Η Ιδεολογία αποτελεί την οργανωμένη και ολοκληρωμένη συλλογή Ιδεών, οι οποίες έχουν να κάνουν με την Φυσική Τάξη και τις πνευματικές και υλικές δραστηριότητες της ανθρώπινης ζωής. Ο σκοπός κάθε ιδεολογίας είναι να επιφέρει ριζική αλλαγή στην ανθρώπινη κοινωνία, σύμφωνα με τα ήθη και τα πρότυπα τα οποία αυτή η ιδεολογία έχει στην ιδεολογική φαρέτρα της. Γι’ αυτό τον λόγο, άλλωστε, όλες οι ιδεολογίες εμπίπτουν, περισσότερο ή λιγότερο, συχνά ή αραιά, στο πεδίο της Πολιτικής.
Η Ιδεολογία του Εθνικισμού δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιορίζεται απλώς στην παρατήρηση, μελέτη και ερμηνεία του κόσμου και της κοινωνικής πραγματικότητας, αλλά πολύ περισσότερο να αποβλέπει μεθοδευμένα στην ανάπλαση και αναδιαμόρφωσή της με τρόπο συστηματικό. Ως εκ τούτου, αυτό σημαίνει ότι μέσα στο πλαίσιο των κανόνων της Εθνικιστικής Ιδεολογίας συνυπάρχουν αρμονικά και συνεργατικά η θεωρητική επεξεργασία, η κοινωνική δραστηριοποίηση, η πολιτική παρέμβαση και κινητοποίηση. Για να μπορέσει, λοιπόν, ο Εθνικισμός να είναι αποτελεσματικός και να φέρει εις πέρας την αποστολή του, οφείλει να ερμηνεύσει απαρτιωμένα το περιεχόμενο των ιδεών του, να παρακινήσει τον Λαό σε συναντίληψή του, συναπόφαση και συμπαράταξη μαζί του, να προπαγανδίσει σε επαρκή έκταση και ανάλογο βάθος, να κινητοποιήσει δυναμικά τους αποδέκτες του μηνύματός του, όχι με την λογική της παθητικής ανάθεσης αλλά της ενεργητικής συνοδοιπορίας.
Είναι, λοιπόν, απαραίτητο σ’ αυτό το σημείο να τονίσουμε ότι η Εθνικιστική Ιδεολογία δεν είναι “ακραία”, “περιθωριακή”, “ελιτιστική”, όπως διάφοροι εχθροί αλλά και “φίλοι” ισχυρίζονται, τοποθετώντας την στην σχετική “ακραία” θέση και εκδοχή του καθιερωμένου και καθορισμένου συστημικού πολιτικού κάδρου. Η ανώτερη φύση των Ιδεών του Εθνικισμού, ακριβώς επειδή αντιπροσωπεύουν την αρμονία του φυσικού κόσμου, δεν σημαίνει ότι αυτές θα πρέπει να παροπλίζονται και να περιθωριοποιούνται στο όνομα ενός κακώς εννοούμενου και σίγουρα αρρωστημένου ελιτισμού. Όσοι, λοιπόν, “ακραιφνείς”, “ασυμβίβαστοι”, “ανυποχώρητοι” κ.τ.λ. “εθνικιστές” τοποθετούν τις απόψεις, τις θέσεις, τις Ιδέες του Εθνικισμού, είτε άμεσα είτε έμμεσα, στο ένα “άκρο” (το δεξιό) της πολιτικής σκηνής, προετοιμάζουν, εκτός των άλλων, το έδαφος για την ένταξή τους στο βασίλειο της αμάθειας, της παράνοιας, της εσφαλμένης αντίληψης της κοινωνικής πραγματικότητας, εν τέλει, δηλαδή, στο βασίλειο του φανατισμού.
Ας μην παραξενεύει το γεγονός ότι όταν αναφερόμαστε στους “ακραιφνείς εθνικιστές” τους ταυτίζουμε με την ακροδεξιά. Ακόμη κι αν οι ίδιοι αρνούνται με… φανατισμό κάτι τέτοιο, παριστάνοντας τους “εθνικοεπαναστάτες”, διακρίνονται από την κοινή απέχθεια προς την αληθινή πολιτική ζύμωση και τα ουσιαστικά παράγωγά της. Γι’ αυτό, άλλωστε, είτε παρακολουθήσεις τα ιστολόγια αυτών των ψευτοεπαναστατών είτε επιχειρήσεις να συζητήσεις μαζί τους, αντιλαμβάνεσαι τον ίδιο κοινό φόβο για την αληθινή πολιτική δράση. Η συλλογιστική τους έχει το εξής σκεπτικό: Αφού ο εχθρός ελέγχει τα πάντα, αφού οι εθνικιστικές απόψεις βρίσκονται “απομονωμένες” και στο “περιθώριο” της κοινωνίας, αφού “λίγοι” είναι αυτοί που τις κατανοούν ή αγωνίζονται γι’ αυτές, τότε δεν μένει τίποτα άλλο από το “καταφύγιο” του φανατικού, ο οποίος κλεισμένος στον μικρόκοσμό του και στην ασφάλεια που τον περικλείει θα μπορεί να παριστάνει τον “αμόλυντο” σε σχέση με τους “πολιτικάντηδες” που “ξεπουλήθηκαν” επειδή συμμετέχουν ενεργά στο πολιτικό σκηνικό, ενώ είχαν μάλιστα και το… θράσος να μπουν στο Κοινοβούλιο.
Πάνω – κάτω, αυτός είναι “ο μέσος όρος” του σκεπτικού όλων όσοι επιβουλεύονται, ξορκίζουν, συκοφαντούν, μισούν την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Είτε πρόκειται για άτομα που με νηπιακού επιπέδου επιχειρηματολογία προσπαθούν να πλήξουν την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, χωρίς ποτέ στο παρελθόν να επιτεθούν στην κυβέρνηση Σαμαρά (“τα μπλογκ του χιλιάρικου”, όπως μου έλεγε με νόημα ένας καλός Σύντροφος και Φίλος), είτε απλά για ψυχοπαθείς που μισούν οτιδήποτε άλλο πέρα από τον βαριά άρρωστο εαυτούλη τους, η ουσία είναι μια και συμπαγής: το καθεστώς των ελληνόφωνων γραικύλων και οι ξένοι εντολείς τους ενοχλούνται και εξοργίζονται μόνο από την παρουσία της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στην πολιτική ζωή του Τόπου.
Γι’ αυτό και οι όποιες αντιδράσεις τους κινούνται αποκλειστικά και μόνο στην καταπολέμηση και την εξόντωση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Με τους “άλλους” δεν ασχολούνται. Είτε επειδή είναι απολύτως ακίνδυνοι μέσα στην γραφικότητα του φανατισμού τους, είτε επειδή απλά τους ελέγχουν πλήρως. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ακόμη, αλλά το περιεχόμενο των δύο αυτών άρθρων αρκεί για να αποδώσουμε μια σχετική, αλλά ξεκάθαρη, εκτίμηση: Ο Ιδεολόγος και ο φανατικός απέχουν έτη φωτός μεταξύ τους στη νοοτροπία που τους διέπει. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται οι δρόμοι τους να συναντηθούν ποτέ και πουθενά.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε επίσης: Ο Ιδεολόγος και ο φανατικός – Μέρος Α’