“Διότι ἡ ΓΗ τοῦ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, εἶναι τὸ γεωγραφικὸν σημεῖον τῆς συναντήσεως, ὅλων τῶν συμφερόντων, Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. Σημεῖον Ναυτικόν, σημεῖον Ἐμπορικόν, σημεῖον Στρατηγικὸν καὶ ἑπομένως, Ἀνατολὴ καὶ Δύσις θὰ μάχεται πρὸς κτῆσιν της, ὅπως καθ᾿ ὅλους τους αἰῶνας τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας. Ἑπομένως, ἢ θὰ ὑπάρχῃ Ἑλλὰς Ἡρωϊζομένη, γινομένη Μεγάλη ἢ Ἑλλὰς δούλη ἢ χειρότερον καὶ δούλης, Ἑλλὰς οὐτιδανή, Ἑλλὰς τωρινή.”
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ – ΝΕΟΝ ΠΝΕΥΜΑ 1907
Στην αυγή μιας νέας δεκαετίας και την ίδια ώρα κατά την οποία η Πατρίδα μας δέχεται πολλαπλές προκλήσεις και πιέσεις, τα λόγια του Περικλή Γιαννόπουλου ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά Μεγάλη ή δούλη ή και ακόμη χειρότερο και από δούλη, ένα τίποτε, μία Ελλάδα τωρινή, λόγια που έγραφε στα 1907 και σήμερα 113 ολόκληρα χρόνια μετά είναι επίκαιρα και αυτό το ΤΙΠΟΤΕ εξακολουθεί να ισχύει, αφήνοντας πίσω του τις μεγάλες στιγμές του Έθνους μας, στιγμές γεμάτες δόξα σε Μακεδονία και Θράκη, στην Σμύρνη και τον Πόντο και στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και στην γραμμή των οχυρών Μεταξά και στις αγχόνες των παλληκαριών της ΕΟΚΑ και σε εκείνον τον ιστό της Σημαίας με την ημισέληνο, που άφησε την στερνή του πνοή ο Εθνομάρτυρας Σολωμός Σολωμού. Και στα Γαλανά νερά του Αιγαίου, όπου το 1996 έναν πικρό Ιανουάριο, πέρασαν στο πάνθεον των Ηρώων του Ελληνισμού τρεις γενναίοι Αξιωματικοί του Πολεμικού μας Ναυτικού για ένα Αιγαίο πάντοτε Ελληνικό, που “παζαρεύουν” στα διεθνή φόρα οι ανάξιοι, που εξουσιάζουν αυτόν τον τόπο!
Ή Ελλάς ή Τέφρα
Και τα λόγια του Περικλή Γιαννόπουλου έγιναν έναν ολόκληρο σχεδόν αιώνα μετά σύνθημα σε κάθε γωνιά της Ελλάδος για τους Χρυσαυγίτες και τις Χρυσαυγίτισες και το σύνθημα ήταν: “Ή ΕΛΛΑΣ Ή ΤΕΦΡΑ”.
Αυτήν την σκληρή γεωπολιτική πραγματικότητα δυστυχώς δεν μπορούν να αντιληφθούν ή δεν θέλουν να αντιληφθούν ή υπάρχουν ακριβώς για να μη την αντιλαμβάνονται, αυτοί που κυβερνούν, στο όνομα της ξενοκρατίας, την Ελλάδα. Και αυτός ο κάπηλος συνταγματικός “πατριωτισμός” και η απόλυτη υποταγή στις περίφημες διεθνείς συνθήκες, εξελίχθηκαν σε καταιγίδα στην εποχή των Μνημονίων όταν προσέδεσαν την Ελλάδα απόλυτα στον ξένο παράγοντα, σε μία “συμμαχία” γεμάτη υποκρισία, που ήταν ένας μονόδρομος χωρίς ελπίδα διαφυγής. Και έτσι, απέκλεισαν κάθε περίπτωση ενός αντιπάλου δέους και έκαναν την Ελλάδα κυριολεκτικά επαρχία των ΗΠΑ όσοι κυβέρνησαν από τον Τζωρτζ Παπανδρέου μέχρι σήμερα και απέκλεισαν κάθε εναλλακτική. Προς χάριν μάλιστα των περίφημων δανειστών και των εντολών τους παραμέλησαν στα χρόνια αυτά την Εθνική Άμυνα, λησμονώντας τα λόγια του Μεγάλου Ναπολέοντος:
“Μια ειρήνη βασισμένη στην ανεξαρτησία όλων των εθνών είναι μια από εκείνες τις ουτοπίες τις οποίες επαναλαμβάνουν οι ανόητοι και τις διαψεύδει η πραγματικότητα. Έφερα την ειρήνη στον λαό οπλίζοντάς τον.”
Μας έχουν σαπίσει τον νου αυτοί που κατευθύνουν την κοινή γνώμη σε αυτόν τον τόπο και βεβαίως και οι εξουσιαστές του λαού μας για το περίφημο διεθνές Δίκαιο, για τα “ευρωπαϊκά σύνορα” και για κάποιους “συμμάχους”, οι οποίοι υπάρχουν μόνον στην φαντασία τους και δεν πρόκειται να μας στηρίξουν εάν βρεθεί η Ελλάδα μας στην δίνη μιας επικίνδυνης εμπλοκής.
Πόσοι γνωρίζουν, αλήθεια, ότι όταν γινότανε η σφαγή της Σμύρνης το 1922, στο λιμάνι της ευρίσκοντο 21 πολεμικά πλοία των περίφημων “συμμάχων” μας που δεν έκαναν τίποτε; Αλίμονο, η Ιστορία δεν μας διδάσκει και αυτό θα το πληρώσουμε…
“Χωρίς ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ, μήτε ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ …”
Η Ελλάδα χρειάζεται μία κυριολεκτική Αναγέννηση και μόνον τότε θα σωθεί. Απέναντι σε τουρκική απειλή, απέναντι στα εκατομμύρια που έχουν μπει τα τελευταία χρόνια παράνομα στην Πατρίδα μας, εάν δεν αντισταθούμε θα δημιουργηθεί σαν τετελεσμένο πλέον η καταστροφή του Εθνικού μας κράτους, απέναντι σε όλα αυτά καμία αντίσταση, κανένα Ιδανικό. Και ήταν στις αρχές της χιλιετίας που έγραψα ένα από τα βιβλία μου στο οποίο εξέφραζα την απορία:
2002,“ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΠΙΣΤΟΙ”: “Πώς θα αντισταθεί η Ελλάς του 2002 στην “παγκοσμιοποίηση” χωρίς ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ, μήτε ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ, έτοιμους να χύσουν το Αίμα τους για την Πατρίδα ή να σταλάξουν αυτήν την ίδια την Ψυχή τους στην Νέα Γενιά, που αποσβολωμένη στέκει παράμερα και δεν ξέρει τι να πιστέψει;”
Και τα πράγματα σήμερα στα 2020 έχουν γίνει ακόμη χειρότερα και συνεχίζουμε τον ίδιο χορό του θανάτου με την χώρα υποταγμένη σε ένα σύστημα και ένα κατεστημένο αντεθνικό χωρίς Ιδανικά, χωρίς στόχους και με την Νέα Γενιά να σαπίζει και να μην αντιστέκεται. Και να συμβαίνουν σημεία και τέρατα και ο Λαός μας παθητικά να αποδέχεται τα πάντα χωρίς να αντιστέκεται, χωρίς να αντιδρά και με αυτούς που σήκωσαν την Σημαία της Αντίστασης να είναι γι’ αυτό το διεφθαρμένο καθεστώς, το απόλυτο κακό, οι στιγματισμένοι, οι εξόριστοι μέσα στην ίδια τους την Πατρίδα. Και έγραφα στο ίδιο βιβλίο, περιγράφοντας την κατάσταση τότε στα 2002, που δυστυχώς παραμένει ίδια στα 2020:
2002,“ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΠΙΣΤΟΙ”: “Θεωρούμε … σωτηρία το χρήμα, την απόλυτη ησυχία, λες και δεν γνωρίζουμε πως η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΙΡΗΝΗ υπάρχει μόνον στα νεκροταφεία. Ένα νεκροταφείο της Ιστορίας κατάντησε και η Ελλάς, με νεκροθάφτες και τελετάρχες τους “σπουδαίους” του τόπου, τους τραπεζίτες και τους καναλάρχες, τους βουλευτές και τους υπουργούς, τους βασιλείς του χρήματος, αλλά και της απάτης.”
“Μη θανόντες τώ δοκείν ζώμεν μόνον”
Είναι η μόνη περίοδος αυτή που ζούμε εποχή παρακμής του Ελληνισμού, καταπτώσεως του Έθνους μας; Είναι τα χρόνια αυτά τα μοναδικά, κατά τα οποία ο Ελληνισμός υπήρξε παρίας της Ιστορίας; Όχι, βέβαια! Πάντοτε, όμως, θυμόμαστε τους στίχους του εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά ότι μη έχοντας άλλο σκαλί για να κατεβούμε στου κακού την σκάλα, θα έρθει η ώρα μίας Εθνικής Αναστάσεως, ενός τέλους της κακομοιριάς. Και πράγματι, αυτό συνέβη πολλές φορές στην Ιστορία μας. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως είναι να συνειδητοποιήσουμε πολύ απλά ότι δεν ζούμε, να θυμηθούμε το “εδώ ζούνε οι τωρινοί πεθαμένοι” του Περικλή Γιαννόπουλου.
Να θυμηθούμε ένα επίγραμμα από τον Παλλάδα τον Αλεξανδρέα του 4ου αιώνα μ.Χ. που έγραφε για την παρακμή τότε του Ελληνισμού:
“Άρα μη θανόντες τώ δοκείν ζώμεν μόνον,
Έλληνες άνδρες, συμφορά πεπτωκότες
όνειρον εικάζοντες είναι τόν βίον;
ή ζώμεν ημείς, του βίου τεθνηκότος;”
Το δίλημμα που θέτει ο Παλλάδας μεγάλο και όλοι πρέπει να έχουν σε αυτό μία απάντηση. Μία απάντηση για το μήπως ενώ έχουμε πεθάνει νομίζουμε μόνον ότι ζούμε, έχοντας πέσει σε συμφορά. Μία απάντηση για το εάν θεωρούμε τον βίον απλά ένα όνειρο και μήπως απλά έχουμε μια χαμοζωή ενώ ο ΒΙΟΣ, ο ΒΙΟΣ ο πραγματικός έχει πεθάνει. Και να αναρωτηθούμε εάν αυτό το ερώτημα απευθυνόμενο στο Έθνος των Ελλήνων στα 2020 ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα. Γιατί η επίγνωση ότι είσαι δούλος ανοίγει δυο δρόμους: Ο ένας να παραμείνεις δούλος και ο άλλος να αγωνιστείς για την Ελευθερία σου!
Θέλοντας να δείξουμε στον Λαό μας, στους συμπατριώτες μας ότι νομίζουμε ότι ζούμε σαν Έθνος και δεν ζούμε, γεμίσαμε τις πλατείες και τους δρόμους σε κάθε γωνιά της Ελλάδας με λάβαρα Εθνικιστικά και Γαλανόλευκες, εμείς οι στιγματισμένοι, οι εξόριστοι μέσα στην ίδια την Πατρίδα μας! Και το σύστημα μας πολέμησε και μας πολεμά σκληρά, αλλά εμείς δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε για ένα ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΥΡΙΟ, για μία Νέα Ελλάδα πραγματικά Μεγάλη και όχι δούλη ή το χειρότερο “ουτιδανή”.
Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος
Γενικός Γραμματέας Λαϊκού Συνδέσμου – Χρυσή Αυγή