Η υπογραφή της συμφωνίας για τον EastMed δε θα μπορούσε να περάσει στα «ψιλά» της ενημέρωσης και να μη γίνει εργαλείο παραπληροφόρησης, κυρίως από τα μέσα που σήμερα στηρίζουν φανατικά τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Στον απόηχο της συνεχούς υποχώρησης απέναντι στην ολοένα κι αυξανόμενη επιθετικότητα των Τούρκων και στις μετέπειτα ταπεινωτικές δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων περί επίλυσης των όποιων διαφορών με τους γείτονες στα… αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα τα φιλοκυβερνητικά μέσα ήδη σπεύδουν να βαφτίσουν την εν λόγω στρατηγική κίνηση λίγο πολύ ως σανίδα σωτηρίας για την αναβάθμιση της χώρας σε γεωστρατηγικό και διπλωματικό επίπεδο. Είναι, όμως, έτσι;
Αρκεί να εξετάσουμε τις δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού για να αντιληφθούμε το μέγεθος της απάτης που ακούει στη φράση «σκληρή εξωτερική πολιτική» αλλά και για να βάλουμε επιτέλους ένα οριστικό τέλος στο παραμύθι περί πατριωτισμού της Νέας Δημοκρατίας, αφού το εν λόγω κόμμα αλληθωρίζει προς τον εθνομηδενισμό μιας και αντιλαμβάνεται την έννοια της εθνικής κυριαρχίας με όρους παζαριού και όχι αυτούς ενός ισχυρού κράτους που την υπερασπίζεται χωρίς να παρακαλάει γονυπετές τους κατ’ επίφαση συμμάχους του.
Συγκεκριμένα ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε μεταξύ άλλων πως η Συμφωνία του Ζαππείου έχει διάσταση οικονομική, αναπτυξιακή διπλωματική, γεωστρατηγική, αφού θα αναβαθμίσει τη γεωστρατηγική υπεραξία Ελλάδας και Κύπρου στη Μεσόγειο και θα συμβάλλει στη σταθερότητα της περιοχής, μακριά από ανέξοδους αναθεωρητισμούς. Σταθερότητα στην περιοχή λοιπόν επαιτεί ο Έλληνας πρωθυπουργός αρνούμενος μάλιστα να κατονομάσει ευθέως την Τουρκία και να κατονομάσει συγκεκριμένα τον Τούρκο πρωθυπουργό, ο οποίος πριν λίγους μήνες έθεσε δημόσια το ζήτημα περί αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης.
Με φράσεις άνευ ουσίας και κενές περιεχομένου ο Μητσοτάκης συνεχίζει να προσεγγίζει με φοβικό σύνδρομο τα ελληνοτουρκικά θέματα, μάλλον πιστεύοντας πως η αναζήτηση ισχυρών συμμάχων που θα στηρίξουν έμπρακτα την Ελλάδα σε περίπτωση που η ουτοπία της ελληνοτουρκικής φιλίας μετατραπεί σε θερμό επεισόδιο θα φέρει ουσιαστικά αποτελέσματα. Δυστυχώς η ιστορία αλλά και η πραγματικότητα τον διαψεύδουν πανηγυρικά αφού ουδέποτε μια μεμονωμένη οικονομική και στρατηγική συνδιαλλαγή δεν αφαίρεσε το δικαίωμα από ένα κράτος να υπερασπίζει με αποφασιστικό τρόπο τα εθνικά του συμφέροντα. Εδώ, τα εθνικά ζητήματα προσαρμόζονται στα μέτρα των συμφωνιών που υπογράφει η εκάστοτε κυβέρνηση με σταθερό προσανατολισμό στο εθνικό όραμα της επίτευξης… σταθερότητας και της αποφυγής -με κάθε κόστος- δυσμενών καταστάσεων.
Κι αν έρθουμε αντιμέτωποι με αυτές ο Δένδιας έχει δώσει από τώρα το σύνθημα: «Η χώρα πλέον παίζει στη σκακιέρα του διεθνούς δικαίου, όχι των κανονιοφόρων».
