδρας και Γυναίκα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, έχοντας υπ’ όψιν την ρήση ότι «τα φτερά της Ευτυχίας δίνονται μόνο σ’ εκείνους που η σκέψη τους είναι εξυψωμένη», ας πετάξουν τόσο με τις σκέψεις όσο και τις πράξεις τους τόσο ψηλά, εκεί που τα φτερά της Ευτυχίας οδηγούν στην Αγάπη και την Αλήθεια!
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ