Έχει αναφερθεί πολλές φορές ότι η μεγαλύτερη κρίση που βιώνει το Ελληνικό Έθνος είναι πρωτίστως αξιακή. Στα σαράντα και πλέον χρόνια της μεταπολίτευσης κατέστη δυνατή η πλήρης κατάρρευση αξιακών προτύπων, όπως η τιμή, η αξιοπρέπεια και η οικογένεια. Μέσα στα πλαίσια μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, ο στρατηγικός σχεδιασμός σκοτεινών κύκλων που καταδυναστεύουν την ανθρωπότητα παραμένει η διάλυση των εθνών και η αντικατάστασή τους από ομοσπονδίες και οικονομικές ενώσεις, που μόνο στόχο έχουν την μετατροπή του ανθρώπου σε καταναλωτικό πειραματόζωο, χωρίς ιδανικά.
Η μετατροπή της νεοελληνικής κοινωνίας σε ανθρώπους που νοιάζονται κυρίως για τον εαυτό τους και την καλοπέρασή τους, επιταχύνθηκε με τον άκρατο κρατικό και ιδιωτικό δανεισμό, που με δολιότητα παρουσιάστηκε ως η λύση στα προβλήματά του. Ένα κράτος που δανείστηκε υπέρογκα, όχι για την ανάπτυξη την παραγωγικών δομών, αλλά καθαρά για ρουσφετολογικούς λόγους οδηγήθηκε στο να χρωστάει δύο φορές και παραπάνω το ΑΕΠ του στα τοκογλυφικά γεράκια των αγορών, που πλέον θέλουν να ληστέψουν τον πραγματικό πλούτο της χώρας, εφόσον αυτή δεν μπορεί να ξεχρεώσει όχι τα δάνεια αλλά ούτε τους τόκους.
Μέσα σε αυτή την παρακμή βλέπεις ανθρώπους που δεν έχουν πια τίποτα άλλο να συζητήσουν παρά μόνο το θέμα της επιβίωσης σε μια στρεβλή πραγματικότητα και πως θα ζουν με μεγαλύτερη οικονομική άνεση, αδιαφορώντας για τα εθνικά θέματα, έτοιμοι πολλοί να προδώσουν τα πάντα μπροστά στο φόβο ενός πολέμου. Δεν θέλουν να καταλάβουν ότι η βαθύτερη αιτία είναι η ένοχη συμμαχία τους με τους πολιτικούς και τα τζάκια που κυβερνούν αυτό τον τόπο και που λυμαίνονται τον πραγματικό πλούτο, κρατώντας έναν ολόκληρο λαό σε κατάσταση ύπνωσης.
Η σύγχρονη ατομικιστική αντίληψη της ζωής είναι μια παρακμιακή κατάσταση, η οποία καλλιεργήθηκε μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου κυρίως στο λεγόμενο δυτικό κόσμο. Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή το παν είναι να ζει κάποιος με υλική αφθονία, παρακάμπτοντας ηθικές και πνευματικές αξίες, πιστεύοντας ότι έτσι θα είναι ευτυχισμένος. Φυσικά είναι θεμιτό να προσπαθεί κάποιος να ζήσει αυτός και η οικογένεια του με αξιοπρέπεια, μέσα στα πλαίσια των παραγωγικών του δυνατοτήτων και μέσα από προσπάθεια με την εργασία του, πάντα σκεπτόμενος όμως το κοινό καλό. Αν όμως κοιτάξουμε τη μεταπολεμική Ελλάδα θα δούμε μια προσπάθεια διαμόρφωσης υλιστικής και μόνο αντίληψης σχετικά με τη ζωή, αντίληψη η οποία ευθύνεται για τη σημερινή μιζέρια στην οποία έχουν περιέλθει οι περισσότεροι Έλληνες.
Αυτό που συντελείται σήμερα στην Ελλάδα είναι ένας εθνικός, ηθικός, πνευματικός και αξιακός ευνουχισμός, ώστε ως μαζάνθρωποι, να καταστούν οι Έλληνες έρμαια στις ορέξεις των ξένων. Η αριστοτεχνική καθιέρωση της ψευτοουμανιστικής νεοαριστερής υποκουλτούρας στην καθημερινότητά και η διακυβέρνηση της χώρας από πολιτικάντηδες που έχουν αναγάγει την πολιτική σε επάγγελμα δεν μπορεί να είναι η λύση.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΙΟΚΟΣ