Οποιαδήποτε προσπάθεια «να αλλάξουμε τον κόσμο», «να σώσουμε την Πατρίδα», «να ξανακάνουμε τον Έλληνα αφέντη στον Τόπο του», δεν μπορεί να έχει κανένα ουσιαστικό ενεργητικό και ευεργετικό περιεχόμενο, εάν προηγουμένως δεν έχουμε φροντίσει να ξεκαθαρίσουμε το τι συμβαίνει με την εσωτερική μάχη την οποία δίνουμε.
Δεν είναι δυνατόν να σχεδιάζουμε, να ομιλούμε, να αγωνιζόμαστε για την δόμηση μιας Νέας Κοινωνίας, εάν νωρίτερα δεν έχουμε φροντίσει (ή έστω προσπαθήσει πολύ σοβαρά) να σφυρηλατήσουμε κάτι ανάλογο στην καρδιά και το μυαλό μας. Η δημιουργία ενός Νέου Ανθρώπου, βασισμένου πάνω στην αιωνιότητα του Ελληνικού Ιδεώδους, όχι μόνο αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση ως προς την δημιουργία εκείνης της «βάσης» από την οποία το Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών θα δραστηριοποιηθεί ιδεολογικοπολιτικά, αλλά αποτελεί και το απαραίτητο αντίδοτο απέναντι στο εφήμερο, την εγκατάλειψη, την μιζέρια.
Ο Νέος Άνθρωπος, ο Άνδρας και η Γυναίκα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, δεν είναι απλώς ο μαχητής-αντιδιαστολή απέναντι στην πάσης φύσεως προδοσία, αλλά στην πραγματικότητα είναι η μόνη εγγυημένη άμυνα απέναντί της. Γι’ αυτό, λοιπόν, οι Άνδρες και οι Γυναίκες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ οφείλουν να προσπαθούν (και να πετυχαίνουν) να αποτελούν το παράδειγμα του Ηθικού (όχι ηθικολόγου) Ανθρώπου, ο οποίος έχοντας βαθιά εδραιωμένη μέσα του την εσωτερική ειρήνη, την αυτοπεποίθηση και την δύναμη θα είναι έτοιμος να πολεμήσει τον κόσμο της διαφθοράς, της παρακμής, της σήψης, απαλλαγμένος πλήρως από τον φόβο του θανάτου. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να μην μπερδεύουμε την Ιδέα με το ανθρώπινό της όχημα.
Η Ιδέα του Χρυσαυγιτισμού είναι μια έννοια Πνευματική, με θεϊκή υπόσταση και διαχρονικό περιεχόμενο, ενώ το όχημα-άνθρωπος είναι κάτι το οποίο μεταβάλλεται και μεταστρέφεται ανάλογα με την ικανότητα αντίληψης, προσαρμογής και υλοποίησης της Ιδέας που αυτό(ς) δύναται να έχει. Ακόμα και αν ο ανθρώπινος φορέας της Χρυσαυγίτικης Ιδέας αποδειχθεί ψεύτης, φαφλατάς, κενός ουσίας, η Αλήθεια που αυτή εκπέμπει παραμένει παντοτινά αλώβητη. Γι’ αυτό, ο καθένας και η καθεμία, που επιθυμεί να αυτοπροσδιορίζεται ως Χρυσαυγίτης και Χρυσαυγίτισσα, οφείλει να αντιληφθεί ότι η «ταυτότητα» αυτή έχει ως σκοπό της να προάγει την Θέληση για Ζωή, Δημιουργία και Δύναμη, αποκαλύπτοντας τον αληθινό χαρακτήρα των προαναφερθέντων ιδιοτήτων ως μια πλήρη αντίθεση σ’ όλα όσα προσλαμβάνονται λανθασμένα ως «ανθρώπινη ζωή» στην διαστρεβλωμένη και παρακμιακή κοινωνία που μας περικλείει.
Η διαδικασία της Εσωτερικής Περισυλλογής, της Πνευματικής Επανάστασης, της Σφυρηλάτησης μιας Καρδιάς από Ατσάλι, η οποία θα κατευθύνει, καθοδηγεί και διαποτίζει κάθε θετική ικμάδα της Ζωής, αποτελούν μια απαραίτητη (από)φάση. Ο Χρυσαυγίτης δεν θα διερωτάται «τι κέρδος θα έχω από την συμμετοχή μου στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ;», αλλά «τι και πόσα μπορώ να κάνω για να βοηθήσω την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ». Οι έννοιες Αίμα, Τιμή, Πίστη, Υπερηφάνεια, Δικαιοσύνη, Αυτοσεβασμός, Ευτυχία, Ειλικρίνεια, Αλήθεια θα είναι κάτι πάνω από απλές λέξεις. Θα αποτελούν Αιτία και Σκοπό Ζωής.Ειλικρινής σ’ όλες τις επαφές και τις συναναστροφές του, «μεγάλες» και «μικρές», «κινηματικές» και «προσωπικές», ο Άνθρωπος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ θα αποτελεί το παράδειγμα που θα αξίζει να ακολουθηθεί. Έχοντας απόλυτη, αδιαφιλονίκητη, ατελείωτη Πίστη στο απυρόβλητο Δίκαιο του Θεϊκού Σκοπού που υπερασπίζεται, θα πράξει το Καθήκον του χωρίς να έχει στον νου του σκέψεις για κέρδη, θέσεις, κολακείες. Ο Άνθρωπος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ είναι αυτός ο οποίος κυριευμένος ψυχικά από την Ουσία του Αιωνίου Ιδεώδους που Υπερασπίζεται θα δράσει θετικά και αποτελεσματικά για την Νίκη του Σωστού, του Καλού, του Αληθινού.
Η παρουσία του, όπου πηγαίνει, όπου τον στέλνει η Αποστολή του ως Συνειδητοποιημένο Έλληνα, θα συνεπάγεται την ενθάρρυνση των Συναγωνιστών του, την μεταδοτικότητα του Ενθουσιασμού, την ισχυροποίηση της Συντροφικότητας και της Αφοσίωσης στην Πίστη με την επιβλητική παρουσία του.Στο σταυροδρόμι αυτό της πορείας δεν χωρούν ψευδαισθήσεις και –πολύ περισσότερο- απατεωνισμοί. Εφόσον διακηρύττουμε ότι η Απόλυτη Αλήθεια αποτελεί το πνεύμα της Χρυσαυγίτικης Ιδέας, είναι ανεπίτρεπτο με τις πράξεις μας να αυτοαναιρούμαστε, να ψευδόμαστε, να εξαπατούμε. Κάνοντας κάτι τέτοιο, στην πραγματικότητα όχι μόνο υποκρινόμαστε, αλλά πολύ περισσότερο δίνουμε μια πισώπλατη μαχαιριά σ’ αυτήν ακριβώς την Αλήθεια της Χρυσαυγίτικης Ιδέας που υποτίθεται ότι ενστερνιζόμαστε και πολεμάμε γι’ αυτήν.
Δεν χρειάζεται να φτάσουμε στην «τελική νίκη» για να είμαστε ολοκληρωμένοι ως Χρυσαυγίτες. Εκείνος που δεν μπορεί να υπερασπίσει τις Αρχές και τις Αξίες του όταν είναι αδύναμος στα πλαίσια διαχείρισης της εξουσίας και δεν έχει τίποτα να χάσει και να διακινδυνεύσει, είναι από πολύ δύσκολο έως αδύνατον να τις διατηρήσει όταν αποκτά εξουσία και δύναμη και ενδέχεται να τα απωλέσει. Είναι πολύ εύκολο (και βολικό) να εγκαταλείψουμε αυτές τις Αρχές και τις Αξίες που (υποτίθεται) μας γαλούχησαν, επικαλούμενοι «την πίεση των γεγονότων», «τις συνθήκες της ζωής», «την αλλαγή των καιρών». Στην πραγματικότητα, χρειάζεται δύναμη χαρακτήρα και γενναιότητα για να καταφέρουμε να αντισταθούμε στις διαβρωτικές και ψυχοφθόρες δομές της σύγχρονης ζωής, οι οποίες μας καλούν να πάρουμε τον δρόμο της κακίας και όχι της Αρετής.
Γι’ αυτό και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για την οποιαδήποτε «δυσκολία», «αναποδιά» και «προδοσία» συναντούμε όλα αυτά τα χρόνια, μπροστά μας. Η Ευτυχία κατανοείται όταν έχεις προηγουμένως νιώσει την δυστυχία και η Επιτυχία εκτιμάται μόνο όταν έχεις δοκιμάσει νωρίτερα την πικρή γεύση της αποτυχίας. Ο (πραγματικός) Άνθρωπος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ οφείλει να γνωρίζει, οφείλει να πράττει αναλόγως.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ